Τα Ανθρωπάκια

Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι (άνδρες ή γυναίκες) που τραβάνε τα βλέμματα του κόσμου, επειδή έχουν ένα πολύ ωραίο στυλ, είναι όμορφοι ή για πολλούς άλλους λόγους. Άλλοι σε κατακτούν με την ομιλία τους, ξεχωρίζουν με το ύφος τους και με τις ιδέες τους.

Δεν θα γράψω για αυτούς.

Στην περιοχή που μένω συναντάω όλη την ώρα επώνυμους, δηλαδή τηλέ-περσόνες. Σήμερα το βράδυ εκανα το λάθος να ανοίξω την τηλεόραση λίγο μετά τις 20:00. Βλέποντας τους παρουσιαστές ή τους καλεσμένους να δικάζουν με στόμφο και σαν απόλυτοι άρχοντες έχω να πω το εξής: πόσο διαφορετικοί είναι όλοι αυτοί όταν τους βλέπεις live. Live εννοώ πρόσωπο με πρόσωπο...

Την Παρασκευή πήγα στο cinema και στην αίθουσα ήταν και ο Τράγκας. Δεδομένου ότι και το έργο ήταν μάπα η πρώτη μου αντίδραση ήταν να σηκωθώ να φύγω. Έμεινα όμως και στο διάλειμμα τον παρακολουθούσα. Εγώ κάπνιζα και αυτός στεκόταν στο bar. Κοντός με πολύ μεγάλη κοιλιά φορούσε κοστούμι και το παντελόνι έμοιαζε με καμπάνα (είπα τον λόγο), ήταν ένας ανθρωπάκος που φορούσε ακριβά ρούχα και φυσικά δεν τον κολάκευαν καθόλου. Μαζί του ήταν ένας would-be bo-bo (bohème - bourgeois) και μία ξανθιά κυρία με αρκετά καλό γούστο αν κρίνω από το ντύσιμο της. Βλέποντας τον να τρώει τα pop-corn του αρχικά σκέφτηκα να τον χαιρετήσω με την παραδοσιακή μούτζα, στην συνέχεια όμως έκανα την σκέψη πως αν του έδινα μία σφαλιάρα θα κολλούσε στον τοίχο. Οι βάρβαρες σκέψεις μου πέρασαν γρήγορα μιας και η εικόνα του θύμιζε παιδάκι που τρώει τα pop-corn του στο σινεμά και πιο πολύ ταίριαζε να του αγοράσω ένα γλυφιτζούρι. Μιας και είμαι τσίπης τελείωσα το τσιγάρο μου και πήγα στην θέση μου.

Πριν από λίγο καιρό είχα συναντήσει τον Τριανταφυλλόπουλο. Και εδώ η πρώτη μου, και αυτόματη, σκέψη ήταν να τον χαιρετίσω με τον παραδοσιακό τρόπο αλλά γυρνούσα από το supermarket και δεν είχα ελεύθερο χέρι οπότε αρκέστηκα σε μερικές γκριμάτσες. Σαν καθώς πρέπει groupie τον “θαύμασα”. Καθότανε σε μία καφετέρια και κοιτούσε από το πλαστικό παράθυρο με ένα κενό βλέμμα. Καμπουριασμένος δεν μιλούσε και γενικά δεν έκανε τίποτα. Η εικόνα ήταν μία εικόνα μιζέριας και λύπησης.

Είναι δυνατόν να μας κυβερνάνε τέτοιοι άνθρωποι;

Πάντως σε αυτή την κατηγορία δεν θα βάλω την κυρία Μενεγάκη. Την έχω δει δύο φορές (μόνο...) και μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις, ίσως επειδή δεν την άκουσα να μιλάει.