Η έμμονη ιδέα των εμπρησμών

Σήμερα η Καθημερινή έχει ένα πολύ καλό άρθρο του Guardian σχετικά με τις φωτιές και το οποίο έκανα c(l)opy & paste.

Μου άρεσε πολύ επειδή λέει το αυτονόητο: η προστασία του περιβάλλοντος είναι υπόθεση που αφορά όλους και όλοι το καταστρέφουμε χωρίς να είμαστε απαραίτητα εμπρηστές.

"μπορεί να ελπίζει κανείς, είναι το γεγονός ότι τρομερές πυρκαγιές αυτού του είδους θα ενισχύσουν την πεποίθηση του πληθυσμού ότι πρέπει να ληφθούν μέτρα κατά της υπερθέρμανσης του πλανήτη."
Να ελπίζουμε ότι ο πληθυσμός θα ζητήσει να ληφθούν μέτρα; Είμαι απαισιόδοξος.


Η έμμονη ιδέα των εμπρησμών

The Guardian

Η περιοχή της Μεσογείου δεν είναι μόνο εύκολο να πιάσει φωτιά, αλλά και εξαρτάται από αυτήν. Χρειάζεται τις πυρκαγιές για πολλούς λόγους, περιλαμβανομένης και της ανάγκης να αποσοβηθούν μεγαλύτερες φωτιές.

Πάντως, τα στοιχεία της περασμένης δεκαετίας καταδεικνύουν ότι η σωστή διαχείριση των πυρκαγιών γίνεται όλο και δυσκολότερη. Καύσωνες εμφανίζονται όλο και συχνότερα ακριβώς την περίοδο κατά την οποία μεγάλες ομάδες πληθυσμού μετακινούνται και συνεπώς αυξάνεται και ο κίνδυνος να ξεσπάσουν πυρκαγιές. Οι καύσωνες προλειαίνουν το έδαφος και οι άνθρωποι βάζουν τη σπίθα. Στην περίπτωση των πυρκαγιών στην Ελλάδα οι ένοχοι δεν είναι αναγκαστικά εμπρηστές. Ενα σπασμένο κομμάτι γυαλί μπορεί εύκολα να βάλει φωτιά που θα κατακάψει μεγάλη έκταση. Η άλλη σημαντική αιτία είναι ότι οι άνθρωποι σε αυτές τις περιοχές αντιλαμβάνονται την πυρκαγιά ως κάτι αφύσικο. Συνεπώς θέλουν να αποφεύγουν τις φωτιές και οι πολιτικοί αντιδρούν ανάλογα. Μικρές πυρκαγιές περιορίζονται ή σβήνουν, αλλά το αποτέλεσμα είναι ότι συσσωρεύονται εύφλεκτα υλικά, αυξάνοντας τις πιθανότητες να ξεσπάσουν πυρκαγιές σαν αυτές που καίνε την Ελλάδα.

Ολα αυτά δεν είναι καινούργια για τους επιστήμονες και τους πυροσβέστες των χωρών που αντιμετωπίζουν προβλήματα από τις πυρκαγιές και θα ήταν λάθος να υποστηρίξει κανείς ότι δεν έχουν ληφθεί μέτρα για να αποσοβηθούν ή να ελεγχθούν τέτοιες μεγάλες πυρκαγιές όταν προκύπτουν. Για παράδειγμα, μια χωρίς προηγούμενο συνεργασία ευρωπαϊκών κρατών κατά των πυρκαγιών έχει στόχο την Ελλάδα. Πυροσβέστες από 16 χώρες, περιλαμβανομένων και τεσσάρων που έχουν στείλει και πυροσβεστικά αεροπλάνα, μάχονται κατά των πυρκαγιών στην Ελλάδα. Οσον αφορά τους εμπρησμούς, η ελληνική κυβέρνηση υποσχέθηκε να αλλάξει τους σχετικούς νόμους, ώστε κανείς να μην μπορεί να χτίσει στο μέλλον στις καμένες περιοχές. Ακόμη σημαντικότερο, μπορεί να ελπίζει κανείς, είναι το γεγονός ότι τρομερές πυρκαγιές αυτού του είδους θα ενισχύσουν την πεποίθηση του πληθυσμού ότι πρέπει να ληφθούν μέτρα κατά της υπερθέρμανσης του πλανήτη.

Ομως, όπως ακριβώς και με τις πλημμύρες στις βόρειες χώρες, το κλειδί για την άμεση αντιμετώπιση της κατάστασης είναι ολόκληρη η κοινωνία να σταματήσει να προσποιείται ότι μπορεί να αγνοεί τη Φύση. Στην Ελλάδα, η έμμονη ιδέα με την πιθανότητα του εμπρησμού και η ευκολία με την οποία κατηγορούνται οι πολιτικοί, υποδηλώνει ότι οι άνθρωποι εξακολουθούν να μη θέλουν να αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι ο τρόπος με τον οποίο ζουν συλλογικά, αυτά που θέλουν να αγοράζουν, τα κτίρια που χτίζουν και ο τρόπος που μεταχειρίζονται το φυσικό περιβάλλον έχουν μεγάλη σχέση με το πρόβλημα των πυρκαγιών.

What did the Greek who burned the last tree say while doing it?

Οι 4 φωτιές που φαινόντουσαν σήμερα το μεσημέρι από την Πάρνηθα:

Υμηττός


Η φωτιά που σκέπασε την Αθήνα


Ανατολική Αττική


Νότια Εύβοια


Και η Πεντέλη




(Ευτυχώς υπάρχει φυλάκιο και το έχουν βαφτίσει...)

Μία εικόνα που σχεδόν συνηθίσαμε



Τον τίτλο τον πήρα (με μία παραλαγή) από το βιβλίο "Collapse, How Societies Choose to Fail or to Succeed, Jared Diamond, New York, Penguin, 2005". Η ακριβής πρόταση είναι: "What did the Eastern Islander who cut down the last palm tree say while doing it?" και βρίσκεται στο κεφάλαιο που αναλύει πως οι κάτοικοι των νησιών του Πάσχα κατέστρεψαν το περιβάλλον στο οποίο ζούσαν.

Η τεράστια διαφορά με εμάς είναι ότι εμείς δεν έχουμε δικαιολογίες.

Scotland

Το blog άρχισε την εκλογική εκστρατεία του στις παραλίες των Loch της Σκωτίας.

Τα αποτελέσματα της εκστρατείας θα αναγγελθούν στην επιστροφή μου σε μια εβδομάδα :)

Εκλογές και αφίσες.

Αν βασιστώ στην εκλογολογία που κυριαρχεί στα ΜΜΕ, τον επόμενο μήνα θα έχουμε βουλευτικές εκλογές. Στις εφημερίδες διαβάζω πως τα κόμματα δηλώνουν έτοιμα για τον «αγώνα», άλλωστε την ετοιμότητα (τουλάχιστον ενός από αυτά) την βλέπω συνέχεια μπροστά μου όπου και αν κυκλοφορώ στην Αττική.

Ανήκω σε αυτούς, προφανώς τους ελάχιστους, Έλληνες που ενοχλούνται σφοδρά με τις (παράνομες, αντι-περιβαλλοντολογικές και πολλά άλλα) αφίσες και στις περυσινές δημοτικές εκλογές είχα γράψει μερικά posts για αυτό το θέμα. Σε εκείνες τις εκλογές έκανα και το καθήκον μου σαν πολίτης: πήγα και παραπονέθηκα (αρκετά έντονα) σε ένα υποψήφιο δήμαρχο επειδή είχε μετατρέψει το δήμο σε χωματερή (αφίσες του συναντάς ακόμα και ας έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος): Το θράσος του κυρίου Μπόζου (υποψήφιος δήμαρχος Κηφισιάς), Προεκλογικές αφίσες: η συζήτηση με τον κύριο Μπόζο.

Τις τελευταίες μέρες η Αττική έχει γεμίσει με αφίσες του ΚΚΕ και ακόμα δεν έχει ανακοινωθεί η διάλυση της βουλής και η προκύρηξη εκλογών. Η μόλυνση είναι ήδη αισθητή και τα υπόλοιπα κόμματα δεν έχουν μπει ακόμα στο «χωρό». Πολύ φοβάμαι πως αυτές οι εκλογές σε αυτό το θέμα θα μοιάζουν με τις εκλογές της δεκαετίας του ογδόντα: υπερβολική χρήση αφισών (φυσικά με κατάχρηση δημόσιων χώρων), ρύπανση, σκουπιδαριό κλπ.


Η κυρία Παπαρήγα επαίρεται πως το κόμμα της είναι το μόνο που δεν χρησιμοποιεί εταιρείες και ιδιωτικά συνεργεία. Δεν το ξέρω και δεν με νοιάζει και δεν καταλαβαίνω τι προσφέρει αυτή η δήλωση στην πολιτική συζήτηση. Αυτό που με νοιάζει είναι να υπάρχουν κόμματα που δεν χρησιμοποιούν παράνομες αφίσες, μία τέτοια πρωτοβουλία σίγουρα θα προσφέρει πολλά στην πολιτική συζήτηση στη χώρα μας.


Το ξέρω ότι για άλλη μία φορά οι απαιτήσεις μου είναι υπερβολικές.

Το Μητροπολιτικό Πάρκο Ελληνικού

Την προηγούμενη εβδομάδα ο ΥΠΕΧΩΔΕ κ. Σουφλιάς εγκαινίασε το Μητροπολιτικό Πάρκο Ελληνικού. Σωστότερα εγκαινίασε και αυτός τις μακέτες του πάρκου μιας και έχουν περάσει (ήδη) 6 χρόνια από τα αρχικά εγκαίνια.

Την Κυριακή η Καθημερινή δημοσίευσε ένα άρθρο του κ. Μάνου που επικρίνει το σχέδιο. Από την αρχική ανακοίνωση του πάρκου, τον Μάρτιο του 2001, ήμουνα σκεπτικός με το σχέδιο και το άρθρο με καλύπτει σχεδόν απόλυτα όσον αφορά τους λόγους: Το μεγάλο έγκλημα σε βάρος της Αθήνας

Η Αθήνα είναι μία πολή που δεν έχει πάρκα και δημόσιους χώρους γενικά. Ακόμα χειρότερα οι ελάχιστοι που διαθέτει βρίσκονται σχεδόν πάντα υπό κατάληψη: τραπέζια από καφετέριες, πλανόδιοι και πάνω από όλα αυτοκίνητα και μηχανές. Άρα πιστεύω πως η δημιουργία χώρων πρασίνου στις πυκνοκατοικημένες περιοχές του Λεκανοπεδίου είναι πολύ πιο χρήσιμη από την κατασκευή ενός πάρκου-μαμούθ στην άκρη της. Αν χτιστεί ένα μέρος τους αεροδρομίου θα υπάρχει και μία περιοχή της Αθήνας η οποία θα σέβεται τους κανόνες ρημοτομίας άρα και τους κατοίκους της. Φυσικα μπορεί να προτιμάμε, και είναι θεμιτό, να μένουμε σε περιοχές σαν τον Γέρακα και γενικά την άγρια Ανατολική Αττική που χτίζονται τώρα και ο καθένας χτίζει ότι θέλει όπου θέλει σε πρώην δάση.

Ανεξάρτητα από την απόφαση που θα παρθεί (αν και όταν παρθεί) είμαι ενάντια στην μεταφορά εκτάσεων του πρώην αεροδρομίου στους γειτονικούς δήμους. Οι τοπικοί «άρχοντες» (και οι δημότες τους) νοιάζονται μόνο για τον δήμο τους, δηλαδή το χωριό τους, τον εαυτό τους. Η έκταση είναι δημόσια δηλαδή ανήκει σε όλους μας όχι μόνο στους κατοίκους των γύρω περιοχών. Αν οι κάτοικοι των γειτονικών περιοχών νοιαζόντουσαν για το δημόσιο συμφέρον τότε θα τους την «έδινα» ευχαρίστως.

Υ.Γ. Το Μητροπολιτικό Πάρκο Ελληνικού συνοδεύεται και από το παραμυθάκι «Το μεγαλύτερο της Ευρώπης». Συνολικά έχει έκταση 5000 στρεμάτα. Οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι από τους «Αγγλικούς κήπους» του Μονάχου, 6000 στρέμματα, και από το πάρκο «Φοίνιξ» του Δουβλίνου, 20.000 στρέμματα. Και τα δύο πάρκα σχεδιάστηκαν τον 19ο αιώνα. Φαίνεται πως το Μόναχο και το Δουβλίνο δεν ανήκουν στην Ευρώπη...

Οι αλλαγές στο βιβλίο ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού. Ή αλλιώς ζηλεύω...

Επιτέλους! Την εβδομάδα που μας πέρασε το Υπουργείο παιδείας ανακοίνωσε τις αλλαγές που έγιναν στο τόσο συζητημένο βιβλίο ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού. Αλλαγές οι οποίες βασίστηκαν στις απόψεις όλων εκτός από των ειδικών, καθηγητές πανεπιστημίου ιστορίας και παιδαγωγικής, και των άμεσα ενδιαφερομένων, των δασκάλων.

Διαβάζοντας στις εφημερίδες τις αλλάγες που αναγκάστηκε να κάνει η συγγραφική ομάδα αρχικά παραξενεύτηκα. Οι αλλαγές αφορούσαν λέξεις που αλλάζουν ελάχιστα το νόημα του κειμένου, το «ζήτημα»να γίνει «πρόβλημα» και λοιπά. Όμως το τελικό αίσθημα μου είναι άλλο: ζήλεια. Ζήλεια που υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι που έχουν τόσο πολύ χρόνο για να ξεκοκαλίζουν ένα βιβλίο και να ξεψυρίζουν τις λέξεις μία-μία. Δεν γνωρίζω τον χρόνο που απαιτείται, δεν το έχω κάνει ποτέ άλλωστε, αλλά πρέπει κάποιος να αφιερώσει πολύ χρόνο για να το κάνει και για να τον αφιερώσει σημαίνει πως έχει ένα πολύ σημαντικό πλεόνασμα ελεύθερου χρόνου. Εγώ δεν τον διαθέτω, ίσως επειδή είμαι εργαζόμενος.

Θέλω όμως να σχολιασω και μερικές αλλαγές. Σχόλια που γεννήθηκαν αυτόματα διαβάζοντας τα σχετικά άρθρα.

Τι άλλαξε πραγματικά με την αντικατάσταση της λέξης συνωστισμός από το λεκτικό «οι Ελληνες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους σε δραματικές συνθήκες»; Δεν ξέρω, ίσως να φταίει και το γεγονός ότι δεν έκανα σε Ελληνικό σχολείο την ΣΤ Δημοτικού.

Πολλές από τις αλλαγές επιβλίθηκαν από την Κύπρο η οποία ήταν από τους ποιο σφοδρούς επικριτές του βιβλίου. Μέχρι τώρα ήξερα πως η χώρα μας είχε κάνει Outsource στη Κύπρο την εξωτερική της πολιτική, με το δόγμα «Η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα υποστηρίζει», από την υπόθεση του βιβλίου έμαθα πως κάναμε outsource στη Κύπρο και την παιδεία των παιδιών μας. Σίγουρα οι αλλαγές που απαίτησε η Κυπριακή κυβέρνηση ήταν πολύ ουσιώδες όπως η αλλαγή της λέξης «διχοτόμηση» με τη λέξη «διαίρεση». Ας υποθέσουμε πως έχουμε ένα παγωτό και θέλουν να το μοιραστούν δύο παιδιά. Η αντίληψη που έχω για την λέξη διχοτόμηση είναι ότι έρχεται κάποιος με ένα τσεκούρι και κόβει το παγωτό στη μέση, μία λέξη που διαιρεί κάτι αλλά βίαια. Η αντίληψη που έχω για την λέξη διαίρεση είναι πως το παγωτό κόβεται σε δύο μέρη μετά από συνεννόηση. Ίσως η διαίρεση της Κύπρου να έγινε μετά από συννεόηση και δεν το γνωρίζω.

Για να μην παρεξηγηθώ δεν θεωρώ όλες τις αλλαγές αρνητικές όπως η αλλαγή στην αναφορά του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου του 1940. Η νέα πρόταση, που είναι η κατάχρηση της υπερβολής, θα προετοιμάσει άριστα τα παιδιά στο τηλεοπτικό περιβάλλον στο οποίο θα μεγαλώσουν. Τηλεοπτικό περιβάλλον στο οποίο κυριαρχούν οι ούτε καν γραφικοί επικριτές του βιβλίου, λιακόπουλος, ζουράρις, παπαθεμελής, καρατζαφέρης κλπ.

Υ.Γ. μπορεί κάποιος να μου μεταφράσει την ανακοίνωση τύπου του ΚΚΕ για το βιβλίο;