Πέμπτη, Μαΐου 31, 2007

Η συνέχεια του Κράτους

Οι σοφοί λένε πως ένα από τα χαρακτηριστικά μιας ώριμης δημοκρατίας είναι η συνέχεια του κράτους-κυβέρνησης. Αρκετά συχνά παραπονούμαστε πως η δημοκρατία μας δεν είναι αρκετά ώριμη. Σε αυτό το θέμα δεν θα συμφωνήσω μιας και τον τελευταίο καιρό συναντάω πολλά παραδείγματα που αποδυκνείουν πως υπάρχει πράγματι συνέχεια στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας.

Το ποιο «κραυγαλέο» παράδειγμα νομίζω πως είναι η περίπτωση του Πρωθυπουργού. Στις δημοσκοπήσεις (που πλέον πάνε να γίνουν καθημερινές) ο κ. Καραμανλής βγαίνει πάντα και με μεγάλη διαφορά ο «καταλληλότερος για Πρωθυπουργός». Αν σας θυμίζει τις δημοσκοπήσεις επί πρωθυπουργίας Σημίτη τότε τα μεγάλα πνεύματα συναντιώνται μιας και αυτό ακριβώς μου θυμίζει.

Πέρα από τον τίτλο του «καταλληλότερου» στην περίπτωση του Πρωθυπουργού συναντάμε και μία άλλη συνέχεια. Αυτή που λέει πως ο Πρωθυπουργός είναι ικανότατος (άλλωστε είναι ο «καταλληλότερος» σύμφωνα με τις τελευταίες 523 δημοσκοπήσεις), μοχθεί για τη χώρα και φυσικά πληρεί τέλεια τα προσόντα για την θέση που κατέχει αλλά πάσχει στο θέμα του πάγκου. Συγνώμη των στελεχών που τον πλαισιώνουν στο υπουργικό συμβούλιο ήθελα να γράψω. Χμμμ αν σας θυμίζει την πρωθυπουργία Σημίτη τότε είπαμε: τα μεγάλα πνεύματα συναντιώνται μιας και αυτό ακριβώς μου θυμίζει.

Τις τελευταίες μέρες, αν δεν κάνω λάθος από το Σάββατο, γίνομαι μάρτυρας άλλης μίας συνέχειας του κράτους: τα εγκαίνια δημοσίων έργων που δεν έχουν ολοκληρωθεί ή που βρίσκονται ακόμα στο στάδιο προ-μακέτας. Ο ΥΠΕΧΩΔΕ ο κ. Λαλιώτης, συγνώμη κ. Σουφλιάς ήθελα να γράψω, εγκαινίασε 3 σταθμούς της Αττικό Μετρό οι οποίοι όμως, σύμφωνα με την εταιρία, δεν είναι ακόμα έτοιμοι. Για να πληροφορήσει το λαό έκανε και μία διαφημιστική καμπάνια με ολοσέλιδες δημοσιεύσεις στις εφημερίδες. Οι διαφημίσεις ανέφεραν και το μετρό της Θεσσαλονικής και την μελλοντική γραμμή 4, η οποία αν κατάλαβα καλά θα είναι κυκλική, θα ξεκινάει από τον Πειραιά, θα φτάνει μέχρι το Μαρούσι και θα επιστρέφει στο λιμάνι. Πάντως ο κ. ΠΕΧΩΔΕ ξέχασε να βάλει στην καμπάνια του και την ακόμα ποιο μελλοντική γραμμή 5 η οποία θα ξεκινάει από το υπουργείο του και θα καταλήγει στην Λάρισα με χρόνο ολοκλήρωσης το 2054μχ. Αν σας θυμίζει τις ένδοξες ημέρες όπου ο κ. Λαλιώτης ήταν ΥΠΕΧΩΔΕ το είπαμε άλλες δύο φορές: τα μεγάλα πνεύματα συναντιώνται μιας και αυτό ακριβώς μου θυμίζει.

Λέτε αν περάσει ο δείκτης του χρηματιστηρίου τις 5.000 μονάδες να δούμε τον κ. Αλογοσκούφη να λέει πως «το κόμμα του χρηματιστηρίου ψηφίζει ΝΔ»;

Δευτέρα, Μαΐου 28, 2007

Brussels Jazz Marathon

Κάθε Μάιο στις Βρυξέλλες λαμβάνει μέρος ένα festival μουσικής που ονομάζεται Brussels Jazz Marathon. Είναι αφιερωμένο στην Jazz και αποκαλείται Marathon επειδή διαρκεί τρεις μέρες: Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή.

Κατά τη διάρκεια του Brussels Jazz Marathon η ήρεμη πρωτεύουσα της Ευρώπης μεταμορφώνεται σε Μεσογειακή πόλη. Αν εξαιρέσουμε τις συναυλίες που γίνονται σε διάφορες πλατείες της πόλης (5 συνολικά φέτος) πολλά μπαράκια της πόλης παίζουν live μουσική. Συνολικά φέτος έγιναν 125 συναυλίες. Αν προσθέσουμε και το γεγονός ότι έρχονται τουρίστες από άλλες πόλεις του Βελγίου ή γειτονικές χώρες (ή λίγο ποιο μακρυνές σαν εμένα) οι Βρυξέλλες για 3 μέρες το χρόνο γίνονται «αντί-Βρυξέλλες» :)

Οι προετοιμασίες την Πέμπτη το πρωί στην κεντρική πλατεία της πόλης. (όχι δεν είναι μοντάζ είχε 27 βαθμούς και ήλιο).

Παρασκευή απόγευμα, σε λίγο αρχίζει το festival. (όχι δεν είναι μοντάζ είχε 27 βαθμούς και ήλιο για δεύτερη μέρα).

Σάββατο μεσημέρι, συναυλία στην Sablon (ο καιρός ξανά-έγινε Βέλγικος δηλαδή συννεφιά)

Σάββατο βράδυ, η μεγάλη συναυλία στην κεντρική πλατεία (ο καιρός ήταν Βέλγικος αλλά η βροχή άρχισε 1 ώρα μετά το τέλος της συναυλίας).

Συναυλία σε μπαράκι. Τα παιδιά στη σκηνή δεν ήταν πάνω από 18 ετών.

Φέτος μαζί με το Brussels Jazz Marathon οργανώθηκαν και τα 20km των Βρυξελλών.

Κυριακή, Μαΐου 20, 2007

Deutscher Soldatenfriedhof Dionyssos – Rapendoza

Στην Πεντέλη στον δρόμο που πηγαίνει από τον Διόνυσο στη Νέα Μάκρη υπάρχει ένα νεκροταφείο με νεκρούς Γερμανούς στρατιώτες από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Έχω περάσει δεκάδες (αν έλεγα και εκατοντάδες δεν θα ήταν υπερβολή) φορές από εκείνο το σημείο. Πάρα πολλές φορές έχω σκεφτεί να το επισκεφτώ αλλά δεν το είχα κάνει ποτέ. Μέχρι χθες.


Από μακριά φαίνεται μικρό (και είναι πράγματι μικρό) και μοιάζει ποιο πολύ με Μεσαιωνικό κάστρο παρά με νεκροταφείο. Είναι χτισμένο σε ένα λόφο και γύρο υπάρχει ένα πέτρινο τοίχος. Η περιοχή είχε καεί το 1998 αλλά φαίνεται πως η φωτιά δεν πείραξε το νεκροταφείο. Το τοπίο σίγουρα είναι πολύ ωραίο.


Στην είσοδο υπάρχει μία πινακίδα με τους κανόνες συμπεριφοράς και ένα μικρό ιστορικό του νεκροταφίου. Θέλω να αναφέρω δύο πράγματα. Πρώτον ότι όλοι οι νεκροί έχουν «κοινή μοίρα», δηλαδή πως τα μνήματα είναι ίδια για όλους άρα απαγορεύεται στους συγγενείς να τα αλλάξουν. Δεύτερον πως το νεκροταφείο είναι ένα από τα 600 που υπάρχουν σε όλο τον κόσμο και υπάρχει ένας οργανισμός στην Γερμανία που είναι υπεύθυνος για αυτά.

Παρόλο που δεν υπάρχει φύλακας και η είσοδος είναι ελεύθερη σε όλους το νεκροταφείο είναι σε πολύ καλή κατάσταση.


Στην αρχή έγραψα πως το νεκροταφίο είναι μικρό. Πράγματι ο χώρος δεν είναι μεγάλος αλλά με το που μπήκα έπαθα αυτό το σοκ:


9973! 9973 άνθρωποι βρίκονται θαμμένοι σε αυτό το μέρος. Μία μικρή πόλη θαμμένη κάτω από τα πόδια μου!

Νόμιζα πως το νεκροταφείο θα ήταν μία ατελειώτη σειρά από σταυρούς μιας και αυτή είναι η εικόνα που έχω από τέτοια νεκροταφεία, όμως στο Deutscher Soldatenfriedhof Dionyssos υπάρχουν μαρμάρινες πλάκες με τα ονόματα των νεκρών.


Σε πολλά σημεία οι νεκροί είναι κατηγοροποιημένοι ανάλογα με την γεωγραφική περιοχή που πέθαναν.



Δεν ξέρω αν μπορώ να σχολιάσω αυτή την σκηνή:


Στεφάνι πάνω σε ένα όνομα! Εξήντα χρόνια μετά και κάποιος ήρθε στην άκρη της Ευρώπης για να χαιρετήσει τον πατέρα του ή τον παππού του.

Μία τελευταία ματιά καθώς γυρνάμε στην Αθήνα.

Τετάρτη, Μαΐου 16, 2007

Vogliamo anche noi uno Zapatero

Το Σάββατο που μας πέρασε στη Ρώμη έγινε μία τεράστια διαδήλωση υπέρ της "παραδοσιακής" οικογένειας ή αλλιώς ενάντια στην πρόθεση της κεντροαριστερής κυβέρνησης της Ιταλίας να αναγνωρίσει τις σχέσεις, αλλά όχι το γάμο, ανάμεσα σε μη παντρεμένα ζευγάρια αλλά και στους ομοφυλόφιλους. Η συγκέντρωση είχε τεράστια επιτυχία και μπορεί να συγκέντρωσε 1 εκατομμύριο ανθρώπους.

Την ίδια ώρα και στην ίδια πόλη έγινε και μία αντί-διαδήλωση η οποία ήταν πολύ μικρότερη. Καθώς κοιτούσα τις εικόνες στη τηλεόραση ένα πανό τράβηξε την προσοχή μου. Το πανό έγραφε "Vogliamo anche noi uno Zapatero", δηλαδή "Θέλουμε και εμείς ένα Ζαπατέρο".

Ο Ζαπατέρο είναι ο σοσιαλδημοκράτης πρωθυπουργός της Ισπανίας και κέρδισε τις εκλογές σχεδόν τυχαία. Μία από τις προεκλογικές του υποσχέσεις ήταν και η αναγνώριση από το κράτος των γάμων ανθρώπων του ίδιου φύλου. Όταν εκλέχτηκε, η συγκεκριμένη νομοθεσία ήταν μία από τις πρώτες που ψήφισε η κυβέρνηση του.

Και στην Ιταλία και στην Ισπανία η Καθολική εκκλησία είναι πολύ ισχυρή όπως αντίστοιχα πολύ ισχυρή είναι η Ορθόδοξη εκκλησία στην Ελλάδα. Στην Ισπανία ο πρωθυπουργός δεν δίστασε να πάει κόντρα στην εκκλησία και να ψηφίσει ένα νόμο χωρίς να υπολογίσει την αντίδραση της. Στην Ιταλία η κυβέρνηση δεν είναι το ίδιο θαρραλέα, ο αντίστοιχος νόμος είναι πολύ ποιο "light" και δεν έχει ψηφιστεί ακόμα. Στην Ελλάδα ο κ Παπανδρέου (ομοϊδεάτης του κ. Ζαπατέρο) από τότε που έγινε πρόεδρος του κόμματος του ψάλλει το "πιστεύω" μπροστά στις κάμερες σε κάθε εκκλησιαστική εορτή.

Ένα έχω να πω: anche i voglio uno Zapatero

Η αναγνώριση η μη των ομοφυλοφιλικών σχέσεων από το κράτος δεν είναι το ποιο σημαντικό πρόβλημα μιας δημοκρατίας (όχι πως δεν είναι σημαντικό), το ποιο σημαντικό είναι ποιος έχει την εξουσία, η κυβέρνηση ή η όποια θρησκεία.

Υ.Γ. Λίγες μέρες πριν ο κ. Παπανδρέου επανέφερε στην ενεργό δράση τον κ. Λαλιώτη, άλλος ένα λόγος να λέω: anche i voglio uno Zapatero.

Σάββατο, Μαΐου 12, 2007

Eurovision

Κάθε χρόνο στις Βρυξέλλες το Μαίο διοργανώνεται το Brussels Jazz Marathon. Όπως μπορεί κάποιος να καταλάβει από το όνομα είναι μία γιορτή αφιερωμένη στην Jazz, και όχι μόνο. Κρατάει 3 μέρες και η ζωή της πόλής γυρίζει γύρο από αυτό. Περισσότερα για το Brussels Jazz Marathon σε 2 εβδομάδες.

Πριν από 2 χρόνια είχα πάει στις Βρυξέλλες με αφορμή το Jazz marathon. Το Σάββατο βράδυ με μερικούς φίλους πίναμε μπύρες σε ένα μπαράκι. Παραδόξως είχε καλό καιρό και κάτσαμε έξω.

Κατά τα μεσάνυχτα άρχισαν να ακούγονται κορναρίσματα, στην αρχή ήταν λίγα αλλά με την ώρα αυξάνονταν.

Με τους φίλους μου αρχίσαμε να κάνουμε πλάκα:
"Τι απολίτιστοι που οι Βέλγοι", "Αίσχος, πάμε στην Αθήνα να ηρεμήσουμε", "Τι Ευρώπη και πράσινα άλογα αυτοί είναι χειρότεροι και από εμάς" κλπ.

Σε κάποια φάση είχα μία παροδική κρίση εξυπνάδας και λέω στους φίλους μου "Ρε, λέτε να κέρδισε η Παπαρίζου τη scatovision και να βγήκαν οι ομοεθνείς σας να το γιορτάσουν;"

Οι υπόλοιποι δεν το πίστεψαν, πως να το κάνουμε παρά είναι γελοίο να πανηγυρίζεις την "νίκη" στην eurovision κατά τη διάρκεια ενός festival Jazz.

Εγώ επέμενα και πήγα μέχρι την κεντρική πλατεία (όπου είναι το συνηθισμένο μέρος πανηγυρισμών για όλους τους λαούς των Βρυξελλών εκτός... από τους Βέλγους) και είδα ένα αξέχαστο θέαμα: Νεαροί έλληνες από τα "ghetto" με τις φτιαγμένες μπέμπες τους να κορνάρουν και να ανεμίζουν Ελληνικές σημαίες παρέα με τις "κατίνες" των νατοϊκών και των ευρωυπαλλήλων.

Ναι το έθνος πανηγύριζε στην ξενιτιά άλλον έναν εθνικό θρίαμβο, τη νίκη στη eurovision...

Κυριακή, Μαΐου 06, 2007

Kiosque

Μία εκπομπή βλέπω στην τηλεόραση. Λέγοντας βλέπω εννοώ πως τη παρακολουθώ πάντα και όταν δεν μπορώ να είμαι μπροστά από την οθόνη την ώρα προβολής της την γράφω στο video.

Αυτή είναι το Kiosque και προβάλλεται κάθε Κυριακή στις 18:00 από το κανάλι TV5.

Η εκπομπή κρατάει μία ώρα και σχολιάζει την επικαιρότητα. Αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει από τις άλλες εκπομπές και που με έχει κάνει fan της είναι το concept της.

Στο Panel υπάρχει ένας κεντρικός παρουσιαστής, ο Philippe Dessaint, και 5 καλεσμένοι οι οποίοι είναι δημοσιογράφοι, αντιπρόσωποι ξένων ΜΜΕ στη Γαλλία, από διάφορες χώρες. Σχεδόν από όλες τις χώρες του πλανήτη.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό της είναι ότι οι δημοσιογράφοι εκπροσωπούν όλα τα φάσματα της πολιτικής, αν εξαιρέσουμε τα άκρα.

Οι συζητήσεις είναι πάντα ενδιαφέρουσες, με επιχειρήματα και κόσμιες, το αντίθετο από τα δικά μας παράθυρα δηλαδή, παρόλο που στο panel μπορεί να βρίσκεται ένας δεξιός Ισραηλινός με έναν αριστερό Άραβα.

Ένα άλλο ενδιαφέρον χαρακτηριστικό της εκμπομπής είναι πως έχει ένα σκιτσογράφο (Ali Dilem) ο οποίος σχεδιάζει σκίτσα κατά τη διάρκεια της εκπομπής. Ο Ali Dilem είναι Αλγερινός και τα τελευταία χρόνια ζει στη Γαλλία μιας και στη χώρα του έχει δεχτεί πολλές φορές απειλές για την ζωή του, άλλωστε έχει καταδικαστεί στην Αλγερία για τα σκίτσα του.


Οι Τούρκοι ισλαμιστές είναι κοσμικοί. Γκιουλ: Θέλουμε τον χωρισμό του κράτους από τα στρατόπεδα.

Τέλος και πολύ σημαντικό είναι η θεματολογία της εκπομπής. Επιλέγονται τα σημαντικότερα θέματα της προηγούμενης εβδομάδας ή της επομένης και ακούγονται απόψεις από όλες τις "γωνιές" του πλανήτη μας. Είναι ανούσιο να σημειώσω πως η οπτική γωνιά μιας Καμερουνέζας (για παράδειγμα) για τις οικονομικές προοπτικές της Αφρικής (πάλι παράδειγμα) απέχει έτη φωτός από την κυριαρχούσα άποψη στην Ελλάδα.

Την προηγούμενη Κυριακή οι καλεσμένοι ήταν:
- Andreï Gratchev, Novoïe Vremia, από τη Ρωσία
- Mine Kirikkanat, Vatan, από τη Τουρκία
- Axel Krause, Transatlantic Magazine, από τις ΗΠΑ
- Lara Marlowe, Irish Times, από την Ιρλανδία. Εδώ θέλω να κάνω μία παρατήρηση: ως "η πιο σέξυ 50αρα" έχει κυριαρχήσει η Royal. Μέγα λάθος και αίσχος! Η πιο σέξυ 50άρα είναι η Lara Marlowe (η φωτογραφία την αδικεί).
- Joav Toker, Κανάλι 10, από το Ισραήλ

Και η θεματολογία της εκπομής ήταν:
- Η νέα "δήλωση καθαρότητας" που απαίτησε η κυβέρνηση της Πολωνίας από όσους κατέχουν δημόσιες θέσεις και ειδικά στην στάση που κράτησε ο Bronislaw Geremek.
- Ο θάνατος του Boris Yeltsin.
- Ο θάνατος του Mstislav Rostropovich.
- Η κρίση στην Τουρκία με την υποψηφιότητα Γκιουλ για την προεδρία της χώρας.
- Τα 25 χρόνια από την επιστροφή του Sinai στην Αίγυπτο.
- Το Debat ανάμεσα στην Royal και Bayrou (περίοδος εκλογών στην Γαλλία γαρ...)

Kiosque kάθε Κυριακή στις 18:00 από το TV5 Monde, για όσους τυχερούς έχουν NOVA.

Υ.Γ. Tακτικός καλεσμένος της εκπομπής ήταν και ο Λιβανέζος Samir Kassir
ο οποίος δολοφονήθηκε (ένας από τους τόσους πολλούς στην χώρα του) τον Ιούνιο του 2005. Μερικές χώρες είναι τυχερές και έχουν δημοσιογράφους που ρισκάρουν την ζωή τους για το επάγγελμα τους.

Τρίτη, Μαΐου 01, 2007

Που είναι το Parking;

Ένα μικρό quiz: Μπορείτε να μου πείτε που είναι το parking ή να το πω αλλιώς πως χωράνε τα αυτοκίνητα στους χώρους που δείχνουν ότι είναι parking. Προσπαθώ να βρω το σκεπτικό της πολεδομίας και έδωσε τις άδειες για parking (αυτό είναι αστείο).






Τα 4 parking βρίσκονται σε μία ακτίνα 100 μέτρων.

- Το πρώτο σπίτι είναι πρακτικά ακατοίκητο.

- Στο δεύτερο το parking χρησιμεύει για να βάζει ο ιδιοκτήτης την μηχανή του στον κήπο.

- Στο τρίτο για να μη χαλάει τη "μούρη" του μαγαζιού. Φυσικά όταν το αφεντικό δε βρίσκει θέση στα 50 μέτρα (στα 50 μέτρα άντε στα 100 έχει πάντα θέση) αφήνει τη κούρσα μπροστά στο "parking".

- Στο τέταρτο νομίζω πως είναι αυτονόητο: μην περπατήσει ο "άρχοντας" 10 μέτρα.

Ίσως η κυβέρνηση να ιδιωτικοποίησε δρόμους και να μην το γνωρίζω. Αν είναι έτσι να αγοράσω τον δρόμο μπροστά από το σπίτι μου και να τον κάνω ένα estate ρεζερβέ για την αφεντιά μου.

Υ.Γ. Τα νέα μέτρα για να πρασινίσουν οι πόλεις μας:

Δεν ξέρω όμως αν η πρωτοβουλία ανήκει στην κυβέρνηση ή στην τοπική αυτοδιοίκηση...