Αν ο πρώην πρόεδρος της δημοκρατίας Κ. Σαρτζετάκης μείνει στην ιστορία, θα μείνει μάλλον μόνο για τη πρόταση του «Είμαστε έθνος ανάδελφο».
Πρέπει να παραδεχτώ πως δεν καταλαβαίνω απόλυτα τη πρόταση. Αν δύο έθνη είναι αδέλφια τότε έχουμε να κάνουμε με ένα έθνος όχι δύο, οπότε όλα τα έθνη είναι ανάδελφα εξ’ ορισμού. Φυσικά μία πρόταση σαν αυτή που έχει σα στόχο να χτυπήσει τα αισθήματα κάποιου δεν μπορεί να κριθεί λογικά.
Αν κατάλαβα κάτι είναι πως η πρόταση υπονοεί την μοναδικότητα του έθνους μας.
- Γλωσσική. Μόνο εμείς μιλάμε μία γλώσσα που προέρχεται από τα αρχαία Ελληνικά. Φυσικά η γλώσσα μας, όπως και τα αρχαία Ελληνικά, ανήκει στις ινδο-ευρωπαϊκές γλώσσες οπότε αν ψάξουμε μπορούμε να βρούμε πολλά γλωσσικά αδέλφια. Μάλλον αν θελήσουμε να ψάξουμε αλλά σταματάω, το έγραψα ήδη ότι οι συναισθηματικές προτάσεις δεν μπορούν να κριθούν λογικά.
- Θρησκευτική. Μόνο εμείς είμαστε Έλληνες Χριστιανοί Ορθόδοξοι, φυσικά εγώ που δεν είμαι μάλλον χάνω το προνόμιο της ελληνικότητας. Δεν είμαστε όπως οι Αιγύπτιοι, για παράδειγμα, που μοιράζονται τη θρησκεία τους με πολλά άλλα έθνη.
- Ιστορική. Η ιστορία μας, μας κάνει μοναδικούς. Εμείς εφεύραμε τις επιστήμες, τη λογική (που την βιάζουμε με τέτοιες προτάσεις...) και λοιπά.
- Θυματοποίηση. Από των αρχαιότητα οι Έλληνες υπήρξαμε και υπάρχουμε ακόμα (από τα ξένα κέντρα αποφάσεων, τους εξωγήινους και δεν ξέρω εγώ ποιους άλλους) θύματα διογμών και συνομοσιών.
Πριν από λίγο καιρό σε μία διαδήλωση Ισραηλινών επικοίκων μου τράβηξε τη προσοχή μία πινακίδα η οποία έγραφε: «Όταν εμείς (οι Ισραηλινοί) χτίζαμε τον ναό του Σολομώντα, εσείς (οι Ευρωπαίοι) σερνόσασταν στα τέσσερα». Κάτι μου θυμίζει, αλλά τί; Το βρήκα! Πολύ φοβάμαι πως βρήκα ένα έθνος που μπορεί να χαρακτηριστεί αδελφό, μιας και αυτό καλύπτει τις 4 αυτές μοναδικότητες:
Τους Ισραηλινούς.
Μόνο αυτοί μιλάνε Ισραηλινά, μόνο αυτοί είναι Ευραίοι στο θρήσκευμα και φυσικά μόνο αυτοί χάρισαν στην ανθρωπότητα τις μονοθεϊστικές θρησκείες που κυριαρχούν στον πλανήτη μας. Όσον αφορά τη θυματοποίηση οι ανάδελφοι-αδελφοί μας είναι οι πλανητικοί experts (όχι πως έχουν άδικο).
Μάλλον δεν θα αποκτήσω πολλούς φίλους με αυτή την ανακάλυψη μου...
Λέτε η ανακοίνωση του post μου να σημάνει και την αδελφοποίηση των δύο εθνών; Πολύ φοβάμαι πως όχι. Ο σκοπός της πρότασης είναι να αποδείξει, από μόνη της, την ιδιαιτερότητα ενός έθνος και προφανώς αυτή δεν μοιράζεται με κανένα.
Πάντως μπορούμε να βρούμε πολλά αδέλφια. Από το 1981 έχουμε μπει σε μία διαδικασία πολιτικής ενοποίησης με διάφορα έθνη γίνοντας μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μετά από 26 χρόνια μας ενώνουν πολλά. Προσωπικά μπορώ να βρω πολλά αδέλφια εκεί, εσείς;
Υ.Γ. Μάλλον βρήκα και τρίτο έθνος για αδελφοποίηση, τους γείτονες μας τους Αλβανούς. Μόνο αυτοί μιλάνε Αλβανικά, μόνο αυτοί στα Βαλκάνια δεν δίνουν σημασία στη θρησκεία, κατάγωνται από το πιο αρχαίο λαό των Βαλκανίων (Ιλλύριους) και οι μισοί συμπατριώτες τους ζουν υπό ξένη κατοχή.
Σταματάω εδώ γιατί θα βρω πολλά αδέλφια και θα αρχίσουμε να μαλώνουμε για τα κληρονομικά...
Τετάρτη, Ιουνίου 27, 2007
Κυριακή, Ιουνίου 24, 2007
Εθνικοί Μύθοι – Ελληνικοί και Άλλοι
Θα λυπήσω πολλούς, θα παραξενέψω μερικούς άλλους και σίγουρα θα εξοργίσω πολλούς λέγοντας ότι: Τα έθνη είναι τεχνητά και μάλιστα κατασκευάστηκαν πολύ πρόσφατα. Ως πρώτο έθνος μπορεί να θεωρηθεί το Γαλλικό και ως τα γενέθλια του μπορούμε να ορίσουμε την 14/7/1789*.
Ένα από τα στοιχεία που μπορούν απόδηκνείουν τον ισχυρισμό μου είναι πως δεν υπάρχει ένας κοινός ορισμός του έθνους. Δεν υπάρχουν κανόνες ή παράμετροι που πρέπει να ικανοποιεί ένα σύνολο ανθρώπων για να μπορεί να χαρακτηριστεί ως έθνος. Μερικά έθνη ορίζονται από τη γλώσσα, άλλα από τη θρησκεία, άλλα και από τα δύο, άλλα από κανένα από τα δύο.
Αντιθέτως μπορούμε να φτιάξουμε δύο μεγάλες κατηγορίες εθνών: τα Πολιτικά και τα Πολιτισμικά. Όλα τα έθνη έχουν μύθους για να δικαιολογήσουν την ύπαρξη τους, τα δεύτερα όμως τους χρησιμοποιούν πολύ περισσότερο και είναι το βασικό συστατικό ύπαρξης τους. Τα παραμυθάκια εμφανίζουν το έθνος σαν ένα υπέρ-ήρωα του Χόλυγουντ: δυνατό, θαρραλέο που τα βάζει με πολλαπλάσιους εχθρούς και στο τέλος κερδίζει. Άλλες φορές τα παραμυθάκια μοιάζουν με ρομάτζο του Χόλυγουντ: το έθνος –πρωταγωνιστής είναι καλό, μεγαλόψυχο, έχει γενικά έχει πάρα πολλές αρετές που φυσικά δεν τα έχει ο αντίζηλος (δηλαδή άλλο έθνος που παίζει τον ρόλο του κακού).
Ένα άλλο από τα στοιχεία που μπορούν να χαρακτηριστούν σαν απόδειξη του ισχυρισμού μου είναι πως πολλά έθνη έχουν ολόιδιους μύθους. Το πρόβλημα του μύθου που λέει ότι «η Ιταλία είναι η ποιο ωραία χώρα του κόσμου», είναι ότι παράλληλα δεν μπορεί να ισχύει το «η Ελλάδα είναι η ποιο ωραία χώρα του κόσμου». Είτε η Ιταλία, είτε η Ελλάδα κερδίζει τον τίτλο (ή καμία από τις δύο) άρα τουλάχιστον ένα από τα δύο έθνη ψεύδεται (στον εαυτό του πάνω από όλα, αλλά ψεύδεται).
Όπως είδατε το πρόβλημα με αυτούς τους μύθους είναι πως δεν στέκουν. Δεν στέκουν, όχι μόνο επιστημονικά, αλλά και στην πιο απλή κριτική.
Η εντύπωση που έχω, και την εκφέρω με μεγάλη βεβαιότητα, είναι πως στην χώρα μας οι εθνικοί μύθοι είναι υπερβολικά διαδεδομένοι και φέρουν την απόλυτη (σχεδόν) αποδοχή.
- Τα Ελληνικά είναι η ποιο πλούσια γλώσσα του κόσμου
- Οι Έλληνες πολεμάνε σαν ήρωες
- Μονο στην Ελλάδα ντρέπεσαι να πεις το έθνος σου
- Του Έλληνα ο τραχήλος
- Μόνο τα Ελληνικά μπορούν να περιγράψουν την λέξη «λεβέντης» ή «παλικάρι».
- Μεμονομένο περιστατικό.
Είναι μερικοί παραδείγματα από τους ποιο συνηθισμένους μύθους που ακούμε καθημερινά.
Με ενοχλεί η τόσο διαδεμένη πίστη στους εθνικούς μύθους στη χώρα μας, τόσο διαδεδομένη πίστη που ώρες – ώρες έχω την εντύπωση πως συζητάω με ανθρώπους μιας θρησκείας. Για αυτό σκοπός μου είναι να φτιάξω μία ενότητα όπου θα σχολιάζω τους Ελληνικούς εθνικούς μύθους και θα αποδεικνείω (τουλάχιστον θα προσπαθώ) γιατί είναι λανθασμένοι.
Περισσότερα για το τεχνητό των εθνων μπορείτε να διαβάσετε εδώ: Έθνη, imagined communities, non merci!.
*14.7.1789. Η πτώση της Βαστίλης. Ή αλλιώς εξοργισμένο πλήθος, που σίγουρα δεν είχε εξοργιστεί επειδή το Γαλλικό κράτος δεν εφάρμοζε το «Fraternite – Egalite - Liberte» , κατέλαβε τον πύργο της Βαστίλης και απελευθέρωσε τους κρατούμενους. Ο πύργος ήταν φυλακή για παραβάτες του ποινικού δικαίου. Πολλά χρόνια μετά αυτή η ημερομηνία ορίστηκε ως η εθνική γιορτή των Γάλλων. Δηλαδή οι Γάλλοι γιορτάζουν την καταπάτηση του νόμου; Προφανώς όχι, αλλά αυτή η μέρα είναι συμβολική, ο λαός κατέκτησε ένα πύργο, και πολιτικά ουδέτερη, δεν ενοχλεί τους βασιλικούς, τους καθολικούς (η Γαλλική επανάσταση είχε σαν στόχο τη βασιλεία και την θρησκεία) και γενικά δεν ενοχλεί κανένα.
Ένα από τα στοιχεία που μπορούν απόδηκνείουν τον ισχυρισμό μου είναι πως δεν υπάρχει ένας κοινός ορισμός του έθνους. Δεν υπάρχουν κανόνες ή παράμετροι που πρέπει να ικανοποιεί ένα σύνολο ανθρώπων για να μπορεί να χαρακτηριστεί ως έθνος. Μερικά έθνη ορίζονται από τη γλώσσα, άλλα από τη θρησκεία, άλλα και από τα δύο, άλλα από κανένα από τα δύο.
Αντιθέτως μπορούμε να φτιάξουμε δύο μεγάλες κατηγορίες εθνών: τα Πολιτικά και τα Πολιτισμικά. Όλα τα έθνη έχουν μύθους για να δικαιολογήσουν την ύπαρξη τους, τα δεύτερα όμως τους χρησιμοποιούν πολύ περισσότερο και είναι το βασικό συστατικό ύπαρξης τους. Τα παραμυθάκια εμφανίζουν το έθνος σαν ένα υπέρ-ήρωα του Χόλυγουντ: δυνατό, θαρραλέο που τα βάζει με πολλαπλάσιους εχθρούς και στο τέλος κερδίζει. Άλλες φορές τα παραμυθάκια μοιάζουν με ρομάτζο του Χόλυγουντ: το έθνος –πρωταγωνιστής είναι καλό, μεγαλόψυχο, έχει γενικά έχει πάρα πολλές αρετές που φυσικά δεν τα έχει ο αντίζηλος (δηλαδή άλλο έθνος που παίζει τον ρόλο του κακού).
Ένα άλλο από τα στοιχεία που μπορούν να χαρακτηριστούν σαν απόδειξη του ισχυρισμού μου είναι πως πολλά έθνη έχουν ολόιδιους μύθους. Το πρόβλημα του μύθου που λέει ότι «η Ιταλία είναι η ποιο ωραία χώρα του κόσμου», είναι ότι παράλληλα δεν μπορεί να ισχύει το «η Ελλάδα είναι η ποιο ωραία χώρα του κόσμου». Είτε η Ιταλία, είτε η Ελλάδα κερδίζει τον τίτλο (ή καμία από τις δύο) άρα τουλάχιστον ένα από τα δύο έθνη ψεύδεται (στον εαυτό του πάνω από όλα, αλλά ψεύδεται).
Όπως είδατε το πρόβλημα με αυτούς τους μύθους είναι πως δεν στέκουν. Δεν στέκουν, όχι μόνο επιστημονικά, αλλά και στην πιο απλή κριτική.
Η εντύπωση που έχω, και την εκφέρω με μεγάλη βεβαιότητα, είναι πως στην χώρα μας οι εθνικοί μύθοι είναι υπερβολικά διαδεδομένοι και φέρουν την απόλυτη (σχεδόν) αποδοχή.
- Τα Ελληνικά είναι η ποιο πλούσια γλώσσα του κόσμου
- Οι Έλληνες πολεμάνε σαν ήρωες
- Μονο στην Ελλάδα ντρέπεσαι να πεις το έθνος σου
- Του Έλληνα ο τραχήλος
- Μόνο τα Ελληνικά μπορούν να περιγράψουν την λέξη «λεβέντης» ή «παλικάρι».
- Μεμονομένο περιστατικό.
Είναι μερικοί παραδείγματα από τους ποιο συνηθισμένους μύθους που ακούμε καθημερινά.
Με ενοχλεί η τόσο διαδεμένη πίστη στους εθνικούς μύθους στη χώρα μας, τόσο διαδεδομένη πίστη που ώρες – ώρες έχω την εντύπωση πως συζητάω με ανθρώπους μιας θρησκείας. Για αυτό σκοπός μου είναι να φτιάξω μία ενότητα όπου θα σχολιάζω τους Ελληνικούς εθνικούς μύθους και θα αποδεικνείω (τουλάχιστον θα προσπαθώ) γιατί είναι λανθασμένοι.
Περισσότερα για το τεχνητό των εθνων μπορείτε να διαβάσετε εδώ: Έθνη, imagined communities, non merci!.
*14.7.1789. Η πτώση της Βαστίλης. Ή αλλιώς εξοργισμένο πλήθος, που σίγουρα δεν είχε εξοργιστεί επειδή το Γαλλικό κράτος δεν εφάρμοζε το «Fraternite – Egalite - Liberte» , κατέλαβε τον πύργο της Βαστίλης και απελευθέρωσε τους κρατούμενους. Ο πύργος ήταν φυλακή για παραβάτες του ποινικού δικαίου. Πολλά χρόνια μετά αυτή η ημερομηνία ορίστηκε ως η εθνική γιορτή των Γάλλων. Δηλαδή οι Γάλλοι γιορτάζουν την καταπάτηση του νόμου; Προφανώς όχι, αλλά αυτή η μέρα είναι συμβολική, ο λαός κατέκτησε ένα πύργο, και πολιτικά ουδέτερη, δεν ενοχλεί τους βασιλικούς, τους καθολικούς (η Γαλλική επανάσταση είχε σαν στόχο τη βασιλεία και την θρησκεία) και γενικά δεν ενοχλεί κανένα.
Τετάρτη, Ιουνίου 20, 2007
Η ESA ζητάει εθελοντές για ταξίδια στον Άρη.
Σήμερα το πρωί όταν αγόρασα την εφημερίδα είδα στη πρώτη σελίδα την ακόλουθη είδηση: «Στον Άρη: Η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαστήματος ζητεί 12 εθελοντές που θα εκπαιδετούν για πτήση στον Άρη».
Ανήκω σε αυτούς (υποθέτω πάρα πολλούς) που το διαστημικό ταξίδι είναι το απόλυτο ταξίδι και όνειρο. Διαβάζοντας τον τίτλο πέταξα στα ουράνια!
Η πρώτη μου σκέψη ήταν να πάω στο γραφείο και να γράψω την επιστολή παραίτησης μου. Προφανώς ένας μελλοντικός αστροναύτης δεν μπορεί να σπαταλάει την ενέργεια του και την φαιά ουσία (λέμε τώρα μιας και αναφέρομαι στον εαυτό μου...) του σε ανούσιες εργασίες που μπορούν να τις κάνουν πάρα πολλοί άλλοι οι οποίοι δεν είναι αστροναύτες σαν εμένα αλλά κοινοί θνητοί. Πλέον είμαι ένας ταξιώτης που οδεύει προς τον πλανήτη Άρη.
Καθώς συνέχιζα το διάβασμα της εφημερίδας και γέμιζε το τρένο (το ξέρω πως αυτή η πρόταση είναι ανούσια αλλά την έβαλα για να γεμίσει το κείμενο) άρχισαν να έρχονται αρνητικές σκέψεις. Ίσως να έφταιγε και ο διπλανός μου που κρατούσε τον «Πρωταθλητής».
«Κάτσε ρε φίλε», λέω στον εαυτό μου, «θα στείλεις ένα CV και θα σε προσλάβουν έτσι απλά; Η ζωή που κάνεις είναι συμβατή με τη ζωή ενός αστροναύτη;». «Γιατί, τι κάνω;» απαντάω στον εαυτό μου. «ένα πακέτο τσιγάρα κάθε μέρα για παράδειγμα». Εκεί έμεινα άφωνος. Μα καλά οι αστροναύτες την Κυριακή το πρωί όταν διαβάζουν την εφημερίδα και πήνουν τον φραπέ τους δεν καπνίζουν; Πως γίνεται αυτό;
Δεν πειράζει, για το ταξιδάκι στον Άρη είμαι διαθετιμένος να κάνω πολλές θυσίες. Θα δηλώσω ότι έκοψα το τσιγάρο, άλλωστε σαν καθώς πρέπει Έλληνας θα πηγαίνω να καπνίζω στις τουαλέττες του διαστημοπλοίου. Στα υπόλοιπα όμως είμαι έτοιμος και δεν ακούω κουβέντα. Στη τελική στο Χόλυγουντ είναι ποιο μάγκες και πηγαίνουν όλη την ώρα στον Άρη;
Γεμάτος χαρά που όχι μόνο πληρώ τα κριτήρια αλλά και έχω σίγουρη τη θέση άρχισα να σκέφτομαι τη μεγαλειώδη επιστολή παραίτησης μου: «Κύριοι, ένας αστροναύτης, ένας ταξιδευτής του κόσμου, ένας εξερευνητής νέων κόσμων, ένας προτωπόρος της ανθρωπότητας, ένας ημί-θεος που ορίζει το μέλλον του είδους μας», ναι ώρες – ώρες παρά είμαι ψώνιο, «δεν νοείται να χαραμίζεται στην οργάνωση σας. Όσο βελτιωμένη πρόταση συνεργασίας και να μου κάνετε, δεν μπορώ παρά να την αρνηθώ. Μερικοί, εν αντιθέση με εσάς, έχουμε φτάσει στο επόμενο στάδιο της εξέλιξης και έχουμε ξεπεράσει την ανάγκη για τα τόσο ευτελή υλικά αγαθά που μου προσφέρετε». (Σταματάω εδώ για το παραξύλωσα).
Όσπου συνεχίζοντας το διάβασμα φτάνω στο επίμαχο άρθρο...
Στον Άρη: Η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαστήματος ζητεί 12 εθελοντές που θα εκπαιδετούν για πτήση στον Άρη*
Σκοπός της ESA είναι πράγματι να βρει 12 εθελοντές οι οποίοι όμως θα ζήσουν για 17 μήνες σε συνθήκες διαστημικού ταξιδιού και φυσικά δεν πρόκειται να αφήσουν την επιφάνεια του πλανήτη μας...
Η προσγείωση ήταν λίγο ανόμαλη, πόσο μάλλον που είχα φτάσει και στο γραφείο, η διαστημική αποστολή απέτυχε. Εγώ, «ένας αστροναύτης, ένας ταξιδευτής του κόσμου, ένας εξερευνητής νέων κόσμων, ένας προτωπόρος της ανθρωπότητας, ένας ημί-θεος που ορίζει το μέλλον του είδους μας» γύρισα στο προηγούμενο στάδιο της εξέλιξης και αναζητώ τα υλικά αγαθά που πλέον δεν μου φαίνονται και τόσο ευτελή...
* Στην έντυπη έκδοση ο τίτλος του άρθρου είναι αυτός.
Ανήκω σε αυτούς (υποθέτω πάρα πολλούς) που το διαστημικό ταξίδι είναι το απόλυτο ταξίδι και όνειρο. Διαβάζοντας τον τίτλο πέταξα στα ουράνια!
Η πρώτη μου σκέψη ήταν να πάω στο γραφείο και να γράψω την επιστολή παραίτησης μου. Προφανώς ένας μελλοντικός αστροναύτης δεν μπορεί να σπαταλάει την ενέργεια του και την φαιά ουσία (λέμε τώρα μιας και αναφέρομαι στον εαυτό μου...) του σε ανούσιες εργασίες που μπορούν να τις κάνουν πάρα πολλοί άλλοι οι οποίοι δεν είναι αστροναύτες σαν εμένα αλλά κοινοί θνητοί. Πλέον είμαι ένας ταξιώτης που οδεύει προς τον πλανήτη Άρη.
Καθώς συνέχιζα το διάβασμα της εφημερίδας και γέμιζε το τρένο (το ξέρω πως αυτή η πρόταση είναι ανούσια αλλά την έβαλα για να γεμίσει το κείμενο) άρχισαν να έρχονται αρνητικές σκέψεις. Ίσως να έφταιγε και ο διπλανός μου που κρατούσε τον «Πρωταθλητής».
«Κάτσε ρε φίλε», λέω στον εαυτό μου, «θα στείλεις ένα CV και θα σε προσλάβουν έτσι απλά; Η ζωή που κάνεις είναι συμβατή με τη ζωή ενός αστροναύτη;». «Γιατί, τι κάνω;» απαντάω στον εαυτό μου. «ένα πακέτο τσιγάρα κάθε μέρα για παράδειγμα». Εκεί έμεινα άφωνος. Μα καλά οι αστροναύτες την Κυριακή το πρωί όταν διαβάζουν την εφημερίδα και πήνουν τον φραπέ τους δεν καπνίζουν; Πως γίνεται αυτό;
Δεν πειράζει, για το ταξιδάκι στον Άρη είμαι διαθετιμένος να κάνω πολλές θυσίες. Θα δηλώσω ότι έκοψα το τσιγάρο, άλλωστε σαν καθώς πρέπει Έλληνας θα πηγαίνω να καπνίζω στις τουαλέττες του διαστημοπλοίου. Στα υπόλοιπα όμως είμαι έτοιμος και δεν ακούω κουβέντα. Στη τελική στο Χόλυγουντ είναι ποιο μάγκες και πηγαίνουν όλη την ώρα στον Άρη;
Γεμάτος χαρά που όχι μόνο πληρώ τα κριτήρια αλλά και έχω σίγουρη τη θέση άρχισα να σκέφτομαι τη μεγαλειώδη επιστολή παραίτησης μου: «Κύριοι, ένας αστροναύτης, ένας ταξιδευτής του κόσμου, ένας εξερευνητής νέων κόσμων, ένας προτωπόρος της ανθρωπότητας, ένας ημί-θεος που ορίζει το μέλλον του είδους μας», ναι ώρες – ώρες παρά είμαι ψώνιο, «δεν νοείται να χαραμίζεται στην οργάνωση σας. Όσο βελτιωμένη πρόταση συνεργασίας και να μου κάνετε, δεν μπορώ παρά να την αρνηθώ. Μερικοί, εν αντιθέση με εσάς, έχουμε φτάσει στο επόμενο στάδιο της εξέλιξης και έχουμε ξεπεράσει την ανάγκη για τα τόσο ευτελή υλικά αγαθά που μου προσφέρετε». (Σταματάω εδώ για το παραξύλωσα).
Όσπου συνεχίζοντας το διάβασμα φτάνω στο επίμαχο άρθρο...
Στον Άρη: Η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαστήματος ζητεί 12 εθελοντές που θα εκπαιδετούν για πτήση στον Άρη*
Σκοπός της ESA είναι πράγματι να βρει 12 εθελοντές οι οποίοι όμως θα ζήσουν για 17 μήνες σε συνθήκες διαστημικού ταξιδιού και φυσικά δεν πρόκειται να αφήσουν την επιφάνεια του πλανήτη μας...
Η προσγείωση ήταν λίγο ανόμαλη, πόσο μάλλον που είχα φτάσει και στο γραφείο, η διαστημική αποστολή απέτυχε. Εγώ, «ένας αστροναύτης, ένας ταξιδευτής του κόσμου, ένας εξερευνητής νέων κόσμων, ένας προτωπόρος της ανθρωπότητας, ένας ημί-θεος που ορίζει το μέλλον του είδους μας» γύρισα στο προηγούμενο στάδιο της εξέλιξης και αναζητώ τα υλικά αγαθά που πλέον δεν μου φαίνονται και τόσο ευτελή...
* Στην έντυπη έκδοση ο τίτλος του άρθρου είναι αυτός.
Κυριακή, Ιουνίου 17, 2007
Beastie Boys
Σπάνια πηγαίνω σε συναυλίες. Για διάφορους λόγους, όπως ότι «γέρασα», δεν είμαι πλέον 20 ετών για να παθιάζομαι με συγκροτήματα, ότι θεωρώ το κόστος υπερβολικό, 60 ευρώ για μία συναυλία είναι πολλά.
Χθες βρήκα και άλλους λόγους για να μην πηγαίνω. Χθες ήμουνα ένας από τους «τυχερούς» που πήγανε στην Ejekt Festival με τους Beastie Boys, Madness, Underworld, και από τους βλάκες που πλήρωσαν 60 ευρώ.
Η συναυλία έγινε στις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις του baseball στο Ελληνικό. Καθώς πήγαινα προς την είσοδο παρατήρησα πως το βοηθητικό γήπεδο ποτιζότανε. Για ποιο λόγο, δεν ξέρω.
Κάτι άλλο που παρατήρησα ήταν ο μεγάλος αριθμός από σεκιουριτάδες. Όλοι τους ήταν γομάρια, λεπτομέρεια που στην συνέχεια έχει σημασία.
Είχα μαζί μου ένα μπουκάλι νερό και στον πρώτο έλεγχο μου ζήτησαν για λόγους ασφαλείας να βγάλω το καπάκι μην το πετάξω στη σκηνή. Δέχτηκα χωρίς αντίρρηση. Αμέσως μετά τον έλεγχο μπήκαμε σε ένα διάδρομο ο οποίος ήταν γεμάτος πέτρες... Ευτυχώς μου είχαν αφαιρέσει το καπάκι από το μπουκάλι.
Στον δεύτερο έλεγχο με ρώτησαν αν είχα μαζί μου φωτογραφική μηχανή. Παραδόξως δεν είχα, αλλά είχε ένας φίλος από την παρέα. Του είπαν να την αφήσει σε ένα ειδικό χώρο και να την πάρει μετά τη συναυλία. Μετά από μία μικρή συζήτηση αποφασίσαμε να μην την αφήσει εκεί. Ευτυχώς (θα καταλάβετε στη συνέχεια).
Ένα από τα πράγματα που δεν μου αρέσει στις συναυλίες, τουλάχιστον στις μεγάλες, είναι οι VIP θέσεις. VIP θέσεις σε συναυλία Beastie Boys; Συγνώμη αλλά δεν πηγαίνουμε στη Γαρμπή. Ένα άλλο που δεν μου αρέσει είναι η εμπορευματοποίηση και καθολική παρουσία των χορηγών, η υπερβολή είναι τέτοια που δεν καταλαβαίνω αν πηγαίνω σε συναυλία ή σε εκδήλωση της Heineken.
Η συναυλία κυλούσε κανονικά. Κατά τις 11 και 20 όταν στην σκηνή ήταν οι Beastie Boys και δεν είχαν συμπληρώσει ούτε μία ώρα, έφυγαν. Για την ακρίβεια δύο από τα μέλη του συγκροτήματος είπαν κάτι στους υπόλοιπους, συζήτησαν με ένα τρίτο και έφυγαν από τη σκηνή στιγμιαία.
Οι θεατές μείναμε στο σκοτάδι και αναρωτιώμασταν τι έγινε. Δεν ήταν δυνατόν να τελείωσε η συναυλία τόσο νωρίς.
Κοιτάω πίσω, η εξέδρα των επισήμων ήταν άδεια και σκοτεινή. Πολύ παράξενο. Δεξιά και αριστερά της εξέδρας, έξω από τον χώρο της συναυλίας, έκαιγαν φωτιές. Δύο από τις κοπέλες της παρέας, που αρχικά καθόντουσαν πίσω, μας είπαν ότι έφυγαν γιατί είδαν επεισόδια, διάφορους με γκλομπ να σπάνε τις εγκαταστάσεις.
Μία από τις δύο εστίες.
Οι θεατές όμως παραμέναμε στη σκηνή, στο σκοτάδι και χωρίς καμία ενημέρωση.
Μετά από περίπου 5 λεπτά (και ενώ τα συνεργεία άδειαζαν τη σκηνή) μίλησε κάποιος από το μεγάφωνο και μας είπε πως ένα μέλος των Underworld τραυματίστηκε και ακυρώνεται η συναυλία. Σε αυτό το σημείο άναψαν και οι προβολείς.
Ένας φίλος είχε ακόμα πολλά κουπόνια για ποτά και αναρωτιώταν τι θα τα κάνει. Αποφασίσαμε να πάμε να πάρουμε μπύρες. Φτάνουμε στο μπαρ και εκεί είδαμε το εξής θέαμα: δεν υπήρχε κανένας από τους διοργανωτές και διάφοροι θεατές είχαν μπει στο μπαρ και πλιατσικολογούσαν. Μάλιστα πολλοί παρότριναν τους άλλους: «παιδιά μπήτε και πάρτε ότι θέλετε».
Ο κόσμος αποχωρεί καθώς "αδειάζεται" το bar...
Ευτυχώς μας είπαν να βγάλουμε τα καπάκια από τα μπουκάλια νερού.
Σε αυτό το σημείο από τα μεγάφωνα ακούστηκέ το εξής: «Παρακαλείστε να εκενώσετε τους χώρους όσο ποιο γρήγορα γίνεται». Οι φωτιές μαίνονταν ακόμα.
Πήγαμε να βρούμε τους άλλους και αποφασίσαμε να φύγουμε όπως έκαναν και οι περισσότεροι θεατές.
Πουθενά δεν υπήρχαν άνθρωποι από τους οργανωτές! Ούτε σεκιουριτάδες, ούτε πωλητές, είχαν εξαφανιστεί ακόμα και τα διαφημιστικά μπαλόνια. Παρόλο που υπήρχαν δύο εστίες φωτιάς δεν υπήρχε ούτε πυροσβεστική, ούτε αστυνομία.
Ευτυχώς μας είπαν να βγάλουμε τα καπάκια από τα μπουκάλια νερού.
Ο κόσμος έφευγε ήρεμα και δεν είχε πανικοβληθεί, γιατί αλλιώς...
Καθώς πλησιάζαμε στην έξοδο, είδαμε τη μία εστία φωτιάς. Κάποιοι είχαν πυρπολήσει μερικά αυτοκίνητα. Τα αυτοκίνητα βρισκόντουσαν 20 μέτρα από το χώρο της συναυλίας. Μερικοί καημένοι υπάλληλοι μάζευαν όσο ποιο γρήγορα μπορούσαν τα διαφημιστικά σταντς.
Η έξοδος ήταν μπλοκαρισμένη από τον κόσμο που έφευγε, ευτυχώς ήρεμα, και για να φύγουμε αναγκαστήκαμε να περάσουμε δίπλα από τα φλεγόμενα αυτοκίνητα. Που και που ακουγόντουσαν μικρές εκρήξεις. Πολλοί είχαν μπει στο κτίριο και συνέχιζαν το πλιάτσικο. Φαίνεται πως αυτή είναι η κυβερνητική πολιτική εκμετάλευσης των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων.
Ο χώρος για να αφήσουμε τις φωτογραφικές μηχανές και πολύτιμα αντικείμενα.
Το πλιάτσικο ήταν γενικευμένο, ακόμα και στους χώρους που μας είπανε να αφήσουμε τις φωτογραφικές μηχανές. Ευτυχώς μας είπαν να βγάλουμε τα καπάκια από τα μπουκάλια νερού.
Μία ώρα μετά το τέλος της συναυλίας ήρθε η πυροσβεστική. Η αστυνομία ακόμα να εμφανιστεί.
Μερικοί θερμόαιμοι αρχίσαν να πετάνε αντικείμενα στη λεωφόρο Βουλιαγμένης και την έκλεισαν με κάγκελα. Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκαν τα πρώτα ΜΑΤ. Μιάμιση ώρα μετά το τέλος της συναυλίας. Κοιτούσαν τα μικρο-επισόδεια στην Βουλιαγμένης και δεν έκαναν τίποτα. Μετά από 15 λεπτά μπήκαν στον χώρο της συναυλίας. Στο να βασανίζουν μετανάστες είναι πολύ καλοί, στην προστασία των πολιτών;
Αυτά έγιναν χθες βράδυ. Η οργή μου με τους διοργανωτές νομίζω πως είναι δικαιολογημένη. Είχαν εξαφανιστεί και είχαν αφήσει μερικές χιλιάδες κόσμο να τα βγάλει πέρα μόνος του. Χωρίς ενημέρωση, χωρίς πρόνοια να εκκενώσουν τον κόσμο, χωρίς, χωρίς, χωρίς.
Σήμερα ένας φίλος μου είπε πως διάβασε στο indymedia για τα χθεσινά επεισόδια. Μπήκα και εγώ από περιέργεια: prin apo mia ora sto Ellhiniko
Μία συζήτηση ανάμεσα σε κρετίνους που συγχαίρουν ο ένας τον άλλον επειδή λεϊλάτισαν το μπαρ.
Μπράβο φωστήρες, για μερικά ποτήρια μπύρας ο πολύδωρας κέρδισε και άλλη δημοτικότητα.
Οι διοργανωτές, που αυτοί έχουν την ευθύνη, έπαθαν τίποτα ή μόνο οι γνωστοί μαλακές που πλήρωσαν το εισητίριο;
Χθες βρήκα και άλλους λόγους για να μην πηγαίνω. Χθες ήμουνα ένας από τους «τυχερούς» που πήγανε στην Ejekt Festival με τους Beastie Boys, Madness, Underworld, και από τους βλάκες που πλήρωσαν 60 ευρώ.
Η συναυλία έγινε στις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις του baseball στο Ελληνικό. Καθώς πήγαινα προς την είσοδο παρατήρησα πως το βοηθητικό γήπεδο ποτιζότανε. Για ποιο λόγο, δεν ξέρω.
Κάτι άλλο που παρατήρησα ήταν ο μεγάλος αριθμός από σεκιουριτάδες. Όλοι τους ήταν γομάρια, λεπτομέρεια που στην συνέχεια έχει σημασία.
Είχα μαζί μου ένα μπουκάλι νερό και στον πρώτο έλεγχο μου ζήτησαν για λόγους ασφαλείας να βγάλω το καπάκι μην το πετάξω στη σκηνή. Δέχτηκα χωρίς αντίρρηση. Αμέσως μετά τον έλεγχο μπήκαμε σε ένα διάδρομο ο οποίος ήταν γεμάτος πέτρες... Ευτυχώς μου είχαν αφαιρέσει το καπάκι από το μπουκάλι.
Στον δεύτερο έλεγχο με ρώτησαν αν είχα μαζί μου φωτογραφική μηχανή. Παραδόξως δεν είχα, αλλά είχε ένας φίλος από την παρέα. Του είπαν να την αφήσει σε ένα ειδικό χώρο και να την πάρει μετά τη συναυλία. Μετά από μία μικρή συζήτηση αποφασίσαμε να μην την αφήσει εκεί. Ευτυχώς (θα καταλάβετε στη συνέχεια).
Ένα από τα πράγματα που δεν μου αρέσει στις συναυλίες, τουλάχιστον στις μεγάλες, είναι οι VIP θέσεις. VIP θέσεις σε συναυλία Beastie Boys; Συγνώμη αλλά δεν πηγαίνουμε στη Γαρμπή. Ένα άλλο που δεν μου αρέσει είναι η εμπορευματοποίηση και καθολική παρουσία των χορηγών, η υπερβολή είναι τέτοια που δεν καταλαβαίνω αν πηγαίνω σε συναυλία ή σε εκδήλωση της Heineken.
Η συναυλία κυλούσε κανονικά. Κατά τις 11 και 20 όταν στην σκηνή ήταν οι Beastie Boys και δεν είχαν συμπληρώσει ούτε μία ώρα, έφυγαν. Για την ακρίβεια δύο από τα μέλη του συγκροτήματος είπαν κάτι στους υπόλοιπους, συζήτησαν με ένα τρίτο και έφυγαν από τη σκηνή στιγμιαία.
Οι θεατές μείναμε στο σκοτάδι και αναρωτιώμασταν τι έγινε. Δεν ήταν δυνατόν να τελείωσε η συναυλία τόσο νωρίς.
Κοιτάω πίσω, η εξέδρα των επισήμων ήταν άδεια και σκοτεινή. Πολύ παράξενο. Δεξιά και αριστερά της εξέδρας, έξω από τον χώρο της συναυλίας, έκαιγαν φωτιές. Δύο από τις κοπέλες της παρέας, που αρχικά καθόντουσαν πίσω, μας είπαν ότι έφυγαν γιατί είδαν επεισόδια, διάφορους με γκλομπ να σπάνε τις εγκαταστάσεις.
Μία από τις δύο εστίες.
Οι θεατές όμως παραμέναμε στη σκηνή, στο σκοτάδι και χωρίς καμία ενημέρωση.
Μετά από περίπου 5 λεπτά (και ενώ τα συνεργεία άδειαζαν τη σκηνή) μίλησε κάποιος από το μεγάφωνο και μας είπε πως ένα μέλος των Underworld τραυματίστηκε και ακυρώνεται η συναυλία. Σε αυτό το σημείο άναψαν και οι προβολείς.
Ένας φίλος είχε ακόμα πολλά κουπόνια για ποτά και αναρωτιώταν τι θα τα κάνει. Αποφασίσαμε να πάμε να πάρουμε μπύρες. Φτάνουμε στο μπαρ και εκεί είδαμε το εξής θέαμα: δεν υπήρχε κανένας από τους διοργανωτές και διάφοροι θεατές είχαν μπει στο μπαρ και πλιατσικολογούσαν. Μάλιστα πολλοί παρότριναν τους άλλους: «παιδιά μπήτε και πάρτε ότι θέλετε».
Ο κόσμος αποχωρεί καθώς "αδειάζεται" το bar...
Ευτυχώς μας είπαν να βγάλουμε τα καπάκια από τα μπουκάλια νερού.
Σε αυτό το σημείο από τα μεγάφωνα ακούστηκέ το εξής: «Παρακαλείστε να εκενώσετε τους χώρους όσο ποιο γρήγορα γίνεται». Οι φωτιές μαίνονταν ακόμα.
Πήγαμε να βρούμε τους άλλους και αποφασίσαμε να φύγουμε όπως έκαναν και οι περισσότεροι θεατές.
Πουθενά δεν υπήρχαν άνθρωποι από τους οργανωτές! Ούτε σεκιουριτάδες, ούτε πωλητές, είχαν εξαφανιστεί ακόμα και τα διαφημιστικά μπαλόνια. Παρόλο που υπήρχαν δύο εστίες φωτιάς δεν υπήρχε ούτε πυροσβεστική, ούτε αστυνομία.
Ευτυχώς μας είπαν να βγάλουμε τα καπάκια από τα μπουκάλια νερού.
Ο κόσμος έφευγε ήρεμα και δεν είχε πανικοβληθεί, γιατί αλλιώς...
Καθώς πλησιάζαμε στην έξοδο, είδαμε τη μία εστία φωτιάς. Κάποιοι είχαν πυρπολήσει μερικά αυτοκίνητα. Τα αυτοκίνητα βρισκόντουσαν 20 μέτρα από το χώρο της συναυλίας. Μερικοί καημένοι υπάλληλοι μάζευαν όσο ποιο γρήγορα μπορούσαν τα διαφημιστικά σταντς.
Η έξοδος ήταν μπλοκαρισμένη από τον κόσμο που έφευγε, ευτυχώς ήρεμα, και για να φύγουμε αναγκαστήκαμε να περάσουμε δίπλα από τα φλεγόμενα αυτοκίνητα. Που και που ακουγόντουσαν μικρές εκρήξεις. Πολλοί είχαν μπει στο κτίριο και συνέχιζαν το πλιάτσικο. Φαίνεται πως αυτή είναι η κυβερνητική πολιτική εκμετάλευσης των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων.
Ο χώρος για να αφήσουμε τις φωτογραφικές μηχανές και πολύτιμα αντικείμενα.
Το πλιάτσικο ήταν γενικευμένο, ακόμα και στους χώρους που μας είπανε να αφήσουμε τις φωτογραφικές μηχανές. Ευτυχώς μας είπαν να βγάλουμε τα καπάκια από τα μπουκάλια νερού.
Μία ώρα μετά το τέλος της συναυλίας ήρθε η πυροσβεστική. Η αστυνομία ακόμα να εμφανιστεί.
Μερικοί θερμόαιμοι αρχίσαν να πετάνε αντικείμενα στη λεωφόρο Βουλιαγμένης και την έκλεισαν με κάγκελα. Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκαν τα πρώτα ΜΑΤ. Μιάμιση ώρα μετά το τέλος της συναυλίας. Κοιτούσαν τα μικρο-επισόδεια στην Βουλιαγμένης και δεν έκαναν τίποτα. Μετά από 15 λεπτά μπήκαν στον χώρο της συναυλίας. Στο να βασανίζουν μετανάστες είναι πολύ καλοί, στην προστασία των πολιτών;
Αυτά έγιναν χθες βράδυ. Η οργή μου με τους διοργανωτές νομίζω πως είναι δικαιολογημένη. Είχαν εξαφανιστεί και είχαν αφήσει μερικές χιλιάδες κόσμο να τα βγάλει πέρα μόνος του. Χωρίς ενημέρωση, χωρίς πρόνοια να εκκενώσουν τον κόσμο, χωρίς, χωρίς, χωρίς.
Σήμερα ένας φίλος μου είπε πως διάβασε στο indymedia για τα χθεσινά επεισόδια. Μπήκα και εγώ από περιέργεια: prin apo mia ora sto Ellhiniko
Μία συζήτηση ανάμεσα σε κρετίνους που συγχαίρουν ο ένας τον άλλον επειδή λεϊλάτισαν το μπαρ.
Μπράβο φωστήρες, για μερικά ποτήρια μπύρας ο πολύδωρας κέρδισε και άλλη δημοτικότητα.
Οι διοργανωτές, που αυτοί έχουν την ευθύνη, έπαθαν τίποτα ή μόνο οι γνωστοί μαλακές που πλήρωσαν το εισητίριο;
Τετάρτη, Ιουνίου 13, 2007
Ισότιμη κάλυψη των κομμάτων από την τηλεόραση
Τη Δευτέρα στο δελτίο ειδήσεων του Γαλλικού κρατικού καναλιού καλεσμένη ήταν η κ. Royal. Πριν αρχίσει τις ερωτήσεις ο παρουσιαστής, το δελτίο έδειξε ένα ρεπορτάζ με τα εκλογικά αποτελέσματα των στενότερων συνεργατών της κ. Royal. Όταν τελείωσε το ρεπορτάζ πήρε τον λόγο η αρχηγός των Γάλλων σοσιαλιστών. Αμέσως επιτέθηκε στον παρουσιαστή λέγοντας του ότι το ρεπορτάζ ήταν λανθασμένο και υπερβολικά αρνητικό για το κόμμα της, προσθέτοντας πως ήταν μία απόδειξη πως τα Γαλλικά ΜΜΕ βοηθάνε υπερβολικά τον αντίπαλο της. Επίσης είπε πως είναι ένα παράδειγμα του κινδύνου που πλανάται πάνω στη Γαλλία αν ένα κόμμα ελέγχει όλες τις βαθμίδες της εξουσίας. Η αλήθεια είναι πως το ρεπορτάζ ήταν αιχμηρό, αλλά είναι επίσης αλήθεια πως όλοι οι στενοί συνεργάτες της «πάτωσαν» στις εκλογές και μάλλον δεν θα εκλεγούν βουλευτές. Πάντως μου άρεσε η ειρωνία στο τέλος του ρεπορτάζ εις βάρους του Chevenement (ο Γάλλος παπαθεμελής και θερμός υποστηρικτής της κ. Royal).
Η απάντηση του παρουσιαστή ήταν πως το δελτίο του ελέγχεται από το C.F.A. (το Γαλλικό Ε.Σ.Ρ.). Νομοθεσία για την ισότιμη κάλυψη των κομμάτων από την τηλεόραση δεν υπάρχει μόνο στην χώρα μας αλλά και στη Γαλλία.
Είναι θεμιτό να έχουμε τέτοια νομοθεσία σε μία δημοκρατία;
Θεωρητικά έχουμε ελευθερία έκφρασης, ειδικά στα ΜΜΕ, όμως αυτή η νομοθεσία δεν περιορίζει εξ’ ορισμού την ελευθερία έκφρασης; Είναι θεμιτό το κράτος να ορίζει στα ΜΜΕ πόσο χρόνο θα αφιερώνουν στους υποψήφιους, ακόμα και αν σκοπός του είναι η ισότιμη προβολή των κομμάτων και των θέσεων τους;
Δεν είναι πρόβλημα δημοκρατικότητας όταν η νομοθεσία ορίζει την προβολή των κομμάτων ανάλογα με το ποσοστό που πήραν στις εκλογές; Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να αποτρέπει τη δημιουργία νέων κομμάτων, μιας και δεν προβάλονται, καθώς και την παγίωση των ποσοστών. Αν ο ΣΥΝ φτάσει το 10% των προθέσεων ψήφου η προβολή του θα είναι 3% μιας και αυτό είναι το ποσοστό ψήφων που πήρε στις τελευταίες εκλογές.
Ο νόμος έχει ένα τεράστιο κενό που δεν μπορεί να καλυφτεί με τίποτα: η «γραμμή» του ΜΜΕ. Ένα δελτίο μπορεί πράγματι να αφιερώσει τον προβλεπόμενο χρόνο ισότιμα σε δύο υποψηφίους αλλά μπορεί κάλιστα το ρεπορτάζ για τον ένα υποψήφιο να είναι θετικότατο και για τον άλλο αρνητικότατο. Έχουμε μία περίπτωση όπου ένα ΜΜΕ υποστηρίζει φανερά έναν υποψήφιο αλλά είναι απόλυτα νόμιμο. Ο νόμος εφαρμόζεται αλλά είναι άχρηστος.
Τέλος η νομοθεσία είναι αναποτελεσματική όσον αφορά τον ψυχολογικό τομέα. Η άποψη που κυριαρχεί στη χώρα μας είναι πως τα ΜΜΕ ευνοούν τους δικούς τους ανθρώπους. Η αριστερά (τουλάχιστον αυτή που ζει ακόμα στο ψυχρό πόλεμο) πιστεύει πως τα ΜΜΕ στην χώρα μας είναι γεμάτα Αμερικάνους πράκτορες, η δεξιά (τουλάχιστον αυτή που ζει ακόμα στο ψυχρό πόλεμο) πιστεύει πως τα ΜΜΕ είναι γεμάτα από Κομμουνιστές και πάει λέγοντας.
Είμαι ενάντια αυτού του νόμου. Τα ΜΜΕ ας λένε ότι θέλουν και ας προβάλουν όποιον θέλουν, άλλωστε το κάνουν έτσι και αλλιώς. Είναι προτιμότερο οι αρχές να εφαρμόσουν στα ΜΜΕ τους νόμους οι οποίοι είναι πιο σημαντικοί για την δημοκρατία: έλεγχος προέλευσης των χρημάτων των ΜΜΕ, έλεγχος για τη μισθοδοσία και ασφάλιση των εργαζομένων στα ΜΜΕ, καθορισμός (επιτέλους!) του νομικού πλαισίου λειτουργίας της τηλεόρασης. Η λίστα δεν τελειώνει εδώ.
Υ.Γ. Τον τελευταίο καιρό ακούγονται κατηγορίες ότι μερικά ΜΜΕ προβάλουν το κόμμα του καρατζαφέρη. Η απάντηση των ενδιαφερόμενων είναι πως η μόνιμη παρουσία του (μοναδικού άλλωστε) στελέχους του κόμματος στα πάνελ οφείλεται στην υποχρέωση από το Ε.Σ.Ρ. Ίσως, αλλά αν οι δημοσιογράφοι ήταν δημοσιογράφοι δεν θα τον άφηναν να μονοπωλεί τον χρόνο και να γαυγίζει συνέχεια τα ψέματα του. Νομοθεσία που να ορίζει ποιος γίνεται δημοσιογράφος υπάρχει;
Η απάντηση του παρουσιαστή ήταν πως το δελτίο του ελέγχεται από το C.F.A. (το Γαλλικό Ε.Σ.Ρ.). Νομοθεσία για την ισότιμη κάλυψη των κομμάτων από την τηλεόραση δεν υπάρχει μόνο στην χώρα μας αλλά και στη Γαλλία.
Είναι θεμιτό να έχουμε τέτοια νομοθεσία σε μία δημοκρατία;
Θεωρητικά έχουμε ελευθερία έκφρασης, ειδικά στα ΜΜΕ, όμως αυτή η νομοθεσία δεν περιορίζει εξ’ ορισμού την ελευθερία έκφρασης; Είναι θεμιτό το κράτος να ορίζει στα ΜΜΕ πόσο χρόνο θα αφιερώνουν στους υποψήφιους, ακόμα και αν σκοπός του είναι η ισότιμη προβολή των κομμάτων και των θέσεων τους;
Δεν είναι πρόβλημα δημοκρατικότητας όταν η νομοθεσία ορίζει την προβολή των κομμάτων ανάλογα με το ποσοστό που πήραν στις εκλογές; Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να αποτρέπει τη δημιουργία νέων κομμάτων, μιας και δεν προβάλονται, καθώς και την παγίωση των ποσοστών. Αν ο ΣΥΝ φτάσει το 10% των προθέσεων ψήφου η προβολή του θα είναι 3% μιας και αυτό είναι το ποσοστό ψήφων που πήρε στις τελευταίες εκλογές.
Ο νόμος έχει ένα τεράστιο κενό που δεν μπορεί να καλυφτεί με τίποτα: η «γραμμή» του ΜΜΕ. Ένα δελτίο μπορεί πράγματι να αφιερώσει τον προβλεπόμενο χρόνο ισότιμα σε δύο υποψηφίους αλλά μπορεί κάλιστα το ρεπορτάζ για τον ένα υποψήφιο να είναι θετικότατο και για τον άλλο αρνητικότατο. Έχουμε μία περίπτωση όπου ένα ΜΜΕ υποστηρίζει φανερά έναν υποψήφιο αλλά είναι απόλυτα νόμιμο. Ο νόμος εφαρμόζεται αλλά είναι άχρηστος.
Τέλος η νομοθεσία είναι αναποτελεσματική όσον αφορά τον ψυχολογικό τομέα. Η άποψη που κυριαρχεί στη χώρα μας είναι πως τα ΜΜΕ ευνοούν τους δικούς τους ανθρώπους. Η αριστερά (τουλάχιστον αυτή που ζει ακόμα στο ψυχρό πόλεμο) πιστεύει πως τα ΜΜΕ στην χώρα μας είναι γεμάτα Αμερικάνους πράκτορες, η δεξιά (τουλάχιστον αυτή που ζει ακόμα στο ψυχρό πόλεμο) πιστεύει πως τα ΜΜΕ είναι γεμάτα από Κομμουνιστές και πάει λέγοντας.
Είμαι ενάντια αυτού του νόμου. Τα ΜΜΕ ας λένε ότι θέλουν και ας προβάλουν όποιον θέλουν, άλλωστε το κάνουν έτσι και αλλιώς. Είναι προτιμότερο οι αρχές να εφαρμόσουν στα ΜΜΕ τους νόμους οι οποίοι είναι πιο σημαντικοί για την δημοκρατία: έλεγχος προέλευσης των χρημάτων των ΜΜΕ, έλεγχος για τη μισθοδοσία και ασφάλιση των εργαζομένων στα ΜΜΕ, καθορισμός (επιτέλους!) του νομικού πλαισίου λειτουργίας της τηλεόρασης. Η λίστα δεν τελειώνει εδώ.
Υ.Γ. Τον τελευταίο καιρό ακούγονται κατηγορίες ότι μερικά ΜΜΕ προβάλουν το κόμμα του καρατζαφέρη. Η απάντηση των ενδιαφερόμενων είναι πως η μόνιμη παρουσία του (μοναδικού άλλωστε) στελέχους του κόμματος στα πάνελ οφείλεται στην υποχρέωση από το Ε.Σ.Ρ. Ίσως, αλλά αν οι δημοσιογράφοι ήταν δημοσιογράφοι δεν θα τον άφηναν να μονοπωλεί τον χρόνο και να γαυγίζει συνέχεια τα ψέματα του. Νομοθεσία που να ορίζει ποιος γίνεται δημοσιογράφος υπάρχει;
Κυριακή, Ιουνίου 10, 2007
Ο Μάκης.
Ένα σκυλί έχω μισήσει στην ζωή μου:
Συνήθως πηγαίνω για basket σε ένα συγκεκριμένο γήπεδο. Έχει πολλά πλεονεκτήματα: είναι κοντά στο σπίτι μου, ο αγωνιστικός χώρος είναι σε τέλεια κατάσταση, βρίσκεται σε απίστευτη τοποθεσία, δεν έχει πολύ κόσμο. Έχει όμως ένα τεράστιο μειονέκτημα: ένα ημί-αδέσποτο σκύλο που εκτελεί χρέη φύλακα και το οποίο αποκαλώ Ρατανπλάν. Με τον original Ρατανπλάν έχουν αρκετά κοινά: είναι συνάδελφοι, «φύλακες» και οι δύο, και εμφανισιακά μοιάζουν τόσο ώστε μάλλον κατάγωνται από το ίδιο χωριό. Στο γήπεδο συνήθως πηγαίνω με ένα φίλο.
Όταν έχει κόσμο ο Ρατανπλάν φεύγει και παίζει με τις γάτες(!). Άλλες φορές στήνει καρτέρι στα λίγα αυτοκίνητα που περνάνε από εκεί. Παραδέχομαι δημόσια πως δύο – τρεις φορές δεν κρατήθηκα και όταν τον είδα να κάνει ηρωική έφοδο προς το αυτοκινητό μου γκάζοσα και έστριψα προς το μέρος του. Ακόμα θυμάμαι με χαρά τα «κάι-κάι» φόβου.
Πριν με καταδώσετε στην WWF αφήστε με να τελειώσω την ιστορία μου.
Το πρόβλημα είναι τον χειμώνα όταν έχει ήλιο (προφανώς όταν χιονίζει δεν παίζω basket αλλά τέλος πάντων). Ο Ρατανπλάν αράζει στην μέση του γηπέδου και λιάζεται. Όταν είμαι με τον φίλο μου ο «φύλακας» μας κοιτάει με ένα βλέμμα μίσους αλλά φεύγει και πηγαίνει να παίξει με τις γάτες.
Όταν όμως είμαι μόνος μου...
Σηκώνει λίγο το κεφάλι του με κοιτάει και αρχίζει να γρυλίζει. Αμέσως μετά σηκώνεται και γρυλίζει πιο δυνατά. Από το στόμα του τρέχουν λευκοί πυκνοί αφροί. Μερικές φορές αποχωρώ από το γήπεδο χωρίς διαπραγματεύσεις. Προφανώς και δεν φοβάμαι, αλλά είναι γνωστό πως είμαι φιλόζωος και δεν θέλω να διαταράξω το οικοσύστημα του Ρατανπλάν. Άλλες φορές μπαίνω διακριτικά στο γήπεδο και αρχίζω τα σουτάκια. Ο Ρατανπλάν γρυλίζει, αφρίζει και μετά από αρκετή ώρα φεύγει.
Πριν από μερικά χρόνια την Κυριακή του Πάσχα έπαιζα μπάσκετ με τον φίλο μου και ήρθε ο φύλακας (ο κανονικός όχι ο Ραντανπλάν) του γηπέδου. Κρατούσε ένα αλουμινόχαρτο και μέσα είχε κοκορέτσι και αρνί. Εκείνη την ημέρα οι ρόλοι αντιστράφηκαν: εμείς είμασταν αυτοί που γρυλίζαμε και αφρίζαμε. Ο σκύλος σε χρόνο dt είχε πάει και έκανε χαρές στον φύλακα. Αυτός μας βλέπει και μας λέει «Α! Αυτός!», δείχνοντας τον Ρανταναπλάν, «Αυτός είναι το καλύτερο παιδί». Η απάντηση μας λογοκρίθηκε.
Πέρυσι τον χειμώνα μου τηλεφωνάει ο φίλος μου:
-Έλα μου λέει γεμάτος χαρά. Έλυσα το μυστήριο του Μάκη.
-Ποιος είναι ο Μάκης; Απαντάω.
-Έλα ρε ο Μάκης μου ξαναλέει.
-Ρε καμένε, του λέω, είσαι μεθυσμένος στις 12 το μεσημέρι; Καλά δεν ντρέπεσαι και είσαι δικαστής; Τουλάχιστον να σέβεσαι εμάς του εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα.
-Όχι, επέμενε αυτός, για τον Μάκη λέω τον σκύλο στο γήπεδο του Basket. Πήγα και παραπονέθηκα στην φύλακα. Αυτός μου είπε πως ο Μάκης – Ρατανπλάν δεν πειράζει κανένα απλώς θέλει χάδια. Πήγαμε μαζί και τον χαϊδεψα.
Τελικά το παν στην ζωή είναι να έχεις τρόπους...
Όμως μετά από λίγες μέρες μου ξανατηλεφωνάει ο φίλος μου.
-Ρε με δάγκωσε!
-Καλά σου έκανε, αλλά ποιος;
-Ο Μάκης!
-Ο Μάκης; Μα δεν μου είπες πως είχετε γίνει κολλητοί και κανονίζατε να πάτε και για γκόμενες.
-Ρε σοβαρά μiλάω, πήγα να τον χαϊδέψω και μου επιτέθηκε.
-Δεν μου λες, απαντάω, πότε είπαμε πας Σκωτία για να λύσεις το μυστήριο της λίμνης Λοχ-Νες;
Ηλιοβασίλεμα από το γήπεδο, είπαμε απίστευτη τοποθεσία...
Συνήθως πηγαίνω για basket σε ένα συγκεκριμένο γήπεδο. Έχει πολλά πλεονεκτήματα: είναι κοντά στο σπίτι μου, ο αγωνιστικός χώρος είναι σε τέλεια κατάσταση, βρίσκεται σε απίστευτη τοποθεσία, δεν έχει πολύ κόσμο. Έχει όμως ένα τεράστιο μειονέκτημα: ένα ημί-αδέσποτο σκύλο που εκτελεί χρέη φύλακα και το οποίο αποκαλώ Ρατανπλάν. Με τον original Ρατανπλάν έχουν αρκετά κοινά: είναι συνάδελφοι, «φύλακες» και οι δύο, και εμφανισιακά μοιάζουν τόσο ώστε μάλλον κατάγωνται από το ίδιο χωριό. Στο γήπεδο συνήθως πηγαίνω με ένα φίλο.
Όταν έχει κόσμο ο Ρατανπλάν φεύγει και παίζει με τις γάτες(!). Άλλες φορές στήνει καρτέρι στα λίγα αυτοκίνητα που περνάνε από εκεί. Παραδέχομαι δημόσια πως δύο – τρεις φορές δεν κρατήθηκα και όταν τον είδα να κάνει ηρωική έφοδο προς το αυτοκινητό μου γκάζοσα και έστριψα προς το μέρος του. Ακόμα θυμάμαι με χαρά τα «κάι-κάι» φόβου.
Πριν με καταδώσετε στην WWF αφήστε με να τελειώσω την ιστορία μου.
Το πρόβλημα είναι τον χειμώνα όταν έχει ήλιο (προφανώς όταν χιονίζει δεν παίζω basket αλλά τέλος πάντων). Ο Ρατανπλάν αράζει στην μέση του γηπέδου και λιάζεται. Όταν είμαι με τον φίλο μου ο «φύλακας» μας κοιτάει με ένα βλέμμα μίσους αλλά φεύγει και πηγαίνει να παίξει με τις γάτες.
Όταν όμως είμαι μόνος μου...
Σηκώνει λίγο το κεφάλι του με κοιτάει και αρχίζει να γρυλίζει. Αμέσως μετά σηκώνεται και γρυλίζει πιο δυνατά. Από το στόμα του τρέχουν λευκοί πυκνοί αφροί. Μερικές φορές αποχωρώ από το γήπεδο χωρίς διαπραγματεύσεις. Προφανώς και δεν φοβάμαι, αλλά είναι γνωστό πως είμαι φιλόζωος και δεν θέλω να διαταράξω το οικοσύστημα του Ρατανπλάν. Άλλες φορές μπαίνω διακριτικά στο γήπεδο και αρχίζω τα σουτάκια. Ο Ρατανπλάν γρυλίζει, αφρίζει και μετά από αρκετή ώρα φεύγει.
Πριν από μερικά χρόνια την Κυριακή του Πάσχα έπαιζα μπάσκετ με τον φίλο μου και ήρθε ο φύλακας (ο κανονικός όχι ο Ραντανπλάν) του γηπέδου. Κρατούσε ένα αλουμινόχαρτο και μέσα είχε κοκορέτσι και αρνί. Εκείνη την ημέρα οι ρόλοι αντιστράφηκαν: εμείς είμασταν αυτοί που γρυλίζαμε και αφρίζαμε. Ο σκύλος σε χρόνο dt είχε πάει και έκανε χαρές στον φύλακα. Αυτός μας βλέπει και μας λέει «Α! Αυτός!», δείχνοντας τον Ρανταναπλάν, «Αυτός είναι το καλύτερο παιδί». Η απάντηση μας λογοκρίθηκε.
Πέρυσι τον χειμώνα μου τηλεφωνάει ο φίλος μου:
-Έλα μου λέει γεμάτος χαρά. Έλυσα το μυστήριο του Μάκη.
-Ποιος είναι ο Μάκης; Απαντάω.
-Έλα ρε ο Μάκης μου ξαναλέει.
-Ρε καμένε, του λέω, είσαι μεθυσμένος στις 12 το μεσημέρι; Καλά δεν ντρέπεσαι και είσαι δικαστής; Τουλάχιστον να σέβεσαι εμάς του εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα.
-Όχι, επέμενε αυτός, για τον Μάκη λέω τον σκύλο στο γήπεδο του Basket. Πήγα και παραπονέθηκα στην φύλακα. Αυτός μου είπε πως ο Μάκης – Ρατανπλάν δεν πειράζει κανένα απλώς θέλει χάδια. Πήγαμε μαζί και τον χαϊδεψα.
Τελικά το παν στην ζωή είναι να έχεις τρόπους...
Όμως μετά από λίγες μέρες μου ξανατηλεφωνάει ο φίλος μου.
-Ρε με δάγκωσε!
-Καλά σου έκανε, αλλά ποιος;
-Ο Μάκης!
-Ο Μάκης; Μα δεν μου είπες πως είχετε γίνει κολλητοί και κανονίζατε να πάτε και για γκόμενες.
-Ρε σοβαρά μiλάω, πήγα να τον χαϊδέψω και μου επιτέθηκε.
-Δεν μου λες, απαντάω, πότε είπαμε πας Σκωτία για να λύσεις το μυστήριο της λίμνης Λοχ-Νες;
Ηλιοβασίλεμα από το γήπεδο, είπαμε απίστευτη τοποθεσία...
Πέμπτη, Ιουνίου 07, 2007
Κόμματα Συνεργασίας
Στο προηγούμενο post έγραψα την άποψη μου για τις Κυβερνήσεις Συνεργασίας μιας και τον τελεύταιο καιρό βλέπω πολύ συχνά σχόλια και άρθρα για αυτές. Τον τελευταίο καιρό όμως βλέπω πολύ συχνά σχόλια και άρθρα για κάτι που ονόμασα (πολύ πρόχειρα) «Κόμμα Συνεργασίας» ή αλλιώς την απόσπαση ενός μέρους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και την δημιουργία ενός νέου κόμματος.
Ένα άλλο πρόβλημα που έχω είναι πως θα χαρακτηρίσω τους πολιτικούς που θα στελεχώσουν το «μελλοντικό» κόμμα. Μερικοί χρησιμοποιούν την λέξη μεταρρυθμιστές. Δεν μου αρέσει αυτή η λέξη, είναι κενή νοήματος και μοιάζει «μαρκετίστικη». Άλλοι χρησιμοποιούν τις λέξεις φιλελεύθεροι ή προοδευτικοί, ίσως να είναι αλλά αυτοί οι όροι χρησιμοποιούνται για να χαρακτηρίσουν άλλους πολιτικούς χώρους. Φυσικά υπάρχουν και οι «αρνητικοί» χαρακτηρισμοί: «εκσυχρονιστές», «φιλελεύθεροι*», «δυτικολάγνοι» και πάρα πολλοί άλλοι. Ας μου επιτρέψετε μία υπέρβαση και να τους αποκαλώ «το υγιές τμήμα των κομμάτων το οποίο ζει στον πλανήτη γη στις αρχές του 21ο αιώνα».
Νομίζω πως είναι αυτονόητο πως ο κ. Παπανδρέου έχει πιο πολλά κοινά με την κ. Μπακογιάννη από ότι έχει με τον κουλούρη. Πως ο τζοχατζόπουλος έχει πιο πολλά κοινά με τον πολύδωρα παρά με τον κ. Χρυσοχοϊδη. Πως ο κ. Αλογοσκούφης έχει πιο πολλά κοινά με την κ. Διαμαντοπούλου παρά με τον γιακουμάτο. Κλπ.
Ένα τέτοιο κόμμα θα μπορούσε πράγματι να κυβερνήσει την χώρα πολύ αποτελεσματικά και να λύσει πολλά από τα προβλημάτα της. Ένα τέτοιο κόμμα θα το ψήφιζα πολύ ευχαρίστως.
Όμως διάβασα όμως και μία άλλη άποψη: Αν κερδίσουν τις εκλογές οι άλλοι;
Αν καταλήξουμε να έχουμε κυβέρνηση με Πρωθυπουργό τον πολύδωρα, ΥΠΕΞ τον βενιζέλο, ΥΠΕΣ τον ψωμιάδη και Υπουργό παιδείας και θρησκευμάτων τον παπαθεμελή;
Είναι ένα ρίσκο που δεν θέλω να πάρω. Δεν θέλω να το πάρω παρόλο που θα σταματήσω να ανήκω στους ψηφοφόρους του «Λευκό / Άκυρο» και να έχω ένα πολύ σημαντικό λόγο να ασχολούμαι με τα κοινά όσο ποιο ενεργά μπορώ.
*Λέξη πασπαρτού στη χώρα μας...
Ένα άλλο πρόβλημα που έχω είναι πως θα χαρακτηρίσω τους πολιτικούς που θα στελεχώσουν το «μελλοντικό» κόμμα. Μερικοί χρησιμοποιούν την λέξη μεταρρυθμιστές. Δεν μου αρέσει αυτή η λέξη, είναι κενή νοήματος και μοιάζει «μαρκετίστικη». Άλλοι χρησιμοποιούν τις λέξεις φιλελεύθεροι ή προοδευτικοί, ίσως να είναι αλλά αυτοί οι όροι χρησιμοποιούνται για να χαρακτηρίσουν άλλους πολιτικούς χώρους. Φυσικά υπάρχουν και οι «αρνητικοί» χαρακτηρισμοί: «εκσυχρονιστές», «φιλελεύθεροι*», «δυτικολάγνοι» και πάρα πολλοί άλλοι. Ας μου επιτρέψετε μία υπέρβαση και να τους αποκαλώ «το υγιές τμήμα των κομμάτων το οποίο ζει στον πλανήτη γη στις αρχές του 21ο αιώνα».
Νομίζω πως είναι αυτονόητο πως ο κ. Παπανδρέου έχει πιο πολλά κοινά με την κ. Μπακογιάννη από ότι έχει με τον κουλούρη. Πως ο τζοχατζόπουλος έχει πιο πολλά κοινά με τον πολύδωρα παρά με τον κ. Χρυσοχοϊδη. Πως ο κ. Αλογοσκούφης έχει πιο πολλά κοινά με την κ. Διαμαντοπούλου παρά με τον γιακουμάτο. Κλπ.
Ένα τέτοιο κόμμα θα μπορούσε πράγματι να κυβερνήσει την χώρα πολύ αποτελεσματικά και να λύσει πολλά από τα προβλημάτα της. Ένα τέτοιο κόμμα θα το ψήφιζα πολύ ευχαρίστως.
Όμως διάβασα όμως και μία άλλη άποψη: Αν κερδίσουν τις εκλογές οι άλλοι;
Αν καταλήξουμε να έχουμε κυβέρνηση με Πρωθυπουργό τον πολύδωρα, ΥΠΕΞ τον βενιζέλο, ΥΠΕΣ τον ψωμιάδη και Υπουργό παιδείας και θρησκευμάτων τον παπαθεμελή;
Είναι ένα ρίσκο που δεν θέλω να πάρω. Δεν θέλω να το πάρω παρόλο που θα σταματήσω να ανήκω στους ψηφοφόρους του «Λευκό / Άκυρο» και να έχω ένα πολύ σημαντικό λόγο να ασχολούμαι με τα κοινά όσο ποιο ενεργά μπορώ.
*Λέξη πασπαρτού στη χώρα μας...
Δευτέρα, Ιουνίου 04, 2007
Κυβερνήσεις Συνεργασίας
Τον τελευταίο καιρό διαβάζω άρθρα που σχολιάζουν μία πιθανή κυβέρνηση συνεργασίας μιας και με τον εκλογικό νόμο υπάρχει πιθανότητα το πρώτο κόμμα να μην έχει την πλειοψηφία στην επόμενη βουλή.
Χρειαζόμαστε κυβερνήσεις συνεργασίας; Αν υποθέσουμε πως ναι, μία κυβερνήση συνεργασίας θα είναι βιώσιμη και αποτελεσματική;
Σε πολλές χώρες οι κυβερνήσεις συνεργασίας είναι ο κανόνας. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το Βέλγιο και η Ιταλία (ειδικά μέχρι την «κάθαρση» που έγινε πριν από 15 χρόνια). Οι δύο αυτές χώρες είναι χαρακτηριστικές μιας και στην πρώτη περίπτωση οι κυβερνήσεις συνεργασίας είναι σταθερές και πετυχημένες, εν αντιθέση με την Ιταλία όπου οι κυβερνήσεις συνεργασίας αλλάζουν συνέχεια μιας και τα κόμματα που κυβερνάνε δεν μπορούν να συμφωνήσουν στις πολιτικές που πρέπει να ακολουθήσει η κυβέρνηση. Αυτή την περίοδο η κυβέρνηση Prodi έχει τέτοια προβλήματα σχετικά με την νομική αναγνώριση των ζευγαριών που δεν είναι παντρεμένα. Τα αριστερά κόμματα του συνασπισμού είναι υπέρ, τα καθολικά κόμματα είναι κατά. Άρα στα αρνητικά των κυβερνήσεων συνεργασίας είναι η αστάθεια.
Η επιχειρηματολογία υπέρ των κυβερνήσεων συνεργασίας είναι ότι αυτές είναι πιο δημοκρατικές μιας και εκπροσωπούνται μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας. Ένα άλλο επιχείρημα είναι πως αν υπάρχουν πλεόν του ενός κόμματος στην κυβέρνηση θα προστεθεί ένα ακόμα check & balance. Ένα κόμμα θα μπορεί να βλέπει άμεσα τις αυθαιρεσίες που κάνει κάποιο άλλο κόμμα και να τις κατακρίνει στο ανώτατο επίπεδο, δηλαδή στο Υπουργκό Συμβούλιο.
Στη χώρα μας ένα πάγιο αίτημα της αριστεράς είναι η απλή αναλογική. Το αποτέλεσμα της θα ήταν να έχουμε υποχρεωτικά κυβερνήσεις συνεργασίας μιας και είναι σχεδόν αδύνατο κάποιο κόμμα να πάρει το 51% των ψήφων. Δεν θα σχολιάσω αυτό το αίτημα μιας και ο μόνος λόγος ύπαρξης του είναι για να γίνουν μέλη της κυβέρνησης τα κόμματα (ΣΥΝ ή ΚΚΕ) που με την ισχύουσα εκλογική νομοθεσία αποκλείονται.
Συμφωνώ με τα επιχειρήματα υπέρ της κυβερνήσης συνεργασίας όμως μία τέτοια κυβέρνηση θα είναι βιώσιμη και αποτελεσματική στην Ελλάδα; Στην τελική αυτό είναι που έχει σημασία σε μία κυβέρνηση.
Τελευταία φορά που είχαμε μία παρόμοια κυβέρνηση ήταν την περίοδο 1989 – 1990, ΝΔ με ΚΚΕ και ΝΔ ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ. Και οι δύο κυβερνήσεις μπορούν να χαρακτηριστούν χωρίς δεύτερη σκέψη σαν αποτυχημένες. Δεδομένου του γνωστού κλίματος της εποχής, που ευτυχώς δεν υπάρχει πλέον στην εποχή μας, δεν μπορώ να τις χρησιμοποιήσω σαν παράδειγμα.
Πιστεύω πως είναι πιο εύκολο να συμφωνήσει το ΠΑΣΟΚ με την ΝΔ σε ένα κοινό πρόγραμμα παρά να συμφωνήσουν τα μέλη των κομμάτων μεταξύ τους. Μία κυβέρνηση πρέπει να είναι υπεύθυνη και σε γενικές γραμμές οι πρωθυπουργοί είναι αρκετά υπεύθυνοι, επίσης σε πάρα πολλά θέματα (οικονομία, εξωτερική πολιτική, περιβάλλον) η χώρα μας δεσμεύεται από διακρατικές συμφωνίες, άρα σε αυτά τα θέματα το πεδίο χειρισμών είναι περιορισμένο. Αντιθέτως τα δύο μεγάλα κόμματα πρέπει να πήσουν για το πρόγραμμα στελέχη τους τα οποία πολλές φορές είναι τα πάντα εκτός από υπεύθυνα. Άντε να πείσεις τον Ψωμιάδη για μοικτή ονομασία της FYROM. Άρα δεν υπάρχει πρόβλημα στο προγραμματικό επίπεδο.
Στην πράξη όμως; Στόχος των δύο μεγάλων κομμάτων είναι η εξουσία. Όταν ένα από τα δύο κόμματα είναι στην αντιπολίτευση ακολουθεί την πολιτική του ώριμου φρούτου. Αποτελεσματική πολιτική αλλά καθόλου ώριμη για μία δημοκρατία. Αν κυβερνάνε και τα δύο κόμματα η φθορά ποιο θα πλήξει; Μάλλον και τα δύο, οπότε θα καταλήξουμε να έχουμε μία κυβέρνηση η οποία δεν θα παίρνει αποφάσεις με πολιτικό κόστος ή ακόμα χειρότερα που ένα μέρος της θα υποθάλπει το υπόλοιπο.
Έχουμε πολιτικούς οι οποίοι είναι διαθετιμένοι να πάρουν αποφάσεις (όπως η κ. Γιαννάκου) χωρίς να τους νοιάζει το πολιτικό κόστος; Έχουμε πολιτικούς οι οποίοι έχουν σαν στόχο την σωστή λειτουργεία του υπουργείου τους και όχι την προβολή τους; Έχουμε πολίτες που θα ψηφίσουν τέτοιους πολιτικούς; Αν απαντήσω όχι μάλλον δεν θα είμαι απόλυτος.
Η πολιτική ανωριμότητα της κοινωνίας μας φαίνεται και στις μονοκομματικές κυβερνήσεις, όμως τα αρνητικά χαρακτηριστικά της πολλαπλασιαζονται σε μία κυβέρνηση συνεργασίας. Επίσης στην παρούσα φάση δεν βλέπω κανένα λόγο ύπαρξη τους. Για αυτούς τους δύο λόγους είμαι ενάντια.
Χρειαζόμαστε κυβερνήσεις συνεργασίας; Αν υποθέσουμε πως ναι, μία κυβερνήση συνεργασίας θα είναι βιώσιμη και αποτελεσματική;
Σε πολλές χώρες οι κυβερνήσεις συνεργασίας είναι ο κανόνας. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το Βέλγιο και η Ιταλία (ειδικά μέχρι την «κάθαρση» που έγινε πριν από 15 χρόνια). Οι δύο αυτές χώρες είναι χαρακτηριστικές μιας και στην πρώτη περίπτωση οι κυβερνήσεις συνεργασίας είναι σταθερές και πετυχημένες, εν αντιθέση με την Ιταλία όπου οι κυβερνήσεις συνεργασίας αλλάζουν συνέχεια μιας και τα κόμματα που κυβερνάνε δεν μπορούν να συμφωνήσουν στις πολιτικές που πρέπει να ακολουθήσει η κυβέρνηση. Αυτή την περίοδο η κυβέρνηση Prodi έχει τέτοια προβλήματα σχετικά με την νομική αναγνώριση των ζευγαριών που δεν είναι παντρεμένα. Τα αριστερά κόμματα του συνασπισμού είναι υπέρ, τα καθολικά κόμματα είναι κατά. Άρα στα αρνητικά των κυβερνήσεων συνεργασίας είναι η αστάθεια.
Η επιχειρηματολογία υπέρ των κυβερνήσεων συνεργασίας είναι ότι αυτές είναι πιο δημοκρατικές μιας και εκπροσωπούνται μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας. Ένα άλλο επιχείρημα είναι πως αν υπάρχουν πλεόν του ενός κόμματος στην κυβέρνηση θα προστεθεί ένα ακόμα check & balance. Ένα κόμμα θα μπορεί να βλέπει άμεσα τις αυθαιρεσίες που κάνει κάποιο άλλο κόμμα και να τις κατακρίνει στο ανώτατο επίπεδο, δηλαδή στο Υπουργκό Συμβούλιο.
Στη χώρα μας ένα πάγιο αίτημα της αριστεράς είναι η απλή αναλογική. Το αποτέλεσμα της θα ήταν να έχουμε υποχρεωτικά κυβερνήσεις συνεργασίας μιας και είναι σχεδόν αδύνατο κάποιο κόμμα να πάρει το 51% των ψήφων. Δεν θα σχολιάσω αυτό το αίτημα μιας και ο μόνος λόγος ύπαρξης του είναι για να γίνουν μέλη της κυβέρνησης τα κόμματα (ΣΥΝ ή ΚΚΕ) που με την ισχύουσα εκλογική νομοθεσία αποκλείονται.
Συμφωνώ με τα επιχειρήματα υπέρ της κυβερνήσης συνεργασίας όμως μία τέτοια κυβέρνηση θα είναι βιώσιμη και αποτελεσματική στην Ελλάδα; Στην τελική αυτό είναι που έχει σημασία σε μία κυβέρνηση.
Τελευταία φορά που είχαμε μία παρόμοια κυβέρνηση ήταν την περίοδο 1989 – 1990, ΝΔ με ΚΚΕ και ΝΔ ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ. Και οι δύο κυβερνήσεις μπορούν να χαρακτηριστούν χωρίς δεύτερη σκέψη σαν αποτυχημένες. Δεδομένου του γνωστού κλίματος της εποχής, που ευτυχώς δεν υπάρχει πλέον στην εποχή μας, δεν μπορώ να τις χρησιμοποιήσω σαν παράδειγμα.
Πιστεύω πως είναι πιο εύκολο να συμφωνήσει το ΠΑΣΟΚ με την ΝΔ σε ένα κοινό πρόγραμμα παρά να συμφωνήσουν τα μέλη των κομμάτων μεταξύ τους. Μία κυβέρνηση πρέπει να είναι υπεύθυνη και σε γενικές γραμμές οι πρωθυπουργοί είναι αρκετά υπεύθυνοι, επίσης σε πάρα πολλά θέματα (οικονομία, εξωτερική πολιτική, περιβάλλον) η χώρα μας δεσμεύεται από διακρατικές συμφωνίες, άρα σε αυτά τα θέματα το πεδίο χειρισμών είναι περιορισμένο. Αντιθέτως τα δύο μεγάλα κόμματα πρέπει να πήσουν για το πρόγραμμα στελέχη τους τα οποία πολλές φορές είναι τα πάντα εκτός από υπεύθυνα. Άντε να πείσεις τον Ψωμιάδη για μοικτή ονομασία της FYROM. Άρα δεν υπάρχει πρόβλημα στο προγραμματικό επίπεδο.
Στην πράξη όμως; Στόχος των δύο μεγάλων κομμάτων είναι η εξουσία. Όταν ένα από τα δύο κόμματα είναι στην αντιπολίτευση ακολουθεί την πολιτική του ώριμου φρούτου. Αποτελεσματική πολιτική αλλά καθόλου ώριμη για μία δημοκρατία. Αν κυβερνάνε και τα δύο κόμματα η φθορά ποιο θα πλήξει; Μάλλον και τα δύο, οπότε θα καταλήξουμε να έχουμε μία κυβέρνηση η οποία δεν θα παίρνει αποφάσεις με πολιτικό κόστος ή ακόμα χειρότερα που ένα μέρος της θα υποθάλπει το υπόλοιπο.
Έχουμε πολιτικούς οι οποίοι είναι διαθετιμένοι να πάρουν αποφάσεις (όπως η κ. Γιαννάκου) χωρίς να τους νοιάζει το πολιτικό κόστος; Έχουμε πολιτικούς οι οποίοι έχουν σαν στόχο την σωστή λειτουργεία του υπουργείου τους και όχι την προβολή τους; Έχουμε πολίτες που θα ψηφίσουν τέτοιους πολιτικούς; Αν απαντήσω όχι μάλλον δεν θα είμαι απόλυτος.
Η πολιτική ανωριμότητα της κοινωνίας μας φαίνεται και στις μονοκομματικές κυβερνήσεις, όμως τα αρνητικά χαρακτηριστικά της πολλαπλασιαζονται σε μία κυβέρνηση συνεργασίας. Επίσης στην παρούσα φάση δεν βλέπω κανένα λόγο ύπαρξη τους. Για αυτούς τους δύο λόγους είμαι ενάντια.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
