Ισότιμη κάλυψη των κομμάτων από την τηλεόραση

Τη Δευτέρα στο δελτίο ειδήσεων του Γαλλικού κρατικού καναλιού καλεσμένη ήταν η κ. Royal. Πριν αρχίσει τις ερωτήσεις ο παρουσιαστής, το δελτίο έδειξε ένα ρεπορτάζ με τα εκλογικά αποτελέσματα των στενότερων συνεργατών της κ. Royal. Όταν τελείωσε το ρεπορτάζ πήρε τον λόγο η αρχηγός των Γάλλων σοσιαλιστών. Αμέσως επιτέθηκε στον παρουσιαστή λέγοντας του ότι το ρεπορτάζ ήταν λανθασμένο και υπερβολικά αρνητικό για το κόμμα της, προσθέτοντας πως ήταν μία απόδειξη πως τα Γαλλικά ΜΜΕ βοηθάνε υπερβολικά τον αντίπαλο της. Επίσης είπε πως είναι ένα παράδειγμα του κινδύνου που πλανάται πάνω στη Γαλλία αν ένα κόμμα ελέγχει όλες τις βαθμίδες της εξουσίας. Η αλήθεια είναι πως το ρεπορτάζ ήταν αιχμηρό, αλλά είναι επίσης αλήθεια πως όλοι οι στενοί συνεργάτες της «πάτωσαν» στις εκλογές και μάλλον δεν θα εκλεγούν βουλευτές. Πάντως μου άρεσε η ειρωνία στο τέλος του ρεπορτάζ εις βάρους του Chevenement (ο Γάλλος παπαθεμελής και θερμός υποστηρικτής της κ. Royal).

Η απάντηση του παρουσιαστή ήταν πως το δελτίο του ελέγχεται από το C.F.A. (το Γαλλικό Ε.Σ.Ρ.). Νομοθεσία για την ισότιμη κάλυψη των κομμάτων από την τηλεόραση δεν υπάρχει μόνο στην χώρα μας αλλά και στη Γαλλία.

Είναι θεμιτό να έχουμε τέτοια νομοθεσία σε μία δημοκρατία;

Θεωρητικά έχουμε ελευθερία έκφρασης, ειδικά στα ΜΜΕ, όμως αυτή η νομοθεσία δεν περιορίζει εξ’ ορισμού την ελευθερία έκφρασης; Είναι θεμιτό το κράτος να ορίζει στα ΜΜΕ πόσο χρόνο θα αφιερώνουν στους υποψήφιους, ακόμα και αν σκοπός του είναι η ισότιμη προβολή των κομμάτων και των θέσεων τους;

Δεν είναι πρόβλημα δημοκρατικότητας όταν η νομοθεσία ορίζει την προβολή των κομμάτων ανάλογα με το ποσοστό που πήραν στις εκλογές; Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να αποτρέπει τη δημιουργία νέων κομμάτων, μιας και δεν προβάλονται, καθώς και την παγίωση των ποσοστών. Αν ο ΣΥΝ φτάσει το 10% των προθέσεων ψήφου η προβολή του θα είναι 3% μιας και αυτό είναι το ποσοστό ψήφων που πήρε στις τελευταίες εκλογές.

Ο νόμος έχει ένα τεράστιο κενό που δεν μπορεί να καλυφτεί με τίποτα: η «γραμμή» του ΜΜΕ. Ένα δελτίο μπορεί πράγματι να αφιερώσει τον προβλεπόμενο χρόνο ισότιμα σε δύο υποψηφίους αλλά μπορεί κάλιστα το ρεπορτάζ για τον ένα υποψήφιο να είναι θετικότατο και για τον άλλο αρνητικότατο. Έχουμε μία περίπτωση όπου ένα ΜΜΕ υποστηρίζει φανερά έναν υποψήφιο αλλά είναι απόλυτα νόμιμο. Ο νόμος εφαρμόζεται αλλά είναι άχρηστος.

Τέλος η νομοθεσία είναι αναποτελεσματική όσον αφορά τον ψυχολογικό τομέα. Η άποψη που κυριαρχεί στη χώρα μας είναι πως τα ΜΜΕ ευνοούν τους δικούς τους ανθρώπους. Η αριστερά (τουλάχιστον αυτή που ζει ακόμα στο ψυχρό πόλεμο) πιστεύει πως τα ΜΜΕ στην χώρα μας είναι γεμάτα Αμερικάνους πράκτορες, η δεξιά (τουλάχιστον αυτή που ζει ακόμα στο ψυχρό πόλεμο) πιστεύει πως τα ΜΜΕ είναι γεμάτα από Κομμουνιστές και πάει λέγοντας.

Είμαι ενάντια αυτού του νόμου. Τα ΜΜΕ ας λένε ότι θέλουν και ας προβάλουν όποιον θέλουν, άλλωστε το κάνουν έτσι και αλλιώς. Είναι προτιμότερο οι αρχές να εφαρμόσουν στα ΜΜΕ τους νόμους οι οποίοι είναι πιο σημαντικοί για την δημοκρατία: έλεγχος προέλευσης των χρημάτων των ΜΜΕ, έλεγχος για τη μισθοδοσία και ασφάλιση των εργαζομένων στα ΜΜΕ, καθορισμός (επιτέλους!) του νομικού πλαισίου λειτουργίας της τηλεόρασης. Η λίστα δεν τελειώνει εδώ.

Υ.Γ. Τον τελευταίο καιρό ακούγονται κατηγορίες ότι μερικά ΜΜΕ προβάλουν το κόμμα του καρατζαφέρη. Η απάντηση των ενδιαφερόμενων είναι πως η μόνιμη παρουσία του (μοναδικού άλλωστε) στελέχους του κόμματος στα πάνελ οφείλεται στην υποχρέωση από το Ε.Σ.Ρ. Ίσως, αλλά αν οι δημοσιογράφοι ήταν δημοσιογράφοι δεν θα τον άφηναν να μονοπωλεί τον χρόνο και να γαυγίζει συνέχεια τα ψέματα του. Νομοθεσία που να ορίζει ποιος γίνεται δημοσιογράφος υπάρχει;