Το Γκαζόν

Πάντα αναρωτιόμουνα ποιος ο λόγος ύπαρξης του γκαζόν σε Ελληνικά πάρκα. Το έμαθα σήμερα στο Μαρούσι.

Οι συνάδελφοι τους στην Κηφισιά μάλλον ανήκουν στο προλεταριάτο μιας και σιτίζονται από χωματερή:

Όταν το ΜΕ.Ρ.Α. - Ν.Α.Ρ. ανακάλυψε το Κόσσοβο στις ...Βρυξέλλες

Την Κυριακή η Καθημερινή δημοσίευσε ένα άρθρο του παπακωνσταντίνου για την αδυναμία δημιουργίας κυβέρνησης συνεργασίας στο Βελγίο και κάνει μία άμεση συσχετίση με το Κόσοβο (Τύμπανα διχοτόμησης χτυπούν στο Βέλγιο. Οι Βρυξέλλες, «πρωτεύουσα» της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, παραλύουν από τις αυτονομιστικές διεκδικήσεις των Φλαμανδών).

Ας αρχίσω από το τέλος δηλαδή από τον επίλογο του άρθρου, άλλωστε ο επίλογος είναι το κυριότερο μέρος ενός κειμένου. Ο παπακωνσταντίνου κρατάει την παράδοση των αρθρογράφων του κόμματος του και κάνει μία «βαρυσήμαντη» πρόβλεψη η οποία μάλιστα λέει πως προέρχεται από τους ψύχραιμους, δηλαδή τους αισιόδοξους:

"Είναι όντως πιθανό οι Φλαμανδοί ... να χρησιμοποιήσουν το φόβητρο της απόσχισης ως διαπραγματευτικό ατού για να εξασφαλίζουν ολοένα και περισσότερες παραχωρήσεις από το κεντρικό κράτος, ροκανίζοντας βαθμιαία τις εξουσίες του."

Χμμμ αυτό κάνουν τα φλαμανδικά κόμματα, αυτά που θέλουν περισσότερη αυτονομία, εδώ και τουλάχιστον 30 χρόνια. Ίσως ο κ. παπακωνσταντίνου να ζει ακόμα στα seventies.

Το άρθρο είναι μία πολύ καλή περίπτωση διαστρέβλωσης γεγονότων (προσβάσιμα σε όλους) για πολιτική εκμετάλλευση. Το κείμενο άλλωστε είναι ένα κλασικό παράδειγμα της συγκεκριμένης σχολής αρθρογραφίας:
- Αναφορές σε γνωστούς πολιτικούς, αποσπασματικά και χωρίς αναφορά πηγής, για να αποκτήσει το κείμενο «εγκυρότητα».
-Υπερβολή στο λόγο,΄σίγουρα η προϋπηρεσία του στο Star βοηθάει.
- Αναφορές στην ιστορία αποκρύπτοντας γεγονότα ή ερμηνεύοντας την όπως βολεύει.
- Κείμενα εντυπωσιασμού.
- Προβλέψεις, προβλέψεις, προβλέψεις, οι οποίες είτε είναι γεγονότα γνωστά εδώ και καιρό (όπως ο επίλογος), είτε προβλέψεις κάποιου που διαβάζει καφέ.
- Τέλος έλλειψη στοιχειώδους συνοχής ανάμεσα στα κείμενα. Σε ένα κείμενο λένε άσπρο αλλά σε μία εβδομάδα θα λένε μαύρο αν υποστηρίζει την ιδεολογία τους.
Στη πρώτη ανάγνωση κάποιος μπορεί να εντυπωσιαστεί, και εύκολα, αλλά αν έχει μερικές βασικές γνώσεις για το θέμα που «αναλύουν» καταλαβαίνει εύκολα πως ο βασιλιάς είναι γυμνός (δεν αναφέρομαι στον βασιλιά του Βελγίου :P).
Δεδομένου ότι διανήουμε προεκλογική περίοδο και ότι οι «αρθρογράφοι» του ΜΕ.Ρ.Α. (δελαστίκ, παπακωνσταντίνου κλπ) ειδικεύονται στην αρνητική κριτική των πάντων βρήκα μία καλή ευκαιρία να τους επιστρέψω την ευγένεια. Εν αντιθέσει όμως με αυτούς δεν είμαι εκδότης, μεγαλόδημοσιογράφος ή τηλεσχολιαστής αλλά ένας απλός πολίτης.

Ας επανέλθω στο κείμενο συνεχίζοντας από την αρχή του και συγκεκριμένα στον πιασάρικο τίτλο. Τα «τύμπανα» δηλαδή οι αιτήσεις για αποκέντρωση, ηχούν στο Βέλγιο εδώ και πολλές δεκαετίες, όσον αφορά τη «παράλυση» στο Βέλγιο οι μακροχρόνιες συζητήσεις για σχηματισμό κυβέρνησης είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Δεδομένου ότι το Βέλγιο είναι αρκετά οργανωμένη σαν χώρα τότε μάλλον δεν έχει βαρέσει διάλυση.

"Αυτή η κατ’ ευφημισμόν «εμβάθυνση των ομοσπονδιακών θεσμών» απειλεί να μετατρέψει το Βέλγιο σε εικονικό κράτος, με μόνη εξαίρεση –προς το παρόν– την εξωτερική πολιτική και την άμυνα."

Αυτό ονομάζεται Ομόσπονδο κράτος και όχι εικονικό. Υπάρχουν πολλά κράτη στον πλανήτη μας που η εξουσία της κεντρικής κυβέρνησης είναι πολύ περιορισμένη: Γερμανία, Ελβετία, Ινδία, ΗΠΑ. Όλα είναι Ομόσπονδα. Αν είναι και εικονικά δεν το γνωρίζω όπως και οι κάτοικοι τους.

"Μια κοσμοπολίτικη αστική τάξη χωρίς ίχνος εθνικής συνείδησης, που προτιμά να συνδεθεί απ’ ευθείας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, πετώντας ως «περιττά βάρη» τις φτωχές περιοχές του εθνικού κράτους."

Ο κύριος π. αγνοεί τους δύο «κινδύνους» που αντιμετωπίζουν τα κράτη στην εποχή μας: Περισσότερη εξουσία σε τοπικό επίπεδο (από τις βασικές θέσεις της αριστεράς) και συνεργασία (άρα και μεταφορά εξουσιών) ανάμεσα στα κράτη. Μπορεί να διαβάσει το βιβλίο The New Century του Eric Hobsbawm. Θα μου πείτε πως ο Hobsbawm είναι Μαρξιστής, τι σχέση έχει το ΜΕ.Ρ.Α. με τον μαρξισμό; «Κοσμοπολίτικη αστική τάξη» συναντάς στις Βρυξέλλες και όχι στο Mechelen, άλλο ένα χαρακτηριστικό της εποχής μας, οι πόλεις γίνονται ξανά πολυ-εθνοτικές και οι αστικές τάξεις απομακρύνονται από το φάντασμα του εθνικισμού. Η «κατηγορία»

"χωρίς ίχνος εθνικής συνείδησης"

μήπως παρά βρωμάει Καρατζαφέρη;

"Όπως και το ιταλικό της ανάλογο, η πολύ σοβαρότερη βελγική περίπτωση έχει βαθιές ιστορικές ρίζες. Δημιούργημα της εθνικής - δημοκρατικής επανάστασης του 1830, το δίγλωσσο βελγικό κράτος είχε πάντα πρόβλημα συνοχής καθώς αποτελούσε στους νεότερους χρόνους μήλον της Έριδος ανάμεσα στις γειτονικές, μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης – Γαλλία, Βρετανία, Γερμανία. Οι εσωτερικές αντιθέσεις συγκρατούνται προσωρινά, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, εν μέρει χάρη στο ισχυρά παρεμβατικό κοινωνικό κράτος που εξομαλύνει τις περιφερειακές ανισότητες. Αναζωπυρώνονται, όμως, από τη δεκαετία του ’70, όταν η οικονομική κρίση που μαστίζει τον δυτικό κόσμο και η συνακόλουθη στροφή προς το νεοφιλελευθερισμό προκαλούν, με επιταχυνόμενους ρυθμούς, την άνιση ανάπτυξη."

Είναι ανούσιο να σχολιάσω όλη τη παράγραφο και να περιγράψω τους λόγους που οι κάτοικοι του Βελγίου επαναστάτησαν, είναι θέμα χώρου. Θα σχολιάσω μόνο τη τελευταία πρόταση. Η οικονομική κρίση στο Γαλλόφωνο Βέλγιο είχε ξεκινήσει πριν τις πετρελαϊκές κρίσεις της δεκαετίας του 70 με τη χρεοκοπία της βαρείας βιομηχανίας. Αυτό συνέβη σε όλες τις χώρες του Δυτικού κόσμου (για παράδειγμα Manchester ή Liverpool στη ΜΒ). Μέχρι εκείνη την εποχή το Γαλλόφωνο Βέλγιο (Βαλλωνία) ήταν πλουσιότερο από το Ολλανδόφωνο (Φλάνδρα). Οι πετρελαϊκές κρίσεις ξεπεράστηκαν, η χρεοκοπία της βαριάς βιομηχανίας όχι, τουλάχιστον στη Βαλλωνία. Οι κρίσεις αντέστρεψαν τους ρόλους: οι φτωχοί Φλαμανδοί έγιναν πλούσιοι, και οι πλούσιοι Βαλλώνοι φτωχοί. Το γεγονός ότι οι πρώτοι είναι φιλελεύθεροι και άλλαξαν τη δομή της οικονομίας τους ενώ οι δεύτεροι όχι μάλλον είναι ένα τυχαίο φαινόμενο...

"Στην περίπτωση του Βελγίου, αν εξαιρέσει κανείς τον στρατό και τη διπλωματία, ολόκληρος ο κοινωνικός ιστός –από τις τηλεφωνικές και ασφαλιστικές εταιρείες, μέχρι τους προσκόπους– όπως βέβαια και τα πολιτικά κόμματα είναι διχοτομημένα σε γλωσσική - εθνοτική βάση."

Αλήθεια; Η Belgacom (Βέλγικος ΟΤΕ), η Fortis, η Dexia, η KBC τι είναι; Τα κόμματα αντιθέτως είναι χωρισμένα στα δύο.

"καθώς ο Λετέρμ και οι ακροδεξιοί σύμμαχοί του εμφανίζονται ευεπίφοροι σε ρατσιστικά στερεότυπα"

Εν αντιθέσει με την Ελλάδα στο Βέλγιο ισχύει το «Cordon Sanitaire» δηλαδή ή μη συνεργασία με ακροδεξιά κόμματα. Αν ο κ. Λετέρμ δήλωνε πως θα συνεργαστεί με το Vlams Belaang τότε θα γινόταν επανάσταση.

"Φλαμανδός, εντολοδόχος πρωθυπουργός χαρακτήρισε τη δημιουργία του βελγικού κράτους «ιστορικό ατύχημα»"

Το καλύτερο είναι πως ο υποψήφιος πρωθυπουργός αγνοεί τον εθνικό ύμνο του Βελγίου, όπως και η πλειοψηφία των Βέλγων. Να υποθέσω πως ο παπακωνσαντίνου θέλει να ξανά γίνει ποινικό αδίκημα η άγνοια του εθνικού ύμνου;

"Ήδη, στο βελγικό και το γαλλικό Τύπο κυκλοφορούν τα πιο διαφορετικά σενάρια: Ορισμένοι μιλούν για ένωση της Βαλλονίας και των Βρυξελλών με τη Γαλλία, θυμίζοντας ότι ο στρατηγός Ντε Γκωλ ήταν θετικός σε μια τέτοια εξέλιξη, άλλοι για μετατροπή των Βρυξελλών σε πόλη - κράτος τύπου Σιγκαπούρης."

Προφανώς ο γκουρού αναφέρεται στο κόμμα RWF : Rassemblement Wallonie France το οποίο πράγματι έχει τεράστια επιρροή στο Βέλγιο μιας και στις τελευταίες εκλογές έβγαλε 0.39%, όσο θα βγάλει και το Ουράνιο Τόξο στη χώρα μας σε λίγες μέρες... Η διαφορά είναι πως στις δημοκρατικές χώρες υπάρχει ανοχή σε τέτοια κόμματα. Την αναφορά στον Ντε Γκωλ δεν τη σχολιάζω. Δεν καταλαβαίνω τον έρωτα και θαυμασμό που τρέφουν πολλοί συμπατριώτες μας στον στρατηγό, ίσως να έπρεπε να ρωτήσω τον Λε Πεν που τον θαυμάζει εξ’ ίσου. Η αναφορά στη Σιγκαπούρη μπορεί να ερμηνευτεί με διάφορους τρόπους, όπως «εμφανίζονται ευεπίφοροι σε ρατσιστικά στερεότυπα» δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που ο παπακωσταντίνου ευεπιφορεί σε ρατσιστικά στερεότυπα. ‘Όπως η καμία επαφή με τη πραγματικότητα και με την εποχή μας μιας και ο «κίνδυνος» είναι γεγονός εδώ και πολλά χρόνια. Ένας στους δύο κατοίκους της πόλης δεν έχει γεννηθεί στο Βέλγιο και τα Φλαμανδικά είναι η τρίτη ή τέταρτη γλώσσα της πόλης, μετά τα Γαλλικά τα Αγγλικά και τα Αραβικά...

Στην χώρα μας τείνει να κυριαρχήσει η άποψη «Μαύρο στα μεγάλα κόμματα, ψήφος στα μικρά» σαν λύση στα υπαρκτά (ή μη) προβλήματα της. Αν κρίνω από της «γεωστρατηγικές» «αναλύσεις» του ΜΕ.Ρ.Α. τότε προτιμάω τις γνώσεις Συνταγματικού Δικαίου της Φώφης. Οι δεύτερες είναι αφελείς, οι πρώτες επικίνδυνες.

Υ.Γ. Σχετικά links: Belgian leader makes anthem gaffe και Belgian king seeks to end impasse

Η έμμονη ιδέα των εμπρησμών

Σήμερα η Καθημερινή έχει ένα πολύ καλό άρθρο του Guardian σχετικά με τις φωτιές και το οποίο έκανα c(l)opy & paste.

Μου άρεσε πολύ επειδή λέει το αυτονόητο: η προστασία του περιβάλλοντος είναι υπόθεση που αφορά όλους και όλοι το καταστρέφουμε χωρίς να είμαστε απαραίτητα εμπρηστές.

"μπορεί να ελπίζει κανείς, είναι το γεγονός ότι τρομερές πυρκαγιές αυτού του είδους θα ενισχύσουν την πεποίθηση του πληθυσμού ότι πρέπει να ληφθούν μέτρα κατά της υπερθέρμανσης του πλανήτη."
Να ελπίζουμε ότι ο πληθυσμός θα ζητήσει να ληφθούν μέτρα; Είμαι απαισιόδοξος.


Η έμμονη ιδέα των εμπρησμών

The Guardian

Η περιοχή της Μεσογείου δεν είναι μόνο εύκολο να πιάσει φωτιά, αλλά και εξαρτάται από αυτήν. Χρειάζεται τις πυρκαγιές για πολλούς λόγους, περιλαμβανομένης και της ανάγκης να αποσοβηθούν μεγαλύτερες φωτιές.

Πάντως, τα στοιχεία της περασμένης δεκαετίας καταδεικνύουν ότι η σωστή διαχείριση των πυρκαγιών γίνεται όλο και δυσκολότερη. Καύσωνες εμφανίζονται όλο και συχνότερα ακριβώς την περίοδο κατά την οποία μεγάλες ομάδες πληθυσμού μετακινούνται και συνεπώς αυξάνεται και ο κίνδυνος να ξεσπάσουν πυρκαγιές. Οι καύσωνες προλειαίνουν το έδαφος και οι άνθρωποι βάζουν τη σπίθα. Στην περίπτωση των πυρκαγιών στην Ελλάδα οι ένοχοι δεν είναι αναγκαστικά εμπρηστές. Ενα σπασμένο κομμάτι γυαλί μπορεί εύκολα να βάλει φωτιά που θα κατακάψει μεγάλη έκταση. Η άλλη σημαντική αιτία είναι ότι οι άνθρωποι σε αυτές τις περιοχές αντιλαμβάνονται την πυρκαγιά ως κάτι αφύσικο. Συνεπώς θέλουν να αποφεύγουν τις φωτιές και οι πολιτικοί αντιδρούν ανάλογα. Μικρές πυρκαγιές περιορίζονται ή σβήνουν, αλλά το αποτέλεσμα είναι ότι συσσωρεύονται εύφλεκτα υλικά, αυξάνοντας τις πιθανότητες να ξεσπάσουν πυρκαγιές σαν αυτές που καίνε την Ελλάδα.

Ολα αυτά δεν είναι καινούργια για τους επιστήμονες και τους πυροσβέστες των χωρών που αντιμετωπίζουν προβλήματα από τις πυρκαγιές και θα ήταν λάθος να υποστηρίξει κανείς ότι δεν έχουν ληφθεί μέτρα για να αποσοβηθούν ή να ελεγχθούν τέτοιες μεγάλες πυρκαγιές όταν προκύπτουν. Για παράδειγμα, μια χωρίς προηγούμενο συνεργασία ευρωπαϊκών κρατών κατά των πυρκαγιών έχει στόχο την Ελλάδα. Πυροσβέστες από 16 χώρες, περιλαμβανομένων και τεσσάρων που έχουν στείλει και πυροσβεστικά αεροπλάνα, μάχονται κατά των πυρκαγιών στην Ελλάδα. Οσον αφορά τους εμπρησμούς, η ελληνική κυβέρνηση υποσχέθηκε να αλλάξει τους σχετικούς νόμους, ώστε κανείς να μην μπορεί να χτίσει στο μέλλον στις καμένες περιοχές. Ακόμη σημαντικότερο, μπορεί να ελπίζει κανείς, είναι το γεγονός ότι τρομερές πυρκαγιές αυτού του είδους θα ενισχύσουν την πεποίθηση του πληθυσμού ότι πρέπει να ληφθούν μέτρα κατά της υπερθέρμανσης του πλανήτη.

Ομως, όπως ακριβώς και με τις πλημμύρες στις βόρειες χώρες, το κλειδί για την άμεση αντιμετώπιση της κατάστασης είναι ολόκληρη η κοινωνία να σταματήσει να προσποιείται ότι μπορεί να αγνοεί τη Φύση. Στην Ελλάδα, η έμμονη ιδέα με την πιθανότητα του εμπρησμού και η ευκολία με την οποία κατηγορούνται οι πολιτικοί, υποδηλώνει ότι οι άνθρωποι εξακολουθούν να μη θέλουν να αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι ο τρόπος με τον οποίο ζουν συλλογικά, αυτά που θέλουν να αγοράζουν, τα κτίρια που χτίζουν και ο τρόπος που μεταχειρίζονται το φυσικό περιβάλλον έχουν μεγάλη σχέση με το πρόβλημα των πυρκαγιών.

What did the Greek who burned the last tree say while doing it?

Οι 4 φωτιές που φαινόντουσαν σήμερα το μεσημέρι από την Πάρνηθα:

Υμηττός


Η φωτιά που σκέπασε την Αθήνα


Ανατολική Αττική


Νότια Εύβοια


Και η Πεντέλη




(Ευτυχώς υπάρχει φυλάκιο και το έχουν βαφτίσει...)

Μία εικόνα που σχεδόν συνηθίσαμε



Τον τίτλο τον πήρα (με μία παραλαγή) από το βιβλίο "Collapse, How Societies Choose to Fail or to Succeed, Jared Diamond, New York, Penguin, 2005". Η ακριβής πρόταση είναι: "What did the Eastern Islander who cut down the last palm tree say while doing it?" και βρίσκεται στο κεφάλαιο που αναλύει πως οι κάτοικοι των νησιών του Πάσχα κατέστρεψαν το περιβάλλον στο οποίο ζούσαν.

Η τεράστια διαφορά με εμάς είναι ότι εμείς δεν έχουμε δικαιολογίες.

Scotland

Το blog άρχισε την εκλογική εκστρατεία του στις παραλίες των Loch της Σκωτίας.

Τα αποτελέσματα της εκστρατείας θα αναγγελθούν στην επιστροφή μου σε μια εβδομάδα :)

Εκλογές και αφίσες.

Αν βασιστώ στην εκλογολογία που κυριαρχεί στα ΜΜΕ, τον επόμενο μήνα θα έχουμε βουλευτικές εκλογές. Στις εφημερίδες διαβάζω πως τα κόμματα δηλώνουν έτοιμα για τον «αγώνα», άλλωστε την ετοιμότητα (τουλάχιστον ενός από αυτά) την βλέπω συνέχεια μπροστά μου όπου και αν κυκλοφορώ στην Αττική.

Ανήκω σε αυτούς, προφανώς τους ελάχιστους, Έλληνες που ενοχλούνται σφοδρά με τις (παράνομες, αντι-περιβαλλοντολογικές και πολλά άλλα) αφίσες και στις περυσινές δημοτικές εκλογές είχα γράψει μερικά posts για αυτό το θέμα. Σε εκείνες τις εκλογές έκανα και το καθήκον μου σαν πολίτης: πήγα και παραπονέθηκα (αρκετά έντονα) σε ένα υποψήφιο δήμαρχο επειδή είχε μετατρέψει το δήμο σε χωματερή (αφίσες του συναντάς ακόμα και ας έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος): Το θράσος του κυρίου Μπόζου (υποψήφιος δήμαρχος Κηφισιάς), Προεκλογικές αφίσες: η συζήτηση με τον κύριο Μπόζο.

Τις τελευταίες μέρες η Αττική έχει γεμίσει με αφίσες του ΚΚΕ και ακόμα δεν έχει ανακοινωθεί η διάλυση της βουλής και η προκύρηξη εκλογών. Η μόλυνση είναι ήδη αισθητή και τα υπόλοιπα κόμματα δεν έχουν μπει ακόμα στο «χωρό». Πολύ φοβάμαι πως αυτές οι εκλογές σε αυτό το θέμα θα μοιάζουν με τις εκλογές της δεκαετίας του ογδόντα: υπερβολική χρήση αφισών (φυσικά με κατάχρηση δημόσιων χώρων), ρύπανση, σκουπιδαριό κλπ.


Η κυρία Παπαρήγα επαίρεται πως το κόμμα της είναι το μόνο που δεν χρησιμοποιεί εταιρείες και ιδιωτικά συνεργεία. Δεν το ξέρω και δεν με νοιάζει και δεν καταλαβαίνω τι προσφέρει αυτή η δήλωση στην πολιτική συζήτηση. Αυτό που με νοιάζει είναι να υπάρχουν κόμματα που δεν χρησιμοποιούν παράνομες αφίσες, μία τέτοια πρωτοβουλία σίγουρα θα προσφέρει πολλά στην πολιτική συζήτηση στη χώρα μας.


Το ξέρω ότι για άλλη μία φορά οι απαιτήσεις μου είναι υπερβολικές.

Το Μητροπολιτικό Πάρκο Ελληνικού

Την προηγούμενη εβδομάδα ο ΥΠΕΧΩΔΕ κ. Σουφλιάς εγκαινίασε το Μητροπολιτικό Πάρκο Ελληνικού. Σωστότερα εγκαινίασε και αυτός τις μακέτες του πάρκου μιας και έχουν περάσει (ήδη) 6 χρόνια από τα αρχικά εγκαίνια.

Την Κυριακή η Καθημερινή δημοσίευσε ένα άρθρο του κ. Μάνου που επικρίνει το σχέδιο. Από την αρχική ανακοίνωση του πάρκου, τον Μάρτιο του 2001, ήμουνα σκεπτικός με το σχέδιο και το άρθρο με καλύπτει σχεδόν απόλυτα όσον αφορά τους λόγους: Το μεγάλο έγκλημα σε βάρος της Αθήνας

Η Αθήνα είναι μία πολή που δεν έχει πάρκα και δημόσιους χώρους γενικά. Ακόμα χειρότερα οι ελάχιστοι που διαθέτει βρίσκονται σχεδόν πάντα υπό κατάληψη: τραπέζια από καφετέριες, πλανόδιοι και πάνω από όλα αυτοκίνητα και μηχανές. Άρα πιστεύω πως η δημιουργία χώρων πρασίνου στις πυκνοκατοικημένες περιοχές του Λεκανοπεδίου είναι πολύ πιο χρήσιμη από την κατασκευή ενός πάρκου-μαμούθ στην άκρη της. Αν χτιστεί ένα μέρος τους αεροδρομίου θα υπάρχει και μία περιοχή της Αθήνας η οποία θα σέβεται τους κανόνες ρημοτομίας άρα και τους κατοίκους της. Φυσικα μπορεί να προτιμάμε, και είναι θεμιτό, να μένουμε σε περιοχές σαν τον Γέρακα και γενικά την άγρια Ανατολική Αττική που χτίζονται τώρα και ο καθένας χτίζει ότι θέλει όπου θέλει σε πρώην δάση.

Ανεξάρτητα από την απόφαση που θα παρθεί (αν και όταν παρθεί) είμαι ενάντια στην μεταφορά εκτάσεων του πρώην αεροδρομίου στους γειτονικούς δήμους. Οι τοπικοί «άρχοντες» (και οι δημότες τους) νοιάζονται μόνο για τον δήμο τους, δηλαδή το χωριό τους, τον εαυτό τους. Η έκταση είναι δημόσια δηλαδή ανήκει σε όλους μας όχι μόνο στους κατοίκους των γύρω περιοχών. Αν οι κάτοικοι των γειτονικών περιοχών νοιαζόντουσαν για το δημόσιο συμφέρον τότε θα τους την «έδινα» ευχαρίστως.

Υ.Γ. Το Μητροπολιτικό Πάρκο Ελληνικού συνοδεύεται και από το παραμυθάκι «Το μεγαλύτερο της Ευρώπης». Συνολικά έχει έκταση 5000 στρεμάτα. Οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι από τους «Αγγλικούς κήπους» του Μονάχου, 6000 στρέμματα, και από το πάρκο «Φοίνιξ» του Δουβλίνου, 20.000 στρέμματα. Και τα δύο πάρκα σχεδιάστηκαν τον 19ο αιώνα. Φαίνεται πως το Μόναχο και το Δουβλίνο δεν ανήκουν στην Ευρώπη...

Οι αλλαγές στο βιβλίο ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού. Ή αλλιώς ζηλεύω...

Επιτέλους! Την εβδομάδα που μας πέρασε το Υπουργείο παιδείας ανακοίνωσε τις αλλαγές που έγιναν στο τόσο συζητημένο βιβλίο ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού. Αλλαγές οι οποίες βασίστηκαν στις απόψεις όλων εκτός από των ειδικών, καθηγητές πανεπιστημίου ιστορίας και παιδαγωγικής, και των άμεσα ενδιαφερομένων, των δασκάλων.

Διαβάζοντας στις εφημερίδες τις αλλάγες που αναγκάστηκε να κάνει η συγγραφική ομάδα αρχικά παραξενεύτηκα. Οι αλλαγές αφορούσαν λέξεις που αλλάζουν ελάχιστα το νόημα του κειμένου, το «ζήτημα»να γίνει «πρόβλημα» και λοιπά. Όμως το τελικό αίσθημα μου είναι άλλο: ζήλεια. Ζήλεια που υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι που έχουν τόσο πολύ χρόνο για να ξεκοκαλίζουν ένα βιβλίο και να ξεψυρίζουν τις λέξεις μία-μία. Δεν γνωρίζω τον χρόνο που απαιτείται, δεν το έχω κάνει ποτέ άλλωστε, αλλά πρέπει κάποιος να αφιερώσει πολύ χρόνο για να το κάνει και για να τον αφιερώσει σημαίνει πως έχει ένα πολύ σημαντικό πλεόνασμα ελεύθερου χρόνου. Εγώ δεν τον διαθέτω, ίσως επειδή είμαι εργαζόμενος.

Θέλω όμως να σχολιασω και μερικές αλλαγές. Σχόλια που γεννήθηκαν αυτόματα διαβάζοντας τα σχετικά άρθρα.

Τι άλλαξε πραγματικά με την αντικατάσταση της λέξης συνωστισμός από το λεκτικό «οι Ελληνες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους σε δραματικές συνθήκες»; Δεν ξέρω, ίσως να φταίει και το γεγονός ότι δεν έκανα σε Ελληνικό σχολείο την ΣΤ Δημοτικού.

Πολλές από τις αλλαγές επιβλίθηκαν από την Κύπρο η οποία ήταν από τους ποιο σφοδρούς επικριτές του βιβλίου. Μέχρι τώρα ήξερα πως η χώρα μας είχε κάνει Outsource στη Κύπρο την εξωτερική της πολιτική, με το δόγμα «Η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα υποστηρίζει», από την υπόθεση του βιβλίου έμαθα πως κάναμε outsource στη Κύπρο και την παιδεία των παιδιών μας. Σίγουρα οι αλλαγές που απαίτησε η Κυπριακή κυβέρνηση ήταν πολύ ουσιώδες όπως η αλλαγή της λέξης «διχοτόμηση» με τη λέξη «διαίρεση». Ας υποθέσουμε πως έχουμε ένα παγωτό και θέλουν να το μοιραστούν δύο παιδιά. Η αντίληψη που έχω για την λέξη διχοτόμηση είναι ότι έρχεται κάποιος με ένα τσεκούρι και κόβει το παγωτό στη μέση, μία λέξη που διαιρεί κάτι αλλά βίαια. Η αντίληψη που έχω για την λέξη διαίρεση είναι πως το παγωτό κόβεται σε δύο μέρη μετά από συνεννόηση. Ίσως η διαίρεση της Κύπρου να έγινε μετά από συννεόηση και δεν το γνωρίζω.

Για να μην παρεξηγηθώ δεν θεωρώ όλες τις αλλαγές αρνητικές όπως η αλλαγή στην αναφορά του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου του 1940. Η νέα πρόταση, που είναι η κατάχρηση της υπερβολής, θα προετοιμάσει άριστα τα παιδιά στο τηλεοπτικό περιβάλλον στο οποίο θα μεγαλώσουν. Τηλεοπτικό περιβάλλον στο οποίο κυριαρχούν οι ούτε καν γραφικοί επικριτές του βιβλίου, λιακόπουλος, ζουράρις, παπαθεμελής, καρατζαφέρης κλπ.

Υ.Γ. μπορεί κάποιος να μου μεταφράσει την ανακοίνωση τύπου του ΚΚΕ για το βιβλίο;

Το Συμβούλιο των Αρχηγών

Υπάρχουν μερικές έννοιες στη Δημοκρατία μας που δεν τις καταλαβαίνω. Μία από αυτές είναι το 'Συμβούλιο των Αρχηγών'.

Στην, ίσως απλοϊκή σκέψη μου, μία Δημοκρατία σαν τη δικιά μας δουλεύει ως εξής: οι πολίτες ψηφίζουν στις εθνικές εκλογές οι οποίες διεξάγονται σε τακτικά διαστήματα. Από τις εκλογές, συνήθως, ένα κόμμα κερδίζει τη σχετική πλειοψηφία, όχι των ψήφων αλλά των αντιπροσώπων στο κοινοβούλιο και δημιουργεί μία κυβέρνηση η οποία ηγείται από τον αρχηγό του κόμματος. Η κυβέρνηση έχει την ευθύνη για την λειτουργία του κράτους και για τις αποφάσεις που παίρνει. Οι χαμένοι των εκλογών περιορίζονται στην αντιπολίτευση που γίνεται στο κοινοβούλιο.

Παράλληλα με την εκλεγμένη από τον λαό κυβέρνηση υπάρχει και μία μη εκλεγμένη από τον λαό πολιτική θέση ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας οι εξουσίες του οποίου είναι από τυπικές έως ελάχιστες και σκοπός του είναι να αντιπροσωπεύει το έθνος, (κανονικά θα έπρεπε τη χώρα αλλά τέλος πάντων). Δηλαδή ο ρόλος του είναι σαν ένας υπέρ-πρεσβευτής.

Αν έχω καταλάβει ο σκοπός του 'Συμβούλιο των Αρχηγών' είναι να συγκεντρώνονται υπό την αιγίδα του Προέδρου της Δημοκρατίας οι αρχηγοί των κομμάτων που αντιπροσωπεύονται στο κοινοβούλιο όταν προκύπτει ένα πολύ σοβαρό θέμα, να το συζητάνε και να παίρνουν μία κοινή απόφαση. Δηλαδή αμήν.

Έχω πολλές ενστάσεις με το 'Συμβούλιο των Αρχηγών'.

Πρώτα από όλα δίνει εξουσίες, υπέρτατος συντονιστής, σε κάποιον (τον πρόεδρο της δημοκρατίας) που δεν έχει και δεν πρέπει να έχει μιας και δεν εκλέγεται άμεσα. Αν θέλουμε ο πρόεδρος να παίζει και τον ρόλο του 'διαιτητή' τότε να αλλάξουμε το σύνταγμα μας ώστε να εκλέγεται από τους πολίτες και να οριστούν οι νέες εξουσίες του. Αν το πολίτευμα μας ήταν βασιλευόμενη δημοκρατία θα θέλαμε να είχαμε για συντονιστή της κυβερνητικής πολιτικής ένα βασιλιά;

Δεύτερον, το 'Συμβούλιο των Αρχηγών' δίνει εξουσίες και σε εκπροσώπους κομμάτων που οι πολίτες είπαν ξεκάθαρα με τη ψήφο τους πως δεν θέλουν να τους κυβερνάνε μιας και το συμβούλιο δίνει εξουσίες συναπόφασης σε κόμματα που πήραν 3 ή και 4 της εκατό των ψήφων και δεν ανήκουν στη κυβέρνηση, πόσο μάλλον που σύντομα θα υπάρχει ο κίνδυνος να συμμετέχουν και πολιτικοί σαν τον καρατζαφέρη. Αντιθέτως σε μία δημοκρατία είναι φυσιολογικό ο πρωθυπουργός να συζητάει ιδιαιτέρως με αρχηγούς άλλων κομμάτων. Στην δικιά μας δημοκρατία αντί να συναντιούνται βρίζονται, είτε οι ίδιοι μέσα στο κοινοβούλιο, είτε με αντιπροσώπους.

Τρίτον, θεωρητικά οι αρχηγοί των κομμάτων συγκεντρώνονται για να πάρουν αποφάσεις που θα αντιπροσωπεύουν το σύνολο (σχεδόν) των πολιτών. Ναι αλλά οι συζητήσεις γίνονται με κλειστές πόρτες δηλαδή οι πολίτες δεν μαθαίνουμε τι συζητάνε, οπότε; Είναι αυτονόητο πως πολλές αποφάσεις πρέπει να μένουν μυστικές (τα σχέδια άμυνας της χώρας για παράδειγμα) αλλά αυτές πρέπει να μένουν σε ένα μικρό κύκλο της κυβέρνησης και ανώτατων γραφειοκρατών.

Τέταρτον, ο ρόλος της κυβέρνησης είναι να κυβερνάει τη χώρα, όχι η αντιπολίτευση. Αν προκύψει ένα θέμα το οποίο είναι τόσο σοβαρό και πρέπει να υπάρχει ευρύτερη συναίνεση το εκλαμβάνω σαν αποτυχία της κυβέρνησης. Αποτυχία γιατί δεν μπορεί να διαχειριστεί μία κρίση και να αποδείξει πως μπορεί να την διαχειριστεί. Αν ο πρωθυπουργός έχει μία λύση στο πρόβλημα αλλά αναζητά τη 'νομιμοποίηση' μπορεί να διαλύσει τη κυβέρνηση και να προκηρύξει εκλογές. Φυσικά αυτή η λύση απαιτεί είτε την παραδοχή της αποτυχίας είτε το ρίσκο να χαθούν οι εκλογές.

Τελικά είναι ποιο εύκολο να οργανωθεί ένα 'Συμβούλιο των Αρχηγών'. Τα ΜΜΕ θα έχουν να συζητάνε για το τίποτα για πολλές μέρες, οι αρχηγοί όλων των κομμάτων θα έχουν γευτεί την γλύκα της εξουσίας, όλοι θα είναι ευχαριστημένοι και δεν πρόκειται να παρθεί απόφαση. Ας μην ξεχνάμε πως ο σεφ του Προέδρου είναι πολύ καλός στα καναπεδάκια.

Όποιος ζει στην Ελλάδα πρέπει να μιλάει Ελληνικά.

Πριν από μερικά χρόνια δούλευα σε μία εταιρία στην οποία εργάζονταν και ένας Γάλλος. Ζούσε ήδη αρκετά χρόνια στην Ελλάδα αλλά «αρνούνταν» να μάθει Ελληνικά, άρα η επικοινωνία με τους συναδέλφους του γινόταν στα Αγγλικά. Διευκρίνηση για το «αρνούνταν»: Όχι πως δεν ήθελε να μάθει Ελληνικά αλλά δεν κατέβαλε και καμία προσπάθεια. Η κλασική του δικαιολογία είναι πως οι κοπέλες του με τις οποίες έκανε σχέση του μιλούσαν στα Αγγλικά και όχι στα Ελληνικά.

Πολλές φορές είχα ακούσει διάφορους συναδέλφους να του λένε «Ζεις στην Ελλάδα πρέπει να μιλάς Ελληνικά». Το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι δύο-τρεις συνάδελφοι που ασπάζονταν αυτή την άποψη είχαν κάνει ένα μέρος των πανεπιστημιακών σπουδών τους στη Μεγάλη Βρετανία και φυσικά ζούσαν σε γκέτο Ελλήνων φοιτητών.

Θα συμφωνήσω με την άποψη που λέει ότι όταν κάποιος ζει σε μία χώρα πρέπει να μάθει τη γλώσσα της (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει μόνο μία που κυριαρχεί). Η γλώσσα είναι το βασικότερο συστατικό της επικοινωνίας με τους άλλους ανθρώπους άρα αν κάποιος δεν γνωρίζει την βασική γλώσσα του τόπου διαμονής του έχει τεράστιο πρόβλημα επικοινωνίας. Πέρα από αυτό, και ποιο σημαντικό, είναι ότι αν κάποιος γνωρίζει τη γλώσσα μαθαίνει ευκολότερα και την κοινωνία στην οποία ζει. Άλλωστε ποιος ο σκοπός να ζεις σε διαφορετική κοινωνία και να μην την μάθεις;

Φυσικά η πρόταση αυτή δεν έχει σαν στόχο την ευκολία του «ξένου», πόσο μάλλον την προσαρμογή του στη χώρα μας, αλλά κάποια θεωρητική υποχρέωση που έχουν οι κάτοικοι της Ελλάδας να μιλάμε Ελληνικά. Η σκέψη αυτή είναι υπερβολικά ανελεύθερη μιας και πολιτικά ανήκει ... στο χώρο που δεν είναι άκρα-δεξιά αλλά όσοι ανήκουν σε αυτόν είναι ακροδεξιοί. Το αποτέλεσμα της εφαρμογής αυτής της σκέψης θα είναι να γίνουμε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και όμοιοι.

Μία φορά έτρωγα με τους συναδέλφους που ανέφερα προηγουμένως και ένας από αυτούς λέει «Στο πανεπιστήμιο όταν ένας Άγγλος ερχόταν να καθίσει κοντά μας (σσ στα έδρανα όπου καθόντουσαν οι Έλληνες) του φωνάζαμε ξξξξτ για να φύγει». Ένας άλλος συμφώνησε χαμογελώντας. Παραδόξως δεν είχα όρεξη για καυγά και δεν έκανα τα σχόλια που μου ήρθαν στιγμιαία στο μυαλό «Αν ένας Αλβανός έκανε το ίδιο στην Ελλάδα πως θα αντιδρούσατε;» ή «ρε καραγκιόζηδες τι λέτε στον Χ να μάθει τη γλώσσα σας όταν κάνετε τα ίδια και χειρότερα;» αλλά έφαγα το φαγητό μου και αποχώρησα.

Τελικά καλά έκανα και δεν μάλωσα. Όποιος δεν μάθει τη γλώσσα της χώρας που μένει χάνει και είναι τραγικό, ίσως να είναι και αυτός τραγικός, αλλά σίγουρα όχι τόσο όσο αυτοί που θέλουν να τον υποχρεώσουν να τη μάθει.

Υ.Γ. Συνάντησα τον Γάλλο πριν από λίγες μέρες. Από συνήθεια άρχισα να του μιλάω στα Γαλλικά και μου απάντησε στα Ελληνικά. Έχει σταθερή σχέση με μία Ελληνίδα και η κοπέλα του του μιλάει σχεδόν μόνο στα Ελληνικά. Πως τα φέρνει η ζωή...

Η Γαλλία υποχρέωσε τη Μεγάλη Βρετανία να αλλάξει το όνομα της.

Ο μύθος λέει πως ο De Gaulle υποχρέωσε τη Μεγάλη Βρετανία να μην αποκαλείται Μεγάλη Βρετανία αλλά Ηνωμένο Βασίλειο επειδή μία Γαλλική επαρχία φέρει το όνομα Βρετάνη (Bretagne). Γιατί όμως δεν ζήτησε και από τη Φλάνδρα να αλλάξει όνομα; Ή από τη χώρα των Βάσκων;

Αυτός ο εθνικός μύθος είναι πρόσφατος και δεν είναι τόσο πολύ διαδεδομένος. Λέγοντας πρόσφατος εννοώ πως τον έμαθα πριν από λίγους μήνες διαβάζοντας blogs ή άρθρα ακροδεξιάς κατεύθυνσης και χρησιμοποιείται σαν "επιχείρημα" στο Μακεδονικό. Μπορώ να εικάσω με μεγάλη βεβαιότητα πως κατασκευάστηκε τα τελευταία 15 χρόνια. Αγνοώ σε ποιο ψήγμα αλήθειας βασίζεται και ποιος είναι ο εφευρέτης.

Προσπαθώ να κατασκευάσω το σενάριο στο μυαλό μου. Ο De Gaulle δίνει εντολή στον πρέσβη της Γαλλίας στο ΗΒ να μεταφέρει την απαίτηση του στην Βασίλισσα Ελισάβετ. Η χρονολογία δεν αναφέρεται ποτέ, λογικότατο είναι μύθος όχι γεγονός, αλλά για πλάκα ας υποθέσω πως έγινε το 1966, μία καλή ευκαιρία να γιορτάσουν οι Γάλλοι τα 900 χρόνια από την νίκη του Hastings. Η Βασίλισσα άλλαξε αμέσως δεκαεφτά χρώματα και φοβήθηκε την επικείμενη εισβολή των Γαλατών στο νησί της. Η πρώτη κίνηση της ήταν να αρχίσει να τρώει τα καπέλα της (ναι αυτά που φοράει όταν πηγαίνει στις ιπποδρομίες) από το άγχος και να καλέσει τον πρωθυπουργό της για να τον διατάξει να αλλάξει άμεσα την ονομασία της χώρας της. Αυτός, φοβούμενος τον Asterix και τον νέο εκατονταετή πόλεμο που διαγραφόταν στον ορίζοντα άλλαξε από μόνος του και την ονομασία της Magna Carta σε Grande Charte για να ευχαριστεί περισσότερο τους Γάλλους.

Ας σοβαρευτώ. Ο συγκεκριμένος μύθος παρά είναι ηλίθιος και απαιτεί τεράστιο έλλειμμα γνώσης στην ιστορία και στην πολιτική για να γίνει πιστευτός.

Υπάρχει περίπτωση οι Βρετανοί να υπέκυψαν σε μία τέτοια απαίτηση των Γάλλων (αντιθέτως ο De Gaulle ίσως ήταν ικανός να ζητήσει τέτοια χαζομάρα); Οι ίδιοι Βρετανοί που τις προάλλες απέλασαν 4 Ρώσους διπλωμάτες;

Στην εποχή μας υπάρχει κάτι που ονομάζεται Internet και ένα μέρος του είναι το World Wide Web. Ανήκω στους τυχερούς που έχουν πρόσβαση σε αυτό τον μαγικό κόσμο, άνοιξα ένα browser πλοηγήθηκα στο google και έκανα μία αναζήτηση για το λεκτικό "Grande Bretagne", δηλαδή Μεγάλη Βρετανία στα Γαλλικά. Ναι ξέρω είναι πυρηνική φυσική αυτό που έκανα. Η δεύτερη επιλογή στα αποτελέσματα αναζήτησης ήταν το site http://www.visitbritain.fr/. Το domain είναι Γαλλικό και αν βασιστώ στον μύθο τότε μάλλον θα είναι site μιας εθνικιστικής Γαλλικής οργάνωσης που έχει στόχο την κατάκτηση της Μεγάλης Βρετανίας. Έκπληξη! Καμία απολύτως σχέση! Είναι το επίσημο τουριστικό site της ΜΒ στην Γαλλία και στην αρχή λέει "Bienvenue sur le site officiel de l'Office de Tourisme de Grande-Bretagne !". Pardon; που θα έλεγε και ο De Gaulle, είναι τόσο βλάκες οι Βρετανοί; Θέλουν να αποτρέψουν τους Γάλλους να επισκεφτούν την χώρα τους και τους προκαλούν ονομάζοντας τη χώρα τους Μεγάλη Βρετανία; Όχι μόνο αυτό αλλά χρησιμοποιούν και μία "απαγορευμένη" λέξη, μάλλον οι Βρετανοί αρέσκονται στο να τους τρέχουν στα δικαστήρια οι Γάλλοι.

Αποφάσισα να συνεχίσω το παιχνίδι με τις μηχανές αναζήτησης και σκέφτηκα να δω τι γράφει το site του Βρετανού πρωθυπουργού, 10 Downing Street website. Διαβάζω στο αριστερό menu: "welcome: 10 Downing Street - the historic office and home of the British Prime Minister" Βρετανός πρωθυπουργός; Κάποιος πρέπει να πληροφορήσει τον Gordon Brown ότι απαγορεύεται να χρησιμοποιεί την λέξη Βρετανός, μιας και προφανώς το αγνοεί. Το αγνοεί όσο και οι Γάλλοι θα μου πείτε.

Η Μεγάλη Βρετανία είναι το νησί που αποτελείται από την Αγγλία, τη Σκοτία και την Ουαλία, δεν είναι χώρα. Η χώρα της Ελισάβετ περιέχει και άλλες περιοχές, την Βόρεια Ιρλανδία και διάφορες κτίσεις στα απέραντα του κόσμου. Για αυτό τον λόγο η ονομασία (του συνόλου) της χώρας είναι Ηνωμένο Βασίλειο (της Μεγάλης Βρετανίας και της Βόρειας Ιρλανδίας). Το καλό με αυτή την ονομασία είναι ότι οι κάτοικοι της χώρας νοιώθουν πολίτες άρα δεν αποξενώνονται και μάλλον είναι ένας από τους κύριους λόγους που το ΗΒ ονομάζεται ΗΒ. Η γνώμη των Γάλλων για την ονομασία της χώρας τους είναι γραμμένη στα παλαιότερα Βρετανικά υποδήματα των Βρετανών.

Υ.Γ. Μιας και το post αναφέρεται σε εθνικούς μύθους δηλαδή έθνη. Ο ορισμός του Γάλλου (ποιος ανήκει στο έθνος των Γάλλων) είναι ανοιχτός αλλά και απόλυτος: Γάλλος είναι όποιος ζει στη Γαλλία και μιλάει Γαλλικά. Το θετικό με αυτό τον ορισμό, ανοιχτός, είναι πως ένας ξένος γίνεται εύκολα δεκτός στο έθνος των Γάλλων. Το αρνητικό, απόλυτος, είναι πως το επίσημο κράτος δεν δέχεται την ύπαρξη άλλων γλωσσών. Το μοντέρνο Γαλλικό κράτος ιδρύθηκε μετά την Γαλλική Επανάσταση (και την δημιουργία του έθνους των Γάλλων). Εκείνη την περίοδο στην Γαλλική επικράτεια υπήρχαν πολλές γλώσσες πέρα από τα Γαλλικά. Μία από τις πιο γνωστές ήταν τα Breton δηλαδή η γλώσσα των κατοίκων της Bretagne. Το κράτος προσπάθησε να την εξαφανίσει αλλά δεν τα κατάφερε. Τις τελευταίες δεκαετίες με την αλλαγή της νοοτροπίας και την πτώση του εθνικισμού η Γαλλική κυβέρνησε άλλαξε στάση, το θέμα έπαψε να είναι taboo και η κυβέρνηση προσπαθεί να κρατήσει τα Breton ζωντανά μιας και λίγοι τα γνωρίζουν.

Δεν έχω πάει ακόμα στη Bretagne και το έχω απωθημένο.

Η μαλακία πηγαίνει στα βουνά;

Με δύο μέρες καθυστέρηση είδα το ακόλουθο chain email, ένα από τα πολλά αντίστοιχα emails σχετικά με την πυρκαγιά της Πάρνηθας:

Μεγάλη συναυλία για την Πάρνηθα

Μετά από άρνηση της Regency Casino του Mont Parnes να δώσει άδεια για τη συγκέντρωση-συναυλία διαμαρτυρίας μέσα στην Πάρνηθα στον εξωτερικό χώρο στάθμευσης του κάτω τελεφερίκ την Πέμπτη 12 Ιουλίου... η συναυλία θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 13 Ιουλίου στο κέντρο της Αθήνας στο Σύνταγμα, στις 7:00 το βράδυ με κεντρικά αιτήματα να αναδασωθούν τα καμένα, να προστατευτούν όσα δάση και δημόσιοι ελεύθεροι χώροι απέμειναν από τη βουλιμία των κατασκευαστικών συμφερόντων και από τις πολιτικές των κυβερνήσεων για εκχώρησή τους σε ιδιωτικά συμφέροντα.

Η οργανωτική επιτροπή για τη συγκέντρωση αυτή στο βουνό της Πάρνηθας αναφέρει χαρακτηριστικά πως «Η άρνηση αυτή είναι προκλητική, όταν μάλιστα έχουν προηγηθεί καταγγελίες ότι κατά τη μεγάλη πυρκαγιά οι εντολές που δίνονταν από την πολιτική ηγεσία στις δυνάμεις Πυροσβεστικής ήταν να σώσουν το καζίνο και να αφήσουν χιλιάδες δέντρα γύρω του να γίνουν παρανάλωμα του πυρός.»

Τη συναυλία, στην οποία θα συμμετέχουν πολλοί καλλιτέχνες, ανάμεσα στους οποίους οι: Φοίβος Δεληβοριάς, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Χρήστος Θηβαίος, Γιάννης Κούτρας, Σωκράτης Μάλαμας, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Μανώλης Μητσιάς, Θάνος Μικρούτσικος, Oρφέας Περίδης, Διονύσης Τσακνής, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Σπυριδούλα, Μανώλης Φάμελος και πολλοί άλλοι.

1. Το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ
2. Η Δημοτική Κίνηση της Αθήνας «Ανοιχτή Πόλη».

Πρέπει να παραδεχτώ από την αρχή πως δεν καταλαβαίνω τον σκοπό των εκδηλώσεων τύπου «συγκέντρωση-συναυλία διαμαρτυρίας» ή «συναυλία διαμαρτυρίας» ή «συγκέντρωση διαμαρτυρίας» και ούτω καθ'εξής, μιας και κάθε χρόνο πρέπει να γίνονται μόνο στην Αθήνα τουλάχιστον 100 παρόμοια happenings χωρίς να έχουν καταφέρει να αλλάξουν κάτι. Φυσικά είναι δικαίωμα του καθενός να κάνει τέτοια events.

Όμως η ηλιθιότητα της συγκεκριμένης εκδήλωσης με ξεπερνάει. Αν κατάλαβα καλά οι διοργανωτές είχαν την απαίτηση, το ύφος του email είναι απαιτώ όχι ζητάω, να κάνουν μία μεγάλη (τουλάχιστον από τον αριθμό των καλλιτεχνών) συναυλία σε ένα δάσος.

Μία τέτοια εκδήλωση, σε ένα δάσος, με βρίσκει αντίθετο. Ας αφήσουμε τα δάση στα δέντρα και στα σκιουράκια. Το εξοργιστικό όμως ήταν πως η εκδήλωση είχε «οικολογικό» μήνυμα μιας και η συναυλία θα γινόταν υπέρ του δάσους.

Δεν νομίζω πως πρέπει να είναι κάποιος περιβαλλοντολόγος για να καταλάβει πως Χ χιλιάδες άτομα σε ένα οικοσύστημα δεν είναι ο ιδανικός τρόπος προστασίας του. Επίσης πως κατά πάσα πιθανότητα τα ελάφια της Πάρνηθας μάλλον δεν ακούνε «Φοίβος Δεληβοριάς, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Χρήστος Θηβαίος» κλπ. Τέλος είμαι σχεδόν σίγουρος πως δεν τα πηγαίνουν και πολύ καλά με τα ντεσιμπέλ.

Το happening με προβλημάτισε και μου δημιουργήθηκαν μερικές απορίες όπως ποιος θα μάζευε τα σκουπίδια του κόσμου. Η Δημοτική Κίνηση της Αθήνας «Ανοιχτή Πόλη»; Ή οι διάφοροι καλλιτέχνες.

Πάντως είμαι σίγουρος πως αυτή θα ήταν η πρώτη non-smoking συναυλία στην ιστορία της Ελλάδας. Εκτός αν σύμφωνα με το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ το κάπνισμα σε ένα δρυμό από τόσους πολλούς ανθρώπους είναι ο καλύτερος τρόπος προστασίας του από τη φωτιά.

Θέλω και εγώ να κατακρίνω την διοίκηση του Καζίνο και το κεφάλαιο γενικά για αυτή την απόφαση. Κανείς δεν σκέφτεται τα ελάφια! Πότε θα ξαναέχουν την ευκαιρία να ακούσουν live «Oρφέας Περίδης, Διονύσης Τσακνής, Ελένη Τσαλιγοπούλου» κλπ; Στην επόμενη πυρκαγιά;

Έτσι όπως πάμε σε λίγο ο σύλλογος ιδιοκτητών μηχανών με τρύπιες εξατμίσεις και φτιαγμένων BMW «η κόντρα» θα απαιτήσει να διοργανώσει ράλλυ στις εκβολές του Νέστου καθώς και να φτιαχτεί πίστα Formula 1 στο οικοσύστημα του. Και φυσικά όλα αυτά θα γίνουν για την προστασία του.

Η μαλακία στην χώρα μας δεν περιορίζεται πλέον στις πλατείες αλλά πηγαίνει και στα βουνά και στα λαγκάδια.

Τα τρένα που ‘φύγαν

Την προηγούμενη εβδομάδα έξι Ευρωπαϊκές χώρες (Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο, Ολλανδία, Ελβετία και Αυστρία) συμφώνησαν να συνεργαστούν στον τομέα των γρήγορων τρένων, δηλαδή τρένων που ταξιδεύουν με πάνω από 250km την ώρα. Ο διεθνής τύπος χαιρέτησε την πρωτοβούλια (ακόμα και ο Economist δήλωσε θερμός οπαδός της παρόλο που αφορα κρατικές εταιρίες) με ενθουσιασμό.

Γρήγορα τρένα, τα ποιο γνωστά είναι τα Γαλλικά TGV, τα Γερμανικά ICE, καθώς και το Eurostar, υπάρχουν εδώ και πολλές δεκαετίες. Διεθνή ταξίδια με τρένο γίνονται από τον προ-προηγούμενο αιώνα τι διαφορετικό θα γίνει και έγινε τόσο πολύ ντόρος;

Πρώτα από όλα το επίτευγμα δεν είναι εύκολο. Κάθε εταιρία έχει το δικό της δίκτυο πωλήσεων και αυτό θα ενοποιηθεί. Κάθε χώρα χρησιμοποιεί ξεχωριστή τάση ρεύματος για να κινεί τα τρένα. Κάθε εταιρία ανήκει σε άλλη χώρα με διαφορετική νοοτροπία και διαφορετικές εργασιακές και συνδικαλιστικές συνθήκες (Μεγάλη παρένθεση: τα συνδικάτα των εργαζομένων στις σιδηροδρομικές εταιρίες είναι πολύ ισχυρά στην Δυτική Ευρώπη. Αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι ιδρύθηκαν πριν από 100 και ίσως παραπάνω χρόνια και έχουν κρατήσει την δύναμη τους. Ακόμα και σήμερα η απεργία των cheminots (δηλαδή αυτοί που δουλεύουν τους καρβουνιάρηδες) στην Γαλλία ή στο Βέλγιο γίνεται πρώτη είδηση) και η κοινή πολιτική πρέπει να ικανοποιεί όλους τους συμμετέχοντες. Η συμφωνία λύνει αυτά τα προβλήματα.

Στόχος της ενοποίησης είναι ο αποτελεσματικότερος ανταγωνισμός απέναντι στις αεροπορικές εταιρίες. Σε πολλές διαδρομές τα τρένα κερδίζουν κατά κράτος τα αεροπλάνα, όπως το Thalys που κάνει τη διαδρομή Βρυξέλλες – Παρίσι. Όμως αυτή είναι ξεχωριστή εταιρία με δικά της τρένα και ιδρύθηκε για αυτό το σκοπό. Στόχος των σιδηροδρομικών εταιρίων είναι να κερδίσουν μεγάλο μερίδιο αγοράς και σε άλλες διαδρομές, για παράδειγμα Παρίσι – Φρανκφούρτη, χρησιμοποιώντας την υπάρχουσα υποδομή και να αυξήσουν τις μεταφορές επιβατών από τα 15 εκατομύρια που είναι σήμερα στα 25 σε μόλις 3 χρόνια.

Κερδισμένο, εκτός από τους επιβάτες, θα είναι και το περιβάλλον μιας και τα τρένα ακόμα και τα γρήγορα μολύνουν πολύ λιγότερο από τα αεροπλάνα ή τα αυτοκίνητα.

Διαβάζοντας τα άρθρα και κοιτώντας τον χάρτη με έπιασε μελαγχολία. Τα τελευταία χρόνια, από τότε που άρχισαν τα ΚΠΣ, οι υπουργοί ΠΕΧΩΔΕ διαφημίζουν συνέχεια τα έργα που κάνει το υπουργείο τους. Τις προάλλες ο κ. Σουφλιάς έστειλε μία επιστολή στην Καθημερινή όπου εξυμνούσε τον εαυτό του για τα έργα που έχει κάνει το υπουργείο του σε 3 χρόνια. Δεν ξέρω και δεν με νοιάζει πόσο υπερβολική (υπερβολικά υπερβολική μάλλον) προβολή στα έργα ή «έργα» του ΠΕΧΩΔΕ κάνει ο εκάστοτε υπουργός, όμως αυτό που ξέρω είναι πως ο ΟΣΕ βρίσκεται ακόμα στον μεσοπόλεμο. Η διαδρομή Αθήνα – Θεσσαλονίκη κρατάει 4 ώρες και 15 λεπτά (μέση ταχύτητα 115 km / ώρα) για να αναφερθώ μόνο σε αυτή και στο χρόνο και χωρίς να αναφερθώ στις παραδοσιακές καθυστερήσεις.

Η Γαλλία εγκαινίασε τα TGV το 1975 (πριν από 32 χρόνια) και εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες οι περισσότερες χώρες τις Δυτικής Ευρώπης επενδύουν σημαντικότατα ποσά στην ανάπτυξη των τρένων προσφέροντας μία εναλλακτική λύση στη χρήση του αυτοκινήτου. Η χώρα μας τίποτα. Το μόνο που κάνουμε είναι να βλέπουμε άλλο ένα τρένο (και κυριολεκτικά και μεταφορικά) να φεύγει.

Τώρα που το καλοσκέφτομαι αδίκησα τον ΥΠΕΧΩΔΕ. Πριν από λίγες μέρες ένας άλλος υπουργός ο κ. Λιάπης εγκαινίασε την προέκταση του προαστιακού μέχρι το Κιάτο. Ο προαστιακός, το καμάρι του ΟΣΕ που συγκρούστηκε σήμερα με ένα άλλο τρένο...

Οι Έλληνες επιστήμονες διαπρέπουν στο εξωτερικό

Πόσοι και πόσοι συμπατριώτες μας δεν περηφανεύονται όταν Έλληνες που δουλεύουν στο εξωτερικό διαπρέπουν;

Brain Drain, ή αλλιώς η «κατάρα» των φτωχών χωρών.

Ο ορισμός του Brain Drain είναι η μετανάστευση ατόμων με υψηλή εκπαίδευση ή ειδίκευση (επιστημόνες, τεχνίτες ή εργάτες οι οποίοι είναι ειδικευμένοι σε ένα τομεά, ακόμα και ανθρώποι των γραμμάτων) από φτωχότερες χώρες σε πλουσιότερες. Η μετανάστευση αυτή είναι εύκολα κατανοητή, οι μετανάστες αποκτούν πολύ καλύτερες συνθήκες εργασίας (όχι μόνο από πλευρά μισθού αλλά και από εργασιακό περιβάλλον).

Θεωρείται κατάρα επειδή για την εκπαίδευση τους η αρχική χώρα ξόδεψε σημαντικά ποσά, δηλαδή έκανε μία επένδυση, και τους καρπούς της επένδυσης τους κερδίζει μία άλλη χώρα η οποία δεν ξόδεψε τίποτα. Ακόμα χειρότερα αυτοί οι άνθρωποι παράγουν περισσότερο πλούτο από τον μέσο όρο. Η επένδυση αυτή πάει χαμένη αν ο μετανάστης δεν γυρίσει ποτέ στην χώρα του για να εργαστεί και το μόνο κέρδος είναι τυχόν εμβάσματα που στέλνει πίσω. Το Brain Drain μπορεί να ονομαστεί και «κυριλέ» μετανάστευση. Οι μετανάστες μπορούν να βρουν πολύ καλές δουλειές στην χώρα τους, δεν είναι απελπισμένοι , και στην χώρα υποδοχής τους έχουν καλύτερες δουλείες, άρα ανληκουν και σε καλύτερη κοινωνική τάξη, από την πλειοψηφία των νέων συμπατριωτών τους.

Υπάρχει όμως και η άποψη που λέει πως το Brain Drain μακροπρόθεσμα μπορεί να είναι θετικό για τις φτωχότερες χώρες γιατί όσοι φεύγουν και πετυχαίνουν σε άλλες χώρες δημιουργούν ένα κίνητρο στους συμπατριώτες τους για να δουλέψουν ή να σπουδάσουν. Έτσι θα μπορέσουν να τους αντιγράψουν δηλαδή το Brain Drain δημιουργεί πρότυπα σε μία κοινωνία.

Τέλος υπάρχει και η «υπερτατική» κριτική (από την άκρα αριστερο-δεξιά) στο Brain Drain η οποία λέει πως οι μετανάστες ξεπουλιούνται, προδίδουν την χώρα τους για λίγα χρήματα παραπάνω, ή ότι οι πλούσιες χώρες εκμεταλεύονται την «αφρόκρεμα» των φτωχότερων χωρών. Αυτές τις αφήνω ασχολίαστες.

Για να κλείσω με την περιγραφή, το Brain Drain δεν είναι αποκλειστικά μονόδρομος από τον τρίτο κόσμο προς τον πρώτο αλλά συμβαίνει και ανάμεσα στις χώρες του πρώτου κόσμου. Είναι χαρακτηριστικό πως πολλές δεκάδες χιλιάδες επιστήμονες της Ε.Ε. μεταναστεύουν κάθε χρόνο στις ΗΠΑ. Ο λόγος είναι αυτός που ανέφερα στην αρχή: καλύτερες συνθήκες εργασίας.

Για να γυρίσω στο μύθο μας πράγματι πολλοί Έλληνες αποφασίζουν και μεταναστεύουν σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής. Πολλοί από αυτούς μάλιστα καταφέρνουν και διαπρέπουν στον τομέα τους. Ο μύθος αφήνει αόριστο τον αριθμό τους, που έτσι και αλλιώς τον αγνοώ. Λογικό, είναι μύθος όχι επιστημονική έρευνα άρα δεν χρειάζεται στοιχεία ίσα-ίσα που αυτά είναι επικίνδυνα για την ύπαρξη του.

Η άποψη μου είναι η ακόλουθη: το γεγονός ότι πολλοί συμπατριώτες μας φεύγουν από την χώρα μας και αναζητούν καλύτερες συνθήκες εργασίας οφείλεται στην αποτυχία μας σαν κοινωνία. Αποτυχία επειδή δεν μπορούμε να προσφέρουμε σε ένα επαγγελματία τις ιδανικές συνθήκες εργασίας. Άρα όσοι περισσότεροι «Έλληνες επιστήμονες διαπρέπουν στο εξωτερικό» τόσο μεγαλύτερη είναι η αποτυχία μας σαν κοινωνία – χώρα.

Εμένα δεν με χαιρέτησες.

Όταν κάποιος γράφει για πρώτη φορά στο blog μου συνηθίζω τον καλωσορίζω. Το έχω παραδεχτεί ότι ώρες-ώρες είναι υπερβολικά Politically Correct. Φυσικά λόγο πρόωρων γηρατιών, μου έχει τύχει να καλωσορίσω το ίδιο άτομο 4 και 5 φορές.

Πριν από αρκετό καιρό είχε γράψει στο blog μου η κοπέλα μου. Δεν θυμάμαι σε ποιο post ούτε πότε ακριβώς. Από αυτά που έγραφε υπέθεσα πως ήταν αυτή και της τηλεφώνησα για να το εξακριβώσω. Μου απάντησε αρνητικά. Αυτό που θυμάμαι είναι πως διαφωνούσα κάθετα με αυτά που έγραφε και ήθελα να απαντήσω επιθετικά. Δεν το έκανα, ευτυχώς, γιατί μετά από λίγο μου τηλεφώνησε και μου είπε πως είναι αυτή (την λούφαρα ).

Τις προάλλες ενώ καθόμασταν και τρώγαμε μου λέει «Εμένα δεν με χαιρέτησες όταν έγραψα στο blog σου». Εκεί κράσαρα. Ο καρβουνιάρης, δηλαδή ο εγκέφαλος μου, προσπαθούσε να κάνει ανάκτηση δεδομένων και να βρει πότε ακριβώς έγινε αυτό ώστε να μπορέσω να δώσω μία αξιοπρεπή απάντηση. Η λειτουργία απέτυχε και έβγαλε critical error.

Μεταξύ μας το χειρότερο είναι πως ετοιμαζόμουνα να φάω την αγαπημένη μου μπουκιά, η οποία προφανώς έμεινε να αιωρείται ανάμεσα στο στόμα μου και στο πιάτο μου για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα.

Ψέλλισα κάτι δικαιολογίες οι οποίες προφανώς δεν εγκρίθηκαν και η καταδίκη μου ήταν άμεση. Άλλη μία απόδειξη πως το ισχυρό φύλο είναι υπερβολικά ανίσχυρο όταν βρίσκεται αντιμέτωπο με το «ασθενές».

«Εμένα δεν με χαιρέτησες» ποτέ δεν πίστευα ότι θα άκουγα γκρίνια για αυτό το θέμα...

Αντισημιτισμός

Την Παρασκευή 22 Ιουνίου ο κ. Καρκαγιάννης έγραψε ένα άρθρο στη Καθημερινή στο οποίο αναφέρει ότι 25% των Ελλήνων δεν θέλει για γείτονα Έλληνα που είναι Εβραίος στο θρήσκευμα και προσπάθησε να βρει τις αιτίες του αντισημιτισμού στη χώρα μας. Να υπενθυμίσω πως το 25% δεν θέλει για γείτονες άλλους Έλληνες μιας συγκεκριμένης θρησκείας, αυτός είναι ο ορισμός του ρατσισμού. Την περασμένη εβδομάδα η Καθημερινή δημοσίευσε δύο γράμματα απαντήσεις αναγνωστών, τα οποία θα σχολιάσω στην συνέχεια.

Την Παρασκευή μου ήρθε ένα email που απαιτούσε να μποϋκοτάρω τα starbucks επειδή, έλεγε το chain email, ο πρόεδρος τους είναι σιωνιστής και για αυτό το λόγο πίνοντας καφέ σε αυτή την αλυσίδα συνισφέρω σε μία σειρά από «κακά». Το email το προσπέρασα, όχι μόνο δεν τα πάω καλά με τα chain emails, αλλά ήταν παλιό. Το συγκεκριμένο email ήταν της «μόδας» πέρυσι κατά την διάρκεια του πολέμου του Λιβάνου.

Το σαββατοκύριακο πήγα στην Αργολίδα και στην μέση του πουθενά συνάντησα αυτό το θέαμα:

Δεν νομίζω πως μπορεί κάποιος να αμφισβητήσει τον αντισημιτισμό των Ελλήνων, μπορεί όμως να τον δικαιολογίσει; Ας επανέλθω στα γράμματα-απαντήσεις των αναγνωστών.

Το πρώτο (και χαλαρά το καλύτερο) ήταν γραμμένο από ένα αντισμήναρχο ε.α. (μάλιστα η εφημερίδα το είχε και σε ειδικό πλαίσιο), ο οποίος έγραφε «Πως είναι δυνατόν να ξεχαστεί ένα τέτοιο έγκλημα (σ.σ.την εισβολή της Κύπρου) στο οποίο δέχτηκε να συμπράξει και υποστηρίξει ένας εβραϊκής καταγωγής υπουργός των ΗΠΑ, ο Χένρι Κίσινγκερ. Και μην μου πείτε τώρα ότι για όλα αυτά έφταιγε η χούντα και όλα αυτά τα χιλιοειπωμένα, γιατί αυτή απλά λόγο χαζομάρας ήταν το μέσο της συμφοράς ». Ο κύριος αντισμήναρχος ε.α. τελειώνει με την ερώτηση «Πώς λοιπόν θέλετε να μην είναι αντίθετο του 25% του Ελληνισμού σε όλους αυτούς τους ανθέλληνες». Κανονικά αυτό το σχόλιο έπρεπε να μείνει ασχολίαστο από μόνο του. Μάλιστα, η κάθαρση της χούντας! Η χούντα έπεσε θύμα σιωνιστικής συνομοσίας, καημένε παπαδόπουλε πέθανες νωρίς. Άρα για όλα τα στραβά του κόσμου φταίνε οι 10.000 Έλληνες που είναι εβραίοι στο θρήσκευμα. Άρα σύμφωνα με την τρομέρη σκέψη του αντισμηνάρχου ε.α. μιας και ο κ. Τένετ είναι Ελληνικής καταγωγής και ήταν πρόεδρος της CIA κατά την διάρκεια της εισβολής του Ιράκ (και δικαίωσε τον Bush με τις αναφορές του για την εισβολή) όλοι οι φανατισμένοι μουσουλμάνοι δικαιούνται να αρχίσουν να βομβαρδίζουν την Ελλάδα και ο κύριος αντισμήναρχος ε.α. θα τους δικαιώσει.

Την Παρασκευή η Καθημερινή δημοσίευσε ένα άλλο γράμμα αναγνώστη που έλεγε πως για το αντισημιτισμό φταίει η πολιτική του Ισραήλ. Αυτή άλλωστε είναι και η πιο συνηθισμένη δικαιολογία, και συνήθως προστίθεται το επιχείρημα πως οι Έλληνες πάντα ήταν φιλειρηνικός λαός. Το 25% των Ελλήνων όμως δεν θέλει Έλληνες εβραίους στο θρήσκευμα για γείτονες όχι Ισραηλινούς εποίκους ή μέλη του Σας. Να ξεκαθαρίσω πως μερικά πράγματα είναι πολύ grand για εμένα (δηλαδή με ξεπερνάνε) ένα από αυτό είναι ο φιλειρηνισμός, θα ήθελα να ήμουνα αλλά δυστυχώς μερικές φορές πιστεύω ο πόλεμος είναι αναγκαίος. Την προηγούμενη εβδομάδα ο πρόδρος της Δημοκρατίας επισκεύτηκε την Αρμενία και έριξε μύδρους ενάντια της Τουρκίας για την σφαγή των Αρμένιων από τους Οθωμανούς κατά την διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Άλλη μία απόδειξη του φιλειρηνισμού των Ελλήνων θα πουν μερικοί, όμως η Αρμενία κατέχει, εδώ και 15 χρόνια, το 20% του Azerbaijan οι Αζέροι δεν είναι άνθρωποι; Η δικιά τους χώρα ή η δικιά τους ζωή δεν μετράει; Αν ο πρόεδρος ήταν φιλειρηνιστής δεν θα έπρεπε να έλεγε στην ομιλία τους πως πρέπει να σταματήσει η Αρμένικη κατοχή του Azerbaijan; Δεν είναι ανάγκη να αναφερθώ στην σιωπή της Ελλάδας (δηλαδή των Ελλήνων) κατά την διάρκεια των Γιουγκοσλαβικών πολέμων όταν κέρδιζαν οι Σέρβοι ή όταν η Χεζβολάχ κυβερνούσε, δηλαδή κατείχε στρατιωτικά, στο Νότιο Λίβανο. Δεν έχει νόημα να συνεχίσω, όχι ο μέσος Έλληνας (ούτε ο μέσος Φινλανδός, ούτε ο μέσος Σενεγαλέζος κλπ) σίγουρα δεν είναι φιλειρηνιστής.

Τότε γιατί; Γιατί υπάρχει τόσο πολύ αντισημιτισμός στην Ελλάδα και τι μπορούμε να κάνουμε για να τον αντιμετωπίσουμε; Δεν ξέρω και δεν μπορώ να απαντήσω, ο κύριος Καρκαγιάννης τελειώνει με το συμπέρασμα «Πιστεύω ότι ο αντισημιτισμός είναι μορφή νοητικής καθυστέρησης που με κατάλληλη χειραγώγηση καταλήγει σε μαζική ψύχωση...». Συμφωνώ μαζί του αλλά δυστυχώς δεν απαντάει στο πιο σημαντικό ερώτημα: Πως να αντιμετωπίσουμε, όχι μόνο τον αντισημιτισμό αλλά κάθε είδους ρατσισμού που κυριαρχεί στη χώρα μας.

Υ.Γ. ίσως βρήκα τον λόγο που στη μέση της Αργολίδας υπάρχουν «επαναστάτες» που εξοργίζονταν ενάντια στον σιωνισμό:


Ούτε εκατό μέτρα μακρυά από τον κάδο βρισκόνται αυτές οι δύο χωματερές, λέτε να είναι σχέδιο των σιωνιστών; Αντί να πάσχουμε από την αλαζονεία ότι μπορούμε να λύσουμε τα γεωστρατηγικά προβλήματα του πλανήτη μήπως πρέπει πρώτα να μάθουμε πως οι κάδοι απορρυμάτων είναι για να πετάμε τα σκουπίδια μας και όχι για να βγάζουμε τα ρατσιστικά κόμπλεξ μας; Όχι τίποτε άλλο αλλά όταν πιάσει φωτιά στα σκουπίδια (είδα και CD να γυαλίζουν...) και καεί η μισή Αργολίδα να μην γίνουμε και υποκριτές κλαίγοντας τα δάση μας.

Έθνος Ανάδελφο

Αν ο πρώην πρόεδρος της δημοκρατίας Κ. Σαρτζετάκης μείνει στην ιστορία, θα μείνει μάλλον μόνο για τη πρόταση του «Είμαστε έθνος ανάδελφο».

Πρέπει να παραδεχτώ πως δεν καταλαβαίνω απόλυτα τη πρόταση. Αν δύο έθνη είναι αδέλφια τότε έχουμε να κάνουμε με ένα έθνος όχι δύο, οπότε όλα τα έθνη είναι ανάδελφα εξ’ ορισμού. Φυσικά μία πρόταση σαν αυτή που έχει σα στόχο να χτυπήσει τα αισθήματα κάποιου δεν μπορεί να κριθεί λογικά.

Αν κατάλαβα κάτι είναι πως η πρόταση υπονοεί την μοναδικότητα του έθνους μας.
- Γλωσσική. Μόνο εμείς μιλάμε μία γλώσσα που προέρχεται από τα αρχαία Ελληνικά. Φυσικά η γλώσσα μας, όπως και τα αρχαία Ελληνικά, ανήκει στις ινδο-ευρωπαϊκές γλώσσες οπότε αν ψάξουμε μπορούμε να βρούμε πολλά γλωσσικά αδέλφια. Μάλλον αν θελήσουμε να ψάξουμε αλλά σταματάω, το έγραψα ήδη ότι οι συναισθηματικές προτάσεις δεν μπορούν να κριθούν λογικά.
- Θρησκευτική. Μόνο εμείς είμαστε Έλληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι, φυσικά εγώ που δεν είμαι μάλλον χάνω το προνόμιο της ελληνικότητας. Δεν είμαστε όπως οι Αιγύπτιοι, για παράδειγμα, που μοιράζονται τη θρησκεία τους με πολλά άλλα έθνη.
- Ιστορική. Η ιστορία μας, μας κάνει μοναδικούς. Εμείς εφεύραμε τις επιστήμες, τη λογική (που την βιάζουμε με τέτοιες προτάσεις...) και λοιπά.
- Θυματοποίηση. Από των αρχαιότητα οι Έλληνες υπήρξαμε και υπάρχουμε ακόμα (από τα ξένα κέντρα αποφάσεων, τους εξωγήινους και δεν ξέρω εγώ ποιους άλλους) θύματα διογμών και συνομοσιών.

Πριν από λίγο καιρό σε μία διαδήλωση Ισραηλινών επικοίκων μου τράβηξε τη προσοχή μία πινακίδα η οποία έγραφε: «Όταν εμείς (οι Ισραηλινοί) χτίζαμε τον ναό του Σολομώντα, εσείς (οι Ευρωπαίοι) σερνόσασταν στα τέσσερα». Κάτι μου θυμίζει, αλλά τί; Το βρήκα! Πολύ φοβάμαι πως βρήκα ένα έθνος που μπορεί να χαρακτηριστεί αδελφό, μιας και αυτό καλύπτει τις 4 αυτές μοναδικότητες:

Τους Ισραηλινούς.

Μόνο αυτοί μιλάνε Ισραηλινά, μόνο αυτοί είναι Ευραίοι στο θρήσκευμα και φυσικά μόνο αυτοί χάρισαν στην ανθρωπότητα τις μονοθεϊστικές θρησκείες που κυριαρχούν στον πλανήτη μας. Όσον αφορά τη θυματοποίηση οι ανάδελφοι-αδελφοί μας είναι οι πλανητικοί experts (όχι πως έχουν άδικο).

Μάλλον δεν θα αποκτήσω πολλούς φίλους με αυτή την ανακάλυψη μου...

Λέτε η ανακοίνωση του post μου να σημάνει και την αδελφοποίηση των δύο εθνών; Πολύ φοβάμαι πως όχι. Ο σκοπός της πρότασης είναι να αποδείξει, από μόνη της, την ιδιαιτερότητα ενός έθνος και προφανώς αυτή δεν μοιράζεται με κανένα.

Πάντως μπορούμε να βρούμε πολλά αδέλφια. Από το 1981 έχουμε μπει σε μία διαδικασία πολιτικής ενοποίησης με διάφορα έθνη γίνοντας μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μετά από 26 χρόνια μας ενώνουν πολλά. Προσωπικά μπορώ να βρω πολλά αδέλφια εκεί, εσείς;

Υ.Γ. Μάλλον βρήκα και τρίτο έθνος για αδελφοποίηση, τους γείτονες μας τους Αλβανούς. Μόνο αυτοί μιλάνε Αλβανικά, μόνο αυτοί στα Βαλκάνια δεν δίνουν σημασία στη θρησκεία, κατάγωνται από το πιο αρχαίο λαό των Βαλκανίων (Ιλλύριους) και οι μισοί συμπατριώτες τους ζουν υπό ξένη κατοχή.

Σταματάω εδώ γιατί θα βρω πολλά αδέλφια και θα αρχίσουμε να μαλώνουμε για τα κληρονομικά...

Εθνικοί Μύθοι – Ελληνικοί και Άλλοι

Θα λυπήσω πολλούς, θα παραξενέψω μερικούς άλλους και σίγουρα θα εξοργίσω πολλούς λέγοντας ότι: Τα έθνη είναι τεχνητά και μάλιστα κατασκευάστηκαν πολύ πρόσφατα. Ως πρώτο έθνος μπορεί να θεωρηθεί το Γαλλικό και ως τα γενέθλια του μπορούμε να ορίσουμε την 14/7/1789*.

Ένα από τα στοιχεία που μπορούν απόδηκνείουν τον ισχυρισμό μου είναι πως δεν υπάρχει ένας κοινός ορισμός του έθνους. Δεν υπάρχουν κανόνες ή παράμετροι που πρέπει να ικανοποιεί ένα σύνολο ανθρώπων για να μπορεί να χαρακτηριστεί ως έθνος. Μερικά έθνη ορίζονται από τη γλώσσα, άλλα από τη θρησκεία, άλλα και από τα δύο, άλλα από κανένα από τα δύο.

Αντιθέτως μπορούμε να φτιάξουμε δύο μεγάλες κατηγορίες εθνών: τα Πολιτικά και τα Πολιτισμικά. Όλα τα έθνη έχουν μύθους για να δικαιολογήσουν την ύπαρξη τους, τα δεύτερα όμως τους χρησιμοποιούν πολύ περισσότερο και είναι το βασικό συστατικό ύπαρξης τους. Τα παραμυθάκια εμφανίζουν το έθνος σαν ένα υπέρ-ήρωα του Χόλυγουντ: δυνατό, θαρραλέο που τα βάζει με πολλαπλάσιους εχθρούς και στο τέλος κερδίζει. Άλλες φορές τα παραμυθάκια μοιάζουν με ρομάτζο του Χόλυγουντ: το έθνος –πρωταγωνιστής είναι καλό, μεγαλόψυχο, έχει γενικά έχει πάρα πολλές αρετές που φυσικά δεν τα έχει ο αντίζηλος (δηλαδή άλλο έθνος που παίζει τον ρόλο του κακού).

Ένα άλλο από τα στοιχεία που μπορούν να χαρακτηριστούν σαν απόδειξη του ισχυρισμού μου είναι πως πολλά έθνη έχουν ολόιδιους μύθους. Το πρόβλημα του μύθου που λέει ότι «η Ιταλία είναι η ποιο ωραία χώρα του κόσμου», είναι ότι παράλληλα δεν μπορεί να ισχύει το «η Ελλάδα είναι η ποιο ωραία χώρα του κόσμου». Είτε η Ιταλία, είτε η Ελλάδα κερδίζει τον τίτλο (ή καμία από τις δύο) άρα τουλάχιστον ένα από τα δύο έθνη ψεύδεται (στον εαυτό του πάνω από όλα, αλλά ψεύδεται).

Όπως είδατε το πρόβλημα με αυτούς τους μύθους είναι πως δεν στέκουν. Δεν στέκουν, όχι μόνο επιστημονικά, αλλά και στην πιο απλή κριτική.

Η εντύπωση που έχω, και την εκφέρω με μεγάλη βεβαιότητα, είναι πως στην χώρα μας οι εθνικοί μύθοι είναι υπερβολικά διαδεδομένοι και φέρουν την απόλυτη (σχεδόν) αποδοχή.
- Τα Ελληνικά είναι η ποιο πλούσια γλώσσα του κόσμου
- Οι Έλληνες πολεμάνε σαν ήρωες
- Μονο στην Ελλάδα ντρέπεσαι να πεις το έθνος σου
- Του Έλληνα ο τραχήλος
- Μόνο τα Ελληνικά μπορούν να περιγράψουν την λέξη «λεβέντης» ή «παλικάρι».
- Μεμονομένο περιστατικό.
Είναι μερικοί παραδείγματα από τους ποιο συνηθισμένους μύθους που ακούμε καθημερινά.

Με ενοχλεί η τόσο διαδεμένη πίστη στους εθνικούς μύθους στη χώρα μας, τόσο διαδεδομένη πίστη που ώρες – ώρες έχω την εντύπωση πως συζητάω με ανθρώπους μιας θρησκείας. Για αυτό σκοπός μου είναι να φτιάξω μία ενότητα όπου θα σχολιάζω τους Ελληνικούς εθνικούς μύθους και θα αποδεικνείω (τουλάχιστον θα προσπαθώ) γιατί είναι λανθασμένοι.

Περισσότερα για το τεχνητό των εθνων μπορείτε να διαβάσετε εδώ: Έθνη, imagined communities, non merci!.

*14.7.1789. Η πτώση της Βαστίλης. Ή αλλιώς εξοργισμένο πλήθος, που σίγουρα δεν είχε εξοργιστεί επειδή το Γαλλικό κράτος δεν εφάρμοζε το «Fraternite – Egalite - Liberte» , κατέλαβε τον πύργο της Βαστίλης και απελευθέρωσε τους κρατούμενους. Ο πύργος ήταν φυλακή για παραβάτες του ποινικού δικαίου. Πολλά χρόνια μετά αυτή η ημερομηνία ορίστηκε ως η εθνική γιορτή των Γάλλων. Δηλαδή οι Γάλλοι γιορτάζουν την καταπάτηση του νόμου; Προφανώς όχι, αλλά αυτή η μέρα είναι συμβολική, ο λαός κατέκτησε ένα πύργο, και πολιτικά ουδέτερη, δεν ενοχλεί τους βασιλικούς, τους καθολικούς (η Γαλλική επανάσταση είχε σαν στόχο τη βασιλεία και την θρησκεία) και γενικά δεν ενοχλεί κανένα.

Η ESA ζητάει εθελοντές για ταξίδια στον Άρη.

Σήμερα το πρωί όταν αγόρασα την εφημερίδα είδα στη πρώτη σελίδα την ακόλουθη είδηση: «Στον Άρη: Η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαστήματος ζητεί 12 εθελοντές που θα εκπαιδετούν για πτήση στον Άρη».

Ανήκω σε αυτούς (υποθέτω πάρα πολλούς) που το διαστημικό ταξίδι είναι το απόλυτο ταξίδι και όνειρο. Διαβάζοντας τον τίτλο πέταξα στα ουράνια!

Η πρώτη μου σκέψη ήταν να πάω στο γραφείο και να γράψω την επιστολή παραίτησης μου. Προφανώς ένας μελλοντικός αστροναύτης δεν μπορεί να σπαταλάει την ενέργεια του και την φαιά ουσία (λέμε τώρα μιας και αναφέρομαι στον εαυτό μου...) του σε ανούσιες εργασίες που μπορούν να τις κάνουν πάρα πολλοί άλλοι οι οποίοι δεν είναι αστροναύτες σαν εμένα αλλά κοινοί θνητοί. Πλέον είμαι ένας ταξιώτης που οδεύει προς τον πλανήτη Άρη.

Καθώς συνέχιζα το διάβασμα της εφημερίδας και γέμιζε το τρένο (το ξέρω πως αυτή η πρόταση είναι ανούσια αλλά την έβαλα για να γεμίσει το κείμενο) άρχισαν να έρχονται αρνητικές σκέψεις. Ίσως να έφταιγε και ο διπλανός μου που κρατούσε τον «Πρωταθλητής».

«Κάτσε ρε φίλε», λέω στον εαυτό μου, «θα στείλεις ένα CV και θα σε προσλάβουν έτσι απλά; Η ζωή που κάνεις είναι συμβατή με τη ζωή ενός αστροναύτη;». «Γιατί, τι κάνω;» απαντάω στον εαυτό μου. «ένα πακέτο τσιγάρα κάθε μέρα για παράδειγμα». Εκεί έμεινα άφωνος. Μα καλά οι αστροναύτες την Κυριακή το πρωί όταν διαβάζουν την εφημερίδα και πήνουν τον φραπέ τους δεν καπνίζουν; Πως γίνεται αυτό;

Δεν πειράζει, για το ταξιδάκι στον Άρη είμαι διαθετιμένος να κάνω πολλές θυσίες. Θα δηλώσω ότι έκοψα το τσιγάρο, άλλωστε σαν καθώς πρέπει Έλληνας θα πηγαίνω να καπνίζω στις τουαλέττες του διαστημοπλοίου. Στα υπόλοιπα όμως είμαι έτοιμος και δεν ακούω κουβέντα. Στη τελική στο Χόλυγουντ είναι ποιο μάγκες και πηγαίνουν όλη την ώρα στον Άρη;

Γεμάτος χαρά που όχι μόνο πληρώ τα κριτήρια αλλά και έχω σίγουρη τη θέση άρχισα να σκέφτομαι τη μεγαλειώδη επιστολή παραίτησης μου: «Κύριοι, ένας αστροναύτης, ένας ταξιδευτής του κόσμου, ένας εξερευνητής νέων κόσμων, ένας προτωπόρος της ανθρωπότητας, ένας ημί-θεος που ορίζει το μέλλον του είδους μας», ναι ώρες – ώρες παρά είμαι ψώνιο, «δεν νοείται να χαραμίζεται στην οργάνωση σας. Όσο βελτιωμένη πρόταση συνεργασίας και να μου κάνετε, δεν μπορώ παρά να την αρνηθώ. Μερικοί, εν αντιθέση με εσάς, έχουμε φτάσει στο επόμενο στάδιο της εξέλιξης και έχουμε ξεπεράσει την ανάγκη για τα τόσο ευτελή υλικά αγαθά που μου προσφέρετε». (Σταματάω εδώ για το παραξύλωσα).

Όσπου συνεχίζοντας το διάβασμα φτάνω στο επίμαχο άρθρο...

Στον Άρη: Η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαστήματος ζητεί 12 εθελοντές που θα εκπαιδετούν για πτήση στον Άρη*

Σκοπός της ESA είναι πράγματι να βρει 12 εθελοντές οι οποίοι όμως θα ζήσουν για 17 μήνες σε συνθήκες διαστημικού ταξιδιού και φυσικά δεν πρόκειται να αφήσουν την επιφάνεια του πλανήτη μας...

Η προσγείωση ήταν λίγο ανόμαλη, πόσο μάλλον που είχα φτάσει και στο γραφείο, η διαστημική αποστολή απέτυχε. Εγώ, «ένας αστροναύτης, ένας ταξιδευτής του κόσμου, ένας εξερευνητής νέων κόσμων, ένας προτωπόρος της ανθρωπότητας, ένας ημί-θεος που ορίζει το μέλλον του είδους μας» γύρισα στο προηγούμενο στάδιο της εξέλιξης και αναζητώ τα υλικά αγαθά που πλέον δεν μου φαίνονται και τόσο ευτελή...

* Στην έντυπη έκδοση ο τίτλος του άρθρου είναι αυτός.

Beastie Boys

Σπάνια πηγαίνω σε συναυλίες. Για διάφορους λόγους, όπως ότι «γέρασα», δεν είμαι πλέον 20 ετών για να παθιάζομαι με συγκροτήματα, ότι θεωρώ το κόστος υπερβολικό, 60 ευρώ για μία συναυλία είναι πολλά.

Χθες βρήκα και άλλους λόγους για να μην πηγαίνω. Χθες ήμουνα ένας από τους «τυχερούς» που πήγανε στην Ejekt Festival με τους Beastie Boys, Madness, Underworld, και από τους βλάκες που πλήρωσαν 60 ευρώ.

Η συναυλία έγινε στις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις του baseball στο Ελληνικό. Καθώς πήγαινα προς την είσοδο παρατήρησα πως το βοηθητικό γήπεδο ποτιζότανε. Για ποιο λόγο, δεν ξέρω.

Κάτι άλλο που παρατήρησα ήταν ο μεγάλος αριθμός από σεκιουριτάδες. Όλοι τους ήταν γομάρια, λεπτομέρεια που στην συνέχεια έχει σημασία.

Είχα μαζί μου ένα μπουκάλι νερό και στον πρώτο έλεγχο μου ζήτησαν για λόγους ασφαλείας να βγάλω το καπάκι μην το πετάξω στη σκηνή. Δέχτηκα χωρίς αντίρρηση. Αμέσως μετά τον έλεγχο μπήκαμε σε ένα διάδρομο ο οποίος ήταν γεμάτος πέτρες... Ευτυχώς μου είχαν αφαιρέσει το καπάκι από το μπουκάλι.

Στον δεύτερο έλεγχο με ρώτησαν αν είχα μαζί μου φωτογραφική μηχανή. Παραδόξως δεν είχα, αλλά είχε ένας φίλος από την παρέα. Του είπαν να την αφήσει σε ένα ειδικό χώρο και να την πάρει μετά τη συναυλία. Μετά από μία μικρή συζήτηση αποφασίσαμε να μην την αφήσει εκεί. Ευτυχώς (θα καταλάβετε στη συνέχεια).

Ένα από τα πράγματα που δεν μου αρέσει στις συναυλίες, τουλάχιστον στις μεγάλες, είναι οι VIP θέσεις. VIP θέσεις σε συναυλία Beastie Boys; Συγνώμη αλλά δεν πηγαίνουμε στη Γαρμπή. Ένα άλλο που δεν μου αρέσει είναι η εμπορευματοποίηση και καθολική παρουσία των χορηγών, η υπερβολή είναι τέτοια που δεν καταλαβαίνω αν πηγαίνω σε συναυλία ή σε εκδήλωση της Heineken.

Η συναυλία κυλούσε κανονικά. Κατά τις 11 και 20 όταν στην σκηνή ήταν οι Beastie Boys και δεν είχαν συμπληρώσει ούτε μία ώρα, έφυγαν. Για την ακρίβεια δύο από τα μέλη του συγκροτήματος είπαν κάτι στους υπόλοιπους, συζήτησαν με ένα τρίτο και έφυγαν από τη σκηνή στιγμιαία.

Οι θεατές μείναμε στο σκοτάδι και αναρωτιώμασταν τι έγινε. Δεν ήταν δυνατόν να τελείωσε η συναυλία τόσο νωρίς.

Κοιτάω πίσω, η εξέδρα των επισήμων ήταν άδεια και σκοτεινή. Πολύ παράξενο. Δεξιά και αριστερά της εξέδρας, έξω από τον χώρο της συναυλίας, έκαιγαν φωτιές. Δύο από τις κοπέλες της παρέας, που αρχικά καθόντουσαν πίσω, μας είπαν ότι έφυγαν γιατί είδαν επεισόδια, διάφορους με γκλομπ να σπάνε τις εγκαταστάσεις.

Μία από τις δύο εστίες.


Οι θεατές όμως παραμέναμε στη σκηνή, στο σκοτάδι και χωρίς καμία ενημέρωση.

Μετά από περίπου 5 λεπτά (και ενώ τα συνεργεία άδειαζαν τη σκηνή) μίλησε κάποιος από το μεγάφωνο και μας είπε πως ένα μέλος των Underworld τραυματίστηκε και ακυρώνεται η συναυλία. Σε αυτό το σημείο άναψαν και οι προβολείς.

Ένας φίλος είχε ακόμα πολλά κουπόνια για ποτά και αναρωτιώταν τι θα τα κάνει. Αποφασίσαμε να πάμε να πάρουμε μπύρες. Φτάνουμε στο μπαρ και εκεί είδαμε το εξής θέαμα: δεν υπήρχε κανένας από τους διοργανωτές και διάφοροι θεατές είχαν μπει στο μπαρ και πλιατσικολογούσαν. Μάλιστα πολλοί παρότριναν τους άλλους: «παιδιά μπήτε και πάρτε ότι θέλετε».

Ο κόσμος αποχωρεί καθώς "αδειάζεται" το bar...


Ευτυχώς μας είπαν να βγάλουμε τα καπάκια από τα μπουκάλια νερού.

Σε αυτό το σημείο από τα μεγάφωνα ακούστηκέ το εξής: «Παρακαλείστε να εκενώσετε τους χώρους όσο ποιο γρήγορα γίνεται». Οι φωτιές μαίνονταν ακόμα.

Πήγαμε να βρούμε τους άλλους και αποφασίσαμε να φύγουμε όπως έκαναν και οι περισσότεροι θεατές.

Πουθενά δεν υπήρχαν άνθρωποι από τους οργανωτές! Ούτε σεκιουριτάδες, ούτε πωλητές, είχαν εξαφανιστεί ακόμα και τα διαφημιστικά μπαλόνια. Παρόλο που υπήρχαν δύο εστίες φωτιάς δεν υπήρχε ούτε πυροσβεστική, ούτε αστυνομία.

Ευτυχώς μας είπαν να βγάλουμε τα καπάκια από τα μπουκάλια νερού.

Ο κόσμος έφευγε ήρεμα και δεν είχε πανικοβληθεί, γιατί αλλιώς...

Καθώς πλησιάζαμε στην έξοδο, είδαμε τη μία εστία φωτιάς. Κάποιοι είχαν πυρπολήσει μερικά αυτοκίνητα. Τα αυτοκίνητα βρισκόντουσαν 20 μέτρα από το χώρο της συναυλίας. Μερικοί καημένοι υπάλληλοι μάζευαν όσο ποιο γρήγορα μπορούσαν τα διαφημιστικά σταντς.



Η έξοδος ήταν μπλοκαρισμένη από τον κόσμο που έφευγε, ευτυχώς ήρεμα, και για να φύγουμε αναγκαστήκαμε να περάσουμε δίπλα από τα φλεγόμενα αυτοκίνητα. Που και που ακουγόντουσαν μικρές εκρήξεις. Πολλοί είχαν μπει στο κτίριο και συνέχιζαν το πλιάτσικο. Φαίνεται πως αυτή είναι η κυβερνητική πολιτική εκμετάλευσης των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων.

Ο χώρος για να αφήσουμε τις φωτογραφικές μηχανές και πολύτιμα αντικείμενα.


Το πλιάτσικο ήταν γενικευμένο, ακόμα και στους χώρους που μας είπανε να αφήσουμε τις φωτογραφικές μηχανές. Ευτυχώς μας είπαν να βγάλουμε τα καπάκια από τα μπουκάλια νερού.

Μία ώρα μετά το τέλος της συναυλίας ήρθε η πυροσβεστική. Η αστυνομία ακόμα να εμφανιστεί.

Μερικοί θερμόαιμοι αρχίσαν να πετάνε αντικείμενα στη λεωφόρο Βουλιαγμένης και την έκλεισαν με κάγκελα. Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκαν τα πρώτα ΜΑΤ. Μιάμιση ώρα μετά το τέλος της συναυλίας. Κοιτούσαν τα μικρο-επισόδεια στην Βουλιαγμένης και δεν έκαναν τίποτα. Μετά από 15 λεπτά μπήκαν στον χώρο της συναυλίας. Στο να βασανίζουν μετανάστες είναι πολύ καλοί, στην προστασία των πολιτών;

Αυτά έγιναν χθες βράδυ. Η οργή μου με τους διοργανωτές νομίζω πως είναι δικαιολογημένη. Είχαν εξαφανιστεί και είχαν αφήσει μερικές χιλιάδες κόσμο να τα βγάλει πέρα μόνος του. Χωρίς ενημέρωση, χωρίς πρόνοια να εκκενώσουν τον κόσμο, χωρίς, χωρίς, χωρίς.

Σήμερα ένας φίλος μου είπε πως διάβασε στο indymedia για τα χθεσινά επεισόδια. Μπήκα και εγώ από περιέργεια: prin apo mia ora sto Ellhiniko

Μία συζήτηση ανάμεσα σε κρετίνους που συγχαίρουν ο ένας τον άλλον επειδή λεϊλάτισαν το μπαρ.

Μπράβο φωστήρες, για μερικά ποτήρια μπύρας ο πολύδωρας κέρδισε και άλλη δημοτικότητα.

Οι διοργανωτές, που αυτοί έχουν την ευθύνη, έπαθαν τίποτα ή μόνο οι γνωστοί μαλακές που πλήρωσαν το εισητίριο;

Ισότιμη κάλυψη των κομμάτων από την τηλεόραση

Τη Δευτέρα στο δελτίο ειδήσεων του Γαλλικού κρατικού καναλιού καλεσμένη ήταν η κ. Royal. Πριν αρχίσει τις ερωτήσεις ο παρουσιαστής, το δελτίο έδειξε ένα ρεπορτάζ με τα εκλογικά αποτελέσματα των στενότερων συνεργατών της κ. Royal. Όταν τελείωσε το ρεπορτάζ πήρε τον λόγο η αρχηγός των Γάλλων σοσιαλιστών. Αμέσως επιτέθηκε στον παρουσιαστή λέγοντας του ότι το ρεπορτάζ ήταν λανθασμένο και υπερβολικά αρνητικό για το κόμμα της, προσθέτοντας πως ήταν μία απόδειξη πως τα Γαλλικά ΜΜΕ βοηθάνε υπερβολικά τον αντίπαλο της. Επίσης είπε πως είναι ένα παράδειγμα του κινδύνου που πλανάται πάνω στη Γαλλία αν ένα κόμμα ελέγχει όλες τις βαθμίδες της εξουσίας. Η αλήθεια είναι πως το ρεπορτάζ ήταν αιχμηρό, αλλά είναι επίσης αλήθεια πως όλοι οι στενοί συνεργάτες της «πάτωσαν» στις εκλογές και μάλλον δεν θα εκλεγούν βουλευτές. Πάντως μου άρεσε η ειρωνία στο τέλος του ρεπορτάζ εις βάρους του Chevenement (ο Γάλλος παπαθεμελής και θερμός υποστηρικτής της κ. Royal).

Η απάντηση του παρουσιαστή ήταν πως το δελτίο του ελέγχεται από το C.F.A. (το Γαλλικό Ε.Σ.Ρ.). Νομοθεσία για την ισότιμη κάλυψη των κομμάτων από την τηλεόραση δεν υπάρχει μόνο στην χώρα μας αλλά και στη Γαλλία.

Είναι θεμιτό να έχουμε τέτοια νομοθεσία σε μία δημοκρατία;

Θεωρητικά έχουμε ελευθερία έκφρασης, ειδικά στα ΜΜΕ, όμως αυτή η νομοθεσία δεν περιορίζει εξ’ ορισμού την ελευθερία έκφρασης; Είναι θεμιτό το κράτος να ορίζει στα ΜΜΕ πόσο χρόνο θα αφιερώνουν στους υποψήφιους, ακόμα και αν σκοπός του είναι η ισότιμη προβολή των κομμάτων και των θέσεων τους;

Δεν είναι πρόβλημα δημοκρατικότητας όταν η νομοθεσία ορίζει την προβολή των κομμάτων ανάλογα με το ποσοστό που πήραν στις εκλογές; Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να αποτρέπει τη δημιουργία νέων κομμάτων, μιας και δεν προβάλονται, καθώς και την παγίωση των ποσοστών. Αν ο ΣΥΝ φτάσει το 10% των προθέσεων ψήφου η προβολή του θα είναι 3% μιας και αυτό είναι το ποσοστό ψήφων που πήρε στις τελευταίες εκλογές.

Ο νόμος έχει ένα τεράστιο κενό που δεν μπορεί να καλυφτεί με τίποτα: η «γραμμή» του ΜΜΕ. Ένα δελτίο μπορεί πράγματι να αφιερώσει τον προβλεπόμενο χρόνο ισότιμα σε δύο υποψηφίους αλλά μπορεί κάλιστα το ρεπορτάζ για τον ένα υποψήφιο να είναι θετικότατο και για τον άλλο αρνητικότατο. Έχουμε μία περίπτωση όπου ένα ΜΜΕ υποστηρίζει φανερά έναν υποψήφιο αλλά είναι απόλυτα νόμιμο. Ο νόμος εφαρμόζεται αλλά είναι άχρηστος.

Τέλος η νομοθεσία είναι αναποτελεσματική όσον αφορά τον ψυχολογικό τομέα. Η άποψη που κυριαρχεί στη χώρα μας είναι πως τα ΜΜΕ ευνοούν τους δικούς τους ανθρώπους. Η αριστερά (τουλάχιστον αυτή που ζει ακόμα στο ψυχρό πόλεμο) πιστεύει πως τα ΜΜΕ στην χώρα μας είναι γεμάτα Αμερικάνους πράκτορες, η δεξιά (τουλάχιστον αυτή που ζει ακόμα στο ψυχρό πόλεμο) πιστεύει πως τα ΜΜΕ είναι γεμάτα από Κομμουνιστές και πάει λέγοντας.

Είμαι ενάντια αυτού του νόμου. Τα ΜΜΕ ας λένε ότι θέλουν και ας προβάλουν όποιον θέλουν, άλλωστε το κάνουν έτσι και αλλιώς. Είναι προτιμότερο οι αρχές να εφαρμόσουν στα ΜΜΕ τους νόμους οι οποίοι είναι πιο σημαντικοί για την δημοκρατία: έλεγχος προέλευσης των χρημάτων των ΜΜΕ, έλεγχος για τη μισθοδοσία και ασφάλιση των εργαζομένων στα ΜΜΕ, καθορισμός (επιτέλους!) του νομικού πλαισίου λειτουργίας της τηλεόρασης. Η λίστα δεν τελειώνει εδώ.

Υ.Γ. Τον τελευταίο καιρό ακούγονται κατηγορίες ότι μερικά ΜΜΕ προβάλουν το κόμμα του καρατζαφέρη. Η απάντηση των ενδιαφερόμενων είναι πως η μόνιμη παρουσία του (μοναδικού άλλωστε) στελέχους του κόμματος στα πάνελ οφείλεται στην υποχρέωση από το Ε.Σ.Ρ. Ίσως, αλλά αν οι δημοσιογράφοι ήταν δημοσιογράφοι δεν θα τον άφηναν να μονοπωλεί τον χρόνο και να γαυγίζει συνέχεια τα ψέματα του. Νομοθεσία που να ορίζει ποιος γίνεται δημοσιογράφος υπάρχει;

Ο Μάκης.

Ένα σκυλί έχω μισήσει στην ζωή μου:


Συνήθως πηγαίνω για basket σε ένα συγκεκριμένο γήπεδο. Έχει πολλά πλεονεκτήματα: είναι κοντά στο σπίτι μου, ο αγωνιστικός χώρος είναι σε τέλεια κατάσταση, βρίσκεται σε απίστευτη τοποθεσία, δεν έχει πολύ κόσμο. Έχει όμως ένα τεράστιο μειονέκτημα: ένα ημί-αδέσποτο σκύλο που εκτελεί χρέη φύλακα και το οποίο αποκαλώ Ρατανπλάν. Με τον original Ρατανπλάν έχουν αρκετά κοινά: είναι συνάδελφοι, «φύλακες» και οι δύο, και εμφανισιακά μοιάζουν τόσο ώστε μάλλον κατάγωνται από το ίδιο χωριό. Στο γήπεδο συνήθως πηγαίνω με ένα φίλο.


Όταν έχει κόσμο ο Ρατανπλάν φεύγει και παίζει με τις γάτες(!). Άλλες φορές στήνει καρτέρι στα λίγα αυτοκίνητα που περνάνε από εκεί. Παραδέχομαι δημόσια πως δύο – τρεις φορές δεν κρατήθηκα και όταν τον είδα να κάνει ηρωική έφοδο προς το αυτοκινητό μου γκάζοσα και έστριψα προς το μέρος του. Ακόμα θυμάμαι με χαρά τα «κάι-κάι» φόβου.

Πριν με καταδώσετε στην WWF αφήστε με να τελειώσω την ιστορία μου.

Το πρόβλημα είναι τον χειμώνα όταν έχει ήλιο (προφανώς όταν χιονίζει δεν παίζω basket αλλά τέλος πάντων). Ο Ρατανπλάν αράζει στην μέση του γηπέδου και λιάζεται. Όταν είμαι με τον φίλο μου ο «φύλακας» μας κοιτάει με ένα βλέμμα μίσους αλλά φεύγει και πηγαίνει να παίξει με τις γάτες.

Όταν όμως είμαι μόνος μου...


Σηκώνει λίγο το κεφάλι του με κοιτάει και αρχίζει να γρυλίζει. Αμέσως μετά σηκώνεται και γρυλίζει πιο δυνατά. Από το στόμα του τρέχουν λευκοί πυκνοί αφροί. Μερικές φορές αποχωρώ από το γήπεδο χωρίς διαπραγματεύσεις. Προφανώς και δεν φοβάμαι, αλλά είναι γνωστό πως είμαι φιλόζωος και δεν θέλω να διαταράξω το οικοσύστημα του Ρατανπλάν. Άλλες φορές μπαίνω διακριτικά στο γήπεδο και αρχίζω τα σουτάκια. Ο Ρατανπλάν γρυλίζει, αφρίζει και μετά από αρκετή ώρα φεύγει.


Πριν από μερικά χρόνια την Κυριακή του Πάσχα έπαιζα μπάσκετ με τον φίλο μου και ήρθε ο φύλακας (ο κανονικός όχι ο Ραντανπλάν) του γηπέδου. Κρατούσε ένα αλουμινόχαρτο και μέσα είχε κοκορέτσι και αρνί. Εκείνη την ημέρα οι ρόλοι αντιστράφηκαν: εμείς είμασταν αυτοί που γρυλίζαμε και αφρίζαμε. Ο σκύλος σε χρόνο dt είχε πάει και έκανε χαρές στον φύλακα. Αυτός μας βλέπει και μας λέει «Α! Αυτός!», δείχνοντας τον Ρανταναπλάν, «Αυτός είναι το καλύτερο παιδί». Η απάντηση μας λογοκρίθηκε.

Πέρυσι τον χειμώνα μου τηλεφωνάει ο φίλος μου:
-Έλα μου λέει γεμάτος χαρά. Έλυσα το μυστήριο του Μάκη.
-Ποιος είναι ο Μάκης; Απαντάω.
-Έλα ρε ο Μάκης μου ξαναλέει.
-Ρε καμένε, του λέω, είσαι μεθυσμένος στις 12 το μεσημέρι; Καλά δεν ντρέπεσαι και είσαι δικαστής; Τουλάχιστον να σέβεσαι εμάς του εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα.
-Όχι, επέμενε αυτός, για τον Μάκη λέω τον σκύλο στο γήπεδο του Basket. Πήγα και παραπονέθηκα στην φύλακα. Αυτός μου είπε πως ο Μάκης – Ρατανπλάν δεν πειράζει κανένα απλώς θέλει χάδια. Πήγαμε μαζί και τον χαϊδεψα.

Τελικά το παν στην ζωή είναι να έχεις τρόπους...

Όμως μετά από λίγες μέρες μου ξανατηλεφωνάει ο φίλος μου.
-Ρε με δάγκωσε!
-Καλά σου έκανε, αλλά ποιος;
-Ο Μάκης!
-Ο Μάκης; Μα δεν μου είπες πως είχετε γίνει κολλητοί και κανονίζατε να πάτε και για γκόμενες.
-Ρε σοβαρά μiλάω, πήγα να τον χαϊδέψω και μου επιτέθηκε.
-Δεν μου λες, απαντάω, πότε είπαμε πας Σκωτία για να λύσεις το μυστήριο της λίμνης Λοχ-Νες;

Ηλιοβασίλεμα από το γήπεδο, είπαμε απίστευτη τοποθεσία...

Κόμματα Συνεργασίας

Στο προηγούμενο post έγραψα την άποψη μου για τις Κυβερνήσεις Συνεργασίας μιας και τον τελεύταιο καιρό βλέπω πολύ συχνά σχόλια και άρθρα για αυτές. Τον τελευταίο καιρό όμως βλέπω πολύ συχνά σχόλια και άρθρα για κάτι που ονόμασα (πολύ πρόχειρα) «Κόμμα Συνεργασίας» ή αλλιώς την απόσπαση ενός μέρους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και την δημιουργία ενός νέου κόμματος.

Ένα άλλο πρόβλημα που έχω είναι πως θα χαρακτηρίσω τους πολιτικούς που θα στελεχώσουν το «μελλοντικό» κόμμα. Μερικοί χρησιμοποιούν την λέξη μεταρρυθμιστές. Δεν μου αρέσει αυτή η λέξη, είναι κενή νοήματος και μοιάζει «μαρκετίστικη». Άλλοι χρησιμοποιούν τις λέξεις φιλελεύθεροι ή προοδευτικοί, ίσως να είναι αλλά αυτοί οι όροι χρησιμοποιούνται για να χαρακτηρίσουν άλλους πολιτικούς χώρους. Φυσικά υπάρχουν και οι «αρνητικοί» χαρακτηρισμοί: «εκσυχρονιστές», «φιλελεύθεροι*», «δυτικολάγνοι» και πάρα πολλοί άλλοι. Ας μου επιτρέψετε μία υπέρβαση και να τους αποκαλώ «το υγιές τμήμα των κομμάτων το οποίο ζει στον πλανήτη γη στις αρχές του 21ο αιώνα».

Νομίζω πως είναι αυτονόητο πως ο κ. Παπανδρέου έχει πιο πολλά κοινά με την κ. Μπακογιάννη από ότι έχει με τον κουλούρη. Πως ο τζοχατζόπουλος έχει πιο πολλά κοινά με τον πολύδωρα παρά με τον κ. Χρυσοχοϊδη. Πως ο κ. Αλογοσκούφης έχει πιο πολλά κοινά με την κ. Διαμαντοπούλου παρά με τον γιακουμάτο. Κλπ.

Ένα τέτοιο κόμμα θα μπορούσε πράγματι να κυβερνήσει την χώρα πολύ αποτελεσματικά και να λύσει πολλά από τα προβλημάτα της. Ένα τέτοιο κόμμα θα το ψήφιζα πολύ ευχαρίστως.

Όμως διάβασα όμως και μία άλλη άποψη: Αν κερδίσουν τις εκλογές οι άλλοι;

Αν καταλήξουμε να έχουμε κυβέρνηση με Πρωθυπουργό τον πολύδωρα, ΥΠΕΞ τον βενιζέλο, ΥΠΕΣ τον ψωμιάδη και Υπουργό παιδείας και θρησκευμάτων τον παπαθεμελή;

Είναι ένα ρίσκο που δεν θέλω να πάρω. Δεν θέλω να το πάρω παρόλο που θα σταματήσω να ανήκω στους ψηφοφόρους του «Λευκό / Άκυρο» και να έχω ένα πολύ σημαντικό λόγο να ασχολούμαι με τα κοινά όσο ποιο ενεργά μπορώ.

*Λέξη πασπαρτού στη χώρα μας...

Κυβερνήσεις Συνεργασίας

Τον τελευταίο καιρό διαβάζω άρθρα που σχολιάζουν μία πιθανή κυβέρνηση συνεργασίας μιας και με τον εκλογικό νόμο υπάρχει πιθανότητα το πρώτο κόμμα να μην έχει την πλειοψηφία στην επόμενη βουλή.

Χρειαζόμαστε κυβερνήσεις συνεργασίας; Αν υποθέσουμε πως ναι, μία κυβερνήση συνεργασίας θα είναι βιώσιμη και αποτελεσματική;

Σε πολλές χώρες οι κυβερνήσεις συνεργασίας είναι ο κανόνας. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το Βέλγιο και η Ιταλία (ειδικά μέχρι την «κάθαρση» που έγινε πριν από 15 χρόνια). Οι δύο αυτές χώρες είναι χαρακτηριστικές μιας και στην πρώτη περίπτωση οι κυβερνήσεις συνεργασίας είναι σταθερές και πετυχημένες, εν αντιθέση με την Ιταλία όπου οι κυβερνήσεις συνεργασίας αλλάζουν συνέχεια μιας και τα κόμματα που κυβερνάνε δεν μπορούν να συμφωνήσουν στις πολιτικές που πρέπει να ακολουθήσει η κυβέρνηση. Αυτή την περίοδο η κυβέρνηση Prodi έχει τέτοια προβλήματα σχετικά με την νομική αναγνώριση των ζευγαριών που δεν είναι παντρεμένα. Τα αριστερά κόμματα του συνασπισμού είναι υπέρ, τα καθολικά κόμματα είναι κατά. Άρα στα αρνητικά των κυβερνήσεων συνεργασίας είναι η αστάθεια.

Η επιχειρηματολογία υπέρ των κυβερνήσεων συνεργασίας είναι ότι αυτές είναι πιο δημοκρατικές μιας και εκπροσωπούνται μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας. Ένα άλλο επιχείρημα είναι πως αν υπάρχουν πλεόν του ενός κόμματος στην κυβέρνηση θα προστεθεί ένα ακόμα check & balance. Ένα κόμμα θα μπορεί να βλέπει άμεσα τις αυθαιρεσίες που κάνει κάποιο άλλο κόμμα και να τις κατακρίνει στο ανώτατο επίπεδο, δηλαδή στο Υπουργκό Συμβούλιο.

Στη χώρα μας ένα πάγιο αίτημα της αριστεράς είναι η απλή αναλογική. Το αποτέλεσμα της θα ήταν να έχουμε υποχρεωτικά κυβερνήσεις συνεργασίας μιας και είναι σχεδόν αδύνατο κάποιο κόμμα να πάρει το 51% των ψήφων. Δεν θα σχολιάσω αυτό το αίτημα μιας και ο μόνος λόγος ύπαρξης του είναι για να γίνουν μέλη της κυβέρνησης τα κόμματα (ΣΥΝ ή ΚΚΕ) που με την ισχύουσα εκλογική νομοθεσία αποκλείονται.

Συμφωνώ με τα επιχειρήματα υπέρ της κυβερνήσης συνεργασίας όμως μία τέτοια κυβέρνηση θα είναι βιώσιμη και αποτελεσματική στην Ελλάδα; Στην τελική αυτό είναι που έχει σημασία σε μία κυβέρνηση.

Τελευταία φορά που είχαμε μία παρόμοια κυβέρνηση ήταν την περίοδο 1989 – 1990, ΝΔ με ΚΚΕ και ΝΔ ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ. Και οι δύο κυβερνήσεις μπορούν να χαρακτηριστούν χωρίς δεύτερη σκέψη σαν αποτυχημένες. Δεδομένου του γνωστού κλίματος της εποχής, που ευτυχώς δεν υπάρχει πλέον στην εποχή μας, δεν μπορώ να τις χρησιμοποιήσω σαν παράδειγμα.

Πιστεύω πως είναι πιο εύκολο να συμφωνήσει το ΠΑΣΟΚ με την ΝΔ σε ένα κοινό πρόγραμμα παρά να συμφωνήσουν τα μέλη των κομμάτων μεταξύ τους. Μία κυβέρνηση πρέπει να είναι υπεύθυνη και σε γενικές γραμμές οι πρωθυπουργοί είναι αρκετά υπεύθυνοι, επίσης σε πάρα πολλά θέματα (οικονομία, εξωτερική πολιτική, περιβάλλον) η χώρα μας δεσμεύεται από διακρατικές συμφωνίες, άρα σε αυτά τα θέματα το πεδίο χειρισμών είναι περιορισμένο. Αντιθέτως τα δύο μεγάλα κόμματα πρέπει να πήσουν για το πρόγραμμα στελέχη τους τα οποία πολλές φορές είναι τα πάντα εκτός από υπεύθυνα. Άντε να πείσεις τον Ψωμιάδη για μοικτή ονομασία της FYROM. Άρα δεν υπάρχει πρόβλημα στο προγραμματικό επίπεδο.

Στην πράξη όμως; Στόχος των δύο μεγάλων κομμάτων είναι η εξουσία. Όταν ένα από τα δύο κόμματα είναι στην αντιπολίτευση ακολουθεί την πολιτική του ώριμου φρούτου. Αποτελεσματική πολιτική αλλά καθόλου ώριμη για μία δημοκρατία. Αν κυβερνάνε και τα δύο κόμματα η φθορά ποιο θα πλήξει; Μάλλον και τα δύο, οπότε θα καταλήξουμε να έχουμε μία κυβέρνηση η οποία δεν θα παίρνει αποφάσεις με πολιτικό κόστος ή ακόμα χειρότερα που ένα μέρος της θα υποθάλπει το υπόλοιπο.

Έχουμε πολιτικούς οι οποίοι είναι διαθετιμένοι να πάρουν αποφάσεις (όπως η κ. Γιαννάκου) χωρίς να τους νοιάζει το πολιτικό κόστος; Έχουμε πολιτικούς οι οποίοι έχουν σαν στόχο την σωστή λειτουργεία του υπουργείου τους και όχι την προβολή τους; Έχουμε πολίτες που θα ψηφίσουν τέτοιους πολιτικούς; Αν απαντήσω όχι μάλλον δεν θα είμαι απόλυτος.

Η πολιτική ανωριμότητα της κοινωνίας μας φαίνεται και στις μονοκομματικές κυβερνήσεις, όμως τα αρνητικά χαρακτηριστικά της πολλαπλασιαζονται σε μία κυβέρνηση συνεργασίας. Επίσης στην παρούσα φάση δεν βλέπω κανένα λόγο ύπαρξη τους. Για αυτούς τους δύο λόγους είμαι ενάντια.

Η συνέχεια του Κράτους

Οι σοφοί λένε πως ένα από τα χαρακτηριστικά μιας ώριμης δημοκρατίας είναι η συνέχεια του κράτους-κυβέρνησης. Αρκετά συχνά παραπονούμαστε πως η δημοκρατία μας δεν είναι αρκετά ώριμη. Σε αυτό το θέμα δεν θα συμφωνήσω μιας και τον τελευταίο καιρό συναντάω πολλά παραδείγματα που αποδυκνείουν πως υπάρχει πράγματι συνέχεια στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας.

Το ποιο «κραυγαλέο» παράδειγμα νομίζω πως είναι η περίπτωση του Πρωθυπουργού. Στις δημοσκοπήσεις (που πλέον πάνε να γίνουν καθημερινές) ο κ. Καραμανλής βγαίνει πάντα και με μεγάλη διαφορά ο «καταλληλότερος για Πρωθυπουργός». Αν σας θυμίζει τις δημοσκοπήσεις επί πρωθυπουργίας Σημίτη τότε τα μεγάλα πνεύματα συναντιώνται μιας και αυτό ακριβώς μου θυμίζει.

Πέρα από τον τίτλο του «καταλληλότερου» στην περίπτωση του Πρωθυπουργού συναντάμε και μία άλλη συνέχεια. Αυτή που λέει πως ο Πρωθυπουργός είναι ικανότατος (άλλωστε είναι ο «καταλληλότερος» σύμφωνα με τις τελευταίες 523 δημοσκοπήσεις), μοχθεί για τη χώρα και φυσικά πληρεί τέλεια τα προσόντα για την θέση που κατέχει αλλά πάσχει στο θέμα του πάγκου. Συγνώμη των στελεχών που τον πλαισιώνουν στο υπουργικό συμβούλιο ήθελα να γράψω. Χμμμ αν σας θυμίζει την πρωθυπουργία Σημίτη τότε είπαμε: τα μεγάλα πνεύματα συναντιώνται μιας και αυτό ακριβώς μου θυμίζει.

Τις τελευταίες μέρες, αν δεν κάνω λάθος από το Σάββατο, γίνομαι μάρτυρας άλλης μίας συνέχειας του κράτους: τα εγκαίνια δημοσίων έργων που δεν έχουν ολοκληρωθεί ή που βρίσκονται ακόμα στο στάδιο προ-μακέτας. Ο ΥΠΕΧΩΔΕ ο κ. Λαλιώτης, συγνώμη κ. Σουφλιάς ήθελα να γράψω, εγκαινίασε 3 σταθμούς της Αττικό Μετρό οι οποίοι όμως, σύμφωνα με την εταιρία, δεν είναι ακόμα έτοιμοι. Για να πληροφορήσει το λαό έκανε και μία διαφημιστική καμπάνια με ολοσέλιδες δημοσιεύσεις στις εφημερίδες. Οι διαφημίσεις ανέφεραν και το μετρό της Θεσσαλονικής και την μελλοντική γραμμή 4, η οποία αν κατάλαβα καλά θα είναι κυκλική, θα ξεκινάει από τον Πειραιά, θα φτάνει μέχρι το Μαρούσι και θα επιστρέφει στο λιμάνι. Πάντως ο κ. ΠΕΧΩΔΕ ξέχασε να βάλει στην καμπάνια του και την ακόμα ποιο μελλοντική γραμμή 5 η οποία θα ξεκινάει από το υπουργείο του και θα καταλήγει στην Λάρισα με χρόνο ολοκλήρωσης το 2054μχ. Αν σας θυμίζει τις ένδοξες ημέρες όπου ο κ. Λαλιώτης ήταν ΥΠΕΧΩΔΕ το είπαμε άλλες δύο φορές: τα μεγάλα πνεύματα συναντιώνται μιας και αυτό ακριβώς μου θυμίζει.

Λέτε αν περάσει ο δείκτης του χρηματιστηρίου τις 5.000 μονάδες να δούμε τον κ. Αλογοσκούφη να λέει πως «το κόμμα του χρηματιστηρίου ψηφίζει ΝΔ»;