Υποθέτω πως αρκετοί θα έχετε αναρωτηθεί για ποιο λόγο οι μαθήτες διδάσκονται ιστορία στο σχολείο, σε όλες τις χώρες, δεδομένου ότι είναι μία επιστήμη η γνώση της οποίας δεν είναι χρήσιμη στην επαγγελματική ζωή της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων.
Η συνηθισμένη απάντηση είναι για να γνωρίζουμε το παρελθόν μας, την καταγωγή μας, δηλαδή για να κατασκευάσει εθνικές ταυτότητες. Άλλοι, λιγότεροι, λένε ότι η ιστορία πρέπει να διδάσκεται για να έχουμε ένα «μπούσουλα» ώστε να παίρνουμε μαθήματα για την μελλοντική μας πορεία.
Σε κάθε περίπτωση η σχολική διδασκαλία της ιστορίας είναι η διδασκαλία μιας συγκεκριμένης έκδοσης της ιστορίας δηλαδή μιας ερμηνείας της. Μία κοινότυπη άποψη λέει πως είναι αδύνατον να μάθεις την πραγματική ιστορία αλλά πάντα θα γνωρίζεις μία ερμηνεία της γιατί ο συγγραφέας, δηλαδή ο ιστορικός (ελπίζω τουλάχιστον οι συγγραφείς της ιστορίας να είναι επαγγελματίες ιστορικοί), δεν θα καταφέρει να αποβάλει τα προσωπικά του πιστεύω απαγγέλοντας την ιστορία. Διαφωνώ, όποιος συγχέει τα πιστεύω του με την επιστήμη δεν είναι επιστήμονας, ιστορικός στην συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά προπαγανδιστής (δεν βρίσκω τον χαρακτηρισμό απόλυτα αρνητικό) των πολιτικών του πιστεύω. Φυσικά δέχομαι πως η ιστορία δεν είναι απόλυτη, νέες ανακαλύψεις γίνονται όλη την ώρα οπότε αλλάζει και η άποψη που μπορεί να έχουμε για ένα συγκεκριμένο γεγονός, αυτό όμως είναι χαρακτηριστικό της ιστορίας ως επιστήμης.
Για αυτό το λόγο γίνεται και ο σαματάς για το βιβλίο ιστορίας της ΣΤ’ δημοτικού. Αυτοί που φωνάζουν θέλουν να επιβάλλουν την δική τους ερμηνεία της ιστορίας. Το πρόβλημα είναι πως αυτοί δεν θέλουν να επιβάλλουν απλώς μία διαφορετική ερμηνεία αλλά μία «καθαρή» έκδοση της ιστορίας όπου αγιοποιεί την μία πλευρά (την Ελλάδα) και παρουσιάζει τους άλλους σαν εχθρούς που έχουν σαν μόνο σκοπό την καταστροφή μας.
Θα ξεφύγω από την εθνοκεντρική μας «μάχη» και θα αναφερθώ σε ένα ιστορικό γεγονός όπου κάποιος θα πίστευε πως δύσκολα μπορεί να υπάρχουν διαφορετικές ερμηνείες, λόγο της έκτασης του, την σημασίας του και του γεγονότος ότι είναι πρόσφατο άρα υπάρχει πληθώρα πηγών: τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ξέρω τρεις διαφορετικές ερμηνείες (μπορεί να υπάρχουν 333) ή να το θέσω αλλιώς σύμφωνα με την αντίληψη που έχουν διαφορετικά έθνη για τον πόλεμο μπορώ να τα καταχωρίσω σε τρία «στρατόπεδα»*.
1. Ο πόλεμος ήταν η μεγαλύτερη μαλακία που έχει κάνει ποτέ η ανθρωπότητα. Η ένταση του, οι καταστροφές, οι σφαγές και τα εγκλήματα του πολέμου ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Είναι ένα κομβικό σημείο της ιστορίας μας, πρέπει να το έχουμε σαν παράδειγμα προς αποφυγή ώστε να μην το ξαναεπαναλάβουμε. Από τα παθήματα του πολέμου μάθαμε τι είναι το «κακό», το οποίο δεν είναι ένα συγκεκριμένο έθνος αλλά μία ιδεολογία κλπ. Αυτός είναι ένας από τους ιδρυτικούς «μύθους» της Ε.Ε. και τον συναντάς συνήθως στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης.
2. Ο πόλεμος ήταν εθνικό–απελευθερωτικός όπου οι ναζί μας βοήθησαν να απελευθερωθούμε από τους Ρώσους. Αυτή είναι η αντίληψη που κυριαρχεί στις Βαλτικές χώρες, όπου οι «κακοί» είναι οι Ρώσοι μιας και αυτοί ήταν οι εχθροί του έθνους, θέλω να πιστεύω πως δεν θεωρούν τους ναζί «καλούς». Ο πόλεμος ήταν ένα κομβικό σημείο του έθνους μας δεδομένου ότι σε αυτόν βλέπουμε την δημιουργία του.
3. Οι θυσίες και οι ηρωικές μάχες του έθνους μας ήταν καθοριστικές ώστε να κερδίσουν τον πόλεμο οι «καλοί», αν δεν υπήρχαμε εμείς ο πόλεμος είτε θα κρατούσε πολλά χρόνια ακόμα είτε θα κέρδιζαν οι ναζί. Αυτή την ερμηνεία την συναντάμε στην Σ. Ένωση (ο μεγάλος πατριωτικός πόλεμος) που στην συνέχεια την οικιοποιήθηκαν οι Ρώσοι, στην Γιουγκοσλαβία (τουλάχιστον ένα μέρος της), στην Ελλάδα ("Οι ήρωες πολεμάνε σαν Έλληνες") και σε ένα κομμάτι των ΗΠΑ (από τα επιχειρήματα των neo-cons ενάντια των Γάλλων για τον πόλεμο του Ιράκ). Ο πόλεμος χρησιμοποιείται για να αποδείξει την μοναδικότητα του έθνους και τα χαρακτηριστικά του που το κάνουν να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα έθνη.
Από τις 3 ερμηνείες ασπάζομαι την πρώτη. Είναι μία ερμηνεία η οποία προσπαθεί να μας διδάξει από τα σφάλματα του παρελθόντος και να μην κατασκευάσει στερεότυπα και μοναδικότητες. Οι άλλες δύο ερμηνείες δεν διδάσκουν τίποτα απλώς κατασκευάζουν μύθους.
Φοβάμαι πως θα αργήσω πολύ να την δω στα βιβλία της ιστορίας.
* Όποιος θέλει να δει τις διαφορετικές ερμηνείες μπορεί να ανατρέξει στον τύπο για την επέτειο για τα 60 χρόνια από το τέλος του πολέμου που έγινε στην Μόσχα τον Μάιο του 2005. Δύο σχετικά άρθρα: Russia's controversial celebrations και Who won World War II?
Τετάρτη, Φεβρουαρίου 28, 2007
Κυριακή, Φεβρουαρίου 25, 2007
Ο εκσυγχρονισμός ως επιχείρημα ενάντια στα βιβλία της ΣΤ' δημοτικού.
Νόμιζα πως η «μάχη» για τα βιβλία της ΣΤ’ Δημοτικού έχει σταματήσει αλλά έκανα λάθος. Ένα από τα «επιχειρήματα» ενάντια στο νέο βιβλίο είναι πως αυτό έχει γραφτεί σύμφωνα με τις διατάξεις(;) του εκσυγχρονισμού. Ο «μπαμπούλας» καλά κρατεί 3 χρόνια μετά το τέλος του. Μέχρι χθες την συγκεκριμένη κριτική την είχα ακούσει μόνο από εκπροσώπους των «πατριωτών». Χθες την διάβασα και από κάποιον που (θεωρητικά) ανήκει στον αντίθετο πολιικό χώρο, στην αριστερά: Αριστερά, Ιστορία και μνησικακία.
Μία μικρή παρένθεση. Χαίρομαι που ο εκσυγχρονισμός του κ. Σημίτη είναι τόσο ολοκληρωμένη θεωρία που καλύπτει ως και την ύλη των σχολικών βιβλίων. Νόμιζα πως ο εκσυγχρονισμός ήταν ένα πολιτικό σύνθημα, ένα κόλπο του marketing για να πουλήσει ψήφους. Λέτε να έσφαλα και εδώ; Όχι δεν έσφαλα και επειδή ο εκσυγχρονισμός του κ. Σημίτη δεν ξεπέρασε ποτέ το στάδιο του συνθήματος δεν έγινα ποτέ οπαδός του.
Θα αρχίσω τον σχολιασμό του κειμένου με τις προτάσεις: «Οι ίδιοι αρνούνται να κατανοήσουν ότι συμπλέουν με την εξουσία και τους μηχανισμούς της δεξιάς παράταξης που κυβερνά (sic) αυτόν τον τόπο.» και «Ας επιθέσουν όσα ψεύτικα (εκσυγχρονιστικά) παλίμψηστα επιθυμούν στην Ιστορία». Συγνώμη αλλά ο Καραμανλής είναι εκσυγχρονιστής; Ανήκει στην ομάδα Σημίτη; Μήπως είναι πληρωμένο Σημιτόφωνο; Ή μήπως είναι δελφίνος στο ΠΑΣΟΚ; Μία ελάχιστη συνοχή σε αυτά που γράφουμε δεν βλάπτει.
Όσον αφορά «Στην προσπάθειά τους να απαλείψουν, λέει, μίση και πάθη, διακρίσεις και εθνικοληρήματα» αυτή η προσπάθεια ξεκίνησε μετά τον Β’ ΠΠ στην Δυτική Ευρώπη με σκοπό να μην ξαναπροκαλέσουμε παγκόσμιο πόλεμο, παιδί αυτής της θεωρίας είναι η Ε.Ε. Ο εκσυγχρονισμός του κ. Σημίτη έγινε «ευρωπαϊστής» όταν είδε πως το σύνθημα πουλάει, δηλαδή απλό marketing. Η πολιτική της συμφιλίωσης με την Τουρκία ξεκίνησε το 1999 από τον κ. Παπανδρέου και στην συνέχεια την ασπάστηκε η τότε κυβέρνηση. Είπαμε μία ελάχιστη συνοχή σε αυτά που γράφουμε δεν βλάπτει. Είναι ανούσιο να αναφέρω πως η συγκεκριμένη πολιτική είναι επικερδής και για τις δύο χώρες, ίσως για αυτό δεν την επιβάλουμε.
Πάντως ο κ. Σταματόπουλος έχει δίκαιο εκεί που λέει «Είτε το θέλουν είτε όχι, κάποια στιγμή θα πέσουν επάνω στον Καραϊσκάκη ή στους Σοφιστές και ας μην τους διάβασαν ποτέ στο σχολείο τους, ας μην τους είπαν τίποτε οι παιδαγωγοί τους.». Ναι σίγουρα θα πέσουν, άλλωστε πέφτουμε όλοι μας όλη την ώρα, σε αυτά τα παραμυθάκια. Πως είμαστε απόγονοι του Αριστοτέλη, πως οι αγωνιστές του 1821 είχαν την ευλογία του Θεού κλπ. Άλλωστε τα γράφει και το Άρδην. Τραγικό.
Τέλος συμμερίζομαι την άποψη: «Οταν ωριμάσουν και καταλάβουν τι ανοησίες διάβαζαν θα γελάνε ή θα λυπούνται για την κατάντια της χώρας τους, της Παιδείας γενικότερα και της εκπαίδευσης ειδικά.» παρόλο που για εμένα είναι ευχή. Δεν έχω γνωρίσει πολλούς που να γελάνε με τις ιστορίες για το κρυφό σχολείο, για παράδειγμα, που μας έμαθαν.
Όποιοι χρειάζονται μπαμπούλες, πουλάνε φόβο, αναφέρονται στην ιστορία (και την αγιοποιούν), προσωποποιούν την ιστορία δίνοντας της μαγικές ικανότητες ή εφευρίσκουν θεωρίες συνομωσίας δεν είναι αριστεροί αλλά ακρό-δεξιοί. Όποιος ενδιαφέρεται να δει τους ορισμούς μπορεί να ανατρέξει στην ακαδημαϊκή βιβλιογραφία και δόξα στον Αλλάχ είναι και τεράστια και πολύ εύκολα προσβάσιμη.
Σίγουρα προτιμάω τα μαρκετίστικα «τρικ» από τους «μπαμπούλες».
Μία μικρή παρένθεση. Χαίρομαι που ο εκσυγχρονισμός του κ. Σημίτη είναι τόσο ολοκληρωμένη θεωρία που καλύπτει ως και την ύλη των σχολικών βιβλίων. Νόμιζα πως ο εκσυγχρονισμός ήταν ένα πολιτικό σύνθημα, ένα κόλπο του marketing για να πουλήσει ψήφους. Λέτε να έσφαλα και εδώ; Όχι δεν έσφαλα και επειδή ο εκσυγχρονισμός του κ. Σημίτη δεν ξεπέρασε ποτέ το στάδιο του συνθήματος δεν έγινα ποτέ οπαδός του.
Θα αρχίσω τον σχολιασμό του κειμένου με τις προτάσεις: «Οι ίδιοι αρνούνται να κατανοήσουν ότι συμπλέουν με την εξουσία και τους μηχανισμούς της δεξιάς παράταξης που κυβερνά (sic) αυτόν τον τόπο.» και «Ας επιθέσουν όσα ψεύτικα (εκσυγχρονιστικά) παλίμψηστα επιθυμούν στην Ιστορία». Συγνώμη αλλά ο Καραμανλής είναι εκσυγχρονιστής; Ανήκει στην ομάδα Σημίτη; Μήπως είναι πληρωμένο Σημιτόφωνο; Ή μήπως είναι δελφίνος στο ΠΑΣΟΚ; Μία ελάχιστη συνοχή σε αυτά που γράφουμε δεν βλάπτει.
Όσον αφορά «Στην προσπάθειά τους να απαλείψουν, λέει, μίση και πάθη, διακρίσεις και εθνικοληρήματα» αυτή η προσπάθεια ξεκίνησε μετά τον Β’ ΠΠ στην Δυτική Ευρώπη με σκοπό να μην ξαναπροκαλέσουμε παγκόσμιο πόλεμο, παιδί αυτής της θεωρίας είναι η Ε.Ε. Ο εκσυγχρονισμός του κ. Σημίτη έγινε «ευρωπαϊστής» όταν είδε πως το σύνθημα πουλάει, δηλαδή απλό marketing. Η πολιτική της συμφιλίωσης με την Τουρκία ξεκίνησε το 1999 από τον κ. Παπανδρέου και στην συνέχεια την ασπάστηκε η τότε κυβέρνηση. Είπαμε μία ελάχιστη συνοχή σε αυτά που γράφουμε δεν βλάπτει. Είναι ανούσιο να αναφέρω πως η συγκεκριμένη πολιτική είναι επικερδής και για τις δύο χώρες, ίσως για αυτό δεν την επιβάλουμε.
Πάντως ο κ. Σταματόπουλος έχει δίκαιο εκεί που λέει «Είτε το θέλουν είτε όχι, κάποια στιγμή θα πέσουν επάνω στον Καραϊσκάκη ή στους Σοφιστές και ας μην τους διάβασαν ποτέ στο σχολείο τους, ας μην τους είπαν τίποτε οι παιδαγωγοί τους.». Ναι σίγουρα θα πέσουν, άλλωστε πέφτουμε όλοι μας όλη την ώρα, σε αυτά τα παραμυθάκια. Πως είμαστε απόγονοι του Αριστοτέλη, πως οι αγωνιστές του 1821 είχαν την ευλογία του Θεού κλπ. Άλλωστε τα γράφει και το Άρδην. Τραγικό.
Τέλος συμμερίζομαι την άποψη: «Οταν ωριμάσουν και καταλάβουν τι ανοησίες διάβαζαν θα γελάνε ή θα λυπούνται για την κατάντια της χώρας τους, της Παιδείας γενικότερα και της εκπαίδευσης ειδικά.» παρόλο που για εμένα είναι ευχή. Δεν έχω γνωρίσει πολλούς που να γελάνε με τις ιστορίες για το κρυφό σχολείο, για παράδειγμα, που μας έμαθαν.
Όποιοι χρειάζονται μπαμπούλες, πουλάνε φόβο, αναφέρονται στην ιστορία (και την αγιοποιούν), προσωποποιούν την ιστορία δίνοντας της μαγικές ικανότητες ή εφευρίσκουν θεωρίες συνομωσίας δεν είναι αριστεροί αλλά ακρό-δεξιοί. Όποιος ενδιαφέρεται να δει τους ορισμούς μπορεί να ανατρέξει στην ακαδημαϊκή βιβλιογραφία και δόξα στον Αλλάχ είναι και τεράστια και πολύ εύκολα προσβάσιμη.
Σίγουρα προτιμάω τα μαρκετίστικα «τρικ» από τους «μπαμπούλες».
Παρασκευή, Φεβρουαρίου 23, 2007
Για την γυναίκα του Καίσαρα.
Ο Economist της προηγούμενης εβδομάδας είχε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο (Charlemagne: Do as I say—or as I do? ο τίτλος είναι πολύ πετυχημένος) σχετικά με την διαφορετική νοοτροπία που χαρακτηρίζει τους πολιτικούς και τις κοινωνίες ανάμεσα τη Βόρεια και τη Μεσογειακή Ευρώπη.
Αφορμή ήταν η απόφαση του κ. Δήμα να αλλάξει την Mercedes που του παρέχει η Επιτροπή με ένα Toyota Prius.
Σύμφωνα με το άρθρο η «βόρεια» αντίληψη είναι ότι οι πολιτικοί πρέπει εκτός από το να παίρνουν τις ορθές αποφάσεις να δίνουν και το παράδειγμα στην κοινωνία, δηλαδή ο Επίτροπος Περιβάλλοντος πρέπει να δείχνει πως κάνει προσπάθειες για την προστασία του τομέα ευθύνης του, ενώ αντιθέτως η Μεσογειακή αντίληψη είναι ότι οι αρχές πρέπει να δημιουργούν το θεσμικό πλαίσιο, νομοθεσία κλπ, να την επιβάλλουν και ο τρόπος ζωής τους δεν έχει σημασία. Σαν παράδειγμα δίνει την μη κριτική των Γάλλων σοσιαλιστών στους gauche-caviar (αριστερά-χαβιάρι). Καλύτερο παράδειγμα είναι οι μεταρρύθμιση στην παιδεία που γίνεται στην χώρα μας αυτή την στιγμή. Ή άποψη μου είναι πως ο νέος νόμος, δεν κάνω κριτική στον νόμο per se, είναι πως δημιουργεί ένα σύστημα το οποίο είναι over-regulated και πως δεν πρόκειται ποτέ να εφαρμοστεί.
Το άρθρο κάνει και αυστηρή κριτική στον Tony Blair για τη συνήθεια που έχει να πηγαίνει ταξίδια σε «εξωτικά» μέρη και γενικά για το Life-style του. Για αυτό το λόγο τον καταχωρεί στους Μεσογειακούς.
Το άρθρο θέτει ένα ερώτημα: Πόσο χρωστάνε οι πολιτικοί στους πολίτες πέρα από την όσο το δυνατόν καλύτερη πολιτική τους κρίση. Στον Νότο απαντάμε σχεδόν καθόλου. Βόρεια των Άλπεων πιστεύουν πως οι πολιτικοί όχι μόνο πρέπει να παίρνουν σωστές αποφάσεις αλλά και να τις εφαρμόζουν. Επίσης θέτει και δύο αντιθέσεις: Νόμιμο vs Παράνομο και Ηθικό vs Ανήθικο.
Είμαι «οπαδός» της βόρειας αντίληψης. Πρώτον, ζω σε μία κοινωνία άρα είναι υποχρέωση μου να σέβομαι τον άλλο, άλλωστε απαιτώ και από αυτόν τον σεβασμό του. Δεύτερον, είμαι ενάντια σε μία κοινωνία η οποία μου ορίζει τις επιλογές μου ή να το πω ποιο σωστά η οποία έχει ένα θεσμικό καθεστώς που αν κάνω ένα λάθος, που σίγουρα κάποτε θα κάνω, θα το πληρώσω υπερβολικά ακριβά. Παράδειγμα ο Κ.Ο.Κ. (και θα είναι ακόμα χειρότερα με τον νέο), αν ένας αστυνομικός θελήσει να επιβάλλει τον νόμο θα μου γράψει πρόστιμα το ύψος των οποίων θα είναι αρκετές χιλιάδες ευρώ. Τρίτον, το αποτέλεσμα μιας over-regulated κοινωνία είναι οι τα μέλη της να μην σέβονται τους κανονισμούς κάτι που είναι φυσιολογικό και αυτονόητο.
Μία εξήγηση που δίνει το περιοδικό για τη διαφορετική νοοτροπία είναι η θρησκεία. Η σχέση προτεσταντών και Θεού είναι άμεση και προσωπική ενώ στους καθολικούς (υποθέτω και στους ορθόδοξους) γίνεται δία αντιπροσώπων, δηλαδή μέσω της εκκλησίας. Άρα κατ’ επέκταση στους πρώτους πιο πολύ σημασία έχουν οι πράξεις των ατόμων ενώ στους δεύτερους υπερτερεί το θεσμικό πλαίσιο.
Μία άλλη εξήγηση είναι η εμπειρία με δικτατορίες. Η θέση του άρθρου είναι ότι οι χώρες οι οποίες είχαν στο πρόσφατο παρελθόν δικτατορίες έχουν μία ποιο χαλαρή σχέση με τους κανόνες και καταλήγει λέγοντας ότι άνθρωποι που έχουν ζήσει σε καθεστώτα όπου «Whatever is Not Forbidden is Compulsory»* δικαιολογούνται να βλέπουν κυνικά και όχι κατακριτέα τις παραβάσεις των πολιτικών. Διαφωνώ. Το γεγονός ότι πριν από 35 χρόνια είχαμε χούντα δεν είναι δικαιολογία για να παρκάρει κάποιος στο πεζοδρόμιο ή να βλέπεις τον Πολύδορα με εμφάνιση easy rider χωρίς κράνος.
Για να χρησιμοποιήσω και την κοινότυπη έκφραση: Η Γυναίκα του Καίσαρα πρέπει να είναι και τίμια και να το δείχνει.
*Από το βιβλίο του T.H. White «The Sword in the Stone».
Αφορμή ήταν η απόφαση του κ. Δήμα να αλλάξει την Mercedes που του παρέχει η Επιτροπή με ένα Toyota Prius.
Σύμφωνα με το άρθρο η «βόρεια» αντίληψη είναι ότι οι πολιτικοί πρέπει εκτός από το να παίρνουν τις ορθές αποφάσεις να δίνουν και το παράδειγμα στην κοινωνία, δηλαδή ο Επίτροπος Περιβάλλοντος πρέπει να δείχνει πως κάνει προσπάθειες για την προστασία του τομέα ευθύνης του, ενώ αντιθέτως η Μεσογειακή αντίληψη είναι ότι οι αρχές πρέπει να δημιουργούν το θεσμικό πλαίσιο, νομοθεσία κλπ, να την επιβάλλουν και ο τρόπος ζωής τους δεν έχει σημασία. Σαν παράδειγμα δίνει την μη κριτική των Γάλλων σοσιαλιστών στους gauche-caviar (αριστερά-χαβιάρι). Καλύτερο παράδειγμα είναι οι μεταρρύθμιση στην παιδεία που γίνεται στην χώρα μας αυτή την στιγμή. Ή άποψη μου είναι πως ο νέος νόμος, δεν κάνω κριτική στον νόμο per se, είναι πως δημιουργεί ένα σύστημα το οποίο είναι over-regulated και πως δεν πρόκειται ποτέ να εφαρμοστεί.
Το άρθρο κάνει και αυστηρή κριτική στον Tony Blair για τη συνήθεια που έχει να πηγαίνει ταξίδια σε «εξωτικά» μέρη και γενικά για το Life-style του. Για αυτό το λόγο τον καταχωρεί στους Μεσογειακούς.
Το άρθρο θέτει ένα ερώτημα: Πόσο χρωστάνε οι πολιτικοί στους πολίτες πέρα από την όσο το δυνατόν καλύτερη πολιτική τους κρίση. Στον Νότο απαντάμε σχεδόν καθόλου. Βόρεια των Άλπεων πιστεύουν πως οι πολιτικοί όχι μόνο πρέπει να παίρνουν σωστές αποφάσεις αλλά και να τις εφαρμόζουν. Επίσης θέτει και δύο αντιθέσεις: Νόμιμο vs Παράνομο και Ηθικό vs Ανήθικο.
Είμαι «οπαδός» της βόρειας αντίληψης. Πρώτον, ζω σε μία κοινωνία άρα είναι υποχρέωση μου να σέβομαι τον άλλο, άλλωστε απαιτώ και από αυτόν τον σεβασμό του. Δεύτερον, είμαι ενάντια σε μία κοινωνία η οποία μου ορίζει τις επιλογές μου ή να το πω ποιο σωστά η οποία έχει ένα θεσμικό καθεστώς που αν κάνω ένα λάθος, που σίγουρα κάποτε θα κάνω, θα το πληρώσω υπερβολικά ακριβά. Παράδειγμα ο Κ.Ο.Κ. (και θα είναι ακόμα χειρότερα με τον νέο), αν ένας αστυνομικός θελήσει να επιβάλλει τον νόμο θα μου γράψει πρόστιμα το ύψος των οποίων θα είναι αρκετές χιλιάδες ευρώ. Τρίτον, το αποτέλεσμα μιας over-regulated κοινωνία είναι οι τα μέλη της να μην σέβονται τους κανονισμούς κάτι που είναι φυσιολογικό και αυτονόητο.
Μία εξήγηση που δίνει το περιοδικό για τη διαφορετική νοοτροπία είναι η θρησκεία. Η σχέση προτεσταντών και Θεού είναι άμεση και προσωπική ενώ στους καθολικούς (υποθέτω και στους ορθόδοξους) γίνεται δία αντιπροσώπων, δηλαδή μέσω της εκκλησίας. Άρα κατ’ επέκταση στους πρώτους πιο πολύ σημασία έχουν οι πράξεις των ατόμων ενώ στους δεύτερους υπερτερεί το θεσμικό πλαίσιο.
Μία άλλη εξήγηση είναι η εμπειρία με δικτατορίες. Η θέση του άρθρου είναι ότι οι χώρες οι οποίες είχαν στο πρόσφατο παρελθόν δικτατορίες έχουν μία ποιο χαλαρή σχέση με τους κανόνες και καταλήγει λέγοντας ότι άνθρωποι που έχουν ζήσει σε καθεστώτα όπου «Whatever is Not Forbidden is Compulsory»* δικαιολογούνται να βλέπουν κυνικά και όχι κατακριτέα τις παραβάσεις των πολιτικών. Διαφωνώ. Το γεγονός ότι πριν από 35 χρόνια είχαμε χούντα δεν είναι δικαιολογία για να παρκάρει κάποιος στο πεζοδρόμιο ή να βλέπεις τον Πολύδορα με εμφάνιση easy rider χωρίς κράνος.
Για να χρησιμοποιήσω και την κοινότυπη έκφραση: Η Γυναίκα του Καίσαρα πρέπει να είναι και τίμια και να το δείχνει.
*Από το βιβλίο του T.H. White «The Sword in the Stone».
Τετάρτη, Φεβρουαρίου 21, 2007
Μα ποιος είμαι; (ή αλλιώς 5 πράγματα για εμένα)
Είμαι 19 ετών και σπουδάζω ρεφλεξολογία και επιστήμη των ταρό σε ΙΕΚ. Μιλάω 3 γλώσσες (Γαλλικά, Αγγλικά και Λεττονικά) και παράλληλα με τις σπουδές μου δουλεύω σαν μανακέν. Μου αρέσουν οι τέχνες (Τσαλίκης, Κατινάκι Γαρμπή) και μικρός έκανα 56 χρόνια πιάνο και ενώ παράλληλα διάβαζα Γαλλική λογοτεχνία έχω διαβάσει όλα τα Αστερίξ. Μου αρέσουν τα ταξίδια και θέλω να πάω στην Πράγα, στην Βιέννη και στην Βουδαπέστη. Όταν μεγαλώσω θα ήθελα να γίνω αεροσυνοδός ή να παρουσιάζω εκπομπές δίπλα στον Αρναούτογλου.
Δεν ήξερα αν θα απαντούσα σοβαρά ή αν θα αστειευόμουνα. Δεδομένου ότι δεν κρύβω και πολλά από την ζωή μου κέρδισε η πρώτη επιλογή. Για καλό ή για κακό.
1. Γεννήθηκα στην ηρωική Αθήνα το ένδοξο καλοκαίρι του 1973 αλλά μεγάλωσα στις Βρυξέλλες όπου πήγα σχολείο, πανεπιστήμιο και άρχισα την καλλιέργεια της καράφλας. Τα τελευταία χρόνια ζω στην Αθήνα. Η καλλιέργεια της καράφλας συνεχίζεται αλλά συνάμα διαφοροποίησα την παραγωγή μου αναπτύσωντας σιγά-σιγά και την πατροπαράδοτη και world famous Ελληνική μπάκα (μάνα όταν σου λέω ότι έχεις βάλει πολύ φαί το εννοώ!).
2. Πριν από δύο μήνες πραγματοποίησα την επιθυμία μου να πάρω ένα Χ διάστημα off. Ο σκοπός μου ήταν να ταξιδέψω σε μέρη μαγικά και ονειρεμένα. Σε αυτό το διάστημα έκανα αρκετά μικρά ταξίδια αλλά κανένα «βαρβάτο». Εν τω μεταξύ βαρέθηκα και άρχισα να στέλνω CVs. Πάει και ο μύθος του sabbatical year…
3. Στην ζωή μου είχα πολλά τυχερά. Το ποιο σημαντικό «τυχερό» μου είναι ότι μεγάλωσα σε ένα πολυπολιτισμικό περιβάλλον, ακόμα όμως να μου κάτσει το joker αλλά που θα πάει.
4. Έχω μετανιώσει για πολλές επιλογές μου. Αν διάλεγα μία τότε θα ήταν η παιδική μου απέχθεια στις γλώσσες κάτι που το πληρώνω ακόμα μιας και είμαι υπερβολικά ανορθόγραφος και δυσκολεύομαι όταν γράφω ένα κείμενο. Μεταξύ μας ποιο πολύ μετάνιωσα που δεν μίλησα σε μία ωραία Ολλανδεζούλα στο σχολείο μου, είχε απίστευτο κ.... εεεε μάτια ήθελα να γράψω.
5. Άρχισα το Blogging για να μπορώ να σχολιάζω στο blog του Νίκου Δήμου. Στην πορεία έγινα addicted και μέσω του μαγαζιού μου ζω με την ψευδαίσθηση ότι κάνω civic journalism ή τουλάχιστον ότι είμαι ένας ενεργός πολίτης (ή αλλίως και πολιτής και ενεργός). Με ενδιαφέρουν τα κοινά αλλά σπάνια εξασκώ το εκλογικό μου διακαιώμα (ή υποχρέωση) ίσως γιατί τα κόμματα επιλογής μου οι Οικολόγοι ή οι Φιλελεύθεροι, δεν υπάρχουν στην Ελλάδα. Χαίρομαι τον διάλογο με άτομα με διαφορετικές απόψεις αν εξαιρέσουμε τα φερέφωνα του εθνικισμού, του μίσους, της ξενοφοβίας κλπ (είτε προέρχονται από την άκρα Δεξιά είτε από την άκρα Αριστερά). Σε αυτές τις περιπτώσεις χάνω πολύ εύκολα την ψυχραιμία μου, δυστυχώς, όπως μπορείτε να δείτε και από σχόλια μου σε διάφορα blogs. Ναι πλέον μπορώ να πω πως είμαι ένα 100% πιστοποιημένο ψώνιο από τον Blogger.
Στο παιχνίδι θα βάλω τον κ. Δήμου, το alter ego του Google την ergotelina, τον doctor, τον manblogg, τον Chris Mantas και τον Johny B.Good.
Ευχαριστώ τον Michalakis και την Zoi20 για την πρόσκληση.
Υ.Γ Τελικά μου αρέσει πολύ η περιαυτολογία. Ίσως φτιάξω ένα νέο blog όπου θα γράφω μόνο για τον εαυτό μου, πως να το ονομάσω; ioannisk talks about ioannisk, οn ioannisk (θυμίζει και Malthus), τάδε έφη ioannisk (για να θυμηθούμε τους αρχαίους υμών πρόγονους) :)
Δεν ήξερα αν θα απαντούσα σοβαρά ή αν θα αστειευόμουνα. Δεδομένου ότι δεν κρύβω και πολλά από την ζωή μου κέρδισε η πρώτη επιλογή. Για καλό ή για κακό.
1. Γεννήθηκα στην ηρωική Αθήνα το ένδοξο καλοκαίρι του 1973 αλλά μεγάλωσα στις Βρυξέλλες όπου πήγα σχολείο, πανεπιστήμιο και άρχισα την καλλιέργεια της καράφλας. Τα τελευταία χρόνια ζω στην Αθήνα. Η καλλιέργεια της καράφλας συνεχίζεται αλλά συνάμα διαφοροποίησα την παραγωγή μου αναπτύσωντας σιγά-σιγά και την πατροπαράδοτη και world famous Ελληνική μπάκα (μάνα όταν σου λέω ότι έχεις βάλει πολύ φαί το εννοώ!).
2. Πριν από δύο μήνες πραγματοποίησα την επιθυμία μου να πάρω ένα Χ διάστημα off. Ο σκοπός μου ήταν να ταξιδέψω σε μέρη μαγικά και ονειρεμένα. Σε αυτό το διάστημα έκανα αρκετά μικρά ταξίδια αλλά κανένα «βαρβάτο». Εν τω μεταξύ βαρέθηκα και άρχισα να στέλνω CVs. Πάει και ο μύθος του sabbatical year…
3. Στην ζωή μου είχα πολλά τυχερά. Το ποιο σημαντικό «τυχερό» μου είναι ότι μεγάλωσα σε ένα πολυπολιτισμικό περιβάλλον, ακόμα όμως να μου κάτσει το joker αλλά που θα πάει.
4. Έχω μετανιώσει για πολλές επιλογές μου. Αν διάλεγα μία τότε θα ήταν η παιδική μου απέχθεια στις γλώσσες κάτι που το πληρώνω ακόμα μιας και είμαι υπερβολικά ανορθόγραφος και δυσκολεύομαι όταν γράφω ένα κείμενο. Μεταξύ μας ποιο πολύ μετάνιωσα που δεν μίλησα σε μία ωραία Ολλανδεζούλα στο σχολείο μου, είχε απίστευτο κ.... εεεε μάτια ήθελα να γράψω.
5. Άρχισα το Blogging για να μπορώ να σχολιάζω στο blog του Νίκου Δήμου. Στην πορεία έγινα addicted και μέσω του μαγαζιού μου ζω με την ψευδαίσθηση ότι κάνω civic journalism ή τουλάχιστον ότι είμαι ένας ενεργός πολίτης (ή αλλίως και πολιτής και ενεργός). Με ενδιαφέρουν τα κοινά αλλά σπάνια εξασκώ το εκλογικό μου διακαιώμα (ή υποχρέωση) ίσως γιατί τα κόμματα επιλογής μου οι Οικολόγοι ή οι Φιλελεύθεροι, δεν υπάρχουν στην Ελλάδα. Χαίρομαι τον διάλογο με άτομα με διαφορετικές απόψεις αν εξαιρέσουμε τα φερέφωνα του εθνικισμού, του μίσους, της ξενοφοβίας κλπ (είτε προέρχονται από την άκρα Δεξιά είτε από την άκρα Αριστερά). Σε αυτές τις περιπτώσεις χάνω πολύ εύκολα την ψυχραιμία μου, δυστυχώς, όπως μπορείτε να δείτε και από σχόλια μου σε διάφορα blogs. Ναι πλέον μπορώ να πω πως είμαι ένα 100% πιστοποιημένο ψώνιο από τον Blogger.
Στο παιχνίδι θα βάλω τον κ. Δήμου, το alter ego του Google την ergotelina, τον doctor, τον manblogg, τον Chris Mantas και τον Johny B.Good.
Ευχαριστώ τον Michalakis και την Zoi20 για την πρόσκληση.
Υ.Γ Τελικά μου αρέσει πολύ η περιαυτολογία. Ίσως φτιάξω ένα νέο blog όπου θα γράφω μόνο για τον εαυτό μου, πως να το ονομάσω; ioannisk talks about ioannisk, οn ioannisk (θυμίζει και Malthus), τάδε έφη ioannisk (για να θυμηθούμε τους αρχαίους υμών πρόγονους) :)
Τρίτη, Φεβρουαρίου 20, 2007
Ο «καημένος» κύριος χριστόδουλος
Η Καθημερινή της Κυριακής (18/2/2007) είχε αποσπάσματα από δύο επιστολές που έστειλε ο κ. χριστόδουλος σε ένα μέλος του ποιμνίου του. Οι επιστολές ήταν απάντηση στα γράμματα διαμαρτυρίας του κ. Σακαλάκ σχετικά με την διαμονή του κ. χριστόδουλου στο ξενοδοχείο George V στο Παρίσι πέρυσι τα Χριστούγεννα.
Οι επιστολές του είναι «πιστές» με την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα του κ. χριστόδουλου:
Το Ψέμα: «Επειτα το ξενοδοχείο που έμεινα στο Παρίσι είναι 4 αστέρων. Πού έπρεπε δηλαδή να μείνω; Σε 2 αστέρων;». Σύμφωνα με το site του ξενοδοχείου (Four Seasons George V Paris) το ποιο φθηνό δωμάτιο κοστίζει 710 ευρώ η βραδυά. Τέτοια rates έχουν τα ξενοδοχεία 5+ αστέρων.
Η Κοροϊδία: «Δια τούτο και μη έχων κάρταν επήρα μαζί μου μερικά χρήματα, όσα υπελόγιζα ότι θα εξώδευον εκεί μετά του συνοδού μου διακόνου» Δηλαδή ο προκαθήμενος είναι και hippie! Παίρνει λίγα χρήματα (χόρτο είχε μαζί του;) και ξεκινάει για μία περιπέτεια σε άλλη χώρα. Έχει όμως δίκαιο. Ο καημένος είχε ξεχάσει το sleeping bag του και δεν μπόρεσε να κοιμηθεί στις όχθες του Σηκουάνα, όπως συνηθίζει.
Η Ύβρις: «Προτιμότερον μακράν απ’ αυτών παρά κοντά των. Είναι “γεννήματα εχιδνών”. Και έχουν την αποδοκιμασίαν μου κατενώπιον του Θεο». Εχιδνών άλλη μία ύβρις που προήλθε από τον «άγιο» λόγο του κ. χριστόδουλου.
Η Κακοήθεια: «Στο διπλανό ξενοδοχείο της ιδίας κατηγορίας με εκείνο που έμεινα εγώ, διέμεινεν, ως έμαθα εκ των υστέρων, η κ. Γιαννάκου, υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων». Σϋμφωνα με τα λεγόμενα του έμεινε σε ένα «ταπεινό» ξενοδοχείο 4 αστέρωνν, άρα που είναι το πρόβλημα;
Αλλά έμαθα και μία νέα πτυχή της προσωπικότητας του.
Η Μικρότητα: «Χωρίς αιδώ με κατηγορούν ότι πωλώ την Ορθοδοξίαν διότι θα μεταβώ εις τον Πάπαν, και παρακάτω υμνούν τον Πατριάρχην Βαρθολομαίον και τις οικολογικές του πρωτοβουλίες. Το ότι έχει εκείνος μεταβή επανειλημμένως στον Πάπα και μάλιστα περιβληθείς μανδύαν κ.λπ. αυτό δεν τους απασχολεί.». Μία ερώτηση όποιος έχει «οικολογικές του πρωτοβουλίες» τότε «πωλώ την Ορθοδοξίαν»;
«Αλλά όταν θέλει κανείς να ξεκουρασθή προτιμά άγνωστα μέρη για να έχει ησυχίαν» δεδομένου ότι μόλις τελειώσε την ξεκούραση του στην Ελβετία (είχε πάει πάλι για spa; Το Λουτράκι τον χαλάει;). Δεν έχει νόημα να συνεχίσω μπορείτε να διαβάσετε όλο το άρθρο εδώ: Χριστόδουλος: Ετσι πήγα στο «George V»
Μιας και μπήκα σε ένα bloggoπαιχνίδι να προτείνω και εγώ ένα: ψάξτε να βρείτε και τα 7 αμαρτήματα στο κείμενο του, δεν είναι και πολύ δύσκολο...
Οι επιστολές του είναι «πιστές» με την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα του κ. χριστόδουλου:
Το Ψέμα: «Επειτα το ξενοδοχείο που έμεινα στο Παρίσι είναι 4 αστέρων. Πού έπρεπε δηλαδή να μείνω; Σε 2 αστέρων;». Σύμφωνα με το site του ξενοδοχείου (Four Seasons George V Paris) το ποιο φθηνό δωμάτιο κοστίζει 710 ευρώ η βραδυά. Τέτοια rates έχουν τα ξενοδοχεία 5+ αστέρων.
Η Κοροϊδία: «Δια τούτο και μη έχων κάρταν επήρα μαζί μου μερικά χρήματα, όσα υπελόγιζα ότι θα εξώδευον εκεί μετά του συνοδού μου διακόνου» Δηλαδή ο προκαθήμενος είναι και hippie! Παίρνει λίγα χρήματα (χόρτο είχε μαζί του;) και ξεκινάει για μία περιπέτεια σε άλλη χώρα. Έχει όμως δίκαιο. Ο καημένος είχε ξεχάσει το sleeping bag του και δεν μπόρεσε να κοιμηθεί στις όχθες του Σηκουάνα, όπως συνηθίζει.
Η Ύβρις: «Προτιμότερον μακράν απ’ αυτών παρά κοντά των. Είναι “γεννήματα εχιδνών”. Και έχουν την αποδοκιμασίαν μου κατενώπιον του Θεο». Εχιδνών άλλη μία ύβρις που προήλθε από τον «άγιο» λόγο του κ. χριστόδουλου.
Η Κακοήθεια: «Στο διπλανό ξενοδοχείο της ιδίας κατηγορίας με εκείνο που έμεινα εγώ, διέμεινεν, ως έμαθα εκ των υστέρων, η κ. Γιαννάκου, υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων». Σϋμφωνα με τα λεγόμενα του έμεινε σε ένα «ταπεινό» ξενοδοχείο 4 αστέρωνν, άρα που είναι το πρόβλημα;
Αλλά έμαθα και μία νέα πτυχή της προσωπικότητας του.
Η Μικρότητα: «Χωρίς αιδώ με κατηγορούν ότι πωλώ την Ορθοδοξίαν διότι θα μεταβώ εις τον Πάπαν, και παρακάτω υμνούν τον Πατριάρχην Βαρθολομαίον και τις οικολογικές του πρωτοβουλίες. Το ότι έχει εκείνος μεταβή επανειλημμένως στον Πάπα και μάλιστα περιβληθείς μανδύαν κ.λπ. αυτό δεν τους απασχολεί.». Μία ερώτηση όποιος έχει «οικολογικές του πρωτοβουλίες» τότε «πωλώ την Ορθοδοξίαν»;
«Αλλά όταν θέλει κανείς να ξεκουρασθή προτιμά άγνωστα μέρη για να έχει ησυχίαν» δεδομένου ότι μόλις τελειώσε την ξεκούραση του στην Ελβετία (είχε πάει πάλι για spa; Το Λουτράκι τον χαλάει;). Δεν έχει νόημα να συνεχίσω μπορείτε να διαβάσετε όλο το άρθρο εδώ: Χριστόδουλος: Ετσι πήγα στο «George V»
Μιας και μπήκα σε ένα bloggoπαιχνίδι να προτείνω και εγώ ένα: ψάξτε να βρείτε και τα 7 αμαρτήματα στο κείμενο του, δεν είναι και πολύ δύσκολο...
Τρίτη, Φεβρουαρίου 13, 2007
Η επιστροφή της Ρωσίας
Σήμερα η Καθημερινή με πρωτοσέλιδο άρθρο και με ειδικό αφιέρωμα (Αρχισε δεύτερος Ψυχρός Πόλεμος, Το νέο πρόσωπο της «Αρκούδας» κύρηξε την αρχή του δεύτερου ψυχρού πολέμου, αντιγράφοντας τίτλους από ξένα ΜΜΕ ή μάλλον λέγοντας ότι μεταφέρει αυτά που γράφουν τα δυτικά ΜΜΕ (Vladimir Poutine dénonce l'unilatéralisme américain, Putin's speech: Back to cold war?, Russia and the Middle East: The bear is happy to be back). Αφορμή ήταν η ομιλία του κ. Πούτιν στην σύνοδο για την ασφάλεια του Μονάχου. Η επιστροφή του ψυχρού πολέμου ακούγεται συχνά τα τελευταία χρόνια, ή ποιο σωστά ακούγεται από τότε που ανέβηκαν οι τιμές της ενέργειας και η Ρωσία απέκτησε τεράστια πλεονάσματα, τόσο στο εμπορικό ισοζύγιο όσο και στον κρατικό προϋπολογισμό.
Τρία θέματα με απασχολούν από την υπόθεση:
- Υπάρχει πράγματι περίπτωση να ζήσουμε ένα νέο ψυχρό πόλεμο;
- Γιατί «πανηγυρίζουν» οι δημοσιογράφοι, τουλάχιστον αυτοί που γράφουν στην Καθημερινή σήμερα, και που συνήθως κατηγορούν την πολιτική των ΗΠΑ (και συχνά κάνουν πολύ καλά);
- Συμφέρει την Ελλάδα και τον πλανήτη μία ισχυρή Ρωσία με πρόεδρο τον κ. Πούτιν;
Υπάρχει πράγματι περίπτωση να ζήσουμε ένα νέο ψυχρό πόλεμο;
Ο «παλιός καλός» ψυχρός πόλεμος ήταν σχετικά απλός: Υπήρχαν δύο στρατόπεδα που τα χώριζε πολιτικά ένα ιδεολογικό χάσμα (να το θέσω απλοϊκά καπιταλισμός vs κομμουνισμός), τα δύο στρατόπεδα είχαν από έναν «αρχηγό» ο οποίος είχε χτίσει μία συμμαχία. Ο πλανήτης ήταν χωρισμένος στα δύο και μία χώρα πρακτικά δεν μπορούσε να είναι ουδέτερη. Τα δύο στρατόπεδα είχαν τεράστιους στρατούς με αυτονόητο σκοπό την εξόντωση του αντιπάλου, οι «αρχηγοί» μπορούσαν να πολεμήσουν σε οποιαδήποτε μέρος του πλανήτη.
Σήμερα κάνενα από αυτά τα χαρακτηριστικά δεν πληρείται. Αν υπάρχει ιδεολογικό χάσμα αυτό είναι μεγαλύτερο ανάμεσα στην Δυτική Ευρώπη και στους neo-cons παρά στην Ρωσία του Πούτιν και στις ΗΠΑ του Bush. Η Ρωσία δεν έχει δικιά της συμμαχία, αν εξαιρέσουμε 2-3 χώρες (Λευκορωσία, Αρμενία) πρώην μέλη της ΕΣΣΔ οι οποίες είναι ποιο πολύ αποικίες της και σίγουρα γεωστρατηγικά ανύπαρκτες. Στον πλανήτη υπάρχει μία υπερδύναμη και διάφορες χώρες που προσπαθούν να διαφοροποιηθούν (Βενεζουέλα, Ιράν, Β. Κορέα κλπ) δεν υπάρχει ένα αντίπαλο στρατόπεδο. «Τεράστιο» στρατό έχουν μόνο οι ΗΠΑ, ο στρατός της Ρωσίας ακόμα καταρέει, και μόνο οι ΗΠΑ μπορούν να πολεμήσουν σε όποιο σημείο του πλανήτη ήθελαν.
Αυτά όμως δεν απαντάνε το ερώτημα μου. Η απάντηση είναι σίγουρα όχι μιας και δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει υπερδύναμη η Ρωσία. Η Ρωσία πλουτίζει ή μάλλον ζει μόνο από τις πωλήσεις ενέργειας στον Δυτικό κόσμο, τις οποίες και χρειαζόμαστε στην Δύση, άρα δεν συμφέρει την Ρωσία να έρθει σε ρήξη με την Δύση, οπότε θα αρκεστεί στις δηλώσεις «μαγκιάς» του Πούτιν ανά τακτά διαστήματα με σκοπό να τονώσει τον εθνικισμό της χώρας του. Αν εξαιρέσουμε ότι είναι υπερβολικά ευάλωτη στις τιμές της ενέργειας αντιμετωπίζει τεράστια εσωτερικά προβλήματα, ο πληθυσμός της μειώνεται κάθε χρόνο, οι δημόσιες υπηρεσίες, ειδικά υγείας, είναι σε χείριστη κατάσταση. Επίσης αντιμετωπίζει και προβλήματα με εσωτερικούς πολέμους σε διάφορες επαρχίες της που θέλουν την ανεξαρτησία τους. Το ποιο γνωστό παράδειγμα είναι η Τσετσενία. Όχι μόνο αυτό αλλά αντιμετωπίζει και εξωτερικά προβλήματα. Η Κίνα που συνορεύει μαζί της και ίσως γίνει η επόμενη υπερδύναμη αναπτύσσεται ραγδαία και όλο και ποιο πολύ κινέζοι μετανάστες εποικούν τις ανατολικές επαρχίες της Ρωσίας. Σίγουρα όμως αν η Ρωσία κινδυνεύει από άλλες χώρες αυτές δεν ανήκουν στην Δϋση.
Το μέλλον της Ρωσίας, στην καλύτερη των περιπτώσεων, είναι να γίνει μία αρκετά ισχυρή περιφερειακή δύναμη αλλά σίγουρα δεν θα γίνει ξανά υπερδύναμη. Ο ψυχρός πολέμος απαιτεί τουλάχιστον δύο υπερδυνάμεις, μην το ξεχνάμε.
Θα συνεχίσω αύριο.
Τρία θέματα με απασχολούν από την υπόθεση:
- Υπάρχει πράγματι περίπτωση να ζήσουμε ένα νέο ψυχρό πόλεμο;
- Γιατί «πανηγυρίζουν» οι δημοσιογράφοι, τουλάχιστον αυτοί που γράφουν στην Καθημερινή σήμερα, και που συνήθως κατηγορούν την πολιτική των ΗΠΑ (και συχνά κάνουν πολύ καλά);
- Συμφέρει την Ελλάδα και τον πλανήτη μία ισχυρή Ρωσία με πρόεδρο τον κ. Πούτιν;
Υπάρχει πράγματι περίπτωση να ζήσουμε ένα νέο ψυχρό πόλεμο;
Ο «παλιός καλός» ψυχρός πόλεμος ήταν σχετικά απλός: Υπήρχαν δύο στρατόπεδα που τα χώριζε πολιτικά ένα ιδεολογικό χάσμα (να το θέσω απλοϊκά καπιταλισμός vs κομμουνισμός), τα δύο στρατόπεδα είχαν από έναν «αρχηγό» ο οποίος είχε χτίσει μία συμμαχία. Ο πλανήτης ήταν χωρισμένος στα δύο και μία χώρα πρακτικά δεν μπορούσε να είναι ουδέτερη. Τα δύο στρατόπεδα είχαν τεράστιους στρατούς με αυτονόητο σκοπό την εξόντωση του αντιπάλου, οι «αρχηγοί» μπορούσαν να πολεμήσουν σε οποιαδήποτε μέρος του πλανήτη.
Σήμερα κάνενα από αυτά τα χαρακτηριστικά δεν πληρείται. Αν υπάρχει ιδεολογικό χάσμα αυτό είναι μεγαλύτερο ανάμεσα στην Δυτική Ευρώπη και στους neo-cons παρά στην Ρωσία του Πούτιν και στις ΗΠΑ του Bush. Η Ρωσία δεν έχει δικιά της συμμαχία, αν εξαιρέσουμε 2-3 χώρες (Λευκορωσία, Αρμενία) πρώην μέλη της ΕΣΣΔ οι οποίες είναι ποιο πολύ αποικίες της και σίγουρα γεωστρατηγικά ανύπαρκτες. Στον πλανήτη υπάρχει μία υπερδύναμη και διάφορες χώρες που προσπαθούν να διαφοροποιηθούν (Βενεζουέλα, Ιράν, Β. Κορέα κλπ) δεν υπάρχει ένα αντίπαλο στρατόπεδο. «Τεράστιο» στρατό έχουν μόνο οι ΗΠΑ, ο στρατός της Ρωσίας ακόμα καταρέει, και μόνο οι ΗΠΑ μπορούν να πολεμήσουν σε όποιο σημείο του πλανήτη ήθελαν.
Αυτά όμως δεν απαντάνε το ερώτημα μου. Η απάντηση είναι σίγουρα όχι μιας και δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει υπερδύναμη η Ρωσία. Η Ρωσία πλουτίζει ή μάλλον ζει μόνο από τις πωλήσεις ενέργειας στον Δυτικό κόσμο, τις οποίες και χρειαζόμαστε στην Δύση, άρα δεν συμφέρει την Ρωσία να έρθει σε ρήξη με την Δύση, οπότε θα αρκεστεί στις δηλώσεις «μαγκιάς» του Πούτιν ανά τακτά διαστήματα με σκοπό να τονώσει τον εθνικισμό της χώρας του. Αν εξαιρέσουμε ότι είναι υπερβολικά ευάλωτη στις τιμές της ενέργειας αντιμετωπίζει τεράστια εσωτερικά προβλήματα, ο πληθυσμός της μειώνεται κάθε χρόνο, οι δημόσιες υπηρεσίες, ειδικά υγείας, είναι σε χείριστη κατάσταση. Επίσης αντιμετωπίζει και προβλήματα με εσωτερικούς πολέμους σε διάφορες επαρχίες της που θέλουν την ανεξαρτησία τους. Το ποιο γνωστό παράδειγμα είναι η Τσετσενία. Όχι μόνο αυτό αλλά αντιμετωπίζει και εξωτερικά προβλήματα. Η Κίνα που συνορεύει μαζί της και ίσως γίνει η επόμενη υπερδύναμη αναπτύσσεται ραγδαία και όλο και ποιο πολύ κινέζοι μετανάστες εποικούν τις ανατολικές επαρχίες της Ρωσίας. Σίγουρα όμως αν η Ρωσία κινδυνεύει από άλλες χώρες αυτές δεν ανήκουν στην Δϋση.
Το μέλλον της Ρωσίας, στην καλύτερη των περιπτώσεων, είναι να γίνει μία αρκετά ισχυρή περιφερειακή δύναμη αλλά σίγουρα δεν θα γίνει ξανά υπερδύναμη. Ο ψυχρός πολέμος απαιτεί τουλάχιστον δύο υπερδυνάμεις, μην το ξεχνάμε.
Θα συνεχίσω αύριο.
Δευτέρα, Φεβρουαρίου 12, 2007
Place des Martyrs
Ένα από τα λάθη που κάνουμε πολύ συχνά, ή τουλάχιστον που κάνω εγώ, είναι να μην προσέχουμε μέρη τα οποία μας είναι οικία. Συνήθως από τέτοια μέρη (ή κτίρια ή πλατείες) περνάμε δεκάδες φορές βιαστικοί και ποτέ δεν σταματάμε για να τα προσέξουμε και να τα απολαύσουμε.
Ένα από αυτά τα μέρη ήταν για εμένα η «Place des Martyrs» στις Βρυξέλλες.
Υποθέτω πως την πρώτη φορά που την είδα θα ήμουνα μαθητής, σίγουρα όμως σαν φοιτητής την είχα «επισκευτεί» ουκ ολίγες φορές μιας και σε αυτή την πλατεία πάρκαρα πολύ συχνά το αυτοκίνητο μου στις βραδινές εξόδους μου. Καθώς μεγάλωνα, άρα και ωρίμαζα, και άρχισα να εμπλουτίζω τα ενδιαφέροντα μου αποφάσισα να σταματήσω για να παρατηρήσω, επιτέλους, την πλατεία.
Οι πρώτες αναμνήσεις που έχω για την πλατεία είναι μία σκοτεινή πλατεία, πάντα βράδυ, νεκρή από κόσμο, περιτριγυρισμένη από εγκεταλελλειμένα κτίρια περασμένων αιώνων. Στη μέση πάντα υπάρχει ένας οβελίσκος ο οποίος εξέχει από ένα υπόγειο κτίσμα που μοιάζει με κατακόμβες.
Όταν επιτέλους αποφάσισα να πάω μέρα μόνο και μόνο για να παρατηρήσω την πλατεία η εντύπωση μου δεν άλλαξε πολύ: ηρεμία, παρόλο που είναι σε κεντρικότατο σημείο, τα κτίρια είναι του 18ου αιώνα και ήταν εγκαταλελλειμένα. ο οβελίσκος στην μέση της πλατείας έχει αγάλματα που αναπαριστούν μάχες και αν κρίνω από την μορφή τους, ρομαντικοί, και τα λεκτικά πρέπει να είναι του 1ου μισού του 19ου αιώνα. Υπάρχει μία μεταλλική πόρτα που οδηγεί στις «κατακόμβες» αλλά είναι κλειστή (δεν την έχω δει ποτέ ανοιχτή) και δεν υπάρχει πινακίδα που να λέει πότε μπορεί να τις επισκευτεί το κοινό.
Πριν από λίγα χρόνια είδα με χαρά πως τα κτίρια ανακαινίζονταν και πως μπορούσες να αγοράσεις διαμερίσματα. Ήθελα να τηλεφωνήσω να μάθω το κόστος από περιέργεια αλλά δεν το έκανα.
Φέτος, μετά την τελευταία μου επίσκεψη στην πλατεία, αποφάσισα να ψάξω στο Internet να βρω πληροφορίες για την πλατεία και βρήκα τα εξής:
- Στις κατακόμβες βρίσκονται τα οστά σχεδόν πεντακοσίων ανθρώπων που πέθαναν στη Βέλγικη επανάσταση.
- Η πλατεία σχεδιάστηκε το 1770 και η ανέργεση των κτιρίων τελείωσε το 1775.
- Μέχρι την ανέργεση των κτιρίων υπήρχαν λαχανόκηποι.
- Η αρχική ονομασία της πλατείας ήταν st-Michel.
Η αγαπημένη μου φωτογραφία είναι η τελευταία μιας και στο βάθος φαίνονται ουρανοξίστες που χτίζονται. Η ζωή σε μία πόλη συνεχίζεται.
Υ.Γ. Περισσότερες πληροφορίες: la place des Martyrs
Ένα από αυτά τα μέρη ήταν για εμένα η «Place des Martyrs» στις Βρυξέλλες.
Υποθέτω πως την πρώτη φορά που την είδα θα ήμουνα μαθητής, σίγουρα όμως σαν φοιτητής την είχα «επισκευτεί» ουκ ολίγες φορές μιας και σε αυτή την πλατεία πάρκαρα πολύ συχνά το αυτοκίνητο μου στις βραδινές εξόδους μου. Καθώς μεγάλωνα, άρα και ωρίμαζα, και άρχισα να εμπλουτίζω τα ενδιαφέροντα μου αποφάσισα να σταματήσω για να παρατηρήσω, επιτέλους, την πλατεία.
Οι πρώτες αναμνήσεις που έχω για την πλατεία είναι μία σκοτεινή πλατεία, πάντα βράδυ, νεκρή από κόσμο, περιτριγυρισμένη από εγκεταλελλειμένα κτίρια περασμένων αιώνων. Στη μέση πάντα υπάρχει ένας οβελίσκος ο οποίος εξέχει από ένα υπόγειο κτίσμα που μοιάζει με κατακόμβες.
Όταν επιτέλους αποφάσισα να πάω μέρα μόνο και μόνο για να παρατηρήσω την πλατεία η εντύπωση μου δεν άλλαξε πολύ: ηρεμία, παρόλο που είναι σε κεντρικότατο σημείο, τα κτίρια είναι του 18ου αιώνα και ήταν εγκαταλελλειμένα. ο οβελίσκος στην μέση της πλατείας έχει αγάλματα που αναπαριστούν μάχες και αν κρίνω από την μορφή τους, ρομαντικοί, και τα λεκτικά πρέπει να είναι του 1ου μισού του 19ου αιώνα. Υπάρχει μία μεταλλική πόρτα που οδηγεί στις «κατακόμβες» αλλά είναι κλειστή (δεν την έχω δει ποτέ ανοιχτή) και δεν υπάρχει πινακίδα που να λέει πότε μπορεί να τις επισκευτεί το κοινό.
Πριν από λίγα χρόνια είδα με χαρά πως τα κτίρια ανακαινίζονταν και πως μπορούσες να αγοράσεις διαμερίσματα. Ήθελα να τηλεφωνήσω να μάθω το κόστος από περιέργεια αλλά δεν το έκανα.
Φέτος, μετά την τελευταία μου επίσκεψη στην πλατεία, αποφάσισα να ψάξω στο Internet να βρω πληροφορίες για την πλατεία και βρήκα τα εξής:
- Στις κατακόμβες βρίσκονται τα οστά σχεδόν πεντακοσίων ανθρώπων που πέθαναν στη Βέλγικη επανάσταση.
- Η πλατεία σχεδιάστηκε το 1770 και η ανέργεση των κτιρίων τελείωσε το 1775.
- Μέχρι την ανέργεση των κτιρίων υπήρχαν λαχανόκηποι.
- Η αρχική ονομασία της πλατείας ήταν st-Michel.
Η αγαπημένη μου φωτογραφία είναι η τελευταία μιας και στο βάθος φαίνονται ουρανοξίστες που χτίζονται. Η ζωή σε μία πόλη συνεχίζεται.
Υ.Γ. Περισσότερες πληροφορίες: la place des Martyrs
Σάββατο, Φεβρουαρίου 10, 2007
Migrate στο νέο Blogger
Πριν από λίγες μέρες υποχρεώθηκα να περάσω στο νέο Blogger. Έχοντας διαβάσει τα προβλήματα που είχαν παρουσιαστεί σε άλλα blogs, λάθος εμφάνιση των Ελληνικών nicknames, εμφάνιση κανονικών χρηστών σαν anonymous κλπ, αγχώθηκα που βρέθηκα προ τετελεσμένων.
Προσπάθησα να βρω αν υπάρχει αυτόματος τρόπος για να πάρω backup το blog μου και δεν βρήκα τίποτα.
Η λύση που ακολούθησα ήταν η εξής: Έσωσα κάθε post μου μαζί με τα comments σαν αρχείο “Web Archive” με κατάληξη ”.mht”, ο συγκεκριμένος τρόπος αποθήκευσης σώζει όλη την σελίδα σε ένα αρχείο μαζί με τις εικόνες.
Για να αποθηκεύσετε μία σελίδα HTML σαν αρχείο .mht: από τον browser επιλέξτε: File στην συνέχεια Save As και στο παράθυρο που εμφανίζεται επιλέξτε “Save as Type”, “Web Archive (single File)”. Αυτά είναι τα βήματα για τον Opera που χρησιμοποιώ καθώς και για τον IE, υποθέτω πως στους άλλους browsers θα είναι αντίστοιχα.
Αυτό που πρέπει να κάνω είναι να κοιτάξω κάθε post και όπου βλέπω ότι έχει καταστραφεί κάποιο nick να το σημειώσω σαν ένα νέο comment. Παράδειγμα μπορείτε να βρείτε εδώ.
Μπορείτε επίσης να σώσετε τις σελίδες σαν “HTML file with images”. Δεν το επέλεξα γιατί σώζει σε ξεχωριστό φάκελο τα αρχεία .css και τις εικόνες.
Σϊγουρα δεν είναι η καλύτερη λύση και είναι αρκετά κουραστική. Ακόμα δεν άρχισα τις διορθώσεις.
Τέλος ένα ακόμα πρόβλημα με την μεταφορά είναι ότι καταστρέφονται και τα ελληνικά που έχετε βάλει στο template. Αν δεν μπορείτε να πάρετε backup το αρχείο πριν το migration θα πρέπει να συγκρίνετε το νέο blog σας με κάποιο από τα backups και να το αλλάξετε από την κονσόλα διαχείρισης.
Καλή τύχη...
Προσπάθησα να βρω αν υπάρχει αυτόματος τρόπος για να πάρω backup το blog μου και δεν βρήκα τίποτα.
Η λύση που ακολούθησα ήταν η εξής: Έσωσα κάθε post μου μαζί με τα comments σαν αρχείο “Web Archive” με κατάληξη ”.mht”, ο συγκεκριμένος τρόπος αποθήκευσης σώζει όλη την σελίδα σε ένα αρχείο μαζί με τις εικόνες.
Για να αποθηκεύσετε μία σελίδα HTML σαν αρχείο .mht: από τον browser επιλέξτε: File στην συνέχεια Save As και στο παράθυρο που εμφανίζεται επιλέξτε “Save as Type”, “Web Archive (single File)”. Αυτά είναι τα βήματα για τον Opera που χρησιμοποιώ καθώς και για τον IE, υποθέτω πως στους άλλους browsers θα είναι αντίστοιχα.
Αυτό που πρέπει να κάνω είναι να κοιτάξω κάθε post και όπου βλέπω ότι έχει καταστραφεί κάποιο nick να το σημειώσω σαν ένα νέο comment. Παράδειγμα μπορείτε να βρείτε εδώ.
Μπορείτε επίσης να σώσετε τις σελίδες σαν “HTML file with images”. Δεν το επέλεξα γιατί σώζει σε ξεχωριστό φάκελο τα αρχεία .css και τις εικόνες.
Σϊγουρα δεν είναι η καλύτερη λύση και είναι αρκετά κουραστική. Ακόμα δεν άρχισα τις διορθώσεις.
Τέλος ένα ακόμα πρόβλημα με την μεταφορά είναι ότι καταστρέφονται και τα ελληνικά που έχετε βάλει στο template. Αν δεν μπορείτε να πάρετε backup το αρχείο πριν το migration θα πρέπει να συγκρίνετε το νέο blog σας με κάποιο από τα backups και να το αλλάξετε από την κονσόλα διαχείρισης.
Καλή τύχη...
Πέμπτη, Φεβρουαρίου 08, 2007
Low-cost airlines
Την δεκαετία του ογδόντα τα αεροπορικά εισιτήρια Αθήνα – Βρυξέλλες κοστίζαν από 12.000 έως 16.000 Βέλγικα Φράγκα, δηλαδή από 300 έως 400 ευρώ. Ένα άλλο χαρακτηριστικό της εποχής ήταν πως αν αγόραζες τα εισιτήρια από την Ελλάδα κόστιζαν γύρω στα 2000 φράγκα (50 ευρώ) ποιο ακριβά.
Εκείνη την εποχή τα αεροπορικά ταξίδια στην Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν μονοπώλιο των κρατικών εταιριών. Δηλαδή την διαδρομή Αθήνα – Βρυξέλλες μπορούσε να την κάνει μόνο η Ελληνική κρατική εταιρία, η Ολυμπιακή, και η Βέλγικη κρατική εταιρία η Sabena, η οποία παρεπιμπτόντως χρεωκόπησε πριν από λίγα χρόνια.
Στις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα η Ε.Ε. αποφάσισε να ανοίξει, ή αλλιώς να ελευθερώσει, την αγορά των αερομεταφορών και να επιτραπεί η ίδρυση ιδιωτικών εταιριών καθώς και να αρθεί ο περιορισμός που ανέφερα.
Το λογικό αποτέλεσμα ήταν να ιδρυθούν πολλές ιδιωτικές εταιρίες τόσο στην Ελλάδα (Aegean, axon, Hellas jet κ.α.) όσο και στο εξωτερικό. Ένα άλλο αποτέλεσμα της απελευθέρωσης ήταν η δημιουργία ενός νέου τύπου εταιριών, των αποκαλούμενων low-cost, οι οποίες περιορίζοντας το κόστος λειτουργίας τους (κάνοντας οι ίδιες τις πωλήσεις των εισιτηρίων, καταργόντας τα γεύματα κλπ) πρόσφεραν τιμές οι οποίες ήταν πολύ πιο χαμηλές από αυτές των «παραδοσιακών» εταιριών. Τα ποιο γνωστά και πετυχημένα παραδείγματα είναι η Βρετανική easyJet και η Ιρλανδική Ryanair.
Καμία από τις νέες Ελληνικές εταιρίες δεν ακολούθησε το παράδειγμα των low-cost εταιριών, ίσα-ίσα μερικές ήταν και ποιο «κυριλέ» από την Ολυμπιακή, γεγονός που δεν το καταλάβαινα και με παρεξένευε ως στρατηγική. Παρόλο που ανταγωνιζόντουσαν την Ολυμπιακή, μία εταιρία με κακή φήμη και εξ’ ίσου κακή ποιότητα υπηρεσιών, όλες οι εταιρίες χρεωκόπησαν με εξαίρεση την Aegean. Για να πω την κακία μου στην περίπτωση της axon χάρηκα μιας και ο ιδιοκτήτης της είναι έμπορος όπλων. Φυσικά είναι και έξυπνος, λίγες μέρες πριν ανακοινώσει την παύση λειτουργίας της εταιρίας μετέφερε την ιδιοκτησία των αεροπλάνων της σε άλλες εταιρίες του. Την ίδια περίοδο στην Ιρλανδία, χώρα μικρότερη από την Ελλάδα και το ίδιο απομακρυσμένη, ιδρύθηκε η Ryanair. Χρησιμοποιώντας πετυχημένα το μοντέλο μέσα σε 10 χρόνια έγινε μία από τις μεγαλύτερες αεροπορικές εταιρίες της Ευρώπης.
Σίγα – σιγά η Ελλάδα άρχισε και αυτή να μπαίνει στις προτεραιότητες των low-cost εταιριών, από τον Ιούνιο η easyJet θα πετάει και στο Παρίσι, αλλά είναι λυπηρό που καμία από αυτές δεν έχει την έδρα της στην Ελλάδα.
Πριν από λίγες εβδομάδες έκλεισα δύο εισιτήρια (Αθήνα – Λονδίνο και Αθήνα – Μιλάνο) και μου κόστισαν 230 ευρώ και τα δύο, επίσης ήθελα να πάω στην Σόφια για το τριήμερο της καθαράς Δευτέρας και το ποιο φθηνό εισιτήριο που βρήκα κόστιζε ήταν 240 ευρώ, το οποίο τελικά δεν αγόρασα μιας και έκρινα πως η τιμή ήταν υπερβολική για μία πτήση μιας ώρας. Ποιος είναι ο λόγος της διαφοράς στην τιμή; Σχεδόν αυτονόητος, τις δύο πρώτες πτήσεις τις εκτελεί και μία low-cost εταιρία (η easyJet) ενώ την δεύτερη την εκτελούν μόνο οι δύο (πρώην;) κρατικές εταιρίες.
Τελικά η φιλελεύθερη οικονομία δεν είναι ο απόλυτος «σατανάς». Όχι μόνο έπεσαν οι τιμές των εισιτηρίων αλλά και τα ταξίδια έπαψαν να είναι «ελιτιστικά». Για παράδειγμα, σχεδόν όλοι μπορούν να δώσουν 80 ευρώ για να πάνε 3 μέρες στο Milano πόσοι μπορούν να δώσουν 240 ευρώ για να πάνε στην Sofia;
Υ.Γ. όποιος ξέρει άλλες low-cost εταιρίες που πετάνε από την Ελλάδα τον παρακαλώ να μου τις πει.
Εκείνη την εποχή τα αεροπορικά ταξίδια στην Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν μονοπώλιο των κρατικών εταιριών. Δηλαδή την διαδρομή Αθήνα – Βρυξέλλες μπορούσε να την κάνει μόνο η Ελληνική κρατική εταιρία, η Ολυμπιακή, και η Βέλγικη κρατική εταιρία η Sabena, η οποία παρεπιμπτόντως χρεωκόπησε πριν από λίγα χρόνια.
Στις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα η Ε.Ε. αποφάσισε να ανοίξει, ή αλλιώς να ελευθερώσει, την αγορά των αερομεταφορών και να επιτραπεί η ίδρυση ιδιωτικών εταιριών καθώς και να αρθεί ο περιορισμός που ανέφερα.
Το λογικό αποτέλεσμα ήταν να ιδρυθούν πολλές ιδιωτικές εταιρίες τόσο στην Ελλάδα (Aegean, axon, Hellas jet κ.α.) όσο και στο εξωτερικό. Ένα άλλο αποτέλεσμα της απελευθέρωσης ήταν η δημιουργία ενός νέου τύπου εταιριών, των αποκαλούμενων low-cost, οι οποίες περιορίζοντας το κόστος λειτουργίας τους (κάνοντας οι ίδιες τις πωλήσεις των εισιτηρίων, καταργόντας τα γεύματα κλπ) πρόσφεραν τιμές οι οποίες ήταν πολύ πιο χαμηλές από αυτές των «παραδοσιακών» εταιριών. Τα ποιο γνωστά και πετυχημένα παραδείγματα είναι η Βρετανική easyJet και η Ιρλανδική Ryanair.
Καμία από τις νέες Ελληνικές εταιρίες δεν ακολούθησε το παράδειγμα των low-cost εταιριών, ίσα-ίσα μερικές ήταν και ποιο «κυριλέ» από την Ολυμπιακή, γεγονός που δεν το καταλάβαινα και με παρεξένευε ως στρατηγική. Παρόλο που ανταγωνιζόντουσαν την Ολυμπιακή, μία εταιρία με κακή φήμη και εξ’ ίσου κακή ποιότητα υπηρεσιών, όλες οι εταιρίες χρεωκόπησαν με εξαίρεση την Aegean. Για να πω την κακία μου στην περίπτωση της axon χάρηκα μιας και ο ιδιοκτήτης της είναι έμπορος όπλων. Φυσικά είναι και έξυπνος, λίγες μέρες πριν ανακοινώσει την παύση λειτουργίας της εταιρίας μετέφερε την ιδιοκτησία των αεροπλάνων της σε άλλες εταιρίες του. Την ίδια περίοδο στην Ιρλανδία, χώρα μικρότερη από την Ελλάδα και το ίδιο απομακρυσμένη, ιδρύθηκε η Ryanair. Χρησιμοποιώντας πετυχημένα το μοντέλο μέσα σε 10 χρόνια έγινε μία από τις μεγαλύτερες αεροπορικές εταιρίες της Ευρώπης.
Σίγα – σιγά η Ελλάδα άρχισε και αυτή να μπαίνει στις προτεραιότητες των low-cost εταιριών, από τον Ιούνιο η easyJet θα πετάει και στο Παρίσι, αλλά είναι λυπηρό που καμία από αυτές δεν έχει την έδρα της στην Ελλάδα.
Πριν από λίγες εβδομάδες έκλεισα δύο εισιτήρια (Αθήνα – Λονδίνο και Αθήνα – Μιλάνο) και μου κόστισαν 230 ευρώ και τα δύο, επίσης ήθελα να πάω στην Σόφια για το τριήμερο της καθαράς Δευτέρας και το ποιο φθηνό εισιτήριο που βρήκα κόστιζε ήταν 240 ευρώ, το οποίο τελικά δεν αγόρασα μιας και έκρινα πως η τιμή ήταν υπερβολική για μία πτήση μιας ώρας. Ποιος είναι ο λόγος της διαφοράς στην τιμή; Σχεδόν αυτονόητος, τις δύο πρώτες πτήσεις τις εκτελεί και μία low-cost εταιρία (η easyJet) ενώ την δεύτερη την εκτελούν μόνο οι δύο (πρώην;) κρατικές εταιρίες.
Τελικά η φιλελεύθερη οικονομία δεν είναι ο απόλυτος «σατανάς». Όχι μόνο έπεσαν οι τιμές των εισιτηρίων αλλά και τα ταξίδια έπαψαν να είναι «ελιτιστικά». Για παράδειγμα, σχεδόν όλοι μπορούν να δώσουν 80 ευρώ για να πάνε 3 μέρες στο Milano πόσοι μπορούν να δώσουν 240 ευρώ για να πάνε στην Sofia;
Υ.Γ. όποιος ξέρει άλλες low-cost εταιρίες που πετάνε από την Ελλάδα τον παρακαλώ να μου τις πει.
Δευτέρα, Φεβρουαρίου 05, 2007
Μπράβο στον κ. Δήμα
Δεν είχα άποψη για τον Σταύρο Δήμα (επίτροπος στην Γενική Διεύθυνση περιβάλλοντος της Ε.Ε.), ή για να το θέσω πιο σωστά ήταν δύσκολο να έχω άποψη μιας δεν είχε ακουστεί καθόλου για περίπου μία δεκαετία μέχρι που η ΝΔ τον επέλεξε να είναι ο Έλληνας Επίτροπος στην τωρινή επιτροπή. Όταν έμαθα ότι θα γίνει Επίτροπος η πρώτη μου σκέψη ήταν πως θα συνεχιστεί η παράδοση που θέλει τους Έλληνες Επίτροπους να ψηφίζονται από τους χειρότερους.
Ίσως έκανα λάθος και να τον αδίκησα.
Χθες δίαβασα αυτό το άρθρο στο BBC: Commissioner risks row over car
Ο κ. Δήμας διάλεξε για επίσημο αυτοκίνητο το Toyota Prius αντί να διαλέξει μία «λιμουζίνα». Μπορεί η επιλογή του να είναι ένα απλό επικοινωνιακό τρικ αλλά το γεγονός ότι θα κυκλοφορεί με ένα αυτοκίνητο που κοστίζει 20.000 ευρώ αντί με μία «μαούνα» που κοστίζει 200.000, το γεγονός ότι το συγκεκριμένο αυτοκίνητο είναι από τα λιγότερα ρυπογόνα καθώς και ότι είναι διαθετημένος να πάει κόντρα στο lobby των Ευρωπαϊκών αυτοκινητοβιομηχανιών μου αφήνει μία πολύ θετική εντύπωση.
Τους τελευταίους μήνες έγινε της μόδας η καταστροφολογία για το φαινόμενο του θερμοκηπίου και τις κλιματολογικές αλλαγές από τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Στην συγκεκριμένη περίπτωση νομίζω πως ο κ. Δήμας δίνει ένα πολύ καλό παράδειγμα:
- Στην Ευρωπαϊκή βιομηχανία, λέγοντας τους ότι καιρός είναι να αρχίσουν να φτιάχνουν και αυτές αυτοκίνητα που ρυπαίνουν λιγότερο
- Αλλά και σε εμάς τους καταναλωτές, δίνοντας μας ένα καλό παράδειγμα περιβαλλοντολογικής ευθύνης.
Ίσως έκανα λάθος και να τον αδίκησα.
Χθες δίαβασα αυτό το άρθρο στο BBC: Commissioner risks row over car
Ο κ. Δήμας διάλεξε για επίσημο αυτοκίνητο το Toyota Prius αντί να διαλέξει μία «λιμουζίνα». Μπορεί η επιλογή του να είναι ένα απλό επικοινωνιακό τρικ αλλά το γεγονός ότι θα κυκλοφορεί με ένα αυτοκίνητο που κοστίζει 20.000 ευρώ αντί με μία «μαούνα» που κοστίζει 200.000, το γεγονός ότι το συγκεκριμένο αυτοκίνητο είναι από τα λιγότερα ρυπογόνα καθώς και ότι είναι διαθετημένος να πάει κόντρα στο lobby των Ευρωπαϊκών αυτοκινητοβιομηχανιών μου αφήνει μία πολύ θετική εντύπωση.
Τους τελευταίους μήνες έγινε της μόδας η καταστροφολογία για το φαινόμενο του θερμοκηπίου και τις κλιματολογικές αλλαγές από τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Στην συγκεκριμένη περίπτωση νομίζω πως ο κ. Δήμας δίνει ένα πολύ καλό παράδειγμα:
- Στην Ευρωπαϊκή βιομηχανία, λέγοντας τους ότι καιρός είναι να αρχίσουν να φτιάχνουν και αυτές αυτοκίνητα που ρυπαίνουν λιγότερο
- Αλλά και σε εμάς τους καταναλωτές, δίνοντας μας ένα καλό παράδειγμα περιβαλλοντολογικής ευθύνης.
Παρασκευή, Φεβρουαρίου 02, 2007
Milano
Στο Milano έχω «πάει» τρεις φορές.
Την πρώτη φορά, μαθητής ακόμα, το Milano ήταν ένας ενδιάμεσος σταθμός για την Βενετία μιας και ταξιδεύαμε με την τάξη μου με τρένο. Το μόνο που θυμάμαι ήταν πως τις 1-2 ώρες που μείναμε στον κεντρικό σταθμό της πόλης μας προσέγγιζε μία παρέα από τραβεστί. Υποθέτω πως το γεγονός ότι ήμασταν δεκαέξι ετών μας έκανε ιδιαίτερα ελκυστικούς.
Την δεύτερη φορά, φοιτητής πλέον, αποφάσισα με ένα παιδικό φίλο να έρθουμε στην Ελλάδα με τρένο αντί να πάρουμε αεροπλάνο. Ξανά το Milano ήταν μία ενδιάμεση στάση, μιας και ο τελικός προορισμός μας ήταν η Ancona. Το μόνο που θυμάμαι είναι πως ο φίλος μου πήγε να δει τα δρομολόγια των τρένων και να αγοράσει εισιτήρια ενώ εγώ τον περίμενα με τα πράγματα μας. Δεν έχω μάθει τον λόγο αλλά πρέπει να έκανε σχεδόν δύο ώρες για να αγοράσει τα εισιτήρια ενώ εγώ τον περίμενα στον κεντρικό σταθμό.
Το Milano δεν το είχα δει ακόμα αλλά είχα μάθει απ’ έξω την εσωτερική αρχιτεκτονική του σταθμού.
Την τρίτη φορά, φοιτητής ξανά, ερχόμουνα στην Ελλάδα με αυτοκίνητο με ένα συμφοιτητή. Καθώς πλησιάζαμε στην πόλη ο συμφοιτητής μου θέλησε να πάμε για καφέ στο Milano, εγώ δεν ήμουνα πολύ πρόθυμος αλλά αυτός επέμενε. Προσπάθησα να του εξηγήσω πως πρέπει να πάμε Ancona και καλό είναι να πάμε νωρίς γιατί δεν ξέρουμε πόση κίνηση θα συναντήσουμε, επίσης του είπα ότι ξέρω δύο-τρία πολύ ωραία μέρη στην Ancona για να σταματήουμε ή να πιούμε καφέ. Αυτός επέμενε, το τελευταίο μου επιχείρημα ήταν πως το Milano είναι μεγάλη πόλη και είναι ανούσιο να πάμε στα τυφλά δίχως να έχουμε ούτε έναν απλό τουριστικό χάρτη μαζί μας, τελικά ενέδοσα. Οδηγούσαμε στην πόλη ψάχνοντας ένα μέρος για να πιούμε καφέ αρκετή ώρα όσπου φτάσαμε στον κεντρικό σταθμό των τρένων. Εκεί τσαντίστηκα και του είπα: «οκ αυτό το μέρος το ξέρω πολύ καλά, φτάνει φεύγουμε για Ancona!».
Σήμερα πηγαίνω στο Milano για τέταρτη φορά, ελπίζω αυτή την φορά να μην δω ξανά μόνο τον κεντρικό σταθμό της πολής.
Φωτογραφίες από το Milano μπορείτε να δείτε στο blog του Doctor: Lugano & Milano
Την πρώτη φορά, μαθητής ακόμα, το Milano ήταν ένας ενδιάμεσος σταθμός για την Βενετία μιας και ταξιδεύαμε με την τάξη μου με τρένο. Το μόνο που θυμάμαι ήταν πως τις 1-2 ώρες που μείναμε στον κεντρικό σταθμό της πόλης μας προσέγγιζε μία παρέα από τραβεστί. Υποθέτω πως το γεγονός ότι ήμασταν δεκαέξι ετών μας έκανε ιδιαίτερα ελκυστικούς.
Την δεύτερη φορά, φοιτητής πλέον, αποφάσισα με ένα παιδικό φίλο να έρθουμε στην Ελλάδα με τρένο αντί να πάρουμε αεροπλάνο. Ξανά το Milano ήταν μία ενδιάμεση στάση, μιας και ο τελικός προορισμός μας ήταν η Ancona. Το μόνο που θυμάμαι είναι πως ο φίλος μου πήγε να δει τα δρομολόγια των τρένων και να αγοράσει εισιτήρια ενώ εγώ τον περίμενα με τα πράγματα μας. Δεν έχω μάθει τον λόγο αλλά πρέπει να έκανε σχεδόν δύο ώρες για να αγοράσει τα εισιτήρια ενώ εγώ τον περίμενα στον κεντρικό σταθμό.
Το Milano δεν το είχα δει ακόμα αλλά είχα μάθει απ’ έξω την εσωτερική αρχιτεκτονική του σταθμού.
Την τρίτη φορά, φοιτητής ξανά, ερχόμουνα στην Ελλάδα με αυτοκίνητο με ένα συμφοιτητή. Καθώς πλησιάζαμε στην πόλη ο συμφοιτητής μου θέλησε να πάμε για καφέ στο Milano, εγώ δεν ήμουνα πολύ πρόθυμος αλλά αυτός επέμενε. Προσπάθησα να του εξηγήσω πως πρέπει να πάμε Ancona και καλό είναι να πάμε νωρίς γιατί δεν ξέρουμε πόση κίνηση θα συναντήσουμε, επίσης του είπα ότι ξέρω δύο-τρία πολύ ωραία μέρη στην Ancona για να σταματήουμε ή να πιούμε καφέ. Αυτός επέμενε, το τελευταίο μου επιχείρημα ήταν πως το Milano είναι μεγάλη πόλη και είναι ανούσιο να πάμε στα τυφλά δίχως να έχουμε ούτε έναν απλό τουριστικό χάρτη μαζί μας, τελικά ενέδοσα. Οδηγούσαμε στην πόλη ψάχνοντας ένα μέρος για να πιούμε καφέ αρκετή ώρα όσπου φτάσαμε στον κεντρικό σταθμό των τρένων. Εκεί τσαντίστηκα και του είπα: «οκ αυτό το μέρος το ξέρω πολύ καλά, φτάνει φεύγουμε για Ancona!».
Σήμερα πηγαίνω στο Milano για τέταρτη φορά, ελπίζω αυτή την φορά να μην δω ξανά μόνο τον κεντρικό σταθμό της πολής.
Φωτογραφίες από το Milano μπορείτε να δείτε στο blog του Doctor: Lugano & Milano
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
