Το εκκλησάκι στην Πεντέλη.

Με δύο φίλους μου συνηθίζουμε να πηγαίνουμε μετά την δουλειά βόλτα στην Πεντέλη. Ένα από τα καλά της χώρας μας είναι ότι όπου και να είσαι έχεις δίπλα σου ένα βουνό. Πριν από λίγα χρόνια ψάχναμε να βρούμε νέα μέρη, σημεία που δεν είχαμε πάει. Περπατούσαμε παράλληλα με τον δρόμο πριν το βουνό. Όπου βρίσκαμε μονοπάτι ή σημείο το οποίο ήταν βατό το ακολουθούσαμε, τις περισσότερες φορές καταλήγαμε σε αδιέξοδο. Μία φορά που αναζητούσαμε νέο μέρος πετύχαμε αυτή την πινακίδα:


Ένα και ένα κάνουν δύο, Προφήτης Ηλίας και μονοπάτι τότε σίγουρα θα βρεθούμε σε πολύ ωραία τοποθεσία. Πήραμε το μονοπάτι το οποίο στο μεγαλύτερο μέρος του είναι ένας μικρός χείμαρρος.


Το μονοπάτι γλυστρούσε και πολλές φορές παλεύαμε με την “ζούγκλα”. Είχε ζέστη αλλά και πολύ υγρασία οπότε η ανηφόρα ήταν ανυπόφορη. Η θέα ήταν πολύ καλή και αυτό ήταν ένα κίνητρο να συνεχίσουμε την ανάβαση.


Μετά από 15-20 λεπτά φτάσαμε στον προορισμό μας και πιστεύω πως άξιζε τον κόπο.


Σίγουρα δεν είμαι άνθρωπος της εκκλησίας, ίσα – ίσα με εξοργίζουν οι αυθαιρεσίες της. Οι περισσότερες εκκλησίες δεν μου αρέσουν, τις βρίσκω κακόγουστες και σίγουρα δεν μου αρέσει να βλέπω κτίσματα (ανεξάρτητα από τη χρήση) σε περιοχές φυσικού κάλλους. Όμως το συγκεκριμένο εκκλησάκι μου αρέσει πάρα πολύ. Είναι μικρό και ταπεινό. Δένει πολύ καλά με το δάσος, σίγουρα δεν το καταστρέφει και ομορφαίνει το μέρος.


Η θέα από το εκκλησάκι σε κάνει να ξεχνας ότι ζεις σε μία πόλη 4εκ κατοίκων που σίγουρα δεν είναι και η πλέον φιλική για τους ανθρώπους.


Το εκκλησάκι μου αρέσει και για ένα άλλο λόγο, για μία εικόνα.


Δεν μοιάζει καθόλου με Ελληνορθόδοξη και δεν ξέρω σε ποια σχολή μπορεί να τοποθετηθεί. Η συγκεκριμένη εικόνα μου αρέσει πάνω από όλα γιατί στο κάτω μέρος υπάρχει μία αναπαράσταση της κόλασης. Μου θυμίζει Bosch (συγνώμη Viola :P). Πρέπει να είναι η μόνη τέτοια εικόνα που έχω δει σε Ελληνορθόδοξη εκκλησία.

Μία μικρή απόδραση δίπλα στην Αθήνα.