Τα βιβλία που κάνω δώρο.

Είμαι από τους “σπαστικούς” που επιλέγω βιβλία ως δώρα. Σπαστικός για δύο λόγους, πρώτον γιατί σε πολλούς δεν αρέσει το διάβασμα οπότε δυσφορούν, δεύτερον επειδή τα βιβλία που χαρίζω είναι βιβλία που μου αρέσουν και συνήθως είναι πολιτικά. Ακόμα χειρότερα, αρκετά συχνά επιλέγω βιβλία που δεν είναι της πολιτικής αρέσκειας του ανθρώπου του οποίου τα κάνω δώρο.

Σε γενικές γραμμές η επιλογή μου είναι ένα από αυτά:

- The New Century, Eric Hobsbawm, Abacus, London, 2000.
Ο γνωστός Μαρξιστής ιστορικός προβλέπει πως θα εξελιχτεί ο 21ος αιώνας. Το βιβλίο είναι της μορφής ερωτήσεων – απαντήσεων. Τις ερωτήσεις τις κάνει ο Antonio Polito και απαντάει ο Eric Hobsbawm.

- The Age of Revolution, Eric Hobsbawm, Abacus, London, 2005
Ανάλυση της ιστορίας από το 1789 έως το 1848 ή αλλιώς η περίοδος που “γεννήθηκε” η ανθρωπότητα, για να υπερβάλω λίγο. Το βιβλίο που έκανε διάσημο τον Eric Hobsbawm.

- Collapse, How Societies Choose to Fail or to Succeed, Jared Diamond, New York, Penguin, 2005
Περιγραφή της ολοκληρωτικής καταστροφής διαφόρων πολιτισμών, όπως τα Νησιά του Πάσχα, των Vikings στην Γροιλανδία, των Μάγια. Οι πολιτισμοί καταστράφηκαν μόνοι τους, δηλαδή χωρίς εξωτερική “βοήθεια”, επειδή υπερ-εκμεταλεύτηκαν το περιβάλλον στο οποίο ζούσαν. Επίκαιρο βιβλίο, που σε κάνει να ταξιδέψεις και να θέλεις να ταξιδέψεις. Παρόλο που στο περισσότερο μέρος του το βιβλίο σε ψυχοπλακώνει τελειώνει αισιόδοξα. Το σημαντικό για εμένα είναι το “Choose to Fail or to Succeed”, δηλαδή πως επιλέγουμε εμείς το μέλλον μας.

- La Chute, Albert Camus, Paris, Gallimard, 1956
Το δίνω σε δικηγόρους... μιας και είναι η ιστορία ενός δικηγόρου που μετανοιώνει για την πρότερη ζωή του και αποφασίζει να αυτο-καταστραφεί στο Amsterdam.

- Η απολογία ενός Ανθέλληνα, Νίκος Δήμου, Αθήνα, Opera, 1995
Ερωτεύτηκα το βιβλίο όταν είδα τον τίτλο του, διαβάζοντας το δεν βρήκα και πολλά σημεία στα οποία να διαφωνώ με τον συγγραφέα.

- Greece, the Modern Sequel from 1821 to the Present, John Koliopoulos & Thanos Veremis, London, Hurst & Company, 2004
Τώρα που βγήκε η Ελληνική έκδοση το προορίζω για φίλους που μένουν εδώ και πολλά χρόνια στο εξωτερικό. Ανάλυση, όχι εξιστόριση, της μοντέρνας Ελληνικής ιστορίας.

- Πως Στοχάστηκαν το Έθνος Αυτοί που Ήθελαν να Αλλάξουν τον Κόσμο;, Αντώνης Λιάκος, Αθήνα, Πόλις, 2005
Αρχικά γράφτηκε σαν απάντηση στο δοκίμιο του σβορώνου “Το Ελληνικό Έθνος” αλλά στην πορεία έγινε μία ολοκληρωμένη μελέτη του Εθνικισμού. Αυτό αναφέρει ο συγγραφέας στην εισαγωγή του. Επίκαιρο και αυτό μιας και ο κύριος Λιάκος αρθρογραφεί για το βιβλίο της ΣΤ’ Δημοτικού και φυσικά έχει μπει στο στόχαστρο των άρδην, ναυτίλων κλπ.

- Η Αθεράπευτη Νεκροφιλία του Ριζοσπαστικού Πατριωτισμού, Άκης Γαβριηλίδης, Αθήνα, futura, 2006
Ψυχεδελικός τίτλος το ξέρω. Βασιζόμενος στα κείμενα γνωστών Ελλήνων αριστερών (Ρίτσος, θεωδοράκης, σβορώνος) ο κ. Γαβριηλίδης, ο οποίος ζει και εργάζεται στο χωριό :), προσπαθεί να εξηγήσει γιατί στην Ελλάδα τόσο πολλοί αριστεροί είναι υπέρ-πατριώτες. Πριν από δύο εβδομάδες έγινε η παρουσίαση του βιβλίου στην Αθήνα αλλά δυστυχώς το έμαθα πολύ αργά.

Modernity και σχεδιασμός πόλεων.

Στο προ-προηγούμενο post μου είχα μία συζήτηση με τον chris σχετικά με τον εκσυγχρονισμό και την modernity (νεοτερικότητα). Ο λόγος ήταν η λανθασμένη χρήση της λέξης εκσυγχρονισμός είτε σαν κάτι αρνητικό από τα πολιτικά άκρα είτε σαν πολιτικό σύνθημα από τον πρώην πρωθυπουργό Κ. Σημίτη.

Ως Moderity γνωρίζω την εποχή που ξεκίνησε με την Γαλλική (και την βιομηχανική) Επανάσταση με την οποία μπήκαν οι βάσεις των κοινωνιών που ζούμε: οι άνθρωποι θεωρούμαστε πολίτες και όχι υπήκοοι, έχουμε δικαιώματα, η εξουσία πηγάζει από εμάς κλπ. Η Modernity επηρέασε όλους τους τομείς των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων άρα και τον σχεδιασμό των πόλεων.

Το Παρίσι την εποχή της πρώτης Αυτοκρατορίας (πρώτο μισό του 19ου αιώνα) ξανασχεδιάστηκε και κατασκευάστηκαν μεγάλοι δρόμοι – λεωφόροι. Το πιο γνωστό παράδειγμα είναι η avenue Champs-Élysées.


Στην φωτογραφία η avenue Champs-Élysées είναι στολισμένη για τις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς 2004-2005.

Στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα πολλές χώρες “ζήλεψαν” και σχεδίασαν τις πρωτεύουσες τους έχοντας το Παρίσι σαν πρότυπο. Αυτή την περίοδο την γνωρίζω σαν την Modernity στον σχεδιασμό πόλεων.

Παραδείγματα:

Η Μαδρίτη και η λεωφόρος Gran Vía




Οι Βρυξέλλες με την avenue de Tervuren


Και το παρκό de Woluwe που το διασχίζει η avenue de Tervuren.


Μπορεί οι πολέμιοι της Modernity να προτιμάνε την οδό Πεντέλης στο Μαρούσι: :)


Η φωτογραφία είναι από προεκλογική περίοδο, τις υπόλοιπες μέρες το μόνο που αλλάζει είναι ότι οι αφίσες δεν διαφημίζουν πολιτικούς αλλά εκθέσεις, θεάματα, ψησταριές και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε.

Υ.Γ. δεν είμαι πολεοδόμος ούτε ιστορικός οπότε μπορεί να κάνω και λάθος στον ορισμό.

Η επέτειος της 25ης Μαρτίου

Σήμερα είναι η επέτειος ενός γεγονότος που συνέβει πριν από χρόνια και σημάδεψε την ανθρωπότητα και κατ’ επέκταση την χώρα μας.

Πέντε, μόλις, χρόνια μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έξι χώρες (Δυτική Γερμανία, Γαλλία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Ιταλία και Ολλανδία) της Δυτικής Ευρώπης αποφάσισαν να συνεργαστούν στους δύο πιο σημαντικούς οικονομικούς τομείς της εποχής (το ατσάλι και το κάρβουνο) και ίδρυσαν την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα του Ατσαλιού και του Κάρβουνου. Οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτή την συνεργασία ήταν διάφοροι αλλά ο κυριότερος ήταν η πίστη πως η οικονομική συνεργασία θα απέτρεπε ένα νέο πόλεμο.

Η προσπάθεια ήταν επιτυχής, σε τέτοιο βαθμο που πριν από 50 χρόνια την 25η Μαρτίου 1957 υπογράφτηκε η συνθήκη της Ρώμης με την οποία ιδρύθηκε η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ), δηλαδή ο πρόγονος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.). Σκοπός της Ε.Ο.Κ ήταν η οικονομική συνεργασία σε όλους πλέον τους τομείς καθώς και η μελλοντική πολιτική εννοποιήση.

Η Ε.Ε. είναι το success story του 20ου αιώνα. Κράτη, άρα και πολίτες, δέχτηκαν ειρηνικά να παραχωρήσουν κυριαρχικά δικαιώματα σε έναν υπερ-κρατικό οργανισμό. Οι πολίτες της Ε.Ε. μπορούν να ταξιδεύουν, αλλά και να μένουν, ελεύθερα σε όποια χώρα της Ένωσης θέλουν, υπάρχει κοινή νομοθεσία σε πολλούς τομείς, η προστασία του περιβάλλοντος είναι στη καθημερινή agenda και πολλά άλλα. Πράγματα που στην εποχή μας τα θεωρούμε αυτονόητα αλλά ήταν αδιανόητα πριν την 25η Μαρτίου 1957.

Η σημερινή επέτειος είναι μία επέτειος που δεν γιορτάζεται με παρελάσεις και οι δηλώσεις επισήμων δεν υμνούν νεκρούς και μάχες, αλλά ένα όραμα για ειρήνη και για ευμάρεια για το μέλλον. Για αυτό μου αρέσει.

Τα σχολικά βιβλία ιστορίας στην Ιρλανδία.

Το προηγούμενο τεύχος του Economist είχε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για τα σχολικά βιβλία ιστορίας σε διάφορες χώρες του κόσμου. Δηλαδή πως περιγράφουν το παρελθόν και τη σχέση με τους γείτονες τους: Learning about the past: Where history isn't bunk.

Αρχίζει με την Ιρλανδία. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια τα βιβλία ιστορίας παρουσίαζαν την ιστορία σαν παραμύθι. Αιώνες σκλαβιάς αλλά χάρη στους ήρωες και τους αγώνες τους, απέκτησαν την ελευθερία από τους τυράνους και φυσικά δεν αναφέροταν στα σκοτεινά σημεία της Ιρλανδίας (τι μου θυμίζει;). Πλέον αυτό δεν ισχύει και ο λόγοι είναι οι εξής:

"First because in the 1980s, some people in Ireland became uneasy about the fact that a crude view of their national history was fuelling a conflict in the north of the island. Then came a fall in the influence of the Catholic church, whose authority had rested on a deft fusion between religion and patriotism. Also at work was an even broader shift: a state that was rich, confident and cosmopolitan saw less need to drum simple ideas into its youth, especially if those ideas risked encouraging violence."

Σύμφωνα με το άρθρο η Ιρλανδία είναι εξαίρεση, δυστυχώς.

Στην Αυστραλία η αφήγηση των σχολικών βιβλίων άλλαξε πριν από αρκετά χρόνια και πλέον την αποίκιση των λευκών την χαρακτηρίζουν “colonialism, invasion and genocide”, όπως και ήταν. Όμως ο πρωθυπουργός της χώρας ο κ. Howard θέλει να επαναφέρει τον παλιό «καθαρό» τρόπο αφήγησης. Στην προσπάθεια του βρίσκεται αντιμέτωπος, ευτυχώς, με τους καθηγητές και τις τοπικές κυβερνήσεις.

Στην Ρωσία υπάρχει η ίδια τάση να ξαναγραφούν τα βιβλία της ιστορίας και να παρουσιάζουν το παρελθόν της χώρας σαν ένδοξο και ηρωικό. Σε αυτό το πνεύμα ο κ. Πούτιν άλλαξε την (σοβιετική) εθνική γιορτή με μία εθνική: 4/11/1612 όπου γιορτάζεται η νίκη των Ρώσων ενάντια των (καθολικών) Λιθουανών και των (εξ΄ίσου καθολικών) Πολωνών.

Στην Ν. Αφρική μετά την πτώση του apartheid τα βιβλία ξαναγράφτηκαν ώστε να παρουσιάζουν τις μάχες του παρελθόντος σαν γεγονότα συμφιλίωσης όπως την 16η Δεκεμβρίου 1834 όπου έγινε μία μεγάλη μάχη ανάμεσα στους Ζουλού και στους λευκούς εποίκους. Άλλωστε η εθνική γιορτή της χώρας ονομάζεται η μέρα της συμφιλίωσης. Δυστυχώς δεν έχουν όλες οι χώρες ένα Mandela.

Το άρθρο κλείνει αρνητικά με 2 αντι-παραδείγματα από την Ν.Α. Ευρώπη, την Τουρκία και την Ελλάδα όπου για τους γείτονες αναφέρει τις γνωστές ιστορίες για τις σφαγές των Αρμενίων και για εμάς το βιβλίο της ΣΤ’ Δημοτικού.

Διαβάζοντας το άρθρο βρήκα πως είναι γελοίο να ακούς τους επικριτές του βιβλίου να το χαρακτηρίζουν με την κατηγορία του “εκσυχρονιστικού” όταν ο κ. Σημίτης είχε δηλώσει αρκετές φορές πως η Ελλάδα δεν θα γίνει Ιρλανδία.

Πριν από 20 χρόνια ο μέσος κάτοικος της Ελλάδας και της Ιρλανδίας είχαν το ίδιο εισόδημα αλλά η Ιρλανδική κοινωνία ήταν πολύ πιο συντηρητική. Στην Ελλάδα ένα τραγούδι με στίχους "και εγώ σε αγαπάω γαμώ την Jesus μου" ήταν σουξέ ενώ στην Ιρλανδία η καθολική εκκλησία συγκυβερνούσε. Σήμερα η Ιρλανδία είναι πολύ πιο πλούσια από την Ελλάδα και όσον αφορά τη νοοτροπία της κοινωνίας οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί.

Ναι μερικοί θέλουν τα βιβλία της ιστορίας μας, και όχι μόνο τα σχολικά, να είναι bunk και είναι πιθανόν να τα καταφέρουν. Είπαμε η Ελλάδα δεν θα γίνει Ιρλανδία, άλλωστε το δήλωσε και ο εκσυχρονισμός.

Φτάνει πιά με τον πολύδωρα

Εμείς οι Έλληνες πολίτες ζούμε, σε καθημερινή πλέον βάση, μια απαξίωση σε βάρος μας.

Σε κανέναν άλλο τομέα της Διοίκησης της χώρας μας η απαξίωση αυτή δεν είναι πιο έντονη απ' ότι στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που παίρνει τη μορφή τυφλής βίας εναντίον συμπολιτών μας.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, όταν αυτή εκδηλώνεται με την συγκάλυψη της έκνομης δράσης λίγων αστυνομικών.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που αποτελεί η ανείπωτη ταλαιπωρία για την έκδοση διαβατηρίου και ταυτότητας.

Φτάνει πιά! Ζητούμε τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων για να σταματήσει η απαξίωση σε βάρος των Ελλήνων πολιτών.

Ζητούμε:

• Τον απόλυτο σεβασμό προς την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια των πολιτών.


• Την αποκατάσταση, με έργα και πράξεις, της αξιοπιστίας της Ελληνικής Αστυνομίας στην οποία έχει ανατεθεί η τήρηση της έννομης τάξης.


• Τον άμεσο εξορθολογισμό διαδικασιών για την έκδοση διαβατηρίων και ταυτοτήτων.

Ζητούμε αυτά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα σε μια δημοκρατική κοινωνία στον 21ο αιώνα.


Μια πρωτοβουλία των ιστολογίων: Αμπελοφιλοσοφίες, αναΜόρφωση-ιστολόγιο, ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ, Ελεύθερος Σκοπευτής, Ιστολόγιον, ΚΑΙ βλέπω ΚΑΙ ακούω ΚΑΙ μιλάω, Καλτσόβρακο, Λαπούτα, Λευκός Θόρυβος, λ:ηρ, Μαργαριταρένια, Με Νταούλια και Ζουρνάδες, Στέφανος Ν. Παπανώτας, το χέρι, Ψιλικατζού, ANARRIMA, Digital Era, divaynne, doncat, eidisis-sxolia, Fairy Smoke, fastbackwards, Gravity & the Wind, GreekUniversityReform, Non-Linear Complexity, Nylon, oraelladas, RealityTape, taparaponasas stoMIXER, vrypan|net|weblog, We are not alone

Πάρτε μέρος στην πρωτοβουλία μας.

tags: polydoras | meme: a6edf8bc8e7a7ed85215abe9b94bbc7a

Τα Ανθρωπάκια

Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι (άνδρες ή γυναίκες) που τραβάνε τα βλέμματα του κόσμου, επειδή έχουν ένα πολύ ωραίο στυλ, είναι όμορφοι ή για πολλούς άλλους λόγους. Άλλοι σε κατακτούν με την ομιλία τους, ξεχωρίζουν με το ύφος τους και με τις ιδέες τους.

Δεν θα γράψω για αυτούς.

Στην περιοχή που μένω συναντάω όλη την ώρα επώνυμους, δηλαδή τηλέ-περσόνες. Σήμερα το βράδυ εκανα το λάθος να ανοίξω την τηλεόραση λίγο μετά τις 20:00. Βλέποντας τους παρουσιαστές ή τους καλεσμένους να δικάζουν με στόμφο και σαν απόλυτοι άρχοντες έχω να πω το εξής: πόσο διαφορετικοί είναι όλοι αυτοί όταν τους βλέπεις live. Live εννοώ πρόσωπο με πρόσωπο...

Την Παρασκευή πήγα στο cinema και στην αίθουσα ήταν και ο Τράγκας. Δεδομένου ότι και το έργο ήταν μάπα η πρώτη μου αντίδραση ήταν να σηκωθώ να φύγω. Έμεινα όμως και στο διάλειμμα τον παρακολουθούσα. Εγώ κάπνιζα και αυτός στεκόταν στο bar. Κοντός με πολύ μεγάλη κοιλιά φορούσε κοστούμι και το παντελόνι έμοιαζε με καμπάνα (είπα τον λόγο), ήταν ένας ανθρωπάκος που φορούσε ακριβά ρούχα και φυσικά δεν τον κολάκευαν καθόλου. Μαζί του ήταν ένας would-be bo-bo (bohème - bourgeois) και μία ξανθιά κυρία με αρκετά καλό γούστο αν κρίνω από το ντύσιμο της. Βλέποντας τον να τρώει τα pop-corn του αρχικά σκέφτηκα να τον χαιρετήσω με την παραδοσιακή μούτζα, στην συνέχεια όμως έκανα την σκέψη πως αν του έδινα μία σφαλιάρα θα κολλούσε στον τοίχο. Οι βάρβαρες σκέψεις μου πέρασαν γρήγορα μιας και η εικόνα του θύμιζε παιδάκι που τρώει τα pop-corn του στο σινεμά και πιο πολύ ταίριαζε να του αγοράσω ένα γλυφιτζούρι. Μιας και είμαι τσίπης τελείωσα το τσιγάρο μου και πήγα στην θέση μου.

Πριν από λίγο καιρό είχα συναντήσει τον Τριανταφυλλόπουλο. Και εδώ η πρώτη μου, και αυτόματη, σκέψη ήταν να τον χαιρετίσω με τον παραδοσιακό τρόπο αλλά γυρνούσα από το supermarket και δεν είχα ελεύθερο χέρι οπότε αρκέστηκα σε μερικές γκριμάτσες. Σαν καθώς πρέπει groupie τον “θαύμασα”. Καθότανε σε μία καφετέρια και κοιτούσε από το πλαστικό παράθυρο με ένα κενό βλέμμα. Καμπουριασμένος δεν μιλούσε και γενικά δεν έκανε τίποτα. Η εικόνα ήταν μία εικόνα μιζέριας και λύπησης.

Είναι δυνατόν να μας κυβερνάνε τέτοιοι άνθρωποι;

Πάντως σε αυτή την κατηγορία δεν θα βάλω την κυρία Μενεγάκη. Την έχω δει δύο φορές (μόνο...) και μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις, ίσως επειδή δεν την άκουσα να μιλάει.

Το κουμπάκι για τους πεζούς

Την Τρίτη βρέθηκα στο κέντρο και θέλησα να διασχίσω τη λεωφόρο Βασ. Σοφίας στο ύψος της Αμερικάνικης πρεσβείας, μην άγχωνεστε δεν πρόκειται να γράψω για πολιτική ξανά... Σαν "πιστός και φιλότιμος πεζός" περίμενα υπομονετικά να γίνει πράσινος ο σηματοδότης για τους πεζούς, άλλωστε ποτέ δεν υπήρξα fan των extreme sports, οπότε δεν μου πέρασε από το μυαλό να διασχίσω με κόκκινο.

Περίμενα μερικά λεπτά, το σημειώνω επειδή η υπομονή είναι μία από τις πολλές αρετές που δεν διαθέτω, μαζί με άλλους πεζούς. Σε κάποια φάση μου ήρθε μία μικρή (παροδική δυστυχώς) κρίση διάνοιας και λέω μήπως υπάρχει το μαγικό κουμπάκι που το πατάς και κοκκινίζει το φανάρι για τα αυτοκίνητα.

Πράγματι το μαγικό κουμπάκι υπάρχει:





Ε τσαντίστικα και το έριξα στα extreme sports.

Η υπόθεση μου θύμησε μία άλλη διάβαση με μαγικό κουμπάκι, στην Κηφισιά. Την συγκεκριμένη διασταύρωση την χρησιμοποιώ σχεδόν καθημερινά.



Τις πρώτες φορές που χρειάστηκε να την διασχίσω πατούσα και εγώ το κουμπί, γεμάτος χαρά και ικανοποίηση που η χώρα μας αποδεικνύει έμπρακτα την πραγματική σύγκληση με τις πιο ανεπτυγμένες χώρες στο θέμα προστασίας των πεζών βάζοντας κουμπάκια στα φανάρια.

Και που το πατούσα τι καταλάβαινα; Το φανάρι συνέχιζε να είναι κόκκινο. Το πατούσα ποιο δυνατά και περισσότερη ώρα αλλά το θαύμα δεν γινόταν. Που και που παρατηρούσα άλλους πεζούς που με κοιτούσαν με ύφος: "καλά τι κάνει αυτός ο εξωγήινος;" ή με ένα χαμόγελο συγκατάβασης. Μου πήρε κάποιο χρόνο να καταλάβω πως και αυτοί κάποτε πατούσαν το κουμπάκι περιμένοντας το θαύμα.

Πλέον έχω "παλιώσει", δεν πατάω το κουμπάκι και όταν βλέπω κάποιον καημένο να το κάνει τον κοιτάω με ύφος "καλά τι κάνει αυτός ο εξωγήινος;" ή με ένα χαμόγελο συγκατάβασης.

Η επίσκεψη Πούτιν.

Σε λίγη ώρα φτάνει στην Ελλάδα ο κ. Πούτιν. Δεν έχω σκοπό να σχολιάσω τον πρόεδρο της Ρωσίας ούτε την επίσκεψη του, το έχω κάνει πιο παλιά και δεν έχω αλλάξει άποψη.

Ο σκοπός του post είναι να σχολιάσω τις αντιδράσεις διαφόρων δημοσιογράφων σχετικά με την ανακοίνωση που έβγαλε το υπουργείο εξωτερικών (την οποία δεν έχω διαβάσει) για τα Αμερικάνικα πυραυλικά σχέδια σε μερικές πρώην Κομμουνιστικές χώρες της Ευρώπης καθώς και για την κα. Μπακογιάννη. Η αντίδραση προήλθε και από τα δύο άκρα, από την άκρα-δεξιά με τον κ. Λυγερό και από την άκρα-αριστερά με τον κ. Δελαστίκ (αν οι απόψεις του για την εξωτερική πολιτική της χώρας μας ανήκουν στην αριστερά είναι άλλο θέμα), για να αναφέρω δύο δημοσιογράφους που γράφουν στην εφημερίδα που διαβάζω.

Τότε οι συγκεκριμένοι κύριοι κατηγορούσαν προσωπικά την κ. Μπακογιάννη πως σκοπός της είναι να καταστρέψει τις ελληνο-ρώσικες σχέσεις για να ευχαριστήσει την κυβέρνηση των ΗΠΑ.

Για παράδειγμα ο κ. Δελαστίκ στις 2/3/2007 έγραφε Μπακογιάννη κατά... Πούτιν:
"Η έκπληξη, η οργή, τα διαβήματα και οι απαιτήσεις εξηγήσεων που ακολούθησαν από ρωσικής πλευράς στην Αθήνα υποδηλώνουν βεβαίως στοιχεία τραυματισμού των ελληνορωσικών σχέσεων" καθώς και "Επιπροσθέτως, η θυσία των ελληνορωσικών σχέσεων στον βωμό των πυραυλικών συμφερόντων των ΗΠΑ".

Ώρες – ώρες διαβάζοντας μερικούς δημοσιογράφους νομίζω πως αναστήθηκε το πάλαι πότε Ρώσικο κόμμα.

Σήμερα ούτε καν δύο εβδομάδες μετά ο κ. Πούτιν έρχεται στην Αθήνα για να υπογράψει το συμβόλαιο για την κατασκευή του αγωγού. Υπάρχει περίπτωση να ζητήσουν συγνώμη τα γεράκια που προέβλεψαν την καταστροφή στις ελληνο-ρώσικες σχέσεις;

Αν κρίνω από το Κυριακάτικο άρθρο του κ. Λυγερού (Η επίσκεψη Πούτιν, μεγάλη ευκαιρία για την Αθήνα
) η απάντηση είναι αρνητική.

Αν κρίνω από το σημερινό άρθρο του, μου φαίνεται πως επιβεβαιώνονται οι "φόβοι" μου για «Ρώσικο» κόμμα. Σε ένα άρθρο με τίτλο "Η κρίσιμη επιλογή της Ε.Ε. και η στάση της Ελλάδας" η Ε.Ε. έχει τον ρόλο του κομπάρσου στο κείμενο και η Ελλάδα μόλις και αναφέρεται. Φαίνεται πως η Ελλάδα είναι μέλος της Κοινοπολιτείας Ανεξάρτητων Κρατών και δεν το έχω καταλάβει.

Politically correct – πολιτικά ορθό

Πολλοί συνηθίζουν να θεωρούν τον politically correct (pc από εδώ και πέρα) λόγο ως κάτι αρνητικό, ως μία «αμερικανιά», κάτι ξενόφερτο. Μπορεί να είναι αρνητικό, δεν το πιστεύω μιας και η γλώσσα τσακίζει κόκκαλα, και σίγουρα μας ήρθε από τις ΗΠΑ, αλλά η εντύπωση μου είναι πως γίνεται λάθος στον ορισμό του όρου άρα και στην χρήση του.

Το λάθος που συναντάω πιο συχνά είναι ότι ο pc λόγος μας επιβάλλει να κρύβουμε την αλήθεια για να μην φαινόμαστε ρατσιστές, σαν παράδειγμα μπορώ να δώσω τις αναφορές μας στους μετανάστες. Αυτό είναι λάθος, η «μόδα» του pc επιβάλλει στον ομιλητή ή στον γράφοντα να χρησιμοποιεί «ουδέτερη» γλώσσα ώστε να μην είναι προσβλητική για μία κοινωνική ομάδα. Πολλές φορές όσοι υποστηρίζουν αυτή την άποψη το κάνουν επειδή δυσκολεύονται να κρύψουν τον ρατσισμό τους. Μπορούμε όμως να είμαστε ρατσιστές και να χρησιμοποιούμε «certified» pc λόγο. Θα προσπαθήσω να το δείξω με ένα παράδειγμα.

Επειδή στην Ελλάδα οι όροι native-greek, african-greek είναι «εξωγήινοι» (η δεύτερη ευτυχώς σε λίγο δεν θα είναι) θα χρησιμοποιήσω ένα ελληνικότατο παράδειγμα όπου η επίσημη γραμμή, όπως αυτή εκφράζεται από τους πολιτικούς τα ΜΜΕ κλπ, είναι να χρησιμοποιείται πλέον μόνο το pc επίθετο: επαρχία vs περιφέρεια.

Αν κάποιος πει ότι ο Χ είναι από την επαρχία αυτό είναι un-pc αλλά όχι ρατσιστικό. Απλώς δηλώνει ότι ο Χ ζει, γεννήθηκε ή μεγάλωσε σε ένα χωριό.

Αν κάποιος πει ότι ο Χ είναι από την περιφέρεια τότε είναι pc αλλά δεν είναι ρατσιστικό. Όπως προηγουμένος δηλώνει ότι ο Χ ζει, γεννήθηκε ή μεγάλωσε σε ένα χωριό και χρησιμοποιεί τον «δόκιμο» όρο, περιφέρεια αντί για χωριό.

Αν κάποιος πει «έλα ρε, λες και δεν ξέρεις ότι Χ είναι από την περιφέρεια» τότε είναι pc αλλά και ρατσιστικό. Υποτιμά κάποιον (με την καταγωγή του) παρόλο που χρησιμοποιεί τον «σωστό» όρο.

Φυσικά αν κάποιος πει «έλα ρε, λες και δεν ξέρεις ότι Χ είναι από την επαρχία» τότε είναι dimension, και ρατσιστής και un-pc :)

Ίσως στην Ελλάδα να χρησιμοποιούσαμε pc εκφράσεις πολύ πριν τους Αμερικάνους μιας και για παράδειγμα αποκαλούμε την Θεσσαλονίκη συμπρωτεύουσα χωρίς να υπάρχει λογική εξήγηση, κανένα θεσμικό όργανο δεν έχει την έδρα του στη Θεσσαλονίκη, όλα βρίσκονται στην Αθήνα.

Πάντως την τελευταία φορά που βρέθηκα με αμερικάνο μου είπε πως είμαι un-pc...

Νομάδες

Το Σαββατοκύριακο είχα πάει στη Βασιλίτσα (νομός Γρεβενών). Στη γύρω περιοχή παρατήρησα διάφορες στάνες οι οποίες ήταν άδειες αλλά όχι εγκαταλελειμμένες. Yποθέτω πως oι στάνες χρησιμοποιούνται από βοσκούς-νομάδες οι οποίοι τον χειμώνα πηγαίνουν με τα κοπάδια τους σε πεδινές περιοχές όπου έχει λιγότερο κρύο και το καλοκαίρι επιστρέφουν στα βουνά.



Αυτή την περίοδο διαβάζω το βιβλίο: Greece, the Modern Sequel from 1821 to the Present των κ.κ Κολιοπούλου και Βερεμή. Η σύμπτωση είναι πως κατά την διάρκεια της διαμονής μου στη Βασιλίτσα διάβασα το κεφάλαιο "a land of peasants" το οποίο περιγράφει πως εξαφανίστηκαν οι βοσκοί-νομάδες που ήταν πολύ διαδεδομένοι την εποχή της Ελληνικής ανεξαρτησίας.

Σύμφωνα με το βιβλίο οι βοσκοί-νομάδες εξαφανίστηκαν μέσα σε σχεδόν ένα αιώνα, από την περίοδο της ανεξαρτησίας έως την Μικρασιατική καταστροφή. Η εξαφάνιση οφείλεται στην τότε κυβερνητική πολιτική και το αποτέλεσμα της ήταν μία από τις πιο σημαντικές κοινωνικές και οικονομικές εξελίξεις της εποχής. Οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτή την πολιτική ήταν πως το κράτος ήθελε να μετατρέψει τους νομάδες σε αγρότες – ιδιοκτήτες της γης τους, να εμπλουτίσει το έμψυχο υλικό του στρατού με τους γιους τους, να μαζέψει χρήματα μέσω της φορολογίας και να μειώσει την δύναμη των ομάδων κλεφτών που εκείνη την εποχή ήταν πολύ συνηθισμένες στα βουνά.



Ίσως ο λόγος που υπάρχουν ακόμα βοσκοί-νομάδες στη περιοχή είναι πως αυτή έγινε μέρος της Ελληνικής επικράτειας όταν είχε ολοκληρωθεί η συγκεκριμένη πολιτική. Μετά τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο το κράτος προσπάθησε να ενισχύσει τους βοσκούς-νομάδες ώστε να τους σώσει αλλά ήταν ήδη αργά.

Ο «ακαδημαϊκός» της παρέας, μας είπε πως στην περιοχή υπάρχουν κινητά εκλογικά κέντρα ώστε οι νομάδες να μπορούν να ψηφίζουν χωρίς να είναι υποχρεωμένοι να αφήνουν τα κοπάδια τους.

Η σύμπτωση μου άρεσε πάρα πολύ, ένα βιβλίο μου μαθαίνει μία πτυχή της χώρας μας που έχει εξαφανιστεί και ξαφνικά την βλέπω μπροστά μου ζωντανή. Σίγουρα συνέβαλλε και το γεγονός ότι για κάποιον σαν εμένα που είναι παιδί της πόλης και ζει στις αρχές του 21ου αιώνα το θέαμα ήταν διαφορετικό άρα υπερβολικά ενδιαφέρον. Τουρίστας στην ίδια μου την χώρα :)

Οι φωτογραφίες είναι από το χωριό Σμίξη.

Υ.Γ. Τα τελεύταια μου post ήταν πολύ «βαρειά» οπότε η σύμπτωση ήταν μία πολύ καλή ευκαιρία να κάνω το κλίμα του blog μου πιο ανοιξιάτικο.

Νίκη δόξα πεζικό...

...αίμα αίμα Τουρκικό (Ουγγρικό, Αλβανικό, Ελληνικό βάζετε ότι θέλετε).

Και ξαφνικά βγήκε στην φόρα ένα Video καταδρομέων το οποίο δείχνει ότι κατά την διάρκεια της εκπαίδευσης τους εκφράζονται ρατσιστικά για τρίτους. Όπως είναι αναμενόμενο η επίσημη αντίδραση ήταν πως το γεγονός ήταν «μεμονωμένο».

Πριν από ακριβώς 10 χρόνια (αν θυμάμαι καλά 10 χρόνια παρά μία μέρα, πρέπει να ήταν 7 Μαρτίου 1997) ήμουνα μέλος μιας στρατιωτικής παρέλασης η οποία γιόρταζε τα 50 χρόνια από την ένωση των Δωδεκανήσων με την Ελλάδα.

Την θυμάμαι για διάφορους λόγους, ήταν η πρώτη μου (και τελευταία!) παρέλαση, μέχρι εκείνη την στιγμή πάντα είχα καταφέρει να τις αποφύγω, κουβαλούσα HK-11, άρα μου είχε «καταστραφεί» ο ώμος. Πάνω από όλα την θυμάμαι για ένα άλλο λόγο:

Στους επίσημους βρισκόνταν ο (τότε) πρόεδρος της Δημοκρατίας (η αυτού μεγαλειότης όπως τον είχε αποκαλέσει ο συνταγματάρχης που ήταν επικεφαλής της παρέλασης...) και οι υπόλοιποι (όχι όλοι αλλά πολλοί, δεν ξέρω πόσοι) φωνάζανε διάφορα συνθήματα σαν αυτό που έχω βάλει για τίτλο.

Θυμάμαι ακόμα πως σε κάποια φάση εν μέσω συνθημάτων περάσαμε μπροστά από δύο κοριτσάκια τα οποία επικροτούσαν και τους ανταπέδωσα την ευγένεια, το πιο ευγενικό που τους είπα πρέπει να ήταν «τι γελάς μωρή μαλακισμένο; Εγώ θα ψωφίσω στο μέτωπο όχι εσύ!», δίπλα μου ήταν ο αρχηγός του ουλαμού και ευτυχώς δεν άκουσε ή έκανε πως δεν άκουσε.

Ας σταματήσουμε τις υποκρισίες! Τέτοια συνθήματα στον Ελληνικό στρατό δεν είναι «μεμονωμένα» αλλά συνηθισμένα.

Πριν από 10 χρόνια με είχαν εξοργίσει τα συνθήματα τώρα πλέον με εξοργίζει η υποκρισία.

Κλείνοντας ας γράψω 2 ακόμα συνθήματα:
- Σόφια – Σόφια Βελιγράδι θα σπάσουμε τα σύνορα θα μπούμε σε ένα βράδυ.
- Με τ’ άρματα, με τ’ άρματα θα μπούμε μια βραδυά παρέλαση θα κάνουμε μπρος στην αγιά Σοφιά.

Η πλαστική σακούλα, το κιτ βελτίωσης και ο ...

«Ναι και που λες βρήκα ένα κιτ βελτίωσης για το αυτοκίνητο και κοστίζει μόνο 2.5 χιλιάρικα».

Ο πωλητής στο mini-market του σταθμού ΟΣΕ Θεσσαλονίκης είχε μία πολύ σοβαρή συζήτηση με ένα θαμώνα. Δεν ήθελα να τον διακόψω αλλά μιας και διψούσα και είχα ταξίδι μπροστά μου το έκανα έστω και αν είχα τύψεις από τη ντροπή.

«Καλησπέρα, ένα μεγάλο μπουκάλι νερό».

«Και θα βγάζει 217 άλογα;» ρωτάει ο θαμώνας.

«Ναι» απαντάει ο πωλητής καθώς πηγαίνει προς το ψυγείο.

«90 λεπτά», μου λέει, χωρίς να με έχει κοιτάξει ακόμα, καθώς βάζει το μπουκάλι σε μία πλαστική σακούλα.

«Συγνώμη αλλά δεν θέλω πλαστική σακούλα» του λέω.

Μου δίνει το μπουκάλι με την σακούλα και του ξαναλέω «δεν χρειάζομαι πλαστική σακούλα».

Σε αυτό το σημείο με κοιτάει (σαν να είδε εξωγήινο) γυρνάει στον θαμώνα κάνει μία ειρωνική γκριμάτσα και συνεχίζουν την κουβέντα.

«Μα καλά δεν θα είναι μεγάλες οι ζάντες για την κούρσα σου;» ρωτάει ο θαμώνας.

«Όχι όσο είναι η μαλ.. σας» λέω από μέσα μου καθώς φεύγω...