Gallipoli και 1204

Κατά την διάρκεια του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου στην χερσόνησο Gallipoli της Τουρκίας ο Βρετανικός στρατός υπέστη μία από τις μεγαλύτερες ήττες του τον εικοστό αιώνα. Η Βρετανική (ως επί το πλείστον) επέμβαση κράτησε 11 περίπου μήνες και είχε σαν αποτέλεσμα, εκτός από την ήττα, να πεθάνουν πάνω από 20.000 Βρετανοί στρατιώτες. Συνολικά τα θύματα από όλες τις πλευρές ήταν περίπου 150.000 άτομα.

Την προηγούμενη Δευτέρα δείπνησα σε ένα Τουρκικό εστιατόριο στο Λονδίνο που ονομάζεται Gallipoli. Για τον λόγο που αναφέρω στη προηγούμενη παράγραφο παραξενεύτηκα (θετικά) και αμέσως έκανα την ακόλουθη σκέψη: Είναι δυνατόν να υπάρξει Βέλγικο εστιατόριο στην Ελλάδα και να ονομάζεται Baldwin ο 1ος;* Ένα παράδειγμα που δεν είναι και τόσο τυχαίο, όπως θα διαβάσετε στην συνέχεια, αλλά θα μπορούσα να παραθέσω πολλά άλλα.

Την επομένη είδα πως σε μερικά blogs (το αρχικό κείμενο Γιώργος Καραμπελιάς, 1204 - Η συνέντευξη, Γιώργος Καραμπελιάς, 1204- η Συνέντευξη Β' από την Mirandolina και μία απάντηση Η συνέντευξη, Β’ από την "Η καλύβα ψηλά στο βουνό") είχε γίνει θέμα η παρουσίαση ενός βιβλίου κάποιου Καράμπελια (έχει σχέση με το τραγούδι του Πανούση;) για το 1204. Αν κατάλαβα καλά από τα post της Mirandola η υπόθεση του βιβλίου είναι πως η άλωση της Κωνσταντινούπολης είναι το κυρίαρχο κομβικό σημείο του Ελληνισμού και θέτει τις σχέσης Ελλάδας με τον Δυτικό κόσμο σαν μία σχέση εμείς vs αυτοί, δηλαδή ότι οι Δυτικοί είναι ξένοι διαφορετικοί από εμάς. Επίσης υποστηρίζει ότι οι «αυτοί» έχουν σαν στόχο την «άλωση» του Ελληνισμού κλπ. Θα ήθελα να σημειώσω πως συντονιστής της συζήτησης ήταν ο Στάθης που αρθρογραφεί στην Ελευθεροτυπία. Δεν με εκπλήσει καθόλου.

Το πολιτισμικό μου σοκ ήταν νομίζω λογικό και πολύ φοβάμαι πως η απάντηση στην ερώτηση μου είναι πλέον αυτονόητη, δυστυχώς.

Την Τετάρτη πήγα σε μία απονομή πτυχίων από ένα πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν πόσοι πολλοί southeast Asians υπήρχαν, ειδικά στα πτυχία που σχετίζονται με την πληροφορική. Για να το θέσω ποιο σωστά αυτό που με εντυπωσίασε ήταν πόσοι λίγοι Δυτικοί (εμφανισιακά, πολλοί από τους southeast Asians είναι Βρετανοί πολίτες) υπήρχαν. Βασιζόμενος στην λίστα των αποφοίτων που μας έδωσαν υπολόγισα πως οι «λευκοί» δεν παιρνούσαν το 20%.

Η απάντηση μου στον κύριο Καράμπελια και στον κάθε κύριο Καράμπελια είναι η ακόλουθη:
- Υπάρχουν άνθρωποι με μέλλον και κατ’ επέκταση και κοινωνίες, αυτοί (αυτές) δεν χρειάζεται να κοιτάνε το παρελθόν και να φτιάχνουν «κομβικά σημεία», πάντα στο παρελθόν, μιας και ξέρουν πως έχουν μέλλον. Η αλλιώς αν γίνει κεντρικό θέμα μία συζήτηση σχετικά με το αν το 1204 ή το 555 ή το 1652 προ Χριστού είναι κομβικά σημεία ενός έθνους αυτό δείχνει πως το συγκεκριμένο έθνος δεν έχει μέλλον και για αυτό αναζητά «κομβικά σημεία» στον παρελθόν, τα οποία είναι εξ’ ορισμού φαντασιακά.
- Υπάρχουν ανοιχτοί, εξωστρεφείς άνθρωποι και κατ’ επέκταση κοινωνίες. Αυτοί (αυτές) είναι πιο πετυχημένοι και ευημερούν περισσότερο από τους κλειστούς (κλειστές) για τον απλούστατο λόγο ότι κερδίζουν από τον πλούτο της συναναστροφής (υποδοχής για τις κοινωνίες) με ανθρώπους από διαφορετικούς πολιτισμούς. Ανατρέχοντας το παρελθόν θα δούμε πως όλες οι κλειστές κοινωνίες ξεπεράστηκαν από τις ανοιχτές. Τέλος όταν βλέπουμε τους άλλους σαν εχθρούς θα γίνουν εχθροί μας, αν πω κάποιον μαλάκα θα μου πει ευχαριστώ ή θα ανταπαδώσει στο ίδιο ύφος;

Εϊναι τραγικό που πρέπει να τονίσω ότι η κοινωνία που ονειρεύεται ο κ. Καράμπελιας μόνο αρνητικά μπορεί να φέρει για την χώρα μας.

* Ο Baldwin ο 1ος της Κωνσταντινούπολης ήταν ο πρώτος λατίνος αυτοκράτορας του Βυζαντίου μετά την κατάκτηση της πόλης από τους Σταυροφόρους το 1204.