Οι συνάδελφοι τους στην Κηφισιά μάλλον ανήκουν στο προλεταριάτο μιας και σιτίζονται από χωματερή:
Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 07, 2007
Το Γκαζόν
Πάντα αναρωτιόμουνα ποιος ο λόγος ύπαρξης του γκαζόν σε Ελληνικά πάρκα. Το έμαθα σήμερα στο Μαρούσι.
Οι συνάδελφοι τους στην Κηφισιά μάλλον ανήκουν στο προλεταριάτο μιας και σιτίζονται από χωματερή:
Οι συνάδελφοι τους στην Κηφισιά μάλλον ανήκουν στο προλεταριάτο μιας και σιτίζονται από χωματερή:
Τρίτη, Σεπτεμβρίου 04, 2007
Όταν το ΜΕ.Ρ.Α. - Ν.Α.Ρ. ανακάλυψε το Κόσσοβο στις ...Βρυξέλλες
Την Κυριακή η Καθημερινή δημοσίευσε ένα άρθρο του παπακωνσταντίνου για την αδυναμία δημιουργίας κυβέρνησης συνεργασίας στο Βελγίο και κάνει μία άμεση συσχετίση με το Κόσοβο (Τύμπανα διχοτόμησης χτυπούν στο Βέλγιο. Οι Βρυξέλλες, «πρωτεύουσα» της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, παραλύουν από τις αυτονομιστικές διεκδικήσεις των Φλαμανδών).
Ας αρχίσω από το τέλος δηλαδή από τον επίλογο του άρθρου, άλλωστε ο επίλογος είναι το κυριότερο μέρος ενός κειμένου. Ο παπακωνσταντίνου κρατάει την παράδοση των αρθρογράφων του κόμματος του και κάνει μία «βαρυσήμαντη» πρόβλεψη η οποία μάλιστα λέει πως προέρχεται από τους ψύχραιμους, δηλαδή τους αισιόδοξους:
Το άρθρο είναι μία πολύ καλή περίπτωση διαστρέβλωσης γεγονότων (προσβάσιμα σε όλους) για πολιτική εκμετάλλευση. Το κείμενο άλλωστε είναι ένα κλασικό παράδειγμα της συγκεκριμένης σχολής αρθρογραφίας:
- Αναφορές σε γνωστούς πολιτικούς, αποσπασματικά και χωρίς αναφορά πηγής, για να αποκτήσει το κείμενο «εγκυρότητα».
-Υπερβολή στο λόγο,΄σίγουρα η προϋπηρεσία του στο Star βοηθάει.
- Αναφορές στην ιστορία αποκρύπτοντας γεγονότα ή ερμηνεύοντας την όπως βολεύει.
- Κείμενα εντυπωσιασμού.
- Προβλέψεις, προβλέψεις, προβλέψεις, οι οποίες είτε είναι γεγονότα γνωστά εδώ και καιρό (όπως ο επίλογος), είτε προβλέψεις κάποιου που διαβάζει καφέ.
- Τέλος έλλειψη στοιχειώδους συνοχής ανάμεσα στα κείμενα. Σε ένα κείμενο λένε άσπρο αλλά σε μία εβδομάδα θα λένε μαύρο αν υποστηρίζει την ιδεολογία τους.
Στη πρώτη ανάγνωση κάποιος μπορεί να εντυπωσιαστεί, και εύκολα, αλλά αν έχει μερικές βασικές γνώσεις για το θέμα που «αναλύουν» καταλαβαίνει εύκολα πως ο βασιλιάς είναι γυμνός (δεν αναφέρομαι στον βασιλιά του Βελγίου :P).
Δεδομένου ότι διανήουμε προεκλογική περίοδο και ότι οι «αρθρογράφοι» του ΜΕ.Ρ.Α. (δελαστίκ, παπακωνσταντίνου κλπ) ειδικεύονται στην αρνητική κριτική των πάντων βρήκα μία καλή ευκαιρία να τους επιστρέψω την ευγένεια. Εν αντιθέσει όμως με αυτούς δεν είμαι εκδότης, μεγαλόδημοσιογράφος ή τηλεσχολιαστής αλλά ένας απλός πολίτης.
Ας επανέλθω στο κείμενο συνεχίζοντας από την αρχή του και συγκεκριμένα στον πιασάρικο τίτλο. Τα «τύμπανα» δηλαδή οι αιτήσεις για αποκέντρωση, ηχούν στο Βέλγιο εδώ και πολλές δεκαετίες, όσον αφορά τη «παράλυση» στο Βέλγιο οι μακροχρόνιες συζητήσεις για σχηματισμό κυβέρνησης είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Δεδομένου ότι το Βέλγιο είναι αρκετά οργανωμένη σαν χώρα τότε μάλλον δεν έχει βαρέσει διάλυση.
Αυτό ονομάζεται Ομόσπονδο κράτος και όχι εικονικό. Υπάρχουν πολλά κράτη στον πλανήτη μας που η εξουσία της κεντρικής κυβέρνησης είναι πολύ περιορισμένη: Γερμανία, Ελβετία, Ινδία, ΗΠΑ. Όλα είναι Ομόσπονδα. Αν είναι και εικονικά δεν το γνωρίζω όπως και οι κάτοικοι τους.
Ο κύριος π. αγνοεί τους δύο «κινδύνους» που αντιμετωπίζουν τα κράτη στην εποχή μας: Περισσότερη εξουσία σε τοπικό επίπεδο (από τις βασικές θέσεις της αριστεράς) και συνεργασία (άρα και μεταφορά εξουσιών) ανάμεσα στα κράτη. Μπορεί να διαβάσει το βιβλίο The New Century του Eric Hobsbawm. Θα μου πείτε πως ο Hobsbawm είναι Μαρξιστής, τι σχέση έχει το ΜΕ.Ρ.Α. με τον μαρξισμό; «Κοσμοπολίτικη αστική τάξη» συναντάς στις Βρυξέλλες και όχι στο Mechelen, άλλο ένα χαρακτηριστικό της εποχής μας, οι πόλεις γίνονται ξανά πολυ-εθνοτικές και οι αστικές τάξεις απομακρύνονται από το φάντασμα του εθνικισμού. Η «κατηγορία»
Είναι ανούσιο να σχολιάσω όλη τη παράγραφο και να περιγράψω τους λόγους που οι κάτοικοι του Βελγίου επαναστάτησαν, είναι θέμα χώρου. Θα σχολιάσω μόνο τη τελευταία πρόταση. Η οικονομική κρίση στο Γαλλόφωνο Βέλγιο είχε ξεκινήσει πριν τις πετρελαϊκές κρίσεις της δεκαετίας του 70 με τη χρεοκοπία της βαρείας βιομηχανίας. Αυτό συνέβη σε όλες τις χώρες του Δυτικού κόσμου (για παράδειγμα Manchester ή Liverpool στη ΜΒ). Μέχρι εκείνη την εποχή το Γαλλόφωνο Βέλγιο (Βαλλωνία) ήταν πλουσιότερο από το Ολλανδόφωνο (Φλάνδρα). Οι πετρελαϊκές κρίσεις ξεπεράστηκαν, η χρεοκοπία της βαριάς βιομηχανίας όχι, τουλάχιστον στη Βαλλωνία. Οι κρίσεις αντέστρεψαν τους ρόλους: οι φτωχοί Φλαμανδοί έγιναν πλούσιοι, και οι πλούσιοι Βαλλώνοι φτωχοί. Το γεγονός ότι οι πρώτοι είναι φιλελεύθεροι και άλλαξαν τη δομή της οικονομίας τους ενώ οι δεύτεροι όχι μάλλον είναι ένα τυχαίο φαινόμενο...
Αλήθεια; Η Belgacom (Βέλγικος ΟΤΕ), η Fortis, η Dexia, η KBC τι είναι; Τα κόμματα αντιθέτως είναι χωρισμένα στα δύο.
Εν αντιθέσει με την Ελλάδα στο Βέλγιο ισχύει το «Cordon Sanitaire» δηλαδή ή μη συνεργασία με ακροδεξιά κόμματα. Αν ο κ. Λετέρμ δήλωνε πως θα συνεργαστεί με το Vlams Belaang τότε θα γινόταν επανάσταση.
Το καλύτερο είναι πως ο υποψήφιος πρωθυπουργός αγνοεί τον εθνικό ύμνο του Βελγίου, όπως και η πλειοψηφία των Βέλγων. Να υποθέσω πως ο παπακωνσαντίνου θέλει να ξανά γίνει ποινικό αδίκημα η άγνοια του εθνικού ύμνου;
Προφανώς ο γκουρού αναφέρεται στο κόμμα RWF : Rassemblement Wallonie France το οποίο πράγματι έχει τεράστια επιρροή στο Βέλγιο μιας και στις τελευταίες εκλογές έβγαλε 0.39%, όσο θα βγάλει και το Ουράνιο Τόξο στη χώρα μας σε λίγες μέρες... Η διαφορά είναι πως στις δημοκρατικές χώρες υπάρχει ανοχή σε τέτοια κόμματα. Την αναφορά στον Ντε Γκωλ δεν τη σχολιάζω. Δεν καταλαβαίνω τον έρωτα και θαυμασμό που τρέφουν πολλοί συμπατριώτες μας στον στρατηγό, ίσως να έπρεπε να ρωτήσω τον Λε Πεν που τον θαυμάζει εξ’ ίσου. Η αναφορά στη Σιγκαπούρη μπορεί να ερμηνευτεί με διάφορους τρόπους, όπως «εμφανίζονται ευεπίφοροι σε ρατσιστικά στερεότυπα» δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που ο παπακωσταντίνου ευεπιφορεί σε ρατσιστικά στερεότυπα. ‘Όπως η καμία επαφή με τη πραγματικότητα και με την εποχή μας μιας και ο «κίνδυνος» είναι γεγονός εδώ και πολλά χρόνια. Ένας στους δύο κατοίκους της πόλης δεν έχει γεννηθεί στο Βέλγιο και τα Φλαμανδικά είναι η τρίτη ή τέταρτη γλώσσα της πόλης, μετά τα Γαλλικά τα Αγγλικά και τα Αραβικά...
Στην χώρα μας τείνει να κυριαρχήσει η άποψη «Μαύρο στα μεγάλα κόμματα, ψήφος στα μικρά» σαν λύση στα υπαρκτά (ή μη) προβλήματα της. Αν κρίνω από της «γεωστρατηγικές» «αναλύσεις» του ΜΕ.Ρ.Α. τότε προτιμάω τις γνώσεις Συνταγματικού Δικαίου της Φώφης. Οι δεύτερες είναι αφελείς, οι πρώτες επικίνδυνες.
Υ.Γ. Σχετικά links: Belgian leader makes anthem gaffe και Belgian king seeks to end impasse
Ας αρχίσω από το τέλος δηλαδή από τον επίλογο του άρθρου, άλλωστε ο επίλογος είναι το κυριότερο μέρος ενός κειμένου. Ο παπακωνσταντίνου κρατάει την παράδοση των αρθρογράφων του κόμματος του και κάνει μία «βαρυσήμαντη» πρόβλεψη η οποία μάλιστα λέει πως προέρχεται από τους ψύχραιμους, δηλαδή τους αισιόδοξους:
"Είναι όντως πιθανό οι Φλαμανδοί ... να χρησιμοποιήσουν το φόβητρο της απόσχισης ως διαπραγματευτικό ατού για να εξασφαλίζουν ολοένα και περισσότερες παραχωρήσεις από το κεντρικό κράτος, ροκανίζοντας βαθμιαία τις εξουσίες του."Χμμμ αυτό κάνουν τα φλαμανδικά κόμματα, αυτά που θέλουν περισσότερη αυτονομία, εδώ και τουλάχιστον 30 χρόνια. Ίσως ο κ. παπακωνσταντίνου να ζει ακόμα στα seventies.
Το άρθρο είναι μία πολύ καλή περίπτωση διαστρέβλωσης γεγονότων (προσβάσιμα σε όλους) για πολιτική εκμετάλλευση. Το κείμενο άλλωστε είναι ένα κλασικό παράδειγμα της συγκεκριμένης σχολής αρθρογραφίας:
- Αναφορές σε γνωστούς πολιτικούς, αποσπασματικά και χωρίς αναφορά πηγής, για να αποκτήσει το κείμενο «εγκυρότητα».
-Υπερβολή στο λόγο,΄σίγουρα η προϋπηρεσία του στο Star βοηθάει.
- Αναφορές στην ιστορία αποκρύπτοντας γεγονότα ή ερμηνεύοντας την όπως βολεύει.
- Κείμενα εντυπωσιασμού.
- Προβλέψεις, προβλέψεις, προβλέψεις, οι οποίες είτε είναι γεγονότα γνωστά εδώ και καιρό (όπως ο επίλογος), είτε προβλέψεις κάποιου που διαβάζει καφέ.
- Τέλος έλλειψη στοιχειώδους συνοχής ανάμεσα στα κείμενα. Σε ένα κείμενο λένε άσπρο αλλά σε μία εβδομάδα θα λένε μαύρο αν υποστηρίζει την ιδεολογία τους.
Στη πρώτη ανάγνωση κάποιος μπορεί να εντυπωσιαστεί, και εύκολα, αλλά αν έχει μερικές βασικές γνώσεις για το θέμα που «αναλύουν» καταλαβαίνει εύκολα πως ο βασιλιάς είναι γυμνός (δεν αναφέρομαι στον βασιλιά του Βελγίου :P).
Δεδομένου ότι διανήουμε προεκλογική περίοδο και ότι οι «αρθρογράφοι» του ΜΕ.Ρ.Α. (δελαστίκ, παπακωνσταντίνου κλπ) ειδικεύονται στην αρνητική κριτική των πάντων βρήκα μία καλή ευκαιρία να τους επιστρέψω την ευγένεια. Εν αντιθέσει όμως με αυτούς δεν είμαι εκδότης, μεγαλόδημοσιογράφος ή τηλεσχολιαστής αλλά ένας απλός πολίτης.
Ας επανέλθω στο κείμενο συνεχίζοντας από την αρχή του και συγκεκριμένα στον πιασάρικο τίτλο. Τα «τύμπανα» δηλαδή οι αιτήσεις για αποκέντρωση, ηχούν στο Βέλγιο εδώ και πολλές δεκαετίες, όσον αφορά τη «παράλυση» στο Βέλγιο οι μακροχρόνιες συζητήσεις για σχηματισμό κυβέρνησης είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Δεδομένου ότι το Βέλγιο είναι αρκετά οργανωμένη σαν χώρα τότε μάλλον δεν έχει βαρέσει διάλυση.
"Αυτή η κατ’ ευφημισμόν «εμβάθυνση των ομοσπονδιακών θεσμών» απειλεί να μετατρέψει το Βέλγιο σε εικονικό κράτος, με μόνη εξαίρεση –προς το παρόν– την εξωτερική πολιτική και την άμυνα."
Αυτό ονομάζεται Ομόσπονδο κράτος και όχι εικονικό. Υπάρχουν πολλά κράτη στον πλανήτη μας που η εξουσία της κεντρικής κυβέρνησης είναι πολύ περιορισμένη: Γερμανία, Ελβετία, Ινδία, ΗΠΑ. Όλα είναι Ομόσπονδα. Αν είναι και εικονικά δεν το γνωρίζω όπως και οι κάτοικοι τους.
"Μια κοσμοπολίτικη αστική τάξη χωρίς ίχνος εθνικής συνείδησης, που προτιμά να συνδεθεί απ’ ευθείας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, πετώντας ως «περιττά βάρη» τις φτωχές περιοχές του εθνικού κράτους."
Ο κύριος π. αγνοεί τους δύο «κινδύνους» που αντιμετωπίζουν τα κράτη στην εποχή μας: Περισσότερη εξουσία σε τοπικό επίπεδο (από τις βασικές θέσεις της αριστεράς) και συνεργασία (άρα και μεταφορά εξουσιών) ανάμεσα στα κράτη. Μπορεί να διαβάσει το βιβλίο The New Century του Eric Hobsbawm. Θα μου πείτε πως ο Hobsbawm είναι Μαρξιστής, τι σχέση έχει το ΜΕ.Ρ.Α. με τον μαρξισμό; «Κοσμοπολίτικη αστική τάξη» συναντάς στις Βρυξέλλες και όχι στο Mechelen, άλλο ένα χαρακτηριστικό της εποχής μας, οι πόλεις γίνονται ξανά πολυ-εθνοτικές και οι αστικές τάξεις απομακρύνονται από το φάντασμα του εθνικισμού. Η «κατηγορία»
"χωρίς ίχνος εθνικής συνείδησης"μήπως παρά βρωμάει Καρατζαφέρη;
"Όπως και το ιταλικό της ανάλογο, η πολύ σοβαρότερη βελγική περίπτωση έχει βαθιές ιστορικές ρίζες. Δημιούργημα της εθνικής - δημοκρατικής επανάστασης του 1830, το δίγλωσσο βελγικό κράτος είχε πάντα πρόβλημα συνοχής καθώς αποτελούσε στους νεότερους χρόνους μήλον της Έριδος ανάμεσα στις γειτονικές, μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης – Γαλλία, Βρετανία, Γερμανία. Οι εσωτερικές αντιθέσεις συγκρατούνται προσωρινά, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, εν μέρει χάρη στο ισχυρά παρεμβατικό κοινωνικό κράτος που εξομαλύνει τις περιφερειακές ανισότητες. Αναζωπυρώνονται, όμως, από τη δεκαετία του ’70, όταν η οικονομική κρίση που μαστίζει τον δυτικό κόσμο και η συνακόλουθη στροφή προς το νεοφιλελευθερισμό προκαλούν, με επιταχυνόμενους ρυθμούς, την άνιση ανάπτυξη."
Είναι ανούσιο να σχολιάσω όλη τη παράγραφο και να περιγράψω τους λόγους που οι κάτοικοι του Βελγίου επαναστάτησαν, είναι θέμα χώρου. Θα σχολιάσω μόνο τη τελευταία πρόταση. Η οικονομική κρίση στο Γαλλόφωνο Βέλγιο είχε ξεκινήσει πριν τις πετρελαϊκές κρίσεις της δεκαετίας του 70 με τη χρεοκοπία της βαρείας βιομηχανίας. Αυτό συνέβη σε όλες τις χώρες του Δυτικού κόσμου (για παράδειγμα Manchester ή Liverpool στη ΜΒ). Μέχρι εκείνη την εποχή το Γαλλόφωνο Βέλγιο (Βαλλωνία) ήταν πλουσιότερο από το Ολλανδόφωνο (Φλάνδρα). Οι πετρελαϊκές κρίσεις ξεπεράστηκαν, η χρεοκοπία της βαριάς βιομηχανίας όχι, τουλάχιστον στη Βαλλωνία. Οι κρίσεις αντέστρεψαν τους ρόλους: οι φτωχοί Φλαμανδοί έγιναν πλούσιοι, και οι πλούσιοι Βαλλώνοι φτωχοί. Το γεγονός ότι οι πρώτοι είναι φιλελεύθεροι και άλλαξαν τη δομή της οικονομίας τους ενώ οι δεύτεροι όχι μάλλον είναι ένα τυχαίο φαινόμενο...
"Στην περίπτωση του Βελγίου, αν εξαιρέσει κανείς τον στρατό και τη διπλωματία, ολόκληρος ο κοινωνικός ιστός –από τις τηλεφωνικές και ασφαλιστικές εταιρείες, μέχρι τους προσκόπους– όπως βέβαια και τα πολιτικά κόμματα είναι διχοτομημένα σε γλωσσική - εθνοτική βάση."
Αλήθεια; Η Belgacom (Βέλγικος ΟΤΕ), η Fortis, η Dexia, η KBC τι είναι; Τα κόμματα αντιθέτως είναι χωρισμένα στα δύο.
"καθώς ο Λετέρμ και οι ακροδεξιοί σύμμαχοί του εμφανίζονται ευεπίφοροι σε ρατσιστικά στερεότυπα"
Εν αντιθέσει με την Ελλάδα στο Βέλγιο ισχύει το «Cordon Sanitaire» δηλαδή ή μη συνεργασία με ακροδεξιά κόμματα. Αν ο κ. Λετέρμ δήλωνε πως θα συνεργαστεί με το Vlams Belaang τότε θα γινόταν επανάσταση.
"Φλαμανδός, εντολοδόχος πρωθυπουργός χαρακτήρισε τη δημιουργία του βελγικού κράτους «ιστορικό ατύχημα»"
Το καλύτερο είναι πως ο υποψήφιος πρωθυπουργός αγνοεί τον εθνικό ύμνο του Βελγίου, όπως και η πλειοψηφία των Βέλγων. Να υποθέσω πως ο παπακωνσαντίνου θέλει να ξανά γίνει ποινικό αδίκημα η άγνοια του εθνικού ύμνου;
"Ήδη, στο βελγικό και το γαλλικό Τύπο κυκλοφορούν τα πιο διαφορετικά σενάρια: Ορισμένοι μιλούν για ένωση της Βαλλονίας και των Βρυξελλών με τη Γαλλία, θυμίζοντας ότι ο στρατηγός Ντε Γκωλ ήταν θετικός σε μια τέτοια εξέλιξη, άλλοι για μετατροπή των Βρυξελλών σε πόλη - κράτος τύπου Σιγκαπούρης."
Προφανώς ο γκουρού αναφέρεται στο κόμμα RWF : Rassemblement Wallonie France το οποίο πράγματι έχει τεράστια επιρροή στο Βέλγιο μιας και στις τελευταίες εκλογές έβγαλε 0.39%, όσο θα βγάλει και το Ουράνιο Τόξο στη χώρα μας σε λίγες μέρες... Η διαφορά είναι πως στις δημοκρατικές χώρες υπάρχει ανοχή σε τέτοια κόμματα. Την αναφορά στον Ντε Γκωλ δεν τη σχολιάζω. Δεν καταλαβαίνω τον έρωτα και θαυμασμό που τρέφουν πολλοί συμπατριώτες μας στον στρατηγό, ίσως να έπρεπε να ρωτήσω τον Λε Πεν που τον θαυμάζει εξ’ ίσου. Η αναφορά στη Σιγκαπούρη μπορεί να ερμηνευτεί με διάφορους τρόπους, όπως «εμφανίζονται ευεπίφοροι σε ρατσιστικά στερεότυπα» δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που ο παπακωσταντίνου ευεπιφορεί σε ρατσιστικά στερεότυπα. ‘Όπως η καμία επαφή με τη πραγματικότητα και με την εποχή μας μιας και ο «κίνδυνος» είναι γεγονός εδώ και πολλά χρόνια. Ένας στους δύο κατοίκους της πόλης δεν έχει γεννηθεί στο Βέλγιο και τα Φλαμανδικά είναι η τρίτη ή τέταρτη γλώσσα της πόλης, μετά τα Γαλλικά τα Αγγλικά και τα Αραβικά...
Στην χώρα μας τείνει να κυριαρχήσει η άποψη «Μαύρο στα μεγάλα κόμματα, ψήφος στα μικρά» σαν λύση στα υπαρκτά (ή μη) προβλήματα της. Αν κρίνω από της «γεωστρατηγικές» «αναλύσεις» του ΜΕ.Ρ.Α. τότε προτιμάω τις γνώσεις Συνταγματικού Δικαίου της Φώφης. Οι δεύτερες είναι αφελείς, οι πρώτες επικίνδυνες.
Υ.Γ. Σχετικά links: Belgian leader makes anthem gaffe και Belgian king seeks to end impasse
Τετάρτη, Αυγούστου 29, 2007
Η έμμονη ιδέα των εμπρησμών
Σήμερα η Καθημερινή έχει ένα πολύ καλό άρθρο του Guardian σχετικά με τις φωτιές και το οποίο έκανα c(l)opy & paste.
Μου άρεσε πολύ επειδή λέει το αυτονόητο: η προστασία του περιβάλλοντος είναι υπόθεση που αφορά όλους και όλοι το καταστρέφουμε χωρίς να είμαστε απαραίτητα εμπρηστές.
"μπορεί να ελπίζει κανείς, είναι το γεγονός ότι τρομερές πυρκαγιές αυτού του είδους θα ενισχύσουν την πεποίθηση του πληθυσμού ότι πρέπει να ληφθούν μέτρα κατά της υπερθέρμανσης του πλανήτη."
Να ελπίζουμε ότι ο πληθυσμός θα ζητήσει να ληφθούν μέτρα; Είμαι απαισιόδοξος.
Η έμμονη ιδέα των εμπρησμών
The Guardian
Η περιοχή της Μεσογείου δεν είναι μόνο εύκολο να πιάσει φωτιά, αλλά και εξαρτάται από αυτήν. Χρειάζεται τις πυρκαγιές για πολλούς λόγους, περιλαμβανομένης και της ανάγκης να αποσοβηθούν μεγαλύτερες φωτιές.
Πάντως, τα στοιχεία της περασμένης δεκαετίας καταδεικνύουν ότι η σωστή διαχείριση των πυρκαγιών γίνεται όλο και δυσκολότερη. Καύσωνες εμφανίζονται όλο και συχνότερα ακριβώς την περίοδο κατά την οποία μεγάλες ομάδες πληθυσμού μετακινούνται και συνεπώς αυξάνεται και ο κίνδυνος να ξεσπάσουν πυρκαγιές. Οι καύσωνες προλειαίνουν το έδαφος και οι άνθρωποι βάζουν τη σπίθα. Στην περίπτωση των πυρκαγιών στην Ελλάδα οι ένοχοι δεν είναι αναγκαστικά εμπρηστές. Ενα σπασμένο κομμάτι γυαλί μπορεί εύκολα να βάλει φωτιά που θα κατακάψει μεγάλη έκταση. Η άλλη σημαντική αιτία είναι ότι οι άνθρωποι σε αυτές τις περιοχές αντιλαμβάνονται την πυρκαγιά ως κάτι αφύσικο. Συνεπώς θέλουν να αποφεύγουν τις φωτιές και οι πολιτικοί αντιδρούν ανάλογα. Μικρές πυρκαγιές περιορίζονται ή σβήνουν, αλλά το αποτέλεσμα είναι ότι συσσωρεύονται εύφλεκτα υλικά, αυξάνοντας τις πιθανότητες να ξεσπάσουν πυρκαγιές σαν αυτές που καίνε την Ελλάδα.
Ολα αυτά δεν είναι καινούργια για τους επιστήμονες και τους πυροσβέστες των χωρών που αντιμετωπίζουν προβλήματα από τις πυρκαγιές και θα ήταν λάθος να υποστηρίξει κανείς ότι δεν έχουν ληφθεί μέτρα για να αποσοβηθούν ή να ελεγχθούν τέτοιες μεγάλες πυρκαγιές όταν προκύπτουν. Για παράδειγμα, μια χωρίς προηγούμενο συνεργασία ευρωπαϊκών κρατών κατά των πυρκαγιών έχει στόχο την Ελλάδα. Πυροσβέστες από 16 χώρες, περιλαμβανομένων και τεσσάρων που έχουν στείλει και πυροσβεστικά αεροπλάνα, μάχονται κατά των πυρκαγιών στην Ελλάδα. Οσον αφορά τους εμπρησμούς, η ελληνική κυβέρνηση υποσχέθηκε να αλλάξει τους σχετικούς νόμους, ώστε κανείς να μην μπορεί να χτίσει στο μέλλον στις καμένες περιοχές. Ακόμη σημαντικότερο, μπορεί να ελπίζει κανείς, είναι το γεγονός ότι τρομερές πυρκαγιές αυτού του είδους θα ενισχύσουν την πεποίθηση του πληθυσμού ότι πρέπει να ληφθούν μέτρα κατά της υπερθέρμανσης του πλανήτη.
Ομως, όπως ακριβώς και με τις πλημμύρες στις βόρειες χώρες, το κλειδί για την άμεση αντιμετώπιση της κατάστασης είναι ολόκληρη η κοινωνία να σταματήσει να προσποιείται ότι μπορεί να αγνοεί τη Φύση. Στην Ελλάδα, η έμμονη ιδέα με την πιθανότητα του εμπρησμού και η ευκολία με την οποία κατηγορούνται οι πολιτικοί, υποδηλώνει ότι οι άνθρωποι εξακολουθούν να μη θέλουν να αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι ο τρόπος με τον οποίο ζουν συλλογικά, αυτά που θέλουν να αγοράζουν, τα κτίρια που χτίζουν και ο τρόπος που μεταχειρίζονται το φυσικό περιβάλλον έχουν μεγάλη σχέση με το πρόβλημα των πυρκαγιών.
Μου άρεσε πολύ επειδή λέει το αυτονόητο: η προστασία του περιβάλλοντος είναι υπόθεση που αφορά όλους και όλοι το καταστρέφουμε χωρίς να είμαστε απαραίτητα εμπρηστές.
"μπορεί να ελπίζει κανείς, είναι το γεγονός ότι τρομερές πυρκαγιές αυτού του είδους θα ενισχύσουν την πεποίθηση του πληθυσμού ότι πρέπει να ληφθούν μέτρα κατά της υπερθέρμανσης του πλανήτη."
Να ελπίζουμε ότι ο πληθυσμός θα ζητήσει να ληφθούν μέτρα; Είμαι απαισιόδοξος.
Η έμμονη ιδέα των εμπρησμών
The Guardian
Η περιοχή της Μεσογείου δεν είναι μόνο εύκολο να πιάσει φωτιά, αλλά και εξαρτάται από αυτήν. Χρειάζεται τις πυρκαγιές για πολλούς λόγους, περιλαμβανομένης και της ανάγκης να αποσοβηθούν μεγαλύτερες φωτιές.
Πάντως, τα στοιχεία της περασμένης δεκαετίας καταδεικνύουν ότι η σωστή διαχείριση των πυρκαγιών γίνεται όλο και δυσκολότερη. Καύσωνες εμφανίζονται όλο και συχνότερα ακριβώς την περίοδο κατά την οποία μεγάλες ομάδες πληθυσμού μετακινούνται και συνεπώς αυξάνεται και ο κίνδυνος να ξεσπάσουν πυρκαγιές. Οι καύσωνες προλειαίνουν το έδαφος και οι άνθρωποι βάζουν τη σπίθα. Στην περίπτωση των πυρκαγιών στην Ελλάδα οι ένοχοι δεν είναι αναγκαστικά εμπρηστές. Ενα σπασμένο κομμάτι γυαλί μπορεί εύκολα να βάλει φωτιά που θα κατακάψει μεγάλη έκταση. Η άλλη σημαντική αιτία είναι ότι οι άνθρωποι σε αυτές τις περιοχές αντιλαμβάνονται την πυρκαγιά ως κάτι αφύσικο. Συνεπώς θέλουν να αποφεύγουν τις φωτιές και οι πολιτικοί αντιδρούν ανάλογα. Μικρές πυρκαγιές περιορίζονται ή σβήνουν, αλλά το αποτέλεσμα είναι ότι συσσωρεύονται εύφλεκτα υλικά, αυξάνοντας τις πιθανότητες να ξεσπάσουν πυρκαγιές σαν αυτές που καίνε την Ελλάδα.
Ολα αυτά δεν είναι καινούργια για τους επιστήμονες και τους πυροσβέστες των χωρών που αντιμετωπίζουν προβλήματα από τις πυρκαγιές και θα ήταν λάθος να υποστηρίξει κανείς ότι δεν έχουν ληφθεί μέτρα για να αποσοβηθούν ή να ελεγχθούν τέτοιες μεγάλες πυρκαγιές όταν προκύπτουν. Για παράδειγμα, μια χωρίς προηγούμενο συνεργασία ευρωπαϊκών κρατών κατά των πυρκαγιών έχει στόχο την Ελλάδα. Πυροσβέστες από 16 χώρες, περιλαμβανομένων και τεσσάρων που έχουν στείλει και πυροσβεστικά αεροπλάνα, μάχονται κατά των πυρκαγιών στην Ελλάδα. Οσον αφορά τους εμπρησμούς, η ελληνική κυβέρνηση υποσχέθηκε να αλλάξει τους σχετικούς νόμους, ώστε κανείς να μην μπορεί να χτίσει στο μέλλον στις καμένες περιοχές. Ακόμη σημαντικότερο, μπορεί να ελπίζει κανείς, είναι το γεγονός ότι τρομερές πυρκαγιές αυτού του είδους θα ενισχύσουν την πεποίθηση του πληθυσμού ότι πρέπει να ληφθούν μέτρα κατά της υπερθέρμανσης του πλανήτη.
Ομως, όπως ακριβώς και με τις πλημμύρες στις βόρειες χώρες, το κλειδί για την άμεση αντιμετώπιση της κατάστασης είναι ολόκληρη η κοινωνία να σταματήσει να προσποιείται ότι μπορεί να αγνοεί τη Φύση. Στην Ελλάδα, η έμμονη ιδέα με την πιθανότητα του εμπρησμού και η ευκολία με την οποία κατηγορούνται οι πολιτικοί, υποδηλώνει ότι οι άνθρωποι εξακολουθούν να μη θέλουν να αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι ο τρόπος με τον οποίο ζουν συλλογικά, αυτά που θέλουν να αγοράζουν, τα κτίρια που χτίζουν και ο τρόπος που μεταχειρίζονται το φυσικό περιβάλλον έχουν μεγάλη σχέση με το πρόβλημα των πυρκαγιών.
Κυριακή, Αυγούστου 26, 2007
What did the Greek who burned the last tree say while doing it?
Οι 4 φωτιές που φαινόντουσαν σήμερα το μεσημέρι από την Πάρνηθα:
Υμηττός
Η φωτιά που σκέπασε την Αθήνα
Ανατολική Αττική
Νότια Εύβοια
Και η Πεντέλη
(Ευτυχώς υπάρχει φυλάκιο και το έχουν βαφτίσει...)
Μία εικόνα που σχεδόν συνηθίσαμε
Τον τίτλο τον πήρα (με μία παραλαγή) από το βιβλίο "Collapse, How Societies Choose to Fail or to Succeed, Jared Diamond, New York, Penguin, 2005". Η ακριβής πρόταση είναι: "What did the Eastern Islander who cut down the last palm tree say while doing it?" και βρίσκεται στο κεφάλαιο που αναλύει πως οι κάτοικοι των νησιών του Πάσχα κατέστρεψαν το περιβάλλον στο οποίο ζούσαν.
Η τεράστια διαφορά με εμάς είναι ότι εμείς δεν έχουμε δικαιολογίες.
Υμηττός
Η φωτιά που σκέπασε την Αθήνα
Ανατολική Αττική
Νότια Εύβοια
Και η Πεντέλη
(Ευτυχώς υπάρχει φυλάκιο και το έχουν βαφτίσει...)
Μία εικόνα που σχεδόν συνηθίσαμε
Τον τίτλο τον πήρα (με μία παραλαγή) από το βιβλίο "Collapse, How Societies Choose to Fail or to Succeed, Jared Diamond, New York, Penguin, 2005". Η ακριβής πρόταση είναι: "What did the Eastern Islander who cut down the last palm tree say while doing it?" και βρίσκεται στο κεφάλαιο που αναλύει πως οι κάτοικοι των νησιών του Πάσχα κατέστρεψαν το περιβάλλον στο οποίο ζούσαν.
Η τεράστια διαφορά με εμάς είναι ότι εμείς δεν έχουμε δικαιολογίες.
Πέμπτη, Αυγούστου 16, 2007
Δευτέρα, Αυγούστου 13, 2007
Εκλογές και αφίσες.
Αν βασιστώ στην εκλογολογία που κυριαρχεί στα ΜΜΕ, τον επόμενο μήνα θα έχουμε βουλευτικές εκλογές. Στις εφημερίδες διαβάζω πως τα κόμματα δηλώνουν έτοιμα για τον «αγώνα», άλλωστε την ετοιμότητα (τουλάχιστον ενός από αυτά) την βλέπω συνέχεια μπροστά μου όπου και αν κυκλοφορώ στην Αττική.
Ανήκω σε αυτούς, προφανώς τους ελάχιστους, Έλληνες που ενοχλούνται σφοδρά με τις (παράνομες, αντι-περιβαλλοντολογικές και πολλά άλλα) αφίσες και στις περυσινές δημοτικές εκλογές είχα γράψει μερικά posts για αυτό το θέμα. Σε εκείνες τις εκλογές έκανα και το καθήκον μου σαν πολίτης: πήγα και παραπονέθηκα (αρκετά έντονα) σε ένα υποψήφιο δήμαρχο επειδή είχε μετατρέψει το δήμο σε χωματερή (αφίσες του συναντάς ακόμα και ας έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος): Το θράσος του κυρίου Μπόζου (υποψήφιος δήμαρχος Κηφισιάς), Προεκλογικές αφίσες: η συζήτηση με τον κύριο Μπόζο.
Τις τελευταίες μέρες η Αττική έχει γεμίσει με αφίσες του ΚΚΕ και ακόμα δεν έχει ανακοινωθεί η διάλυση της βουλής και η προκύρηξη εκλογών. Η μόλυνση είναι ήδη αισθητή και τα υπόλοιπα κόμματα δεν έχουν μπει ακόμα στο «χωρό». Πολύ φοβάμαι πως αυτές οι εκλογές σε αυτό το θέμα θα μοιάζουν με τις εκλογές της δεκαετίας του ογδόντα: υπερβολική χρήση αφισών (φυσικά με κατάχρηση δημόσιων χώρων), ρύπανση, σκουπιδαριό κλπ.
Η κυρία Παπαρήγα επαίρεται πως το κόμμα της είναι το μόνο που δεν χρησιμοποιεί εταιρείες και ιδιωτικά συνεργεία. Δεν το ξέρω και δεν με νοιάζει και δεν καταλαβαίνω τι προσφέρει αυτή η δήλωση στην πολιτική συζήτηση. Αυτό που με νοιάζει είναι να υπάρχουν κόμματα που δεν χρησιμοποιούν παράνομες αφίσες, μία τέτοια πρωτοβουλία σίγουρα θα προσφέρει πολλά στην πολιτική συζήτηση στη χώρα μας.
Το ξέρω ότι για άλλη μία φορά οι απαιτήσεις μου είναι υπερβολικές.
Ανήκω σε αυτούς, προφανώς τους ελάχιστους, Έλληνες που ενοχλούνται σφοδρά με τις (παράνομες, αντι-περιβαλλοντολογικές και πολλά άλλα) αφίσες και στις περυσινές δημοτικές εκλογές είχα γράψει μερικά posts για αυτό το θέμα. Σε εκείνες τις εκλογές έκανα και το καθήκον μου σαν πολίτης: πήγα και παραπονέθηκα (αρκετά έντονα) σε ένα υποψήφιο δήμαρχο επειδή είχε μετατρέψει το δήμο σε χωματερή (αφίσες του συναντάς ακόμα και ας έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος): Το θράσος του κυρίου Μπόζου (υποψήφιος δήμαρχος Κηφισιάς), Προεκλογικές αφίσες: η συζήτηση με τον κύριο Μπόζο.
Τις τελευταίες μέρες η Αττική έχει γεμίσει με αφίσες του ΚΚΕ και ακόμα δεν έχει ανακοινωθεί η διάλυση της βουλής και η προκύρηξη εκλογών. Η μόλυνση είναι ήδη αισθητή και τα υπόλοιπα κόμματα δεν έχουν μπει ακόμα στο «χωρό». Πολύ φοβάμαι πως αυτές οι εκλογές σε αυτό το θέμα θα μοιάζουν με τις εκλογές της δεκαετίας του ογδόντα: υπερβολική χρήση αφισών (φυσικά με κατάχρηση δημόσιων χώρων), ρύπανση, σκουπιδαριό κλπ.
Η κυρία Παπαρήγα επαίρεται πως το κόμμα της είναι το μόνο που δεν χρησιμοποιεί εταιρείες και ιδιωτικά συνεργεία. Δεν το ξέρω και δεν με νοιάζει και δεν καταλαβαίνω τι προσφέρει αυτή η δήλωση στην πολιτική συζήτηση. Αυτό που με νοιάζει είναι να υπάρχουν κόμματα που δεν χρησιμοποιούν παράνομες αφίσες, μία τέτοια πρωτοβουλία σίγουρα θα προσφέρει πολλά στην πολιτική συζήτηση στη χώρα μας.
Το ξέρω ότι για άλλη μία φορά οι απαιτήσεις μου είναι υπερβολικές.
Παρασκευή, Αυγούστου 10, 2007
Το Μητροπολιτικό Πάρκο Ελληνικού
Την προηγούμενη εβδομάδα ο ΥΠΕΧΩΔΕ κ. Σουφλιάς εγκαινίασε το Μητροπολιτικό Πάρκο Ελληνικού. Σωστότερα εγκαινίασε και αυτός τις μακέτες του πάρκου μιας και έχουν περάσει (ήδη) 6 χρόνια από τα αρχικά εγκαίνια.
Την Κυριακή η Καθημερινή δημοσίευσε ένα άρθρο του κ. Μάνου που επικρίνει το σχέδιο. Από την αρχική ανακοίνωση του πάρκου, τον Μάρτιο του 2001, ήμουνα σκεπτικός με το σχέδιο και το άρθρο με καλύπτει σχεδόν απόλυτα όσον αφορά τους λόγους: Το μεγάλο έγκλημα σε βάρος της Αθήνας
Η Αθήνα είναι μία πολή που δεν έχει πάρκα και δημόσιους χώρους γενικά. Ακόμα χειρότερα οι ελάχιστοι που διαθέτει βρίσκονται σχεδόν πάντα υπό κατάληψη: τραπέζια από καφετέριες, πλανόδιοι και πάνω από όλα αυτοκίνητα και μηχανές. Άρα πιστεύω πως η δημιουργία χώρων πρασίνου στις πυκνοκατοικημένες περιοχές του Λεκανοπεδίου είναι πολύ πιο χρήσιμη από την κατασκευή ενός πάρκου-μαμούθ στην άκρη της. Αν χτιστεί ένα μέρος τους αεροδρομίου θα υπάρχει και μία περιοχή της Αθήνας η οποία θα σέβεται τους κανόνες ρημοτομίας άρα και τους κατοίκους της. Φυσικα μπορεί να προτιμάμε, και είναι θεμιτό, να μένουμε σε περιοχές σαν τον Γέρακα και γενικά την άγρια Ανατολική Αττική που χτίζονται τώρα και ο καθένας χτίζει ότι θέλει όπου θέλει σε πρώην δάση.
Ανεξάρτητα από την απόφαση που θα παρθεί (αν και όταν παρθεί) είμαι ενάντια στην μεταφορά εκτάσεων του πρώην αεροδρομίου στους γειτονικούς δήμους. Οι τοπικοί «άρχοντες» (και οι δημότες τους) νοιάζονται μόνο για τον δήμο τους, δηλαδή το χωριό τους, τον εαυτό τους. Η έκταση είναι δημόσια δηλαδή ανήκει σε όλους μας όχι μόνο στους κατοίκους των γύρω περιοχών. Αν οι κάτοικοι των γειτονικών περιοχών νοιαζόντουσαν για το δημόσιο συμφέρον τότε θα τους την «έδινα» ευχαρίστως.
Υ.Γ. Το Μητροπολιτικό Πάρκο Ελληνικού συνοδεύεται και από το παραμυθάκι «Το μεγαλύτερο της Ευρώπης». Συνολικά έχει έκταση 5000 στρεμάτα. Οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι από τους «Αγγλικούς κήπους» του Μονάχου, 6000 στρέμματα, και από το πάρκο «Φοίνιξ» του Δουβλίνου, 20.000 στρέμματα. Και τα δύο πάρκα σχεδιάστηκαν τον 19ο αιώνα. Φαίνεται πως το Μόναχο και το Δουβλίνο δεν ανήκουν στην Ευρώπη...
Την Κυριακή η Καθημερινή δημοσίευσε ένα άρθρο του κ. Μάνου που επικρίνει το σχέδιο. Από την αρχική ανακοίνωση του πάρκου, τον Μάρτιο του 2001, ήμουνα σκεπτικός με το σχέδιο και το άρθρο με καλύπτει σχεδόν απόλυτα όσον αφορά τους λόγους: Το μεγάλο έγκλημα σε βάρος της Αθήνας
Η Αθήνα είναι μία πολή που δεν έχει πάρκα και δημόσιους χώρους γενικά. Ακόμα χειρότερα οι ελάχιστοι που διαθέτει βρίσκονται σχεδόν πάντα υπό κατάληψη: τραπέζια από καφετέριες, πλανόδιοι και πάνω από όλα αυτοκίνητα και μηχανές. Άρα πιστεύω πως η δημιουργία χώρων πρασίνου στις πυκνοκατοικημένες περιοχές του Λεκανοπεδίου είναι πολύ πιο χρήσιμη από την κατασκευή ενός πάρκου-μαμούθ στην άκρη της. Αν χτιστεί ένα μέρος τους αεροδρομίου θα υπάρχει και μία περιοχή της Αθήνας η οποία θα σέβεται τους κανόνες ρημοτομίας άρα και τους κατοίκους της. Φυσικα μπορεί να προτιμάμε, και είναι θεμιτό, να μένουμε σε περιοχές σαν τον Γέρακα και γενικά την άγρια Ανατολική Αττική που χτίζονται τώρα και ο καθένας χτίζει ότι θέλει όπου θέλει σε πρώην δάση.
Ανεξάρτητα από την απόφαση που θα παρθεί (αν και όταν παρθεί) είμαι ενάντια στην μεταφορά εκτάσεων του πρώην αεροδρομίου στους γειτονικούς δήμους. Οι τοπικοί «άρχοντες» (και οι δημότες τους) νοιάζονται μόνο για τον δήμο τους, δηλαδή το χωριό τους, τον εαυτό τους. Η έκταση είναι δημόσια δηλαδή ανήκει σε όλους μας όχι μόνο στους κατοίκους των γύρω περιοχών. Αν οι κάτοικοι των γειτονικών περιοχών νοιαζόντουσαν για το δημόσιο συμφέρον τότε θα τους την «έδινα» ευχαρίστως.
Υ.Γ. Το Μητροπολιτικό Πάρκο Ελληνικού συνοδεύεται και από το παραμυθάκι «Το μεγαλύτερο της Ευρώπης». Συνολικά έχει έκταση 5000 στρεμάτα. Οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι από τους «Αγγλικούς κήπους» του Μονάχου, 6000 στρέμματα, και από το πάρκο «Φοίνιξ» του Δουβλίνου, 20.000 στρέμματα. Και τα δύο πάρκα σχεδιάστηκαν τον 19ο αιώνα. Φαίνεται πως το Μόναχο και το Δουβλίνο δεν ανήκουν στην Ευρώπη...
Σάββατο, Αυγούστου 04, 2007
Οι αλλαγές στο βιβλίο ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού. Ή αλλιώς ζηλεύω...
Επιτέλους! Την εβδομάδα που μας πέρασε το Υπουργείο παιδείας ανακοίνωσε τις αλλαγές που έγιναν στο τόσο συζητημένο βιβλίο ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού. Αλλαγές οι οποίες βασίστηκαν στις απόψεις όλων εκτός από των ειδικών, καθηγητές πανεπιστημίου ιστορίας και παιδαγωγικής, και των άμεσα ενδιαφερομένων, των δασκάλων.
Διαβάζοντας στις εφημερίδες τις αλλάγες που αναγκάστηκε να κάνει η συγγραφική ομάδα αρχικά παραξενεύτηκα. Οι αλλαγές αφορούσαν λέξεις που αλλάζουν ελάχιστα το νόημα του κειμένου, το «ζήτημα»να γίνει «πρόβλημα» και λοιπά. Όμως το τελικό αίσθημα μου είναι άλλο: ζήλεια. Ζήλεια που υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι που έχουν τόσο πολύ χρόνο για να ξεκοκαλίζουν ένα βιβλίο και να ξεψυρίζουν τις λέξεις μία-μία. Δεν γνωρίζω τον χρόνο που απαιτείται, δεν το έχω κάνει ποτέ άλλωστε, αλλά πρέπει κάποιος να αφιερώσει πολύ χρόνο για να το κάνει και για να τον αφιερώσει σημαίνει πως έχει ένα πολύ σημαντικό πλεόνασμα ελεύθερου χρόνου. Εγώ δεν τον διαθέτω, ίσως επειδή είμαι εργαζόμενος.
Θέλω όμως να σχολιασω και μερικές αλλαγές. Σχόλια που γεννήθηκαν αυτόματα διαβάζοντας τα σχετικά άρθρα.
Τι άλλαξε πραγματικά με την αντικατάσταση της λέξης συνωστισμός από το λεκτικό «οι Ελληνες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους σε δραματικές συνθήκες»; Δεν ξέρω, ίσως να φταίει και το γεγονός ότι δεν έκανα σε Ελληνικό σχολείο την ΣΤ Δημοτικού.
Πολλές από τις αλλαγές επιβλίθηκαν από την Κύπρο η οποία ήταν από τους ποιο σφοδρούς επικριτές του βιβλίου. Μέχρι τώρα ήξερα πως η χώρα μας είχε κάνει Outsource στη Κύπρο την εξωτερική της πολιτική, με το δόγμα «Η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα υποστηρίζει», από την υπόθεση του βιβλίου έμαθα πως κάναμε outsource στη Κύπρο και την παιδεία των παιδιών μας. Σίγουρα οι αλλαγές που απαίτησε η Κυπριακή κυβέρνηση ήταν πολύ ουσιώδες όπως η αλλαγή της λέξης «διχοτόμηση» με τη λέξη «διαίρεση». Ας υποθέσουμε πως έχουμε ένα παγωτό και θέλουν να το μοιραστούν δύο παιδιά. Η αντίληψη που έχω για την λέξη διχοτόμηση είναι ότι έρχεται κάποιος με ένα τσεκούρι και κόβει το παγωτό στη μέση, μία λέξη που διαιρεί κάτι αλλά βίαια. Η αντίληψη που έχω για την λέξη διαίρεση είναι πως το παγωτό κόβεται σε δύο μέρη μετά από συνεννόηση. Ίσως η διαίρεση της Κύπρου να έγινε μετά από συννεόηση και δεν το γνωρίζω.
Για να μην παρεξηγηθώ δεν θεωρώ όλες τις αλλαγές αρνητικές όπως η αλλαγή στην αναφορά του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου του 1940. Η νέα πρόταση, που είναι η κατάχρηση της υπερβολής, θα προετοιμάσει άριστα τα παιδιά στο τηλεοπτικό περιβάλλον στο οποίο θα μεγαλώσουν. Τηλεοπτικό περιβάλλον στο οποίο κυριαρχούν οι ούτε καν γραφικοί επικριτές του βιβλίου, λιακόπουλος, ζουράρις, παπαθεμελής, καρατζαφέρης κλπ.
Υ.Γ. μπορεί κάποιος να μου μεταφράσει την ανακοίνωση τύπου του ΚΚΕ για το βιβλίο;
Διαβάζοντας στις εφημερίδες τις αλλάγες που αναγκάστηκε να κάνει η συγγραφική ομάδα αρχικά παραξενεύτηκα. Οι αλλαγές αφορούσαν λέξεις που αλλάζουν ελάχιστα το νόημα του κειμένου, το «ζήτημα»να γίνει «πρόβλημα» και λοιπά. Όμως το τελικό αίσθημα μου είναι άλλο: ζήλεια. Ζήλεια που υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι που έχουν τόσο πολύ χρόνο για να ξεκοκαλίζουν ένα βιβλίο και να ξεψυρίζουν τις λέξεις μία-μία. Δεν γνωρίζω τον χρόνο που απαιτείται, δεν το έχω κάνει ποτέ άλλωστε, αλλά πρέπει κάποιος να αφιερώσει πολύ χρόνο για να το κάνει και για να τον αφιερώσει σημαίνει πως έχει ένα πολύ σημαντικό πλεόνασμα ελεύθερου χρόνου. Εγώ δεν τον διαθέτω, ίσως επειδή είμαι εργαζόμενος.
Θέλω όμως να σχολιασω και μερικές αλλαγές. Σχόλια που γεννήθηκαν αυτόματα διαβάζοντας τα σχετικά άρθρα.
Τι άλλαξε πραγματικά με την αντικατάσταση της λέξης συνωστισμός από το λεκτικό «οι Ελληνες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους σε δραματικές συνθήκες»; Δεν ξέρω, ίσως να φταίει και το γεγονός ότι δεν έκανα σε Ελληνικό σχολείο την ΣΤ Δημοτικού.
Πολλές από τις αλλαγές επιβλίθηκαν από την Κύπρο η οποία ήταν από τους ποιο σφοδρούς επικριτές του βιβλίου. Μέχρι τώρα ήξερα πως η χώρα μας είχε κάνει Outsource στη Κύπρο την εξωτερική της πολιτική, με το δόγμα «Η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα υποστηρίζει», από την υπόθεση του βιβλίου έμαθα πως κάναμε outsource στη Κύπρο και την παιδεία των παιδιών μας. Σίγουρα οι αλλαγές που απαίτησε η Κυπριακή κυβέρνηση ήταν πολύ ουσιώδες όπως η αλλαγή της λέξης «διχοτόμηση» με τη λέξη «διαίρεση». Ας υποθέσουμε πως έχουμε ένα παγωτό και θέλουν να το μοιραστούν δύο παιδιά. Η αντίληψη που έχω για την λέξη διχοτόμηση είναι ότι έρχεται κάποιος με ένα τσεκούρι και κόβει το παγωτό στη μέση, μία λέξη που διαιρεί κάτι αλλά βίαια. Η αντίληψη που έχω για την λέξη διαίρεση είναι πως το παγωτό κόβεται σε δύο μέρη μετά από συνεννόηση. Ίσως η διαίρεση της Κύπρου να έγινε μετά από συννεόηση και δεν το γνωρίζω.
Για να μην παρεξηγηθώ δεν θεωρώ όλες τις αλλαγές αρνητικές όπως η αλλαγή στην αναφορά του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου του 1940. Η νέα πρόταση, που είναι η κατάχρηση της υπερβολής, θα προετοιμάσει άριστα τα παιδιά στο τηλεοπτικό περιβάλλον στο οποίο θα μεγαλώσουν. Τηλεοπτικό περιβάλλον στο οποίο κυριαρχούν οι ούτε καν γραφικοί επικριτές του βιβλίου, λιακόπουλος, ζουράρις, παπαθεμελής, καρατζαφέρης κλπ.
Υ.Γ. μπορεί κάποιος να μου μεταφράσει την ανακοίνωση τύπου του ΚΚΕ για το βιβλίο;
Πέμπτη, Ιουλίου 26, 2007
Το Συμβούλιο των Αρχηγών
Υπάρχουν μερικές έννοιες στη Δημοκρατία μας που δεν τις καταλαβαίνω. Μία από αυτές είναι το 'Συμβούλιο των Αρχηγών'.
Στην, ίσως απλοϊκή σκέψη μου, μία Δημοκρατία σαν τη δικιά μας δουλεύει ως εξής: οι πολίτες ψηφίζουν στις εθνικές εκλογές οι οποίες διεξάγονται σε τακτικά διαστήματα. Από τις εκλογές, συνήθως, ένα κόμμα κερδίζει τη σχετική πλειοψηφία, όχι των ψήφων αλλά των αντιπροσώπων στο κοινοβούλιο και δημιουργεί μία κυβέρνηση η οποία ηγείται από τον αρχηγό του κόμματος. Η κυβέρνηση έχει την ευθύνη για την λειτουργία του κράτους και για τις αποφάσεις που παίρνει. Οι χαμένοι των εκλογών περιορίζονται στην αντιπολίτευση που γίνεται στο κοινοβούλιο.
Παράλληλα με την εκλεγμένη από τον λαό κυβέρνηση υπάρχει και μία μη εκλεγμένη από τον λαό πολιτική θέση ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας οι εξουσίες του οποίου είναι από τυπικές έως ελάχιστες και σκοπός του είναι να αντιπροσωπεύει το έθνος, (κανονικά θα έπρεπε τη χώρα αλλά τέλος πάντων). Δηλαδή ο ρόλος του είναι σαν ένας υπέρ-πρεσβευτής.
Αν έχω καταλάβει ο σκοπός του 'Συμβούλιο των Αρχηγών' είναι να συγκεντρώνονται υπό την αιγίδα του Προέδρου της Δημοκρατίας οι αρχηγοί των κομμάτων που αντιπροσωπεύονται στο κοινοβούλιο όταν προκύπτει ένα πολύ σοβαρό θέμα, να το συζητάνε και να παίρνουν μία κοινή απόφαση. Δηλαδή αμήν.
Έχω πολλές ενστάσεις με το 'Συμβούλιο των Αρχηγών'.
Πρώτα από όλα δίνει εξουσίες, υπέρτατος συντονιστής, σε κάποιον (τον πρόεδρο της δημοκρατίας) που δεν έχει και δεν πρέπει να έχει μιας και δεν εκλέγεται άμεσα. Αν θέλουμε ο πρόεδρος να παίζει και τον ρόλο του 'διαιτητή' τότε να αλλάξουμε το σύνταγμα μας ώστε να εκλέγεται από τους πολίτες και να οριστούν οι νέες εξουσίες του. Αν το πολίτευμα μας ήταν βασιλευόμενη δημοκρατία θα θέλαμε να είχαμε για συντονιστή της κυβερνητικής πολιτικής ένα βασιλιά;
Δεύτερον, το 'Συμβούλιο των Αρχηγών' δίνει εξουσίες και σε εκπροσώπους κομμάτων που οι πολίτες είπαν ξεκάθαρα με τη ψήφο τους πως δεν θέλουν να τους κυβερνάνε μιας και το συμβούλιο δίνει εξουσίες συναπόφασης σε κόμματα που πήραν 3 ή και 4 της εκατό των ψήφων και δεν ανήκουν στη κυβέρνηση, πόσο μάλλον που σύντομα θα υπάρχει ο κίνδυνος να συμμετέχουν και πολιτικοί σαν τον καρατζαφέρη. Αντιθέτως σε μία δημοκρατία είναι φυσιολογικό ο πρωθυπουργός να συζητάει ιδιαιτέρως με αρχηγούς άλλων κομμάτων. Στην δικιά μας δημοκρατία αντί να συναντιούνται βρίζονται, είτε οι ίδιοι μέσα στο κοινοβούλιο, είτε με αντιπροσώπους.
Τρίτον, θεωρητικά οι αρχηγοί των κομμάτων συγκεντρώνονται για να πάρουν αποφάσεις που θα αντιπροσωπεύουν το σύνολο (σχεδόν) των πολιτών. Ναι αλλά οι συζητήσεις γίνονται με κλειστές πόρτες δηλαδή οι πολίτες δεν μαθαίνουμε τι συζητάνε, οπότε; Είναι αυτονόητο πως πολλές αποφάσεις πρέπει να μένουν μυστικές (τα σχέδια άμυνας της χώρας για παράδειγμα) αλλά αυτές πρέπει να μένουν σε ένα μικρό κύκλο της κυβέρνησης και ανώτατων γραφειοκρατών.
Τέταρτον, ο ρόλος της κυβέρνησης είναι να κυβερνάει τη χώρα, όχι η αντιπολίτευση. Αν προκύψει ένα θέμα το οποίο είναι τόσο σοβαρό και πρέπει να υπάρχει ευρύτερη συναίνεση το εκλαμβάνω σαν αποτυχία της κυβέρνησης. Αποτυχία γιατί δεν μπορεί να διαχειριστεί μία κρίση και να αποδείξει πως μπορεί να την διαχειριστεί. Αν ο πρωθυπουργός έχει μία λύση στο πρόβλημα αλλά αναζητά τη 'νομιμοποίηση' μπορεί να διαλύσει τη κυβέρνηση και να προκηρύξει εκλογές. Φυσικά αυτή η λύση απαιτεί είτε την παραδοχή της αποτυχίας είτε το ρίσκο να χαθούν οι εκλογές.
Τελικά είναι ποιο εύκολο να οργανωθεί ένα 'Συμβούλιο των Αρχηγών'. Τα ΜΜΕ θα έχουν να συζητάνε για το τίποτα για πολλές μέρες, οι αρχηγοί όλων των κομμάτων θα έχουν γευτεί την γλύκα της εξουσίας, όλοι θα είναι ευχαριστημένοι και δεν πρόκειται να παρθεί απόφαση. Ας μην ξεχνάμε πως ο σεφ του Προέδρου είναι πολύ καλός στα καναπεδάκια.
Στην, ίσως απλοϊκή σκέψη μου, μία Δημοκρατία σαν τη δικιά μας δουλεύει ως εξής: οι πολίτες ψηφίζουν στις εθνικές εκλογές οι οποίες διεξάγονται σε τακτικά διαστήματα. Από τις εκλογές, συνήθως, ένα κόμμα κερδίζει τη σχετική πλειοψηφία, όχι των ψήφων αλλά των αντιπροσώπων στο κοινοβούλιο και δημιουργεί μία κυβέρνηση η οποία ηγείται από τον αρχηγό του κόμματος. Η κυβέρνηση έχει την ευθύνη για την λειτουργία του κράτους και για τις αποφάσεις που παίρνει. Οι χαμένοι των εκλογών περιορίζονται στην αντιπολίτευση που γίνεται στο κοινοβούλιο.
Παράλληλα με την εκλεγμένη από τον λαό κυβέρνηση υπάρχει και μία μη εκλεγμένη από τον λαό πολιτική θέση ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας οι εξουσίες του οποίου είναι από τυπικές έως ελάχιστες και σκοπός του είναι να αντιπροσωπεύει το έθνος, (κανονικά θα έπρεπε τη χώρα αλλά τέλος πάντων). Δηλαδή ο ρόλος του είναι σαν ένας υπέρ-πρεσβευτής.
Αν έχω καταλάβει ο σκοπός του 'Συμβούλιο των Αρχηγών' είναι να συγκεντρώνονται υπό την αιγίδα του Προέδρου της Δημοκρατίας οι αρχηγοί των κομμάτων που αντιπροσωπεύονται στο κοινοβούλιο όταν προκύπτει ένα πολύ σοβαρό θέμα, να το συζητάνε και να παίρνουν μία κοινή απόφαση. Δηλαδή αμήν.
Έχω πολλές ενστάσεις με το 'Συμβούλιο των Αρχηγών'.
Πρώτα από όλα δίνει εξουσίες, υπέρτατος συντονιστής, σε κάποιον (τον πρόεδρο της δημοκρατίας) που δεν έχει και δεν πρέπει να έχει μιας και δεν εκλέγεται άμεσα. Αν θέλουμε ο πρόεδρος να παίζει και τον ρόλο του 'διαιτητή' τότε να αλλάξουμε το σύνταγμα μας ώστε να εκλέγεται από τους πολίτες και να οριστούν οι νέες εξουσίες του. Αν το πολίτευμα μας ήταν βασιλευόμενη δημοκρατία θα θέλαμε να είχαμε για συντονιστή της κυβερνητικής πολιτικής ένα βασιλιά;
Δεύτερον, το 'Συμβούλιο των Αρχηγών' δίνει εξουσίες και σε εκπροσώπους κομμάτων που οι πολίτες είπαν ξεκάθαρα με τη ψήφο τους πως δεν θέλουν να τους κυβερνάνε μιας και το συμβούλιο δίνει εξουσίες συναπόφασης σε κόμματα που πήραν 3 ή και 4 της εκατό των ψήφων και δεν ανήκουν στη κυβέρνηση, πόσο μάλλον που σύντομα θα υπάρχει ο κίνδυνος να συμμετέχουν και πολιτικοί σαν τον καρατζαφέρη. Αντιθέτως σε μία δημοκρατία είναι φυσιολογικό ο πρωθυπουργός να συζητάει ιδιαιτέρως με αρχηγούς άλλων κομμάτων. Στην δικιά μας δημοκρατία αντί να συναντιούνται βρίζονται, είτε οι ίδιοι μέσα στο κοινοβούλιο, είτε με αντιπροσώπους.
Τρίτον, θεωρητικά οι αρχηγοί των κομμάτων συγκεντρώνονται για να πάρουν αποφάσεις που θα αντιπροσωπεύουν το σύνολο (σχεδόν) των πολιτών. Ναι αλλά οι συζητήσεις γίνονται με κλειστές πόρτες δηλαδή οι πολίτες δεν μαθαίνουμε τι συζητάνε, οπότε; Είναι αυτονόητο πως πολλές αποφάσεις πρέπει να μένουν μυστικές (τα σχέδια άμυνας της χώρας για παράδειγμα) αλλά αυτές πρέπει να μένουν σε ένα μικρό κύκλο της κυβέρνησης και ανώτατων γραφειοκρατών.
Τέταρτον, ο ρόλος της κυβέρνησης είναι να κυβερνάει τη χώρα, όχι η αντιπολίτευση. Αν προκύψει ένα θέμα το οποίο είναι τόσο σοβαρό και πρέπει να υπάρχει ευρύτερη συναίνεση το εκλαμβάνω σαν αποτυχία της κυβέρνησης. Αποτυχία γιατί δεν μπορεί να διαχειριστεί μία κρίση και να αποδείξει πως μπορεί να την διαχειριστεί. Αν ο πρωθυπουργός έχει μία λύση στο πρόβλημα αλλά αναζητά τη 'νομιμοποίηση' μπορεί να διαλύσει τη κυβέρνηση και να προκηρύξει εκλογές. Φυσικά αυτή η λύση απαιτεί είτε την παραδοχή της αποτυχίας είτε το ρίσκο να χαθούν οι εκλογές.
Τελικά είναι ποιο εύκολο να οργανωθεί ένα 'Συμβούλιο των Αρχηγών'. Τα ΜΜΕ θα έχουν να συζητάνε για το τίποτα για πολλές μέρες, οι αρχηγοί όλων των κομμάτων θα έχουν γευτεί την γλύκα της εξουσίας, όλοι θα είναι ευχαριστημένοι και δεν πρόκειται να παρθεί απόφαση. Ας μην ξεχνάμε πως ο σεφ του Προέδρου είναι πολύ καλός στα καναπεδάκια.
Τρίτη, Ιουλίου 24, 2007
Όποιος ζει στην Ελλάδα πρέπει να μιλάει Ελληνικά.
Πριν από μερικά χρόνια δούλευα σε μία εταιρία στην οποία εργάζονταν και ένας Γάλλος. Ζούσε ήδη αρκετά χρόνια στην Ελλάδα αλλά «αρνούνταν» να μάθει Ελληνικά, άρα η επικοινωνία με τους συναδέλφους του γινόταν στα Αγγλικά. Διευκρίνηση για το «αρνούνταν»: Όχι πως δεν ήθελε να μάθει Ελληνικά αλλά δεν κατέβαλε και καμία προσπάθεια. Η κλασική του δικαιολογία είναι πως οι κοπέλες του με τις οποίες έκανε σχέση του μιλούσαν στα Αγγλικά και όχι στα Ελληνικά.
Πολλές φορές είχα ακούσει διάφορους συναδέλφους να του λένε «Ζεις στην Ελλάδα πρέπει να μιλάς Ελληνικά». Το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι δύο-τρεις συνάδελφοι που ασπάζονταν αυτή την άποψη είχαν κάνει ένα μέρος των πανεπιστημιακών σπουδών τους στη Μεγάλη Βρετανία και φυσικά ζούσαν σε γκέτο Ελλήνων φοιτητών.
Θα συμφωνήσω με την άποψη που λέει ότι όταν κάποιος ζει σε μία χώρα πρέπει να μάθει τη γλώσσα της (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει μόνο μία που κυριαρχεί). Η γλώσσα είναι το βασικότερο συστατικό της επικοινωνίας με τους άλλους ανθρώπους άρα αν κάποιος δεν γνωρίζει την βασική γλώσσα του τόπου διαμονής του έχει τεράστιο πρόβλημα επικοινωνίας. Πέρα από αυτό, και ποιο σημαντικό, είναι ότι αν κάποιος γνωρίζει τη γλώσσα μαθαίνει ευκολότερα και την κοινωνία στην οποία ζει. Άλλωστε ποιος ο σκοπός να ζεις σε διαφορετική κοινωνία και να μην την μάθεις;
Φυσικά η πρόταση αυτή δεν έχει σαν στόχο την ευκολία του «ξένου», πόσο μάλλον την προσαρμογή του στη χώρα μας, αλλά κάποια θεωρητική υποχρέωση που έχουν οι κάτοικοι της Ελλάδας να μιλάμε Ελληνικά. Η σκέψη αυτή είναι υπερβολικά ανελεύθερη μιας και πολιτικά ανήκει ... στο χώρο που δεν είναι άκρα-δεξιά αλλά όσοι ανήκουν σε αυτόν είναι ακροδεξιοί. Το αποτέλεσμα της εφαρμογής αυτής της σκέψης θα είναι να γίνουμε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και όμοιοι.
Μία φορά έτρωγα με τους συναδέλφους που ανέφερα προηγουμένως και ένας από αυτούς λέει «Στο πανεπιστήμιο όταν ένας Άγγλος ερχόταν να καθίσει κοντά μας (σσ στα έδρανα όπου καθόντουσαν οι Έλληνες) του φωνάζαμε ξξξξτ για να φύγει». Ένας άλλος συμφώνησε χαμογελώντας. Παραδόξως δεν είχα όρεξη για καυγά και δεν έκανα τα σχόλια που μου ήρθαν στιγμιαία στο μυαλό «Αν ένας Αλβανός έκανε το ίδιο στην Ελλάδα πως θα αντιδρούσατε;» ή «ρε καραγκιόζηδες τι λέτε στον Χ να μάθει τη γλώσσα σας όταν κάνετε τα ίδια και χειρότερα;» αλλά έφαγα το φαγητό μου και αποχώρησα.
Τελικά καλά έκανα και δεν μάλωσα. Όποιος δεν μάθει τη γλώσσα της χώρας που μένει χάνει και είναι τραγικό, ίσως να είναι και αυτός τραγικός, αλλά σίγουρα όχι τόσο όσο αυτοί που θέλουν να τον υποχρεώσουν να τη μάθει.
Υ.Γ. Συνάντησα τον Γάλλο πριν από λίγες μέρες. Από συνήθεια άρχισα να του μιλάω στα Γαλλικά και μου απάντησε στα Ελληνικά. Έχει σταθερή σχέση με μία Ελληνίδα και η κοπέλα του του μιλάει σχεδόν μόνο στα Ελληνικά. Πως τα φέρνει η ζωή...
Πολλές φορές είχα ακούσει διάφορους συναδέλφους να του λένε «Ζεις στην Ελλάδα πρέπει να μιλάς Ελληνικά». Το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι δύο-τρεις συνάδελφοι που ασπάζονταν αυτή την άποψη είχαν κάνει ένα μέρος των πανεπιστημιακών σπουδών τους στη Μεγάλη Βρετανία και φυσικά ζούσαν σε γκέτο Ελλήνων φοιτητών.
Θα συμφωνήσω με την άποψη που λέει ότι όταν κάποιος ζει σε μία χώρα πρέπει να μάθει τη γλώσσα της (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει μόνο μία που κυριαρχεί). Η γλώσσα είναι το βασικότερο συστατικό της επικοινωνίας με τους άλλους ανθρώπους άρα αν κάποιος δεν γνωρίζει την βασική γλώσσα του τόπου διαμονής του έχει τεράστιο πρόβλημα επικοινωνίας. Πέρα από αυτό, και ποιο σημαντικό, είναι ότι αν κάποιος γνωρίζει τη γλώσσα μαθαίνει ευκολότερα και την κοινωνία στην οποία ζει. Άλλωστε ποιος ο σκοπός να ζεις σε διαφορετική κοινωνία και να μην την μάθεις;
Φυσικά η πρόταση αυτή δεν έχει σαν στόχο την ευκολία του «ξένου», πόσο μάλλον την προσαρμογή του στη χώρα μας, αλλά κάποια θεωρητική υποχρέωση που έχουν οι κάτοικοι της Ελλάδας να μιλάμε Ελληνικά. Η σκέψη αυτή είναι υπερβολικά ανελεύθερη μιας και πολιτικά ανήκει ... στο χώρο που δεν είναι άκρα-δεξιά αλλά όσοι ανήκουν σε αυτόν είναι ακροδεξιοί. Το αποτέλεσμα της εφαρμογής αυτής της σκέψης θα είναι να γίνουμε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και όμοιοι.
Μία φορά έτρωγα με τους συναδέλφους που ανέφερα προηγουμένως και ένας από αυτούς λέει «Στο πανεπιστήμιο όταν ένας Άγγλος ερχόταν να καθίσει κοντά μας (σσ στα έδρανα όπου καθόντουσαν οι Έλληνες) του φωνάζαμε ξξξξτ για να φύγει». Ένας άλλος συμφώνησε χαμογελώντας. Παραδόξως δεν είχα όρεξη για καυγά και δεν έκανα τα σχόλια που μου ήρθαν στιγμιαία στο μυαλό «Αν ένας Αλβανός έκανε το ίδιο στην Ελλάδα πως θα αντιδρούσατε;» ή «ρε καραγκιόζηδες τι λέτε στον Χ να μάθει τη γλώσσα σας όταν κάνετε τα ίδια και χειρότερα;» αλλά έφαγα το φαγητό μου και αποχώρησα.
Τελικά καλά έκανα και δεν μάλωσα. Όποιος δεν μάθει τη γλώσσα της χώρας που μένει χάνει και είναι τραγικό, ίσως να είναι και αυτός τραγικός, αλλά σίγουρα όχι τόσο όσο αυτοί που θέλουν να τον υποχρεώσουν να τη μάθει.
Υ.Γ. Συνάντησα τον Γάλλο πριν από λίγες μέρες. Από συνήθεια άρχισα να του μιλάω στα Γαλλικά και μου απάντησε στα Ελληνικά. Έχει σταθερή σχέση με μία Ελληνίδα και η κοπέλα του του μιλάει σχεδόν μόνο στα Ελληνικά. Πως τα φέρνει η ζωή...
Τετάρτη, Ιουλίου 18, 2007
Η Γαλλία υποχρέωσε τη Μεγάλη Βρετανία να αλλάξει το όνομα της.
Ο μύθος λέει πως ο De Gaulle υποχρέωσε τη Μεγάλη Βρετανία να μην αποκαλείται Μεγάλη Βρετανία αλλά Ηνωμένο Βασίλειο επειδή μία Γαλλική επαρχία φέρει το όνομα Βρετάνη (Bretagne). Γιατί όμως δεν ζήτησε και από τη Φλάνδρα να αλλάξει όνομα; Ή από τη χώρα των Βάσκων;
Αυτός ο εθνικός μύθος είναι πρόσφατος και δεν είναι τόσο πολύ διαδεδομένος. Λέγοντας πρόσφατος εννοώ πως τον έμαθα πριν από λίγους μήνες διαβάζοντας blogs ή άρθρα ακροδεξιάς κατεύθυνσης και χρησιμοποιείται σαν "επιχείρημα" στο Μακεδονικό. Μπορώ να εικάσω με μεγάλη βεβαιότητα πως κατασκευάστηκε τα τελευταία 15 χρόνια. Αγνοώ σε ποιο ψήγμα αλήθειας βασίζεται και ποιος είναι ο εφευρέτης.
Προσπαθώ να κατασκευάσω το σενάριο στο μυαλό μου. Ο De Gaulle δίνει εντολή στον πρέσβη της Γαλλίας στο ΗΒ να μεταφέρει την απαίτηση του στην Βασίλισσα Ελισάβετ. Η χρονολογία δεν αναφέρεται ποτέ, λογικότατο είναι μύθος όχι γεγονός, αλλά για πλάκα ας υποθέσω πως έγινε το 1966, μία καλή ευκαιρία να γιορτάσουν οι Γάλλοι τα 900 χρόνια από την νίκη του Hastings. Η Βασίλισσα άλλαξε αμέσως δεκαεφτά χρώματα και φοβήθηκε την επικείμενη εισβολή των Γαλατών στο νησί της. Η πρώτη κίνηση της ήταν να αρχίσει να τρώει τα καπέλα της (ναι αυτά που φοράει όταν πηγαίνει στις ιπποδρομίες) από το άγχος και να καλέσει τον πρωθυπουργό της για να τον διατάξει να αλλάξει άμεσα την ονομασία της χώρας της. Αυτός, φοβούμενος τον Asterix και τον νέο εκατονταετή πόλεμο που διαγραφόταν στον ορίζοντα άλλαξε από μόνος του και την ονομασία της Magna Carta σε Grande Charte για να ευχαριστεί περισσότερο τους Γάλλους.
Ας σοβαρευτώ. Ο συγκεκριμένος μύθος παρά είναι ηλίθιος και απαιτεί τεράστιο έλλειμμα γνώσης στην ιστορία και στην πολιτική για να γίνει πιστευτός.
Υπάρχει περίπτωση οι Βρετανοί να υπέκυψαν σε μία τέτοια απαίτηση των Γάλλων (αντιθέτως ο De Gaulle ίσως ήταν ικανός να ζητήσει τέτοια χαζομάρα); Οι ίδιοι Βρετανοί που τις προάλλες απέλασαν 4 Ρώσους διπλωμάτες;
Στην εποχή μας υπάρχει κάτι που ονομάζεται Internet και ένα μέρος του είναι το World Wide Web. Ανήκω στους τυχερούς που έχουν πρόσβαση σε αυτό τον μαγικό κόσμο, άνοιξα ένα browser πλοηγήθηκα στο google και έκανα μία αναζήτηση για το λεκτικό "Grande Bretagne", δηλαδή Μεγάλη Βρετανία στα Γαλλικά. Ναι ξέρω είναι πυρηνική φυσική αυτό που έκανα. Η δεύτερη επιλογή στα αποτελέσματα αναζήτησης ήταν το site http://www.visitbritain.fr/. Το domain είναι Γαλλικό και αν βασιστώ στον μύθο τότε μάλλον θα είναι site μιας εθνικιστικής Γαλλικής οργάνωσης που έχει στόχο την κατάκτηση της Μεγάλης Βρετανίας. Έκπληξη! Καμία απολύτως σχέση! Είναι το επίσημο τουριστικό site της ΜΒ στην Γαλλία και στην αρχή λέει "Bienvenue sur le site officiel de l'Office de Tourisme de Grande-Bretagne !". Pardon; που θα έλεγε και ο De Gaulle, είναι τόσο βλάκες οι Βρετανοί; Θέλουν να αποτρέψουν τους Γάλλους να επισκεφτούν την χώρα τους και τους προκαλούν ονομάζοντας τη χώρα τους Μεγάλη Βρετανία; Όχι μόνο αυτό αλλά χρησιμοποιούν και μία "απαγορευμένη" λέξη, μάλλον οι Βρετανοί αρέσκονται στο να τους τρέχουν στα δικαστήρια οι Γάλλοι.
Αποφάσισα να συνεχίσω το παιχνίδι με τις μηχανές αναζήτησης και σκέφτηκα να δω τι γράφει το site του Βρετανού πρωθυπουργού, 10 Downing Street website. Διαβάζω στο αριστερό menu: "welcome: 10 Downing Street - the historic office and home of the British Prime Minister" Βρετανός πρωθυπουργός; Κάποιος πρέπει να πληροφορήσει τον Gordon Brown ότι απαγορεύεται να χρησιμοποιεί την λέξη Βρετανός, μιας και προφανώς το αγνοεί. Το αγνοεί όσο και οι Γάλλοι θα μου πείτε.
Η Μεγάλη Βρετανία είναι το νησί που αποτελείται από την Αγγλία, τη Σκοτία και την Ουαλία, δεν είναι χώρα. Η χώρα της Ελισάβετ περιέχει και άλλες περιοχές, την Βόρεια Ιρλανδία και διάφορες κτίσεις στα απέραντα του κόσμου. Για αυτό τον λόγο η ονομασία (του συνόλου) της χώρας είναι Ηνωμένο Βασίλειο (της Μεγάλης Βρετανίας και της Βόρειας Ιρλανδίας). Το καλό με αυτή την ονομασία είναι ότι οι κάτοικοι της χώρας νοιώθουν πολίτες άρα δεν αποξενώνονται και μάλλον είναι ένας από τους κύριους λόγους που το ΗΒ ονομάζεται ΗΒ. Η γνώμη των Γάλλων για την ονομασία της χώρας τους είναι γραμμένη στα παλαιότερα Βρετανικά υποδήματα των Βρετανών.
Υ.Γ. Μιας και το post αναφέρεται σε εθνικούς μύθους δηλαδή έθνη. Ο ορισμός του Γάλλου (ποιος ανήκει στο έθνος των Γάλλων) είναι ανοιχτός αλλά και απόλυτος: Γάλλος είναι όποιος ζει στη Γαλλία και μιλάει Γαλλικά. Το θετικό με αυτό τον ορισμό, ανοιχτός, είναι πως ένας ξένος γίνεται εύκολα δεκτός στο έθνος των Γάλλων. Το αρνητικό, απόλυτος, είναι πως το επίσημο κράτος δεν δέχεται την ύπαρξη άλλων γλωσσών. Το μοντέρνο Γαλλικό κράτος ιδρύθηκε μετά την Γαλλική Επανάσταση (και την δημιουργία του έθνους των Γάλλων). Εκείνη την περίοδο στην Γαλλική επικράτεια υπήρχαν πολλές γλώσσες πέρα από τα Γαλλικά. Μία από τις πιο γνωστές ήταν τα Breton δηλαδή η γλώσσα των κατοίκων της Bretagne. Το κράτος προσπάθησε να την εξαφανίσει αλλά δεν τα κατάφερε. Τις τελευταίες δεκαετίες με την αλλαγή της νοοτροπίας και την πτώση του εθνικισμού η Γαλλική κυβέρνησε άλλαξε στάση, το θέμα έπαψε να είναι taboo και η κυβέρνηση προσπαθεί να κρατήσει τα Breton ζωντανά μιας και λίγοι τα γνωρίζουν.
Δεν έχω πάει ακόμα στη Bretagne και το έχω απωθημένο.
Αυτός ο εθνικός μύθος είναι πρόσφατος και δεν είναι τόσο πολύ διαδεδομένος. Λέγοντας πρόσφατος εννοώ πως τον έμαθα πριν από λίγους μήνες διαβάζοντας blogs ή άρθρα ακροδεξιάς κατεύθυνσης και χρησιμοποιείται σαν "επιχείρημα" στο Μακεδονικό. Μπορώ να εικάσω με μεγάλη βεβαιότητα πως κατασκευάστηκε τα τελευταία 15 χρόνια. Αγνοώ σε ποιο ψήγμα αλήθειας βασίζεται και ποιος είναι ο εφευρέτης.
Προσπαθώ να κατασκευάσω το σενάριο στο μυαλό μου. Ο De Gaulle δίνει εντολή στον πρέσβη της Γαλλίας στο ΗΒ να μεταφέρει την απαίτηση του στην Βασίλισσα Ελισάβετ. Η χρονολογία δεν αναφέρεται ποτέ, λογικότατο είναι μύθος όχι γεγονός, αλλά για πλάκα ας υποθέσω πως έγινε το 1966, μία καλή ευκαιρία να γιορτάσουν οι Γάλλοι τα 900 χρόνια από την νίκη του Hastings. Η Βασίλισσα άλλαξε αμέσως δεκαεφτά χρώματα και φοβήθηκε την επικείμενη εισβολή των Γαλατών στο νησί της. Η πρώτη κίνηση της ήταν να αρχίσει να τρώει τα καπέλα της (ναι αυτά που φοράει όταν πηγαίνει στις ιπποδρομίες) από το άγχος και να καλέσει τον πρωθυπουργό της για να τον διατάξει να αλλάξει άμεσα την ονομασία της χώρας της. Αυτός, φοβούμενος τον Asterix και τον νέο εκατονταετή πόλεμο που διαγραφόταν στον ορίζοντα άλλαξε από μόνος του και την ονομασία της Magna Carta σε Grande Charte για να ευχαριστεί περισσότερο τους Γάλλους.
Ας σοβαρευτώ. Ο συγκεκριμένος μύθος παρά είναι ηλίθιος και απαιτεί τεράστιο έλλειμμα γνώσης στην ιστορία και στην πολιτική για να γίνει πιστευτός.
Υπάρχει περίπτωση οι Βρετανοί να υπέκυψαν σε μία τέτοια απαίτηση των Γάλλων (αντιθέτως ο De Gaulle ίσως ήταν ικανός να ζητήσει τέτοια χαζομάρα); Οι ίδιοι Βρετανοί που τις προάλλες απέλασαν 4 Ρώσους διπλωμάτες;
Στην εποχή μας υπάρχει κάτι που ονομάζεται Internet και ένα μέρος του είναι το World Wide Web. Ανήκω στους τυχερούς που έχουν πρόσβαση σε αυτό τον μαγικό κόσμο, άνοιξα ένα browser πλοηγήθηκα στο google και έκανα μία αναζήτηση για το λεκτικό "Grande Bretagne", δηλαδή Μεγάλη Βρετανία στα Γαλλικά. Ναι ξέρω είναι πυρηνική φυσική αυτό που έκανα. Η δεύτερη επιλογή στα αποτελέσματα αναζήτησης ήταν το site http://www.visitbritain.fr/. Το domain είναι Γαλλικό και αν βασιστώ στον μύθο τότε μάλλον θα είναι site μιας εθνικιστικής Γαλλικής οργάνωσης που έχει στόχο την κατάκτηση της Μεγάλης Βρετανίας. Έκπληξη! Καμία απολύτως σχέση! Είναι το επίσημο τουριστικό site της ΜΒ στην Γαλλία και στην αρχή λέει "Bienvenue sur le site officiel de l'Office de Tourisme de Grande-Bretagne !". Pardon; που θα έλεγε και ο De Gaulle, είναι τόσο βλάκες οι Βρετανοί; Θέλουν να αποτρέψουν τους Γάλλους να επισκεφτούν την χώρα τους και τους προκαλούν ονομάζοντας τη χώρα τους Μεγάλη Βρετανία; Όχι μόνο αυτό αλλά χρησιμοποιούν και μία "απαγορευμένη" λέξη, μάλλον οι Βρετανοί αρέσκονται στο να τους τρέχουν στα δικαστήρια οι Γάλλοι.
Αποφάσισα να συνεχίσω το παιχνίδι με τις μηχανές αναζήτησης και σκέφτηκα να δω τι γράφει το site του Βρετανού πρωθυπουργού, 10 Downing Street website. Διαβάζω στο αριστερό menu: "welcome: 10 Downing Street - the historic office and home of the British Prime Minister" Βρετανός πρωθυπουργός; Κάποιος πρέπει να πληροφορήσει τον Gordon Brown ότι απαγορεύεται να χρησιμοποιεί την λέξη Βρετανός, μιας και προφανώς το αγνοεί. Το αγνοεί όσο και οι Γάλλοι θα μου πείτε.
Η Μεγάλη Βρετανία είναι το νησί που αποτελείται από την Αγγλία, τη Σκοτία και την Ουαλία, δεν είναι χώρα. Η χώρα της Ελισάβετ περιέχει και άλλες περιοχές, την Βόρεια Ιρλανδία και διάφορες κτίσεις στα απέραντα του κόσμου. Για αυτό τον λόγο η ονομασία (του συνόλου) της χώρας είναι Ηνωμένο Βασίλειο (της Μεγάλης Βρετανίας και της Βόρειας Ιρλανδίας). Το καλό με αυτή την ονομασία είναι ότι οι κάτοικοι της χώρας νοιώθουν πολίτες άρα δεν αποξενώνονται και μάλλον είναι ένας από τους κύριους λόγους που το ΗΒ ονομάζεται ΗΒ. Η γνώμη των Γάλλων για την ονομασία της χώρας τους είναι γραμμένη στα παλαιότερα Βρετανικά υποδήματα των Βρετανών.
Υ.Γ. Μιας και το post αναφέρεται σε εθνικούς μύθους δηλαδή έθνη. Ο ορισμός του Γάλλου (ποιος ανήκει στο έθνος των Γάλλων) είναι ανοιχτός αλλά και απόλυτος: Γάλλος είναι όποιος ζει στη Γαλλία και μιλάει Γαλλικά. Το θετικό με αυτό τον ορισμό, ανοιχτός, είναι πως ένας ξένος γίνεται εύκολα δεκτός στο έθνος των Γάλλων. Το αρνητικό, απόλυτος, είναι πως το επίσημο κράτος δεν δέχεται την ύπαρξη άλλων γλωσσών. Το μοντέρνο Γαλλικό κράτος ιδρύθηκε μετά την Γαλλική Επανάσταση (και την δημιουργία του έθνους των Γάλλων). Εκείνη την περίοδο στην Γαλλική επικράτεια υπήρχαν πολλές γλώσσες πέρα από τα Γαλλικά. Μία από τις πιο γνωστές ήταν τα Breton δηλαδή η γλώσσα των κατοίκων της Bretagne. Το κράτος προσπάθησε να την εξαφανίσει αλλά δεν τα κατάφερε. Τις τελευταίες δεκαετίες με την αλλαγή της νοοτροπίας και την πτώση του εθνικισμού η Γαλλική κυβέρνησε άλλαξε στάση, το θέμα έπαψε να είναι taboo και η κυβέρνηση προσπαθεί να κρατήσει τα Breton ζωντανά μιας και λίγοι τα γνωρίζουν.
Δεν έχω πάει ακόμα στη Bretagne και το έχω απωθημένο.
Κυριακή, Ιουλίου 15, 2007
Η μαλακία πηγαίνει στα βουνά;
Με δύο μέρες καθυστέρηση είδα το ακόλουθο chain email, ένα από τα πολλά αντίστοιχα emails σχετικά με την πυρκαγιά της Πάρνηθας:
Μεγάλη συναυλία για την Πάρνηθα
Μετά από άρνηση της Regency Casino του Mont Parnes να δώσει άδεια για τη συγκέντρωση-συναυλία διαμαρτυρίας μέσα στην Πάρνηθα στον εξωτερικό χώρο στάθμευσης του κάτω τελεφερίκ την Πέμπτη 12 Ιουλίου... η συναυλία θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 13 Ιουλίου στο κέντρο της Αθήνας στο Σύνταγμα, στις 7:00 το βράδυ με κεντρικά αιτήματα να αναδασωθούν τα καμένα, να προστατευτούν όσα δάση και δημόσιοι ελεύθεροι χώροι απέμειναν από τη βουλιμία των κατασκευαστικών συμφερόντων και από τις πολιτικές των κυβερνήσεων για εκχώρησή τους σε ιδιωτικά συμφέροντα.
Η οργανωτική επιτροπή για τη συγκέντρωση αυτή στο βουνό της Πάρνηθας αναφέρει χαρακτηριστικά πως «Η άρνηση αυτή είναι προκλητική, όταν μάλιστα έχουν προηγηθεί καταγγελίες ότι κατά τη μεγάλη πυρκαγιά οι εντολές που δίνονταν από την πολιτική ηγεσία στις δυνάμεις Πυροσβεστικής ήταν να σώσουν το καζίνο και να αφήσουν χιλιάδες δέντρα γύρω του να γίνουν παρανάλωμα του πυρός.»
Τη συναυλία, στην οποία θα συμμετέχουν πολλοί καλλιτέχνες, ανάμεσα στους οποίους οι: Φοίβος Δεληβοριάς, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Χρήστος Θηβαίος, Γιάννης Κούτρας, Σωκράτης Μάλαμας, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Μανώλης Μητσιάς, Θάνος Μικρούτσικος, Oρφέας Περίδης, Διονύσης Τσακνής, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Σπυριδούλα, Μανώλης Φάμελος και πολλοί άλλοι.
1. Το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ
2. Η Δημοτική Κίνηση της Αθήνας «Ανοιχτή Πόλη».
Πρέπει να παραδεχτώ από την αρχή πως δεν καταλαβαίνω τον σκοπό των εκδηλώσεων τύπου «συγκέντρωση-συναυλία διαμαρτυρίας» ή «συναυλία διαμαρτυρίας» ή «συγκέντρωση διαμαρτυρίας» και ούτω καθ'εξής, μιας και κάθε χρόνο πρέπει να γίνονται μόνο στην Αθήνα τουλάχιστον 100 παρόμοια happenings χωρίς να έχουν καταφέρει να αλλάξουν κάτι. Φυσικά είναι δικαίωμα του καθενός να κάνει τέτοια events.
Όμως η ηλιθιότητα της συγκεκριμένης εκδήλωσης με ξεπερνάει. Αν κατάλαβα καλά οι διοργανωτές είχαν την απαίτηση, το ύφος του email είναι απαιτώ όχι ζητάω, να κάνουν μία μεγάλη (τουλάχιστον από τον αριθμό των καλλιτεχνών) συναυλία σε ένα δάσος.
Μία τέτοια εκδήλωση, σε ένα δάσος, με βρίσκει αντίθετο. Ας αφήσουμε τα δάση στα δέντρα και στα σκιουράκια. Το εξοργιστικό όμως ήταν πως η εκδήλωση είχε «οικολογικό» μήνυμα μιας και η συναυλία θα γινόταν υπέρ του δάσους.
Δεν νομίζω πως πρέπει να είναι κάποιος περιβαλλοντολόγος για να καταλάβει πως Χ χιλιάδες άτομα σε ένα οικοσύστημα δεν είναι ο ιδανικός τρόπος προστασίας του. Επίσης πως κατά πάσα πιθανότητα τα ελάφια της Πάρνηθας μάλλον δεν ακούνε «Φοίβος Δεληβοριάς, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Χρήστος Θηβαίος» κλπ. Τέλος είμαι σχεδόν σίγουρος πως δεν τα πηγαίνουν και πολύ καλά με τα ντεσιμπέλ.
Το happening με προβλημάτισε και μου δημιουργήθηκαν μερικές απορίες όπως ποιος θα μάζευε τα σκουπίδια του κόσμου. Η Δημοτική Κίνηση της Αθήνας «Ανοιχτή Πόλη»; Ή οι διάφοροι καλλιτέχνες.
Πάντως είμαι σίγουρος πως αυτή θα ήταν η πρώτη non-smoking συναυλία στην ιστορία της Ελλάδας. Εκτός αν σύμφωνα με το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ το κάπνισμα σε ένα δρυμό από τόσους πολλούς ανθρώπους είναι ο καλύτερος τρόπος προστασίας του από τη φωτιά.
Θέλω και εγώ να κατακρίνω την διοίκηση του Καζίνο και το κεφάλαιο γενικά για αυτή την απόφαση. Κανείς δεν σκέφτεται τα ελάφια! Πότε θα ξαναέχουν την ευκαιρία να ακούσουν live «Oρφέας Περίδης, Διονύσης Τσακνής, Ελένη Τσαλιγοπούλου» κλπ; Στην επόμενη πυρκαγιά;
Έτσι όπως πάμε σε λίγο ο σύλλογος ιδιοκτητών μηχανών με τρύπιες εξατμίσεις και φτιαγμένων BMW «η κόντρα» θα απαιτήσει να διοργανώσει ράλλυ στις εκβολές του Νέστου καθώς και να φτιαχτεί πίστα Formula 1 στο οικοσύστημα του. Και φυσικά όλα αυτά θα γίνουν για την προστασία του.
Η μαλακία στην χώρα μας δεν περιορίζεται πλέον στις πλατείες αλλά πηγαίνει και στα βουνά και στα λαγκάδια.
Μεγάλη συναυλία για την Πάρνηθα
Μετά από άρνηση της Regency Casino του Mont Parnes να δώσει άδεια για τη συγκέντρωση-συναυλία διαμαρτυρίας μέσα στην Πάρνηθα στον εξωτερικό χώρο στάθμευσης του κάτω τελεφερίκ την Πέμπτη 12 Ιουλίου... η συναυλία θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 13 Ιουλίου στο κέντρο της Αθήνας στο Σύνταγμα, στις 7:00 το βράδυ με κεντρικά αιτήματα να αναδασωθούν τα καμένα, να προστατευτούν όσα δάση και δημόσιοι ελεύθεροι χώροι απέμειναν από τη βουλιμία των κατασκευαστικών συμφερόντων και από τις πολιτικές των κυβερνήσεων για εκχώρησή τους σε ιδιωτικά συμφέροντα.
Η οργανωτική επιτροπή για τη συγκέντρωση αυτή στο βουνό της Πάρνηθας αναφέρει χαρακτηριστικά πως «Η άρνηση αυτή είναι προκλητική, όταν μάλιστα έχουν προηγηθεί καταγγελίες ότι κατά τη μεγάλη πυρκαγιά οι εντολές που δίνονταν από την πολιτική ηγεσία στις δυνάμεις Πυροσβεστικής ήταν να σώσουν το καζίνο και να αφήσουν χιλιάδες δέντρα γύρω του να γίνουν παρανάλωμα του πυρός.»
Τη συναυλία, στην οποία θα συμμετέχουν πολλοί καλλιτέχνες, ανάμεσα στους οποίους οι: Φοίβος Δεληβοριάς, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Χρήστος Θηβαίος, Γιάννης Κούτρας, Σωκράτης Μάλαμας, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Μανώλης Μητσιάς, Θάνος Μικρούτσικος, Oρφέας Περίδης, Διονύσης Τσακνής, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Σπυριδούλα, Μανώλης Φάμελος και πολλοί άλλοι.
1. Το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ
2. Η Δημοτική Κίνηση της Αθήνας «Ανοιχτή Πόλη».
Πρέπει να παραδεχτώ από την αρχή πως δεν καταλαβαίνω τον σκοπό των εκδηλώσεων τύπου «συγκέντρωση-συναυλία διαμαρτυρίας» ή «συναυλία διαμαρτυρίας» ή «συγκέντρωση διαμαρτυρίας» και ούτω καθ'εξής, μιας και κάθε χρόνο πρέπει να γίνονται μόνο στην Αθήνα τουλάχιστον 100 παρόμοια happenings χωρίς να έχουν καταφέρει να αλλάξουν κάτι. Φυσικά είναι δικαίωμα του καθενός να κάνει τέτοια events.
Όμως η ηλιθιότητα της συγκεκριμένης εκδήλωσης με ξεπερνάει. Αν κατάλαβα καλά οι διοργανωτές είχαν την απαίτηση, το ύφος του email είναι απαιτώ όχι ζητάω, να κάνουν μία μεγάλη (τουλάχιστον από τον αριθμό των καλλιτεχνών) συναυλία σε ένα δάσος.
Μία τέτοια εκδήλωση, σε ένα δάσος, με βρίσκει αντίθετο. Ας αφήσουμε τα δάση στα δέντρα και στα σκιουράκια. Το εξοργιστικό όμως ήταν πως η εκδήλωση είχε «οικολογικό» μήνυμα μιας και η συναυλία θα γινόταν υπέρ του δάσους.
Δεν νομίζω πως πρέπει να είναι κάποιος περιβαλλοντολόγος για να καταλάβει πως Χ χιλιάδες άτομα σε ένα οικοσύστημα δεν είναι ο ιδανικός τρόπος προστασίας του. Επίσης πως κατά πάσα πιθανότητα τα ελάφια της Πάρνηθας μάλλον δεν ακούνε «Φοίβος Δεληβοριάς, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Χρήστος Θηβαίος» κλπ. Τέλος είμαι σχεδόν σίγουρος πως δεν τα πηγαίνουν και πολύ καλά με τα ντεσιμπέλ.
Το happening με προβλημάτισε και μου δημιουργήθηκαν μερικές απορίες όπως ποιος θα μάζευε τα σκουπίδια του κόσμου. Η Δημοτική Κίνηση της Αθήνας «Ανοιχτή Πόλη»; Ή οι διάφοροι καλλιτέχνες.
Πάντως είμαι σίγουρος πως αυτή θα ήταν η πρώτη non-smoking συναυλία στην ιστορία της Ελλάδας. Εκτός αν σύμφωνα με το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ το κάπνισμα σε ένα δρυμό από τόσους πολλούς ανθρώπους είναι ο καλύτερος τρόπος προστασίας του από τη φωτιά.
Θέλω και εγώ να κατακρίνω την διοίκηση του Καζίνο και το κεφάλαιο γενικά για αυτή την απόφαση. Κανείς δεν σκέφτεται τα ελάφια! Πότε θα ξαναέχουν την ευκαιρία να ακούσουν live «Oρφέας Περίδης, Διονύσης Τσακνής, Ελένη Τσαλιγοπούλου» κλπ; Στην επόμενη πυρκαγιά;
Έτσι όπως πάμε σε λίγο ο σύλλογος ιδιοκτητών μηχανών με τρύπιες εξατμίσεις και φτιαγμένων BMW «η κόντρα» θα απαιτήσει να διοργανώσει ράλλυ στις εκβολές του Νέστου καθώς και να φτιαχτεί πίστα Formula 1 στο οικοσύστημα του. Και φυσικά όλα αυτά θα γίνουν για την προστασία του.
Η μαλακία στην χώρα μας δεν περιορίζεται πλέον στις πλατείες αλλά πηγαίνει και στα βουνά και στα λαγκάδια.
Πέμπτη, Ιουλίου 12, 2007
Τα τρένα που ‘φύγαν
Την προηγούμενη εβδομάδα έξι Ευρωπαϊκές χώρες (Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο, Ολλανδία, Ελβετία και Αυστρία) συμφώνησαν να συνεργαστούν στον τομέα των γρήγορων τρένων, δηλαδή τρένων που ταξιδεύουν με πάνω από 250km την ώρα. Ο διεθνής τύπος χαιρέτησε την πρωτοβούλια (ακόμα και ο Economist δήλωσε θερμός οπαδός της παρόλο που αφορα κρατικές εταιρίες) με ενθουσιασμό.
Γρήγορα τρένα, τα ποιο γνωστά είναι τα Γαλλικά TGV, τα Γερμανικά ICE, καθώς και το Eurostar, υπάρχουν εδώ και πολλές δεκαετίες. Διεθνή ταξίδια με τρένο γίνονται από τον προ-προηγούμενο αιώνα τι διαφορετικό θα γίνει και έγινε τόσο πολύ ντόρος;
Πρώτα από όλα το επίτευγμα δεν είναι εύκολο. Κάθε εταιρία έχει το δικό της δίκτυο πωλήσεων και αυτό θα ενοποιηθεί. Κάθε χώρα χρησιμοποιεί ξεχωριστή τάση ρεύματος για να κινεί τα τρένα. Κάθε εταιρία ανήκει σε άλλη χώρα με διαφορετική νοοτροπία και διαφορετικές εργασιακές και συνδικαλιστικές συνθήκες (Μεγάλη παρένθεση: τα συνδικάτα των εργαζομένων στις σιδηροδρομικές εταιρίες είναι πολύ ισχυρά στην Δυτική Ευρώπη. Αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι ιδρύθηκαν πριν από 100 και ίσως παραπάνω χρόνια και έχουν κρατήσει την δύναμη τους. Ακόμα και σήμερα η απεργία των cheminots (δηλαδή αυτοί που δουλεύουν τους καρβουνιάρηδες) στην Γαλλία ή στο Βέλγιο γίνεται πρώτη είδηση) και η κοινή πολιτική πρέπει να ικανοποιεί όλους τους συμμετέχοντες. Η συμφωνία λύνει αυτά τα προβλήματα.
Στόχος της ενοποίησης είναι ο αποτελεσματικότερος ανταγωνισμός απέναντι στις αεροπορικές εταιρίες. Σε πολλές διαδρομές τα τρένα κερδίζουν κατά κράτος τα αεροπλάνα, όπως το Thalys που κάνει τη διαδρομή Βρυξέλλες – Παρίσι. Όμως αυτή είναι ξεχωριστή εταιρία με δικά της τρένα και ιδρύθηκε για αυτό το σκοπό. Στόχος των σιδηροδρομικών εταιρίων είναι να κερδίσουν μεγάλο μερίδιο αγοράς και σε άλλες διαδρομές, για παράδειγμα Παρίσι – Φρανκφούρτη, χρησιμοποιώντας την υπάρχουσα υποδομή και να αυξήσουν τις μεταφορές επιβατών από τα 15 εκατομύρια που είναι σήμερα στα 25 σε μόλις 3 χρόνια.
Κερδισμένο, εκτός από τους επιβάτες, θα είναι και το περιβάλλον μιας και τα τρένα ακόμα και τα γρήγορα μολύνουν πολύ λιγότερο από τα αεροπλάνα ή τα αυτοκίνητα.
Διαβάζοντας τα άρθρα και κοιτώντας τον χάρτη με έπιασε μελαγχολία. Τα τελευταία χρόνια, από τότε που άρχισαν τα ΚΠΣ, οι υπουργοί ΠΕΧΩΔΕ διαφημίζουν συνέχεια τα έργα που κάνει το υπουργείο τους. Τις προάλλες ο κ. Σουφλιάς έστειλε μία επιστολή στην Καθημερινή όπου εξυμνούσε τον εαυτό του για τα έργα που έχει κάνει το υπουργείο του σε 3 χρόνια. Δεν ξέρω και δεν με νοιάζει πόσο υπερβολική (υπερβολικά υπερβολική μάλλον) προβολή στα έργα ή «έργα» του ΠΕΧΩΔΕ κάνει ο εκάστοτε υπουργός, όμως αυτό που ξέρω είναι πως ο ΟΣΕ βρίσκεται ακόμα στον μεσοπόλεμο. Η διαδρομή Αθήνα – Θεσσαλονίκη κρατάει 4 ώρες και 15 λεπτά (μέση ταχύτητα 115 km / ώρα) για να αναφερθώ μόνο σε αυτή και στο χρόνο και χωρίς να αναφερθώ στις παραδοσιακές καθυστερήσεις.
Η Γαλλία εγκαινίασε τα TGV το 1975 (πριν από 32 χρόνια) και εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες οι περισσότερες χώρες τις Δυτικής Ευρώπης επενδύουν σημαντικότατα ποσά στην ανάπτυξη των τρένων προσφέροντας μία εναλλακτική λύση στη χρήση του αυτοκινήτου. Η χώρα μας τίποτα. Το μόνο που κάνουμε είναι να βλέπουμε άλλο ένα τρένο (και κυριολεκτικά και μεταφορικά) να φεύγει.
Τώρα που το καλοσκέφτομαι αδίκησα τον ΥΠΕΧΩΔΕ. Πριν από λίγες μέρες ένας άλλος υπουργός ο κ. Λιάπης εγκαινίασε την προέκταση του προαστιακού μέχρι το Κιάτο. Ο προαστιακός, το καμάρι του ΟΣΕ που συγκρούστηκε σήμερα με ένα άλλο τρένο...
Γρήγορα τρένα, τα ποιο γνωστά είναι τα Γαλλικά TGV, τα Γερμανικά ICE, καθώς και το Eurostar, υπάρχουν εδώ και πολλές δεκαετίες. Διεθνή ταξίδια με τρένο γίνονται από τον προ-προηγούμενο αιώνα τι διαφορετικό θα γίνει και έγινε τόσο πολύ ντόρος;
Πρώτα από όλα το επίτευγμα δεν είναι εύκολο. Κάθε εταιρία έχει το δικό της δίκτυο πωλήσεων και αυτό θα ενοποιηθεί. Κάθε χώρα χρησιμοποιεί ξεχωριστή τάση ρεύματος για να κινεί τα τρένα. Κάθε εταιρία ανήκει σε άλλη χώρα με διαφορετική νοοτροπία και διαφορετικές εργασιακές και συνδικαλιστικές συνθήκες (Μεγάλη παρένθεση: τα συνδικάτα των εργαζομένων στις σιδηροδρομικές εταιρίες είναι πολύ ισχυρά στην Δυτική Ευρώπη. Αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι ιδρύθηκαν πριν από 100 και ίσως παραπάνω χρόνια και έχουν κρατήσει την δύναμη τους. Ακόμα και σήμερα η απεργία των cheminots (δηλαδή αυτοί που δουλεύουν τους καρβουνιάρηδες) στην Γαλλία ή στο Βέλγιο γίνεται πρώτη είδηση) και η κοινή πολιτική πρέπει να ικανοποιεί όλους τους συμμετέχοντες. Η συμφωνία λύνει αυτά τα προβλήματα.
Στόχος της ενοποίησης είναι ο αποτελεσματικότερος ανταγωνισμός απέναντι στις αεροπορικές εταιρίες. Σε πολλές διαδρομές τα τρένα κερδίζουν κατά κράτος τα αεροπλάνα, όπως το Thalys που κάνει τη διαδρομή Βρυξέλλες – Παρίσι. Όμως αυτή είναι ξεχωριστή εταιρία με δικά της τρένα και ιδρύθηκε για αυτό το σκοπό. Στόχος των σιδηροδρομικών εταιρίων είναι να κερδίσουν μεγάλο μερίδιο αγοράς και σε άλλες διαδρομές, για παράδειγμα Παρίσι – Φρανκφούρτη, χρησιμοποιώντας την υπάρχουσα υποδομή και να αυξήσουν τις μεταφορές επιβατών από τα 15 εκατομύρια που είναι σήμερα στα 25 σε μόλις 3 χρόνια.
Κερδισμένο, εκτός από τους επιβάτες, θα είναι και το περιβάλλον μιας και τα τρένα ακόμα και τα γρήγορα μολύνουν πολύ λιγότερο από τα αεροπλάνα ή τα αυτοκίνητα.
Διαβάζοντας τα άρθρα και κοιτώντας τον χάρτη με έπιασε μελαγχολία. Τα τελευταία χρόνια, από τότε που άρχισαν τα ΚΠΣ, οι υπουργοί ΠΕΧΩΔΕ διαφημίζουν συνέχεια τα έργα που κάνει το υπουργείο τους. Τις προάλλες ο κ. Σουφλιάς έστειλε μία επιστολή στην Καθημερινή όπου εξυμνούσε τον εαυτό του για τα έργα που έχει κάνει το υπουργείο του σε 3 χρόνια. Δεν ξέρω και δεν με νοιάζει πόσο υπερβολική (υπερβολικά υπερβολική μάλλον) προβολή στα έργα ή «έργα» του ΠΕΧΩΔΕ κάνει ο εκάστοτε υπουργός, όμως αυτό που ξέρω είναι πως ο ΟΣΕ βρίσκεται ακόμα στον μεσοπόλεμο. Η διαδρομή Αθήνα – Θεσσαλονίκη κρατάει 4 ώρες και 15 λεπτά (μέση ταχύτητα 115 km / ώρα) για να αναφερθώ μόνο σε αυτή και στο χρόνο και χωρίς να αναφερθώ στις παραδοσιακές καθυστερήσεις.
Η Γαλλία εγκαινίασε τα TGV το 1975 (πριν από 32 χρόνια) και εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες οι περισσότερες χώρες τις Δυτικής Ευρώπης επενδύουν σημαντικότατα ποσά στην ανάπτυξη των τρένων προσφέροντας μία εναλλακτική λύση στη χρήση του αυτοκινήτου. Η χώρα μας τίποτα. Το μόνο που κάνουμε είναι να βλέπουμε άλλο ένα τρένο (και κυριολεκτικά και μεταφορικά) να φεύγει.
Τώρα που το καλοσκέφτομαι αδίκησα τον ΥΠΕΧΩΔΕ. Πριν από λίγες μέρες ένας άλλος υπουργός ο κ. Λιάπης εγκαινίασε την προέκταση του προαστιακού μέχρι το Κιάτο. Ο προαστιακός, το καμάρι του ΟΣΕ που συγκρούστηκε σήμερα με ένα άλλο τρένο...
Κυριακή, Ιουλίου 08, 2007
Οι Έλληνες επιστήμονες διαπρέπουν στο εξωτερικό
Πόσοι και πόσοι συμπατριώτες μας δεν περηφανεύονται όταν Έλληνες που δουλεύουν στο εξωτερικό διαπρέπουν;
Brain Drain, ή αλλιώς η «κατάρα» των φτωχών χωρών.
Ο ορισμός του Brain Drain είναι η μετανάστευση ατόμων με υψηλή εκπαίδευση ή ειδίκευση (επιστημόνες, τεχνίτες ή εργάτες οι οποίοι είναι ειδικευμένοι σε ένα τομεά, ακόμα και ανθρώποι των γραμμάτων) από φτωχότερες χώρες σε πλουσιότερες. Η μετανάστευση αυτή είναι εύκολα κατανοητή, οι μετανάστες αποκτούν πολύ καλύτερες συνθήκες εργασίας (όχι μόνο από πλευρά μισθού αλλά και από εργασιακό περιβάλλον).
Θεωρείται κατάρα επειδή για την εκπαίδευση τους η αρχική χώρα ξόδεψε σημαντικά ποσά, δηλαδή έκανε μία επένδυση, και τους καρπούς της επένδυσης τους κερδίζει μία άλλη χώρα η οποία δεν ξόδεψε τίποτα. Ακόμα χειρότερα αυτοί οι άνθρωποι παράγουν περισσότερο πλούτο από τον μέσο όρο. Η επένδυση αυτή πάει χαμένη αν ο μετανάστης δεν γυρίσει ποτέ στην χώρα του για να εργαστεί και το μόνο κέρδος είναι τυχόν εμβάσματα που στέλνει πίσω. Το Brain Drain μπορεί να ονομαστεί και «κυριλέ» μετανάστευση. Οι μετανάστες μπορούν να βρουν πολύ καλές δουλειές στην χώρα τους, δεν είναι απελπισμένοι , και στην χώρα υποδοχής τους έχουν καλύτερες δουλείες, άρα ανληκουν και σε καλύτερη κοινωνική τάξη, από την πλειοψηφία των νέων συμπατριωτών τους.
Υπάρχει όμως και η άποψη που λέει πως το Brain Drain μακροπρόθεσμα μπορεί να είναι θετικό για τις φτωχότερες χώρες γιατί όσοι φεύγουν και πετυχαίνουν σε άλλες χώρες δημιουργούν ένα κίνητρο στους συμπατριώτες τους για να δουλέψουν ή να σπουδάσουν. Έτσι θα μπορέσουν να τους αντιγράψουν δηλαδή το Brain Drain δημιουργεί πρότυπα σε μία κοινωνία.
Τέλος υπάρχει και η «υπερτατική» κριτική (από την άκρα αριστερο-δεξιά) στο Brain Drain η οποία λέει πως οι μετανάστες ξεπουλιούνται, προδίδουν την χώρα τους για λίγα χρήματα παραπάνω, ή ότι οι πλούσιες χώρες εκμεταλεύονται την «αφρόκρεμα» των φτωχότερων χωρών. Αυτές τις αφήνω ασχολίαστες.
Για να κλείσω με την περιγραφή, το Brain Drain δεν είναι αποκλειστικά μονόδρομος από τον τρίτο κόσμο προς τον πρώτο αλλά συμβαίνει και ανάμεσα στις χώρες του πρώτου κόσμου. Είναι χαρακτηριστικό πως πολλές δεκάδες χιλιάδες επιστήμονες της Ε.Ε. μεταναστεύουν κάθε χρόνο στις ΗΠΑ. Ο λόγος είναι αυτός που ανέφερα στην αρχή: καλύτερες συνθήκες εργασίας.
Για να γυρίσω στο μύθο μας πράγματι πολλοί Έλληνες αποφασίζουν και μεταναστεύουν σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής. Πολλοί από αυτούς μάλιστα καταφέρνουν και διαπρέπουν στον τομέα τους. Ο μύθος αφήνει αόριστο τον αριθμό τους, που έτσι και αλλιώς τον αγνοώ. Λογικό, είναι μύθος όχι επιστημονική έρευνα άρα δεν χρειάζεται στοιχεία ίσα-ίσα που αυτά είναι επικίνδυνα για την ύπαρξη του.
Η άποψη μου είναι η ακόλουθη: το γεγονός ότι πολλοί συμπατριώτες μας φεύγουν από την χώρα μας και αναζητούν καλύτερες συνθήκες εργασίας οφείλεται στην αποτυχία μας σαν κοινωνία. Αποτυχία επειδή δεν μπορούμε να προσφέρουμε σε ένα επαγγελματία τις ιδανικές συνθήκες εργασίας. Άρα όσοι περισσότεροι «Έλληνες επιστήμονες διαπρέπουν στο εξωτερικό» τόσο μεγαλύτερη είναι η αποτυχία μας σαν κοινωνία – χώρα.
Brain Drain, ή αλλιώς η «κατάρα» των φτωχών χωρών.
Ο ορισμός του Brain Drain είναι η μετανάστευση ατόμων με υψηλή εκπαίδευση ή ειδίκευση (επιστημόνες, τεχνίτες ή εργάτες οι οποίοι είναι ειδικευμένοι σε ένα τομεά, ακόμα και ανθρώποι των γραμμάτων) από φτωχότερες χώρες σε πλουσιότερες. Η μετανάστευση αυτή είναι εύκολα κατανοητή, οι μετανάστες αποκτούν πολύ καλύτερες συνθήκες εργασίας (όχι μόνο από πλευρά μισθού αλλά και από εργασιακό περιβάλλον).
Θεωρείται κατάρα επειδή για την εκπαίδευση τους η αρχική χώρα ξόδεψε σημαντικά ποσά, δηλαδή έκανε μία επένδυση, και τους καρπούς της επένδυσης τους κερδίζει μία άλλη χώρα η οποία δεν ξόδεψε τίποτα. Ακόμα χειρότερα αυτοί οι άνθρωποι παράγουν περισσότερο πλούτο από τον μέσο όρο. Η επένδυση αυτή πάει χαμένη αν ο μετανάστης δεν γυρίσει ποτέ στην χώρα του για να εργαστεί και το μόνο κέρδος είναι τυχόν εμβάσματα που στέλνει πίσω. Το Brain Drain μπορεί να ονομαστεί και «κυριλέ» μετανάστευση. Οι μετανάστες μπορούν να βρουν πολύ καλές δουλειές στην χώρα τους, δεν είναι απελπισμένοι , και στην χώρα υποδοχής τους έχουν καλύτερες δουλείες, άρα ανληκουν και σε καλύτερη κοινωνική τάξη, από την πλειοψηφία των νέων συμπατριωτών τους.
Υπάρχει όμως και η άποψη που λέει πως το Brain Drain μακροπρόθεσμα μπορεί να είναι θετικό για τις φτωχότερες χώρες γιατί όσοι φεύγουν και πετυχαίνουν σε άλλες χώρες δημιουργούν ένα κίνητρο στους συμπατριώτες τους για να δουλέψουν ή να σπουδάσουν. Έτσι θα μπορέσουν να τους αντιγράψουν δηλαδή το Brain Drain δημιουργεί πρότυπα σε μία κοινωνία.
Τέλος υπάρχει και η «υπερτατική» κριτική (από την άκρα αριστερο-δεξιά) στο Brain Drain η οποία λέει πως οι μετανάστες ξεπουλιούνται, προδίδουν την χώρα τους για λίγα χρήματα παραπάνω, ή ότι οι πλούσιες χώρες εκμεταλεύονται την «αφρόκρεμα» των φτωχότερων χωρών. Αυτές τις αφήνω ασχολίαστες.
Για να κλείσω με την περιγραφή, το Brain Drain δεν είναι αποκλειστικά μονόδρομος από τον τρίτο κόσμο προς τον πρώτο αλλά συμβαίνει και ανάμεσα στις χώρες του πρώτου κόσμου. Είναι χαρακτηριστικό πως πολλές δεκάδες χιλιάδες επιστήμονες της Ε.Ε. μεταναστεύουν κάθε χρόνο στις ΗΠΑ. Ο λόγος είναι αυτός που ανέφερα στην αρχή: καλύτερες συνθήκες εργασίας.
Για να γυρίσω στο μύθο μας πράγματι πολλοί Έλληνες αποφασίζουν και μεταναστεύουν σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής. Πολλοί από αυτούς μάλιστα καταφέρνουν και διαπρέπουν στον τομέα τους. Ο μύθος αφήνει αόριστο τον αριθμό τους, που έτσι και αλλιώς τον αγνοώ. Λογικό, είναι μύθος όχι επιστημονική έρευνα άρα δεν χρειάζεται στοιχεία ίσα-ίσα που αυτά είναι επικίνδυνα για την ύπαρξη του.
Η άποψη μου είναι η ακόλουθη: το γεγονός ότι πολλοί συμπατριώτες μας φεύγουν από την χώρα μας και αναζητούν καλύτερες συνθήκες εργασίας οφείλεται στην αποτυχία μας σαν κοινωνία. Αποτυχία επειδή δεν μπορούμε να προσφέρουμε σε ένα επαγγελματία τις ιδανικές συνθήκες εργασίας. Άρα όσοι περισσότεροι «Έλληνες επιστήμονες διαπρέπουν στο εξωτερικό» τόσο μεγαλύτερη είναι η αποτυχία μας σαν κοινωνία – χώρα.
Τετάρτη, Ιουλίου 04, 2007
Εμένα δεν με χαιρέτησες.
Όταν κάποιος γράφει για πρώτη φορά στο blog μου συνηθίζω τον καλωσορίζω. Το έχω παραδεχτεί ότι ώρες-ώρες είναι υπερβολικά Politically Correct. Φυσικά λόγο πρόωρων γηρατιών, μου έχει τύχει να καλωσορίσω το ίδιο άτομο 4 και 5 φορές.
Πριν από αρκετό καιρό είχε γράψει στο blog μου η κοπέλα μου. Δεν θυμάμαι σε ποιο post ούτε πότε ακριβώς. Από αυτά που έγραφε υπέθεσα πως ήταν αυτή και της τηλεφώνησα για να το εξακριβώσω. Μου απάντησε αρνητικά. Αυτό που θυμάμαι είναι πως διαφωνούσα κάθετα με αυτά που έγραφε και ήθελα να απαντήσω επιθετικά. Δεν το έκανα, ευτυχώς, γιατί μετά από λίγο μου τηλεφώνησε και μου είπε πως είναι αυτή (την λούφαρα ).
Τις προάλλες ενώ καθόμασταν και τρώγαμε μου λέει «Εμένα δεν με χαιρέτησες όταν έγραψα στο blog σου». Εκεί κράσαρα. Ο καρβουνιάρης, δηλαδή ο εγκέφαλος μου, προσπαθούσε να κάνει ανάκτηση δεδομένων και να βρει πότε ακριβώς έγινε αυτό ώστε να μπορέσω να δώσω μία αξιοπρεπή απάντηση. Η λειτουργία απέτυχε και έβγαλε critical error.
Μεταξύ μας το χειρότερο είναι πως ετοιμαζόμουνα να φάω την αγαπημένη μου μπουκιά, η οποία προφανώς έμεινε να αιωρείται ανάμεσα στο στόμα μου και στο πιάτο μου για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα.
Ψέλλισα κάτι δικαιολογίες οι οποίες προφανώς δεν εγκρίθηκαν και η καταδίκη μου ήταν άμεση. Άλλη μία απόδειξη πως το ισχυρό φύλο είναι υπερβολικά ανίσχυρο όταν βρίσκεται αντιμέτωπο με το «ασθενές».
«Εμένα δεν με χαιρέτησες» ποτέ δεν πίστευα ότι θα άκουγα γκρίνια για αυτό το θέμα...
Πριν από αρκετό καιρό είχε γράψει στο blog μου η κοπέλα μου. Δεν θυμάμαι σε ποιο post ούτε πότε ακριβώς. Από αυτά που έγραφε υπέθεσα πως ήταν αυτή και της τηλεφώνησα για να το εξακριβώσω. Μου απάντησε αρνητικά. Αυτό που θυμάμαι είναι πως διαφωνούσα κάθετα με αυτά που έγραφε και ήθελα να απαντήσω επιθετικά. Δεν το έκανα, ευτυχώς, γιατί μετά από λίγο μου τηλεφώνησε και μου είπε πως είναι αυτή (την λούφαρα ).
Τις προάλλες ενώ καθόμασταν και τρώγαμε μου λέει «Εμένα δεν με χαιρέτησες όταν έγραψα στο blog σου». Εκεί κράσαρα. Ο καρβουνιάρης, δηλαδή ο εγκέφαλος μου, προσπαθούσε να κάνει ανάκτηση δεδομένων και να βρει πότε ακριβώς έγινε αυτό ώστε να μπορέσω να δώσω μία αξιοπρεπή απάντηση. Η λειτουργία απέτυχε και έβγαλε critical error.
Μεταξύ μας το χειρότερο είναι πως ετοιμαζόμουνα να φάω την αγαπημένη μου μπουκιά, η οποία προφανώς έμεινε να αιωρείται ανάμεσα στο στόμα μου και στο πιάτο μου για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα.
Ψέλλισα κάτι δικαιολογίες οι οποίες προφανώς δεν εγκρίθηκαν και η καταδίκη μου ήταν άμεση. Άλλη μία απόδειξη πως το ισχυρό φύλο είναι υπερβολικά ανίσχυρο όταν βρίσκεται αντιμέτωπο με το «ασθενές».
«Εμένα δεν με χαιρέτησες» ποτέ δεν πίστευα ότι θα άκουγα γκρίνια για αυτό το θέμα...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
