Κυριακή, Μαΐου 20, 2007

Deutscher Soldatenfriedhof Dionyssos – Rapendoza

Στην Πεντέλη στον δρόμο που πηγαίνει από τον Διόνυσο στη Νέα Μάκρη υπάρχει ένα νεκροταφείο με νεκρούς Γερμανούς στρατιώτες από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Έχω περάσει δεκάδες (αν έλεγα και εκατοντάδες δεν θα ήταν υπερβολή) φορές από εκείνο το σημείο. Πάρα πολλές φορές έχω σκεφτεί να το επισκεφτώ αλλά δεν το είχα κάνει ποτέ. Μέχρι χθες.


Από μακριά φαίνεται μικρό (και είναι πράγματι μικρό) και μοιάζει ποιο πολύ με Μεσαιωνικό κάστρο παρά με νεκροταφείο. Είναι χτισμένο σε ένα λόφο και γύρο υπάρχει ένα πέτρινο τοίχος. Η περιοχή είχε καεί το 1998 αλλά φαίνεται πως η φωτιά δεν πείραξε το νεκροταφείο. Το τοπίο σίγουρα είναι πολύ ωραίο.


Στην είσοδο υπάρχει μία πινακίδα με τους κανόνες συμπεριφοράς και ένα μικρό ιστορικό του νεκροταφίου. Θέλω να αναφέρω δύο πράγματα. Πρώτον ότι όλοι οι νεκροί έχουν «κοινή μοίρα», δηλαδή πως τα μνήματα είναι ίδια για όλους άρα απαγορεύεται στους συγγενείς να τα αλλάξουν. Δεύτερον πως το νεκροταφείο είναι ένα από τα 600 που υπάρχουν σε όλο τον κόσμο και υπάρχει ένας οργανισμός στην Γερμανία που είναι υπεύθυνος για αυτά.

Παρόλο που δεν υπάρχει φύλακας και η είσοδος είναι ελεύθερη σε όλους το νεκροταφείο είναι σε πολύ καλή κατάσταση.


Στην αρχή έγραψα πως το νεκροταφίο είναι μικρό. Πράγματι ο χώρος δεν είναι μεγάλος αλλά με το που μπήκα έπαθα αυτό το σοκ:


9973! 9973 άνθρωποι βρίκονται θαμμένοι σε αυτό το μέρος. Μία μικρή πόλη θαμμένη κάτω από τα πόδια μου!

Νόμιζα πως το νεκροταφείο θα ήταν μία ατελειώτη σειρά από σταυρούς μιας και αυτή είναι η εικόνα που έχω από τέτοια νεκροταφεία, όμως στο Deutscher Soldatenfriedhof Dionyssos υπάρχουν μαρμάρινες πλάκες με τα ονόματα των νεκρών.


Σε πολλά σημεία οι νεκροί είναι κατηγοροποιημένοι ανάλογα με την γεωγραφική περιοχή που πέθαναν.



Δεν ξέρω αν μπορώ να σχολιάσω αυτή την σκηνή:


Στεφάνι πάνω σε ένα όνομα! Εξήντα χρόνια μετά και κάποιος ήρθε στην άκρη της Ευρώπης για να χαιρετήσει τον πατέρα του ή τον παππού του.

Μία τελευταία ματιά καθώς γυρνάμε στην Αθήνα.

22 σχόλια:

doctor είπε...

Υπέροχο ποστ.
Δεν ήξερα την ύπαρξη του γερμανικού νεκροταφείου.
Γιάννη που ακριβώς είναι γιατί δεν θυμάμαι καθόλου αυτή την πινακίδα.

doctor

ioannisk είπε...

Είναι περίπου στη μέση της διαδρομής Διόνυσος - Νέα Μάκρη. Πρέπει να είναι 2-3 χιλιόμετρα μετά τα τελευταία σπίτια (καθώς πηγαίνεις στην Νέα Μάκρη).

Έχει πινακίδες και από τις δύο κατευθύνσεις (η πρώτη φωτογραφία είναι από το ρεύμα προς Ν. Μάκρη). Αν προσέχεις είναι δύσκολο να τις χάσεις.

ερινύες είπε...

δυνατό post.
βέβαια δεν ξέρω αν είναι μία "απόδραση" με τη συμβατική έννοια της λέξης, κρίνοντας από τη φόρτιση που μεταφέρεις.

"κάποιος ήρθε στην άκρη της Ευρώπης για να χαιρετήσει...",
σκέψου πώς μπορεί να ένιωθε αυτός ο άνθρωπος μπαίνοντας μέσα στο νεκροταφείο, ψάχνοντας για ένα όνομα ανάμεσα σε 9973...

Κοινότητα Εκάλης είπε...

ειναι λιγα χλμ απο το σπιτι μου (στο ναρκισσο).

το 1998 τρεχαμε και δεν φταναμε για να κανουμε αντιπυρικες ζωνες εκει περα.

ioannisk είπε...

ερινύες
"σκέψου πώς μπορεί να ένιωθε αυτός ο άνθρωπος μπαίνοντας μέσα στο νεκροταφείο,"
Ευχαριστώ αλλά δεν θα ήθελα να έχω τέτοια εμπειρία...

politics $ free thinking
Το αστείο (ή γελοίο;) είναι πως τις αντιπυρικές ζώνες τις έκαναν μετά τις φωτιές και 9 χρόνια μετά έχουν "ανθίσει".

Κοινότητα Εκάλης είπε...

αφου δεν εφησε κ τπτ η φωτια γιαννη,
το 1981 (καηκε και το σπιτι μου), το 1995 και το 1998 ηταν αρκετες. Δεν εμεινε τιποτε να φυτρωσει.

Viola είπε...

Θυμήθηκα ένα πολύ συγκινητικό περιστατικό, που δεν θυμάμαι πού το είχα διαβάσει, πάντως αναφερόταν ότι ήταν αληθινή ιστορία (αρκετά παλιά ιστορία όμως).

Κάποιος είχε επισκεφτεί το γερμανικό νεκροταφείο (νομίζω αυτο που είναι στην παραλία όμως, και όχι αυτό που λες) και είδε μια γιαγιά να ανάβει ενα καντήλι. Του έκανε εντύπωση και την ρώτησε ποιόν είχε χάσει. Είχε χάσει το παιδί της στον β' παγκόσμιο και είχε ταφεί σε κάποιον ομαδικό τάφο στο εξωτερικό. Όπως είπε, άναβε το καντήλι ενός παιδιού που χάθηκε με την ελπίδα μια άλλη μάνα να ανάβει το καντήλι του δικού της παιδιού.

ioannisk είπε...

politics and free thinking
Ευτυχώς η Πεντέλη, τουλάχιστον η πίσω πλευρά, έχει αρχίσει να πρασινίζει ξανά. Ας είμαστε αισιόδοξοι :)

viola
Πράγματι η ιστορία σου είναι πολύ συγκινητική.

Μήπως εννοείς το νεκροταφείο στην Κρήτη; Δεν ξέρω άλλο Γερμανικό νεκροταφείο στην Ελλάδα.

butterfly είπε...

Πολύ όμορφο ποστ...

mtryfo είπε...

Εξαιρετικό ποστ, συγχαρητήρια, τόσο μα τόσο ανθρώπινο...

ioannisk είπε...

butterfly
Ευχαριστώ και καλώς ήρθες.

mtryfo
Ανθρώπινο αλλά και μακάβριο...

Disposition21 είπε...

Πολύ ωραίο ποστ...
10 χιλιάδες άνθρωποι θαμμένοι εκεί, είναι συγκλονιστικό. Δεν ήξερα καν ότι υπάρχει. Οι (ωραίες) φωτος σου μου θύμισαν το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου, που είχα επισκεφθεί πρόπερσι.

ioannisk είπε...

Disposition21
Στο Νταχάου είχα πάει το 2004 αλλά δεν μπορώ να συγκρίνω τα δύο μέρη. Το Νταχάου με ψυχωπλάκωσε ενώ το νεκροταφείο όχι (λόγο τοποθεσίας).

ManBlogg είπε...

Κρατιόμουν τόσες μέρες να μη γράψω τίποτα γι'αυτό το ποστ Γιάννη. Μερικά ποστ δε χωρούν λόγια. Μιλούν από μόνα τους.
Τελικά "έσπασα" και αποφάσισα να σου επισημάνω να κάνεις συχνά τέτοια posts...

ioannisk είπε...

ManBlogg
Καλά άλλη φορά θα γράφω για το "You think you can dance" για να μην σε προβληματίζω :)

proinos είπε...

Μερικα post είναι πολιτισμός από μόνα τους. Λόγω θέματος και παρουσίασης...

ioannisk είπε...

proinos
Καλώς ήρθες στο blog μου και σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες αυτές. Ο αδελφός του παππού μου είναι θαμμένος εκεί. Εμείς δεν γνωρίζουμε πού ήταν ο τάφος του. Ήταν γαλλικά aπo
του Στρασβούργου χρειάστηκε να αγωνιστεί για το γερμανικό στρατό, όπως και πολλά ανθρώπους της Αλσατίας. Ήταν αναγκασμένοι να καταπολεμήσει ή πεθαίνουν με όλη η οικογένεια. Η περιφέρεια μου (η Αλσατία) είχε γίνει ένα γερμανικό "Land" κατά τη διάρκεια του πολέμου. Παππούδες μου έχουν αλλάξει 3 φορές την εθνικότητα.
Ο παππούς μου είναι χαρούμενο ότι αυτό είναι ένα πολύ όμορφο τόπο.

Ανώνυμος είπε...

Πέρασα κι εγώ από το νεκροταφείο πριν μερικές ημέρες,τυχαία το *ανακάλυψα* στο δρόμο για τον Αγ. Στέφανο και Θεσσαλονίκη.
Η αρχιτεκτονική του μου άρεσε πολύ,ίσως γιατί δένει με το τοπίο,αλλά εκεί είναι *θαμένοι* στρατιώτες,που ήρθαν σαν κατακτητές και οι περισσότεροι από αυτούς έπλυναν τα χέρια τους με αίμα...έστω και έτσι,εντύπωση μου έκανε η επιλογή του τόπου,από ποιόν άραγε και γιατί?...φύλακας υπάρχει πάντως,μόνο που δεν είναι πάντα εκεί...

blueshadow είπε...

Φιλε μου, το blog σου με ποχρεωνει να μοιραστω μαζι σου καποιες σκεψεις μου που με βασανιζουν πολυ καιρο. Οταν επισκεφθηκα για πρωτη φορα το κοιμητηριο, ενοιωσα δεος και κατι σαν παραπονο ξεχειλισε την καρδια μου. Για τους στρατιωτες αυτους, βρεθηκαν ευλαβικα χερια που εσκαψαν , ρωτησαν , ξοδεψαν, κουραστηκαν και χαρισαν την γαληνη σ αυτους που επεσαν για την πατριδα τους, χωρις να εξεταζω το γεγονος οτι ισως ο σκοπος τους να ηταν λαθος. Η δικια μας η πατριδα ποτε θα κανει το χρεος της, για τους ηρωες που αφησαν τα κοκκαλα τους στην Μικρασια, στην Αγκυρα, στην Αλβανια, στην Κυπρο ?

ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ είπε...

Δεν ξέρω αβ ποτε΄δεις αυτό το μήνυμα, αλλά επειδή ψάχνω γενικώς, ξεκινώντας από την λέξη ΒΡΙΛ πέρασα και από το δικό σου site. Ομως γιατι το εγκατέλειψες ;

Γιάννης Καραμήτρος είπε...

@ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
Απλό. Στις 9 Σεπτεμβρίου 2007 είχε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας νοσηλεύτηκα για μεγάλο διάστημα και έχασα τους κωδικούς.