Τα τρένα που ‘φύγαν

Την προηγούμενη εβδομάδα έξι Ευρωπαϊκές χώρες (Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο, Ολλανδία, Ελβετία και Αυστρία) συμφώνησαν να συνεργαστούν στον τομέα των γρήγορων τρένων, δηλαδή τρένων που ταξιδεύουν με πάνω από 250km την ώρα. Ο διεθνής τύπος χαιρέτησε την πρωτοβούλια (ακόμα και ο Economist δήλωσε θερμός οπαδός της παρόλο που αφορα κρατικές εταιρίες) με ενθουσιασμό.

Γρήγορα τρένα, τα ποιο γνωστά είναι τα Γαλλικά TGV, τα Γερμανικά ICE, καθώς και το Eurostar, υπάρχουν εδώ και πολλές δεκαετίες. Διεθνή ταξίδια με τρένο γίνονται από τον προ-προηγούμενο αιώνα τι διαφορετικό θα γίνει και έγινε τόσο πολύ ντόρος;

Πρώτα από όλα το επίτευγμα δεν είναι εύκολο. Κάθε εταιρία έχει το δικό της δίκτυο πωλήσεων και αυτό θα ενοποιηθεί. Κάθε χώρα χρησιμοποιεί ξεχωριστή τάση ρεύματος για να κινεί τα τρένα. Κάθε εταιρία ανήκει σε άλλη χώρα με διαφορετική νοοτροπία και διαφορετικές εργασιακές και συνδικαλιστικές συνθήκες (Μεγάλη παρένθεση: τα συνδικάτα των εργαζομένων στις σιδηροδρομικές εταιρίες είναι πολύ ισχυρά στην Δυτική Ευρώπη. Αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι ιδρύθηκαν πριν από 100 και ίσως παραπάνω χρόνια και έχουν κρατήσει την δύναμη τους. Ακόμα και σήμερα η απεργία των cheminots (δηλαδή αυτοί που δουλεύουν τους καρβουνιάρηδες) στην Γαλλία ή στο Βέλγιο γίνεται πρώτη είδηση) και η κοινή πολιτική πρέπει να ικανοποιεί όλους τους συμμετέχοντες. Η συμφωνία λύνει αυτά τα προβλήματα.

Στόχος της ενοποίησης είναι ο αποτελεσματικότερος ανταγωνισμός απέναντι στις αεροπορικές εταιρίες. Σε πολλές διαδρομές τα τρένα κερδίζουν κατά κράτος τα αεροπλάνα, όπως το Thalys που κάνει τη διαδρομή Βρυξέλλες – Παρίσι. Όμως αυτή είναι ξεχωριστή εταιρία με δικά της τρένα και ιδρύθηκε για αυτό το σκοπό. Στόχος των σιδηροδρομικών εταιρίων είναι να κερδίσουν μεγάλο μερίδιο αγοράς και σε άλλες διαδρομές, για παράδειγμα Παρίσι – Φρανκφούρτη, χρησιμοποιώντας την υπάρχουσα υποδομή και να αυξήσουν τις μεταφορές επιβατών από τα 15 εκατομύρια που είναι σήμερα στα 25 σε μόλις 3 χρόνια.

Κερδισμένο, εκτός από τους επιβάτες, θα είναι και το περιβάλλον μιας και τα τρένα ακόμα και τα γρήγορα μολύνουν πολύ λιγότερο από τα αεροπλάνα ή τα αυτοκίνητα.

Διαβάζοντας τα άρθρα και κοιτώντας τον χάρτη με έπιασε μελαγχολία. Τα τελευταία χρόνια, από τότε που άρχισαν τα ΚΠΣ, οι υπουργοί ΠΕΧΩΔΕ διαφημίζουν συνέχεια τα έργα που κάνει το υπουργείο τους. Τις προάλλες ο κ. Σουφλιάς έστειλε μία επιστολή στην Καθημερινή όπου εξυμνούσε τον εαυτό του για τα έργα που έχει κάνει το υπουργείο του σε 3 χρόνια. Δεν ξέρω και δεν με νοιάζει πόσο υπερβολική (υπερβολικά υπερβολική μάλλον) προβολή στα έργα ή «έργα» του ΠΕΧΩΔΕ κάνει ο εκάστοτε υπουργός, όμως αυτό που ξέρω είναι πως ο ΟΣΕ βρίσκεται ακόμα στον μεσοπόλεμο. Η διαδρομή Αθήνα – Θεσσαλονίκη κρατάει 4 ώρες και 15 λεπτά (μέση ταχύτητα 115 km / ώρα) για να αναφερθώ μόνο σε αυτή και στο χρόνο και χωρίς να αναφερθώ στις παραδοσιακές καθυστερήσεις.

Η Γαλλία εγκαινίασε τα TGV το 1975 (πριν από 32 χρόνια) και εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες οι περισσότερες χώρες τις Δυτικής Ευρώπης επενδύουν σημαντικότατα ποσά στην ανάπτυξη των τρένων προσφέροντας μία εναλλακτική λύση στη χρήση του αυτοκινήτου. Η χώρα μας τίποτα. Το μόνο που κάνουμε είναι να βλέπουμε άλλο ένα τρένο (και κυριολεκτικά και μεταφορικά) να φεύγει.

Τώρα που το καλοσκέφτομαι αδίκησα τον ΥΠΕΧΩΔΕ. Πριν από λίγες μέρες ένας άλλος υπουργός ο κ. Λιάπης εγκαινίασε την προέκταση του προαστιακού μέχρι το Κιάτο. Ο προαστιακός, το καμάρι του ΟΣΕ που συγκρούστηκε σήμερα με ένα άλλο τρένο...