Ελευθερία έκφρασης;

Στο σχολείο είχα ένα Γερμανό καθηγητή ζωγραφικής (δεν πήγα σχολείο ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Γερμανία και οι Έλληνες μαθητές ήμασταν περίπου το 10% του συνόλου) ο οποίος σε κάποια φάση μας (στους μαθητές του) είπε: "Το αγαπημένο μου έργο τέχνης είναι μία καρέκλα η οποία στο κάθισμα έχει το χάρτη της Ελλάδας. Μου αρέσει γιατί όταν κάθομαι βάζω τον κώλο μου πάνω στην χώρα σας". Οι μαθητές το είπαμε στους γονείς μας και αυτοί παραπονέθηκαν στην διεύθυνση του σχολείου. Ο καθηγητής σε χρόνο dt είχε πάει σπίτι του.

Αφορμή για αυτό το post είναι το κλείσιμο του doncat και μερικά σχόλια και posts που διάβασα για το θέμα. Να ξεκαθαρίσω την θέση μου: θεωρώ πως η αντίδραση του manblogg, τον οποίο εκτιμάω, ήταν υπερβολική και άδικη για τον κ. Δήμου. Δεν νομίζω πως μπορείς να κατηγορίσεις τον κ. Δήμου ότι υποθάλπτει τον ρατσισμό, σεξισμό σε αυτή την περίπτωση. Όμως εξ’ ίσου υπερβολική ήταν και η αντίδραση του έτερου θυγόμενου, δημοσίευσε το όνομα του με αποτέλεσμα ο manblogg να γίνει "βορρά" σε διάφορες αντιδράσεις. Ο κ. Δήμου είχε βαρεθεί / τσαντιστεί / φτάσει στο αμήν με το blogging και η πράξη του manblogg ήταν η σταγόνα που ξεχείλησε το ποτήρι.

Θέλω να χωρίσω την ελευθερία της έκφασης σε δύο κατηγορίες: κριτική ή σχόλια για συγκεκριμένες ομάδες (ή αλλιώς ρατσισμός) και κριτική ή σχόλια για ένα συγκεκριμένο άτομο (προσωπική επίθεση σε σημείο ύβρις και δυσφήμησης).

Πρέπει μία κοινωνία να έχει περιορισμούς στην ελευθερία της έκφρασης; Τι είναι πιο σημαντικό ο σεβασμός της προσωπικότητας ενός ατόμου ή ο σεβασμός της ελευθερίας έκφρασης;

Δεν μου αρέσουν οι νόμοι που περιορίζουν την ελευθερία έκφρασης, όπως για παράδειγμα αυτοί που είναι ποινικοποιούν την άρνηση του Ολοκαυτώματος, ενοχλούμαι όμως όταν διαβάζω ρατσιστικά σχόλια. Οι προσωπικές επιθέσεις σπάνια με εξοργίζουν, ή να το πω αλλιώς δεν με νοιάζει αν κάποιος για παράδειγμα πει τη μάνα μου πουτάνα. Είμαι οπαδός της “σχολής”: δεν πα να λέει ότι θέλει ο κάθε καραγκιόζης και σίγουρα μου άρεσε η αντίδραση του κ. Δήμου στο δώρο – φέρετρο του ζζζζ: χιούμορ και σάτυρα. Άλλωστε είναι μία τακτική που εξοργίζει τον υβριστή. Παρένθεση: ο καθένας είναι ελευθέρος να με βρίζει όσο θέλει στο blog μου όμως δεν δέχομαι ύβρις σε τρίτους.

Θα ήθελα να ζω σε μία κοινωνία που δεν χρειάζεται περιορισμούς στην έκφραση, όμως ζω σε μία κοινωνία που πολύ φοβάμαι πως τους χρειάζεται. Θα ήθελα να ζω σε μία κοινωνία όπου ο ρατσιστής (που σίγουρα έχω υπάρξει) αποκλείεται από την πλειοψηφία των μελών, μία κοινωνία που ο υβριστής (που ξανά σίγουρα έχω υπάρξει) θα ήταν κατακριτέος. Ζω όμως σε μία κοινωνία που οι ρατσιστές είναι, τουλάχιστον, καλοδεχούμενοι. Μία βόλτα στα blogs αρκεί για να το καταλάβει κάποιος. Ζω σε μία κοινωνία που η δυσφήμιση δεν είναι κατακριτέα (αν κρίνω από ένα post για τον manblogg που διάβασα) άρα ο περιορισμός της έκφρασης είναι αναγκαίος.

Δυστυχώς.

Όταν (αν;) οριμάσουμε σαν κοινωνία τότε οι περιορισμοί θα είναι άχρηστοι.

Ρώτησα ένα φίλο δικηγόρο αν ένα post που είχα γράψει για τον πολύδωρα μπορεί να χαρακτηριστεί νομικά υβριστικό. Η απάντηση του ήταν ένα ξερό ναι, αλλά δεν έχω σκοπό να σταματήσω την κριτική, ακόμα και με προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, σε δημόσια πρόσωπα - πολιτικούς. Ο λόγος είναι ότι είμαι πολίτης και αυτοί με κυβερνάνε. Το ίδιο ισχύει και στους διάφορους οπαδούς των άρδην και σία.

Αν κρίνω από αυτά που διαβάζω ειμαι άτυχος που πήγα σε "politically correct" σχολείο, είμαι σίγουρος πως αν στην θέση της διεύθυνσης του σχολείου μου ήταν οι περισσότεροι από αυτούς που ορίονται για την ελευθερία της έκφρασης θα έκαναν διαγωνισμό με θέμα: "Η Ελλάδα ως χέστρα".