Η κλήση

Την Δευτέρα το βράδυ βγήκα στο κέντρο και «έφαγα» μία κλήση από την δημοτική αστυνομία. Φυσικά δεν πρόκειται να διαμαρτυρηθώ για την κλήση, αν το έκανα θα ήμουνα καραγκιόζης μιας και βρίζω τους συμπολίτες μου για τα .... που κάνουν με τις κούρσες τους. Πάρκαρα το αυτοκίνητο σε μία θέση για μόνιμους κάτοικους μετά τις 21:00 νομίζοντας ότι έχω το δικαίωμα αλλά έσφαλα. Έκανα λάθος, αγνοούσα τους κανονισμούς ας πληρώσω. Μακάρι το μέτρο να εφαρμοστεί σε όλη την Αττική και να συνεχίζεται να εφαρμόζεται μετά τις 2-3 γνωστές Ελληνικές εβδομάδες και ας ξαναπληρώσω.

Οι ενστάσεις μου είναι οι εξής:

- Η πρώτη τεχνική και απλή:
Την κλήση μπορείς να την πληρώσεις μόνο σε δύο υπηρεσίες του δήμου Αθηναίων και οι οποίες βρίσκονται, προφανώς, στον δήμο Αθηναίων. Τόσο δύσκολο είναι να κάνει ο δήμος κάποια σύμβαση με μία τράπεζα (έστω μία, όχι όλες) ώστε να μπορούμε να πληρώνουμε τις κλήσεις από όλη την Ελλάδα; Με αυτό τον τρόπο κερδίζει και ο δήμος μειώντας προσωπικό και βολεύει και εμάς. Δεν είμαι τόσο αισιόδοξος και ουτοπιστής ώστε να απαιτώ το αυτονόητο δηλαδή πληρωμή μέσω Internet, αλλά μία απλή σύμβαση με τράπεζες.

- Η δεύτερη έχει να κάνει με την υποκρισία, έχω και τα φωτογραφικά ντοκουμέντα, της όλης υπόθεσης.


Σήμερα πήγα να πληρώσω την κλήση (65.5 ευρώ για όσους αναρωτιούνται το ποσό) στην υπηρεσία του δήμου που είναι δίπλα στον σταθμό Λαρίσης. Μπαίνω στην αίθουσα και υπήρχαν: ένα ταμείο, 3-4 αστυνόμοι (δεν κατάλαβα αν ήταν κανονικοί ή δημοτικοί) φυσικά με το απαραίτητο ύφος και άλλοι 3 «παράνομοι» σαν εμένα που περίμεναν να πληρώσουν το χρέος στην κοινωνία. Κοιτάω από το παράθυρο και βλέπω έξω ακριβώς από το ταμείο ένα γερανό της αστυνομίας όχι μόνο παράνομα παρκαρισμένο αλλά και να κλείνει 1 λωρίδα αρκετά μεγάλης αρτηρίας. Πίσω του ο κλασικός ομοεθνής μας είχε αφήσει το μερσεντέ του με alarm. «Έτσι μου είστε;» λέω, «τζάμι βρήκα θέμα για το σημερινό post!». Βγαίνω έξω και άρχισα να βγάζω φωτογραφίες. Καθώς έβγαζα φωτογραφίες είδα πως ο γερανός είχε κλείσει και θέση για ανάπηρους. Τσαντίστηκα και γύρισα αποφασισμένος να κάνω καυγά (όχι δεν έχω κάνει ποτέ καβγά σε δημόσια υπηρεσία). Ξαναείδα τους εκπροσώπους των σωμάτων ασφαλείας, γεμάτοι «κακία»και βαρεμάρα, και λέω «που να μπλέκω τώρα» και το έπαιξα μαλάκας.


- Η τρίτη με το «service».
Φτάνει η σειρά μου να πληρώσω, όπως πάντα ευγενικός «Καλημέρα σας» κλπ. Η βαριεστημένη θεία στο ταμείο αγενέστατη. Να απαντάει στις ερωτήσεις μου στον ενικό και με απότομο ύφος, τσαντίστηκα, προφανώς, αλλά δεν αντέδρασα.

- Η τέταρτη με τους συμπολίτες μας.
Όταν γύρισα από το φωτογραφικό session λέω σε αυτόν που ήταν μπροστά μου στην ουρά: «οκ να πληρώσω την κλήση αλλά είναι δυνατόν να έχει παρκάρει έτσι ο γερανός της αστυνομίας;». Ο συμπολίτης μας είδε την φωτογραφική μηχανή αγχώθηκε και ακολούθησε ο εξής διάλογος:
συμπολίτης: «Είσαι δημοσιογράφος;»
εγώ: «Όχι έχω blog»
συμπολίτης: «Τι έχεις;»
εγώ: «εεεε, μία ιστοσελίδα»
συμπολίτης: «Και θα βάλεις τις φωτογραφίες;»
εγώ: «Φυσικά»
συμπολίτης: «Να τις δω! Έβγαλες και την κούρσα μου;» (Ναι βρέθηκε ο ιδιοκτήτης του μερσεντέ) «Όχι μόνο πληρώνω την κλήση μην με κυνηγάνε και μέτα».
εγώ: «όπα ρε φίλε, μας κάνεις και χάρη που πληρώνεις την κλήση!», δυστυχώς (;) δεν το είπα.... «Κανένα πρόβλημα ορίστε έσβησα τις φωτογραφίες που φαίνεται το μερσεντέ».
συμπολίτης: «Είναι προσωπικό δεδομένο»
εγώ: «ποιο η κούρσα; Τότε ας έπαιρνες Datsun» δυστυχώς (;) δεν το είπα... απλά δεν απάντησα.
Κλπ.
Μήπως είμαι μαλακάς που πλήρωσα 8 ευρώ για parking; Ή να άφηνα και εγώ την κούρσα μου με alarm στην μέση της Πατησίων;