Τετάρτη, Φεβρουαρίου 28, 2007

Η ερμηνειά της ιστορίας και τα σχολικά βιβλία.

Υποθέτω πως αρκετοί θα έχετε αναρωτηθεί για ποιο λόγο οι μαθήτες διδάσκονται ιστορία στο σχολείο, σε όλες τις χώρες, δεδομένου ότι είναι μία επιστήμη η γνώση της οποίας δεν είναι χρήσιμη στην επαγγελματική ζωή της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων.

Η συνηθισμένη απάντηση είναι για να γνωρίζουμε το παρελθόν μας, την καταγωγή μας, δηλαδή για να κατασκευάσει εθνικές ταυτότητες. Άλλοι, λιγότεροι, λένε ότι η ιστορία πρέπει να διδάσκεται για να έχουμε ένα «μπούσουλα» ώστε να παίρνουμε μαθήματα για την μελλοντική μας πορεία.

Σε κάθε περίπτωση η σχολική διδασκαλία της ιστορίας είναι η διδασκαλία μιας συγκεκριμένης έκδοσης της ιστορίας δηλαδή μιας ερμηνείας της. Μία κοινότυπη άποψη λέει πως είναι αδύνατον να μάθεις την πραγματική ιστορία αλλά πάντα θα γνωρίζεις μία ερμηνεία της γιατί ο συγγραφέας, δηλαδή ο ιστορικός (ελπίζω τουλάχιστον οι συγγραφείς της ιστορίας να είναι επαγγελματίες ιστορικοί), δεν θα καταφέρει να αποβάλει τα προσωπικά του πιστεύω απαγγέλοντας την ιστορία. Διαφωνώ, όποιος συγχέει τα πιστεύω του με την επιστήμη δεν είναι επιστήμονας, ιστορικός στην συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά προπαγανδιστής (δεν βρίσκω τον χαρακτηρισμό απόλυτα αρνητικό) των πολιτικών του πιστεύω. Φυσικά δέχομαι πως η ιστορία δεν είναι απόλυτη, νέες ανακαλύψεις γίνονται όλη την ώρα οπότε αλλάζει και η άποψη που μπορεί να έχουμε για ένα συγκεκριμένο γεγονός, αυτό όμως είναι χαρακτηριστικό της ιστορίας ως επιστήμης.

Για αυτό το λόγο γίνεται και ο σαματάς για το βιβλίο ιστορίας της ΣΤ’ δημοτικού. Αυτοί που φωνάζουν θέλουν να επιβάλλουν την δική τους ερμηνεία της ιστορίας. Το πρόβλημα είναι πως αυτοί δεν θέλουν να επιβάλλουν απλώς μία διαφορετική ερμηνεία αλλά μία «καθαρή» έκδοση της ιστορίας όπου αγιοποιεί την μία πλευρά (την Ελλάδα) και παρουσιάζει τους άλλους σαν εχθρούς που έχουν σαν μόνο σκοπό την καταστροφή μας.

Θα ξεφύγω από την εθνοκεντρική μας «μάχη» και θα αναφερθώ σε ένα ιστορικό γεγονός όπου κάποιος θα πίστευε πως δύσκολα μπορεί να υπάρχουν διαφορετικές ερμηνείες, λόγο της έκτασης του, την σημασίας του και του γεγονότος ότι είναι πρόσφατο άρα υπάρχει πληθώρα πηγών: τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ξέρω τρεις διαφορετικές ερμηνείες (μπορεί να υπάρχουν 333) ή να το θέσω αλλιώς σύμφωνα με την αντίληψη που έχουν διαφορετικά έθνη για τον πόλεμο μπορώ να τα καταχωρίσω σε τρία «στρατόπεδα»*.

1. Ο πόλεμος ήταν η μεγαλύτερη μαλακία που έχει κάνει ποτέ η ανθρωπότητα. Η ένταση του, οι καταστροφές, οι σφαγές και τα εγκλήματα του πολέμου ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Είναι ένα κομβικό σημείο της ιστορίας μας, πρέπει να το έχουμε σαν παράδειγμα προς αποφυγή ώστε να μην το ξαναεπαναλάβουμε. Από τα παθήματα του πολέμου μάθαμε τι είναι το «κακό», το οποίο δεν είναι ένα συγκεκριμένο έθνος αλλά μία ιδεολογία κλπ. Αυτός είναι ένας από τους ιδρυτικούς «μύθους» της Ε.Ε. και τον συναντάς συνήθως στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης.

2. Ο πόλεμος ήταν εθνικό–απελευθερωτικός όπου οι ναζί μας βοήθησαν να απελευθερωθούμε από τους Ρώσους. Αυτή είναι η αντίληψη που κυριαρχεί στις Βαλτικές χώρες, όπου οι «κακοί» είναι οι Ρώσοι μιας και αυτοί ήταν οι εχθροί του έθνους, θέλω να πιστεύω πως δεν θεωρούν τους ναζί «καλούς». Ο πόλεμος ήταν ένα κομβικό σημείο του έθνους μας δεδομένου ότι σε αυτόν βλέπουμε την δημιουργία του.

3. Οι θυσίες και οι ηρωικές μάχες του έθνους μας ήταν καθοριστικές ώστε να κερδίσουν τον πόλεμο οι «καλοί», αν δεν υπήρχαμε εμείς ο πόλεμος είτε θα κρατούσε πολλά χρόνια ακόμα είτε θα κέρδιζαν οι ναζί. Αυτή την ερμηνεία την συναντάμε στην Σ. Ένωση (ο μεγάλος πατριωτικός πόλεμος) που στην συνέχεια την οικιοποιήθηκαν οι Ρώσοι, στην Γιουγκοσλαβία (τουλάχιστον ένα μέρος της), στην Ελλάδα ("Οι ήρωες πολεμάνε σαν Έλληνες") και σε ένα κομμάτι των ΗΠΑ (από τα επιχειρήματα των neo-cons ενάντια των Γάλλων για τον πόλεμο του Ιράκ). Ο πόλεμος χρησιμοποιείται για να αποδείξει την μοναδικότητα του έθνους και τα χαρακτηριστικά του που το κάνουν να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα έθνη.

Από τις 3 ερμηνείες ασπάζομαι την πρώτη. Είναι μία ερμηνεία η οποία προσπαθεί να μας διδάξει από τα σφάλματα του παρελθόντος και να μην κατασκευάσει στερεότυπα και μοναδικότητες. Οι άλλες δύο ερμηνείες δεν διδάσκουν τίποτα απλώς κατασκευάζουν μύθους.

Φοβάμαι πως θα αργήσω πολύ να την δω στα βιβλία της ιστορίας.

* Όποιος θέλει να δει τις διαφορετικές ερμηνείες μπορεί να ανατρέξει στον τύπο για την επέτειο για τα 60 χρόνια από το τέλος του πολέμου που έγινε στην Μόσχα τον Μάιο του 2005. Δύο σχετικά άρθρα: Russia's controversial celebrations και Who won World War II?

27 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πρώτο, δεν κάνεις κανένα διδακτορικό στην ιστορία?

Ε, ναι η πρώτη είναι η μόνη σοβαρή αντιμετώπιση της ιστορίας. Όποιον να ρωτήσεις που πολέμησε αυτό θα σου πει.

ioannisk είπε...

zoi
"Όποιον να ρωτήσεις που πολέμησε αυτό θα σου πει."
Μακάρι να μην χρειαστούμε να πολεμήσουμε για να το μάθουμε.

ερινύες είπε...

Γιάννη δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί σου στο σύνολο του κειμένου, αλλά διαφωνώ σε ένα σημείο.
«είναι μία επιστήμη η γνώση της οποίας δεν είναι χρήσιμη στην επαγγελματική ζωή της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων»

Για μένα η μάθηση της ιστορίας είναι μια ανάγκη που πηγάζει από έμφυτη περιέργεια, την οποία διαρκώς τροφοδοτεί, και αυτό επεκτείνεται σε πολλαπλούς τομείς δημιουργώντας ένα virtuous cycle ανατροφοδότησης. Η ιστορία αλλά και ο τρόπος διδασκαλίας της, επηρεάζουν τη γενικότερη καλλιέργεια ενός ανθρώπου που είναι συνδεδεμένη με οποιανδήποτε επαγγελματική κατεύθυνση και αν ακολουθήσει.
Μεγάλωσα σε μία πόλη που είναι τρομαχτική η επιρροή της κομματικής της απόχρωσης. Στην Γ λυκείου στο μάθημα της ιστορίας (ευτυχώς όχι της δέσμης) είχα μια φιλόλογο που μας μιλούσε (μάλλον προπαγάνδιζε) για τη μεγάλη ιδέα…και από τότε μου δημιουργήθηκε η αποστροφή σε ο,τιδήποτε και οποιονδήποτε χαρακτηρίζεται ως «μέγας»..ίσως αυτή η αποστροφή να μη σχετίζεται με τα logistics, σχετίζεται όμως με το ότι όταν ακούω για γκουρού στο χώρο φροντίζω να ξεσκονίσω όσο δεν πάει άλλο το επαγγελματικό ή ακαδημαϊκό background.

συμβουλή σε μαθητές: προσέξτε σε ποιον καθηγητή θα πείτε, μα κυρία πώς είναι μέγας αφού έσφαξε τόσο κόσμο; Κυρία, τι δουλειά είχε ο στρατός μας στο εσχί σεχιρ; Αυτό που διδάχθηκα τότε ήταν ότι ο Κωνσταντίνος χαρακτηρίσθηκε μέγας από ανθρώπους που 70τόσα χρόνια μετά προσπαθούν να πείσουν ότι ο ελληνικός στρατός όφειλε να φτάσει μέχρι την άγκυρα.

ioannisk είπε...

ερινύες
Η γνώση της ιστορίας είναι ακαδημαϊκή γνώση, είναι απαραίτητη για να μπορεί κάποιος να έχει ολοκληρωμένη προσωπικότητα (ότι και αν σημαίνει αυτό) αλλά λίγα επαγγέλματα την χρειάζονται. Αυτό εννοούσα.

"μου δημιουργήθηκε η αποστροφή σε ο,τιδήποτε και οποιονδήποτε χαρακτηρίζεται ως «μέγας»"
Δηλαδή δεν έχεις χαρακηρίσει ποτέ κανένα "«μέγας» Μαλάκας"; :)))

Από όσο γνωρίζω κανένας βασιλιάς της Ελλάδας δεν φέρει τον χαρακτηρισμό "Μέγας".

ερινύες είπε...

"ολοκληρωμένη προσωπικότητα (ότι και αν σημαίνει αυτό) αλλά λίγα επαγγέλματα την χρειάζονται.Αυτό εννοούσα"

--αν μιλάς για την εφορία της καλαμαριάς , ναι λίγοι υπάλληλοι εκεί πέρα χρειάζονται ολοκληρωμένη προσωπικότητα:)))))

""«μέγας» Μαλάκας"; :)))"
--συνήθως λέω ύψιστος μαλάκας και όταν αναφέρομαι στον πρώην μου λέω Ο μαλάκας

ps)sorry για τη μικρή παραποίηση, καταλαβαίνω τι εννοούσες!

Ανώνυμος είπε...

ioannisk βλέπεις που έχουν κ άλλοι κόλλημα με την εφορία:))

Μέγας μαλάκας χα χα χα, απίστευτο αυτό που είπες

ioannisk είπε...

ερινύες
Σίγουρα πάντως για να γίνει κάποιος εφοριακός δεν χρειάζεται γνώσεις ιστορίας.

Ζωή
Ποτέ δεν θα πίστευα ότι το επάγγελμα του εφοριακού είναι τόσο ανοργασμικό για τις γυναίκες :)

Σήμερα με επirέασες όταν είδα την απάντηση σου στον Oldman. 1-2 φορές που μου έχει κάτσει παρόμοια φάση στο blog του Δήμου το έπαιξα μαλάκας (υποθέτω μέγας μαλάκας :)). Σήμερα απάντησα στον dimitris, όχι πολύ επιθετικά άλλωστε δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον άνθρωπο.

george είπε...

Η ιστορία πρέπει να αναζητά τα πραγματικά κίνητρα πίσω από ιστορικά γεγονότα και να τεκμηριώνει τα ευρήματά της αδεύσμευτη από συμπεράσματα, όπως το 2, το 3 αλλά ακόμη και το 1 που θίγεις. Κι αυτό γιατί η ιστορία δεν είναι ακριβής επιστήμη και το οποιοδήποτε συμπέρασμα, στην καλύτερη περίπτωση, είναι εκ των πραγμάτων υποκειμενικό και, στη χειρότερη περίπτωση, στοχεύει στη δημιουργία μύθων. Ποιά είναι για παράδειγμα η άποψη της κοινής γνώμης στη Δυτική Ευρώπη για τις αιτίες του Β' ΠΠ; Προκειμένου, όπως γράφεις, να μην θεωρηθούν οι Γερμανοί ως οι "κακοί", η κοινή γνώμη στη Δυτική Ευρώπη θεωρεί ότι η αιτία του Β' ΠΠ ήταν ο Χίλτερ και ο Ναζισμός, γιατί αυτό είναι το "συμπέρασμα" της "ιστορίας" που έγραψαν ... οι νικητές. Αν κάποιος όμως διάβαζε και τους όρους της συνθηκολόγησης του Ά ΠΠ θα μπορούσε να έχει να καταλήξει σε κάποιο διαφορετικό - από το "μέσο" - συμπέρασμα.

ioannisk είπε...

george
Διαφωνώ στο ότι η ιστορία δεν είναι ακριβής επιστήμη, ότι μπορεί να σημαίνει αυτό. Είναι ακριβής επιστήμη όσο την "αφήνουν" τα δεδομένα που γνωρίζουμε σε μία συγκεκριμένη στιγμή.

Σίγουρα ο σκοπός της ιστορίας δεν είναι η "δημιουργία μύθων", αυτό είναι η επίφαση της ιστορίας για να νομιμοποιήσει κάποιος την άποψη του.

"Αν κάποιος όμως διάβαζε και τους όρους της συνθηκολόγησης του Ά ΠΠ θα μπορούσε να έχει να καταλήξει σε κάποιο διαφορετικό - από το "μέσο" - συμπέρασμα."
Δεν ξέρω ποιο είναι το ""μέσο" - συμπέρασμα." συμπεράσματα "μέσα - συμπεραάσματα", τουλάχιστον στο Post μου, προσπάθησα να δείξω 3. Σίγουρα οι όροι της συνθηκολόγησης των Γερμανών στον Α' ΠΠ (ο οποίος για πολλές χώρες της Δ. Ευρώπης ήταν πολύ πιο καταστροφικός από τον Β') ήταν μία πολύ καλή δικαιολογία για τον Hitler ώστε να πλασάρει τους Γερμανούς σαν θύματα.

"να μην θεωρηθούν οι Γερμανοί ως οι "κακοί""
Αυτό που θέλησα να πω, ή τουλάχιστον η ερμηνειά της ιστορίας όπως την δέχομαι, είναι πως κανένα έθνος, λαός, ομάδα, άνθρωπος, δεν έχει κάπου στο "DNA" του γονίδια που να το κάνουν εξ' ορισμού εγκληματία. Τώρα αν οι Γερμανοί ήταν οι "κακοί" της υπόθεσης, ναι ήταν αλλά ο σκοπός της ιστορίας είναι να εξετάσει και τις συνθήκες που τους έκανε "κακούς".

Σίγουρα στην εποχή μας οι Γερμανοί είναι οι ποιο αντί-ναζιστές άνθρωποι στον πλανήτη μας. Και αυτό οφείλεται στην ιστορία που διδάχτηκαν και στις αιτίες που διδάσκονται τέτοια ιστορία. Αυτή είνα δουλειά των Ιστορικών.

Disposition21 είπε...

ioannisk said...

Σίγουρα στην εποχή μας οι Γερμανοί είναι οι ποιο αντί-ναζιστές άνθρωποι στον πλανήτη μας.

Οι νεαροί Ρώσοι πρώτοι(;) σε νεοναζισμό και ρατσιστικά εγκλήματα. Τουλάχιστον 30 ρατσιστικές δολοφονίες μόνο το 2006. http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/4969296.stm
Ειρωνία της ιστορίας; Οι παππούδες τους ήταν στον Κόκκινο Στρατό.

ioannisk είπε...

Disposition21
Το ξέρω για την Ρωσία και είναι λογικό μιας και η Ρωσία ανήκει στην 3η κατηγορία του post μου.

Η Ρώσικη κοινωνία έμεινε στην ηρωποιηση του εαυτού της και δεν προσπάθησε να καταπολεμήσει την ιδεολογία.

Το ίδιο συμβαίνει και στις περισσότερες πρώην Κομμουνιστικές χώρες.

Disposition21 είπε...

Μια μικρή διόρθωση: Η γιορτή για την επέτειο του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου πρόπερσι ήταν για τα 60 χρόνια από την αντιφασιστική νίκη.

Ήμουν εδώ στη Μόσχα στις 9 Μαίου του 2005, αξέχαστες σκηνές: είχε κοκκινίσει ολόκληρη η πόλη με τεράστιες αφίσες παντού, νόμιζες ότι θα παρελάσουν τίποτα Σοβιετικοί! Πήγα τότε και στο μουσείο του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, όπου υπάρχει ένας τεράστιος οβελίσκος της "Αθηνάς, Θέας της Νίκης", φωτο:

http://vmoskvy.ru/pl_images/22.jpg

Είδατε, και αντιφασιστικό σύμβολο η θεά Αθηνά! :)

Το μουσείο είναι γεμάτο σημαίες, έργα ζωγραφικής, σφυροδρέπανα, σοβιετικά λάβαρα, στρατιωτικές στολές του Κ.Στρατού κλπ., θα ανεβάσω φωτος στο μπλογκ μου αν θέλετε :)

ioannisk είπε...

Disposition21
Ευχαριστώ για την διόρθωση, οι γιορτές ήταν για τα 60 χρόνια όχι για τα 50. Διόρθωσα και το post.

Πρόσθεσα και 2 άρθρα, σχετικά με το θέμα: Russia's controversial celebrations και Who won World War II?

Disposition21 είπε...

Ενδιαφέροντα τα άρθρα για τον 2ο Π.Π.

Η νίκη επιτεύχθηκε από όλους τους Συμμάχους, και ίσως να μην έχει τόση σημασία ποιος βοήθησε περισσότερο. Η Σοβιετική Ένωση ήταν σε κακή κατάσταση όταν ξεκίνησε ο πόλεμος, μπορεί να μην τα κατάφερνε μόνη της. Η Αγγλία πάλι σίγουρα δεν θα τα κατάφερνε μόνη της, το είχε πει και ο Τσόρτσιλ ότι δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξει αντίσταση χωρίς τους Σοβιετικούς. Απ'όσο γνωρίζω οι Γερμανοί υπέστησαν τις μεγαλύτερες απώλειες στο Ανατολικό μέτωπο, αν θυμάμαι καλά 1.500.000 στρατό έχασαν μόνο στη μάχη του Στάλινγκραντ.

Disposition21 είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Disposition21 είπε...

Κι όπως είπε ο Ψαριανός σήμερα στο ραδιόφωνο: "Αν δεν ήταν ο Κόκκινος Στρατός να ελευθερώσει την Ευρώπη σήμερα θα μιλάγαμε γερμανικά!"

Βέβαια το ίδιο λένε και οι Αμερικάνοι για τη δική τους συνεισφορά, μεταξύ σοβαρού και αστείου :)

ioannisk είπε...

Disposition21
Η άποψη μου είναι πως οι ΗΠΑ ήταν ο καθοριστικός παράγοντας της ήττας των δυνάμεων του Άξονα, χωρίς να είμαι ειδικός.

Σίγουρα οι Σοβιετικοί είχαν τις πιο πολλές απώλειες και στο Ανατολικό μέτωπο πέθαναν περισσότεροι Γερμανοί. Από την άλλη οι ΗΠΑ (και σε μικρότερο η ΜΒ) κατέστρεφαν την υποδομή της Γερμανίας (και πολεμούσαν και τους Ιταλούς και τους Ιάπωνες).

Τον κύριο Ψαριανό δεν τον γνωρίζω, τι είναι;

Disposition21 είπε...

Ραδιοφωνικός παραγωγός στον Best 92.6, 12:30-14:00. Πολύ γέλιο σήμερα, έλεγε για την ελληνοαμερικανίδα που τα έχωνε στη θρησκεία και ήταν αναγκασμένοι οι παπάδες δίπλα της να τα ακούνε!

Disposition21 είπε...

Α ξέχασα επίσης έβαλα φωτος από το μουσείο του πολέμου και ...τραγούδια στο blog μου!

ioannisk είπε...

Disposition21
Ωραία θα τις δω.

Tο video της ομιλίας της κοέλας το έχει εδώ: sfrang

Jason είπε...

Και να 'τανε μόνο του Δημοτικού, αγαπητέ, καλά θα 'τανε...

Εν προκειμένω, συμφωνώ με την κρίση σου, πάντως.

ioannisk είπε...

Jason
Καλημέρα.

Είναι λογικό πως τέτοιες αντιδράσεις θα είχαμε για οποιαδήποτε τάξη του σχολείου και πως η "ερμηνεία" είναι κοινή για όλες τις τάξεις του σχολείου.

Urfurslaag είπε...

1 τα κείμενα σου είναι τεράστια.
2 η σοβαροφάνεια δεν βοήθησε ποτέ κανέναν.
3 μη φοβάσαι τις λέξεις, να φοβάσαι τα νοήματα.


4 θα επιστρέψω.
Ουρφ

ioannisk είπε...

Urfurslaag
1. Ναι πολλές φορές παίρνω φόρα και δεν σταματάω, αλλά από όσο ξέρω δεν υπάρχει περιορισμός λέξεων στα blogs :)
2. Μπορείς να μου δώσεις ένα παράδειγμα "σοβαροφάνειας";
3. ?
4. Μακάρι.

Ευχαριστώ για την κριτική.

doctor είπε...

Οξύνει το κριτικό πνεύμα

Πέντε πανεπιστημιακοί υπερασπίζονται το βιβλίο Ιστορίας της Στ΄Δημοτικού


Το βιβλίο εισάγει μια νέα εκπαιδευτική θεώρηση και οξύνει το κριτικό πνεύμα, υποστήριξαν οι καθηγητές

Αθήνα


Την υποστήριξή τους στην άποψη της Ιστορίας που εκφράζουν τα νέα εκπαιδευτικά βιβλία -όπως κυρίως αυτό της Στ' Δημοτικού αλλά και της συγκριτικής Βαλκανικής Ιστορίας- εξέφρασαν πέντε πανεπιστημιακοί καθηγητές Ιστορίας, εκπρόσωποι των επιστημονικών περιοδικών «Μνήμων», «Ιστορείν», «Σύγχρονα Θέματα», «Ιστορικά» και «Επιθεώρηση Πολιτικής Επιστήμης».


Σε συνέντευξη Τύπου που έδωσαν τη Δευτέρα στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ, οι καθηγητές Αντώνης Λιάκος, Βασίλης Παναγιωτόπουλος, Ηλίας Νικολακόπουλος, Χρήστος Λούκας και Στέφανος Πεσμαζόγλου, αφού γνωστοποίησαν ότι οι απόψεις τους απηχούν τις θέσεις του συνόλου της ελληνικής επιστημονικής κοινότητας, τάχθηκαν υπέρ της συνέχισης της διδασκαλίας του καινούργιου βιβλίου Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού στα σχολεία και κατά των αλλαγών που προωθεί το υπουργείο Παιδείας./

Το βασικό σκεπτικό είναι ότι το βιβλίο εισάγει μια νέα εκπαιδευτική θεώρηση των ιστορικών γεγονότων, οξύνει το κριτικό πνεύμα των μαθητών, αποθαρρύνει την αποστήθιση και καθιστά τον δάσκαλο αληθινό παιδαγωγό.

Όλοι οι ομιλητές συνέκλιναν στη θέση ότι το βιβλίο αυτό αποτελεί ένα βιβλίο-εργαστήρι και, όπως είπαν, μέσα σε μία τάξη-εργαστήρι ο δάσκαλος κινείται δημιουργικά ως εκπαιδευτής, καλείται να γίνει παραγωγός και σκηνοθέτης του μαθήματός του και μέσα από τις αντιρρήσεις του, αν υπάρχουν, και μέσα από τις δικές του ερμηνείες αν το θελήσει.

Τα παιδιά επίσης -τα οποία σήμερα διαθέτουν περισσότερες γνώσεις και δεξιότητες από άλλοτε- έχουν ευρύτερους ορίζοντες και είναι έτοιμα, όπως είπε, να δεχτούν μιας ανώτερης ποιότητας εκπαίδευση, «κάτι που δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να τους στερήσουμε».

Αναφερόμενοι στην κριτική που δέχεται το καινούργιο σχολικό εγχειρίδιο της Ιστορίας, και οι πέντε ιστορικοί υποστήριξαν ότι έχει «ιδεολογικές προεκτάσεις» και είναι «εξωεκπαιδευτικής και εξωεπιστημονικής προέλευσης». Υπό αυτό το πρίσμα τόνισαν ότι «απορρίπτουν μια τέτοια επίθεση», καθώς «ακυρώνει το έργο των επιστημόνων και τους καθιστά μια επικίνδυνη ομάδα».

«Οι αλλαγές στην Ιστορία, που έγιναν τα τελευταία χρόνια εξασφαλίζουν μεγαλύτερη διαφάνεια στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε το παρελθόν. Η μεγαλύτερη διαφάνεια εξασφαλίζεται όταν τηρούνται κάποιες διαδικασίες στην ανάθεση, στη συγγραφή και στην αξιολόγηση των σχολικών βιβλίων» είπε ο κ. Λιάκος.

«Η επίθεση κατά του βιβλίου δεν αφορά τόσο το επιστημονικό του περιεχόμενο όσο την εθνο-εκπαιδευτική του αποτελεσματικότητα» είπε ο κ. Παναγιωτακόπουλος και επικέντρωσε την τοποθέτησή του στην εκπαιδευτική αποτελεσματικότητα του βιβλίου με την παραδοχή ότι «δεν αντίκειται, καλώς ή κακώς, προς κανέναν από τους κοινούς τόπους της ελληνικής ιστοριογραφίας για το εθνικό ζήτημα».

Ο Ηλίας Νικολακόπουλος χαρακτήρισε «άθλιο» το παλαιότερο βιβλίο της Ιστορίας της Στ' Δημοτικού «που μας πήγαινε πίσω ολοταχώς», όπως είπε, ενώ για το σημερινό τόνισε ότι «είναι εξαιρετικά πατριωτικό γιατί διδάσκει αλήθειες και δεν στηρίζεται σε μύθους». Εξέφρασε δε τον προβληματισμό του για την κριτική που ασκείται σε σχέση με το βιβλίο, η οποία ανέφερε ότι είναι ή δεξιόστροφη ή αριστερόστροφη, εφορμάται όμως από τις ίδιες ακριβώς φοβίες.

«Τα σχολικά βιβλία θα πρέπει να επιλέγονται από μια Ανεξάρτητη Αρχή, που δεν θα έχει καμία σύνδεση με το υπουργείο Παιδείας», επισήμανε ο κ. Λούκας, ενώ χαρακτήρσε «θλιβερά τα επιχειρήματα» όσων διαφωνούν με την προσέγγιση του συγγράμματος.

Ο Στ. Πεσμαζόγλου, αφού ανέφερε ότι το βιβλίο έχει ελλείψεις, χαρακτήρισε «έκρηξη ακραίου ανορθολογισμού» με ιδεολογικές προεκτάσεις την κριτική που ασκείται στο σύγγραμμα και κατέληξε λέγοντας ότι «ως ιδεολογία που διεκδικεί τα πρωτεία και έχει κατοχυρωθεί τις τελευταίες δεκαετίες έχει οριστεί η εθνικιστική».


news.in.gr, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=784709&lngDtrID=244

***********
Από τη μία λοιπόν το σύνολο της πανεπιστημιακής κοινότητας, δηλαδή οι καθ'ύλην αρμόδιοι να τοποθετηθούν επί του θέματος και από την άλλη ένας συρφετός ανεγκέφαλων και κυρίως άσχετων με την επιστήμη της Ιστορίας, της Παιδαγωγικής και της παιδικής ψυχολογίας.

Γκρεμίζονται οι μύθοι τους, τα παραμυθάκια τους για κρυφά σχολειά και Αγίες Λαύρες, συγκρούεται ο μύθος με την πραγματικότητα και αυτοί επιλέγουν τον μύθο, το όνειρο και την ονείρωξη.

Ο κόσμος όμως αλλάζει, δεν τον κατανοούν και επιλέγουν το παρελθόν, συντασσόμενοι με Χριστόδουλους, Παπαθεμελήδες και τους λοιπούς ξωμάχους της λογικής...

ioannisk είπε...

Δημήτρη
Συμφωνώ με το άρθρο μόνο που θέλω να σημειώσω πως από όσο έχω διαβάσει το σχολικό βιβλίο παραμένει "σχολικό βιβλίο". Δηλαδή δίνει έμφαση στα γεγονότα που έχουμε σαν κομβικά ως έθνος και δεν αναφέρει τα μελανά σημεία μας όπως την σφαγή της Τρίπολης.

Πάντως μου φαίνεται καλό σαν βιβλίο, χωρίς να είμαι ιστορικός ή εκπαιδευτικός.

Πάντα οι "παντογνώστες" και "σωτήρες" που αντιδράνε έχουν απέναντι τους ακαημαϊκούς.

Δύο προτάσεις που μου άρεσαν ιδιαίτερα:
- «είναι εξαιρετικά πατριωτικό γιατί διδάσκει αλήθειες και δεν στηρίζεται σε μύθους».
- "η οποία ανέφερε ότι είναι ή δεξιόστροφη ή αριστερόστροφη, εφορμάται όμως από τις ίδιες ακριβώς φοβίες".

Γιάννης Καραμήτρος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.